เรื่องนี้มีเงื่อนงำ

อินเม้มปากแน่น ใบหน้าร้อนผ่าวจนไม่ต้องส่องกระจกดูก็รู้ว่าตัวเองแดงแค่ไหน เขาจ้องมองแคร่ไม้ที่เปรมนอนหนุนแขนตัวเองอยู่ ดวงตาสีเข้มที่เปี่ยมไปด้วยเล่ห์กลเหลือบมองเขาพลางยกยิ้มกวนอารมณ์

"ก็เจ้านั่งมองข้ามาตั้งนาน นอนที่ดีๆ บ้างจะเป็นไรไป” เปรมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ มือยื่นออกไปดึงชายเสื้ออินเบาๆ เป็นเชิงเร่งให้ขึ้นไปนอนด้วยกัน

อินสะดุ้งสุดตัว รีบสะบัดมือเปรมออกพร้อมส่ายหน้ารัว "ไม่ครับ! ผมจะนอนพื้นข้างล่าง คุณเปรมรีบพักผ่อนเถอะ!"

พูดจบ อินก็ดึงผ้าห่มผืนบางขึ้นมาคลุมตัว รีบพลิกตัวหันหลังให้เปรม แต่เพียงไม่นานเขาก็สัมผัสได้ถึงไออุ่นที่แนบชิดเข้ามาจากด้านหลัง แขนแข็งแกร่งพาดลงบนเอวเขาแบบหน้าตาเฉย!

"คุณเปรม! ทำอะไรครับ!" อินโพล่งขึ้นเสียงหลง

เปรมหัวเราะเบาๆ ก่อนซุกหน้าลงกับแผ่นหลังของอินอย่างออดอ้อน “คืนนี้ช่างหนาวนัก นอนกอดกันอุ่นกว่านอนคนเดียวเป็นไหนๆ”

อินเม้มปากแน่นขึ้น รู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนที่เป่ารดต้นคอจนขนลุก เขาพยายามจะขยับออกห่าง แต่เปรมกลับกระชับกอดแน่นขึ้น แถมยังซุกไซร้แผ่นหลังของเขาเหมือนแมวหาที่อุ่น!

“คุณเปรม! พอเลยนะ!” อินรีบดันเปรมออก พลางพ่นลมหายใจแรง

เปรมหัวเราะเบาๆ “ก็เจ้ามาเป็นหมอนข้างให้ข้าเอง จะโทษใครได้”

อินรู้ว่าถ้าปล่อยให้เปรมมานอนเบียดตัวเองแบบนี้ ทั้งคืนเขาคงไม่ได้นอนแน่ๆ ตัดสินใจแน่วแน่ เขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ก้มตัวอุ้มเปรมขึ้นมาวางบนแคร่ไม้แทนที่ตัวเอง ก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆ ทันทีแล้วกอดซุกเข้ากับอกของเปรมอย่างไม่พูดไม่จา

เปรมที่ยังตั้งตัวไม่ทัน กะพริบตามองอินที่กำลังกอดตัวเองแน่น ใบหน้าหล่อเหลาของอินซุกเข้ากับแผงอกเขา ลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดที่แผ่นอกเบาๆ

อินกระซิบเสียงแผ่ว “ถ้าหนาว ก็นอนกอดกันบนนี้ดีกว่าครับ”

เปรมหลุดหัวเราะ พลางกระชับอ้อมแขนกอดอีกฝ่ายไว้แน่นขึ้น “งั้นก็หลับเถิด”

กลิ่นหอมอ่อนๆ ของอินลอยมาแตะจมูกของเปรม ทำให้เขารู้สึกสงบอย่างประหลาด สัมผัสอบอุ่นจากอ้อมแขนของอินทำให้หัวใจเขาเต้นแผ่วเบาลง สุดท้ายเปรมก็หลับตาลง ปล่อยให้ตัวเองจมดิ่งสู่ห้วงนิทรา

แต่เพียงไม่นาน ลุงเพิ่มที่กลับมาถึงบ้านก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นภาพตรงหน้า อินที่นอนกอดเปรมกลมดิก แผ่นหลังกว้างของอินบังเปรมมิดชิด ลุงเพิ่มยกมือขึ้นเกาหัวพลางยิ้มอย่างรู้ทัน

เปรมที่ยังไม่หลับสนิท แอบลืมตาขึ้นมองลุงเพิ่มที่ทำหน้าตา ‘รู้เห็นทุกอย่าง’ เปรมรีบยกนิ้วชี้แตะปากเป็นเชิงบอกให้ลุงเพิ่มเงียบ ๆ

ลุงเพิ่มพยักหน้าเข้าใจ ก่อนกวักมือเรียกเปรมออกมาคุยกันข้างนอก เปรมพยายามจะลุกขึ้น แต่ก็ต้องชะงักเมื่ออินกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น พลางพึมพำเสียงสะลึมสะลือ

“ไม่ ..ไม่ใช่ผมไม่ได้ทิ้งเขา ไม่ใช่นะ”

เปรมหยุดนิ่งไปชั่วขณะ มองใบหน้าของอินที่หลับตาพริ้มแต่ยังคงแสดงสีหน้าหวาดกลัว ราวกับกำลังฝันร้าย

เปรมยิ้มบาง ๆ ก่อนยกมือขึ้นลูบศีรษะของอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน แล้วกระซิบข้างหูเบา ๆ

“ข้ารู้แล้ว...ธีรัช”

เสียงกระซิบนุ่มนวลและอ้อมกอดอบอุ่นของเปรม ทำให้อินคลายสีหน้ากังวลลงอย่างช้า ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมออีกครั้ง เปรมจึงได้แต่หัวเราะเบา ๆ ก่อนกดจูบลงบนหน้าผากของอิน แล้วค่อย ๆ ดึงตัวเองออกจากอ้อมแขนแกร่ง เพื่อออกไปคุยกับลุงเพิ่ม

แต่ในใจของเขา กลับอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างพอใจ คืนนี้...ช่างเป็นคืนที่อบอุ่นจริง ๆ

เปรมก้าวออกมานอกเรือนไม้ ยืดเส้นยืดสายเล็กน้อยก่อนจะเผชิญหน้ากับลุงเพิ่ม ชายชราเจ้าของร่างสูงใหญ่ที่ยืนกอดอกมองเขาด้วยสายตาคล้ายจะล้อเลียนเสียมากกว่าจริงจัง

“ว่าแต่เจ้าหนุ่ม… เจ้านี่มันเกินไปหน่อยกระมัง กอดเขาซะกลมแน่นเชียว” ลุงเพิ่มกล่าวพร้อมกับหัวเราะในลำคอ เปรมไม่ได้แสดงอาการอายแม้แต่น้อย กลับยักไหล่แล้วกล่าวติดตลก

“ก็มันหนาว จะให้ข้านอนหนาวๆ คนเดียวได้ที่ไหนเล่า” เขาตอบพลางทำหน้าทะเล้น

“อีกอย่าง เจ้านั่นก็ดูเต็มใจให้ข้ากอด ข้าจะไปขัดศรัทธาได้หรือ?”

ลุงเพิ่มถอนหายใจแล้วส่ายหัวเบาๆ “เจ้ามันกะล่อนจริงๆ”

เขาว่าก่อนจะกลับเข้าสู่โหมดจริงจังขึ้นมา “เอาล่ะ เข้าเรื่องกันเถิด”

เปรมพยักหน้า แววตาของเขากลับมาเฉียบคมอีกครั้ง “เจอข่าวอะไรที่ตลาดบ้างหรือไม่?”

“นั่นล่ะที่น่าสงสัยนัก” ลุงเพิ่มเอ่ย “ปกติหากมีเหตุโจรปล้นเรือนใหญ่เช่นนี้ ข่าวลือย่อมแพร่สะพัดทั่วตลาด ทว่าในครั้งนี้… ไม่มีผู้ใดเอ่ยถึงเลย เหมือนทุกคนถูกสั่งให้เงียบ หรือไม่ก็มีอำนาจบางอย่างคอยกดไว้”

เปรมขมวดคิ้วแน่น ความเงียบสงัดของเหตุการณ์ที่ควรเป็นข่าวใหญ่ย่อมไม่ใช่เรื่องปกติ นั่นหมายความว่าเบื้องหลังต้องมีผู้ที่มีอำนาจพอจะควบคุมกระแสข่าวอยู่

“แล้วมีผู้ใดรอดจากเหตุการณ์คืนนั้นบ้าง?”

“มีบ่าวประมาณสิบคนที่รอด” ลุงเพิ่มตอบ

“ข้าให้พวกเขากลับเรือนของตนเองไปก่อน เพื่อความปลอดภัย ส่วนทรัพย์สินทุกอย่างในเรือนของเจ้า… ไม่ได้ถูกแตะต้องเลยสักชิ้น”

เปรมเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงด้วยความเย็นชา “ชัดเจนแล้วว่าเป้าหมายของพวกมันคือข้า… ไม่ใช่โจรกระจอกแน่นอน”

ลุงเพิ่มพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “ข้าก็คิดเช่นนั้น”

" อีกอย่างเมื่อเดือนก่อน อินก็โดนคนจับตัวไปเพื่อถามหาข้า...ดูแล้วน่าจะพวกเดียวกันกลับครั้งนี้ "

" พวกมันก็กัดไม่ปล่อยเสียจริง เจ้าไปขัดขาใครไว้หรือเปล่า " ลุงเพิ่มพูดเสริม

" เยอะแยะไปลุง พวกขุนนางสยามโลภกันทั้งนั้น ใครก็รู้ว่าข้าคุมการคลัง จะซื้อจะขายอะไรก็ต้องผ่านข้าก่อน "

" รับราชการมันก็ลำบาก ไม่เลิกเลยเสียจริง " ลุงเพิ่มส่ายหัวอย่างหน่าย

เปรมเม้มริมฝีปาก ความเงียบเข้าครอบงำทั้งสองชั่วขณะก่อนที่ลุงเพิ่มจะพูดขึ้น “อีกเรื่อง น้องสาวของเจ้า นางตกใจมากเมื่อข้าบอกว่าเจ้าเกือบเอาชีวิตไม่รอด นางแทบจะมาหาเจ้าเดี๋ยวนั้นเลย แต่ข้าไม่ได้บอกที่อยู่ของเจ้าให้”

เปรมเลิกคิ้ว “เพราะอะไร?”

“เพราะแม้แต่คนใกล้ตัวยามนี้ก็ยังไว้ใจไม่ได้” ลุงเพิ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ข้าไม่ต้องการให้พวกมันรู้ว่าเจ้ารอดมาได้”

"ลุงจะบอกว่าน้องสาวข้าก็ไม่น่าไว้ใจรึ? "

" ปร่ะ ไอนิ ข้ากังวลผัวหล่อนมากกว่า "

เปรมพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะถามต่อ “แล้วแม่ข้าล่ะ?”

ลุงเพิ่มเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะกล่าว “ข้าบอกนางแล้ว แต่ดูเหมือนว่านางจะไม่ได้สนใจใยดีเจ้าเลย”

เปรมหัวเราะออกมาเบาๆ แต่เป็นเสียงหัวเราะที่ฟังดูว่างเปล่า เขาหันไปมองท้องฟ้ายามราตรีที่เงียบสงบ แต่ในหัวใจกลับปั่นป่วนด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้

“ข้าก็ไม่ได้หวังอะไรหรอก” เขากล่าวอย่างเฉยชา “นางไม่สนใจลูกชายที่ผิดเพศอย่างข้าอยู่แล้ว”

ลุงเพิ่มมองเขาด้วยสายตาสงสาร แต่เปรมกลับยิ้มบางๆ ให้ ก่อนจะกล่าวขึ้น

“ลุงเพิ่ม เราต้องหาต้นตอของเรื่องนี้ให้ได้ คืนวันนั้น… พวกมันต้องการฆ่าข้า และข้าต้องรู้ว่าใครเป็นผู้อยู่เบื้องหลัง”

ลุงเพิ่มยืนกอดอกมองเปรมด้วยแววตาครุ่นคิด แสงจันทร์ส่องกระทบใบหน้าของชายสูงวัยที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมามาก เขาพ่นลมหายใจออกมาช้าๆ ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่นิ่งลึกแต่แฝงไปด้วยความห่วงใย

"แล้วหลังจากนี้ เจ้าจะเอาอย่างไรต่อ?"

เปรมเหม่อมองท้องฟ้ายามค่ำคืน มือหนึ่งลูบไล้ข้อมือตัวเองเบาๆ ราวกับใช้ความรู้สึกสัมผัสร่องรอยบาดแผลที่ยังหลงเหลืออยู่ เขาไม่ได้ตอบทันที ปล่อยให้ความเงียบโรยตัวอยู่ชั่วครู่ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วเอ่ยขึ้น

"ข้าคงต้องอยู่แบบคนที่ตายไปแล้ว... อย่างน้อยก็ในสายตาของพวกมัน"

ลุงเพิ่มเลิกคิ้วขึ้นมอง "หมายความว่ายังไง?"

เปรมหันมาสบตากับลุงเพิ่ม ริมฝีปากแย้มรอยยิ้มที่ไม่ได้เจือไปด้วยความสุขเลยสักนิด "พวกมันต้องการให้ข้าตาย และข้าจะใช้ความเข้าใจผิดของพวกมันให้เป็นประโยชน์

"ข้าจะรักษาตัวให้หายดีเสียก่อน แล้วหลังจากนั้น ข้าจะกลับไปตรวจสอบเรือนใหญ่ให้ละเอียด พวกมันทำให้ที่นั่นกลายเป็นซากไปแล้ว แต่บางที... " เขาเว้นช่วงก่อนจะกล่าวต่อ

"อาจจะมีบางอย่างที่รอดจากเพลิงไหม้ บางอย่างที่สามารถใช้เป็นหลักฐานสาวไปถึงตัวคนบงการ"

ลุงเพิ่มพยักหน้าอย่างเข้าใจ "ก็ดี... แต่ข้าอยากให้เจ้าระวังตัวให้มาก แม้แต่ในเงามืดยังอาจมีสายตาของศัตรูจ้องมองอยู่ เจ้าแน่ใจหรือว่าจะไปที่นั่นโดยไม่ให้ใครรู้?"

เปรมหัวเราะเบาๆ "ข้าเคยหลบซ่อนตัวมาตลอดชีวิต ลุงเพิ่ม ข้าเรียนรู้ที่จะซ่อนตัวจากเงื้อมมือของผู้คนตั้งแต่ยังเด็ก สิ่งที่ข้ากลัวไม่ใช่การซ่อนตัว แต่เป็นความจริงที่อาจจะรออยู่ในซากเรือนมากกว่า ข้าอยากรู้ว่ามันคือใครกันแน่ที่คิดฆ่าข้า ใครกันที่สั่งพวกมันมา"

ลุงเพิ่มถอนหายใจแล้วตบไหล่เปรมเบาๆ "เช่นนั้นข้าจะช่วยอีกแรง ข้าจะลองไปฟังข่าวจากชาวบ้าน เผื่อจะมีเบาะแสอะไรหลุดออกมา แม้จะดูเหมือนไม่มีข่าวลือเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยก็ตาม แต่การที่มันเงียบเกินไปก็ไม่ใช่เรื่องดี น่าจะพอมีข่าวจากวงในอยู่"

เปรมพยักหน้าอย่างเห็นด้วย "ข้าก็คิดเช่นนั้น พวกมันมีการวางแผนรัดกุมเกินไป และเป้าหมายที่ชัดเจน"

ลุงเพิ่มมองเปรมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเข้าใจ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแต่หนักแน่น "เจ้านี่นะ... ยังนิสัยไม่เปลี่ยนเลยสักนิด ไม่ว่ายังไงก็ยังเป็นเปรมคนเดิม ดื้อรั้นและไม่เคยยอมแพ้อะไรง่ายๆ"

เปรมยิ้มมุมปาก "ลุงก็รู้จักข้าดีอยู่แล้วนี่นา"

ลุงเพิ่มหัวเราะเบาๆ ส่ายหัวน้อยๆ "เอาเถอะ อย่างน้อยก็อย่าฝืนตัวเองมากเกินไป ข้าว่าเจ้ากลับเข้าไปพักเถิด ยังมีเวลาให้เราคิดอ่านเรื่องนี้อีกมาก"

เปรมยกมือขึ้นทำท่าเคารพลุงเพิ่มแบบล้อเล่นก่อนจะพูดว่า "รับทราบขอรับท่านผู้บัญชาการ พรุ่งนี้เช้าข้าจะวางแผนต่อให้รัดกุมขึ้น"

ลุงเพิ่มหัวเราะ "เออๆ เข้าไปพักได้แล้ว เดี๋ยวข้าจะคอยดูแลรอบๆ เรือนให้เอง"

เปรมพยักหน้าแล้วเดินกลับเข้าไปข้างในเรือนไม้ เสียงฝีเท้าของเขาค่อยๆ จางหายไป ทิ้งให้ลุงเพิ่มยืนมองแผ่นหลังของชายหนุ่มที่เขาเฝ้าดูแลมาตั้งแต่เด็กด้วยความเป็นห่วง เขารู้ดีว่าเปรมต้องผ่านอะไรมามากมาย และสิ่งที่กำลังรออยู่ข้างหน้าก็อาจจะโหดร้ายยิ่งกว่าเดิม

ลุงเพิ่มพึมพำกับตัวเองเบาๆ "ขอให้เจ้าได้พบความสุขกับเขาเสียทีเถอะ เปรม..."

ย้อนไปเกือบ7 ปีก่อน

ในค่ำคืนหนึ่งที่ไร้แสงจันทร์ สายลมเย็นพัดผ่านเรือนไม้อย่างแผ่วเบา เสียงฝีเท้าของผู้บุกรุกดังขึ้นในความมืดเงียบ ลุงเพิ่มในวัยหนุ่มแอบย่องเข้ามาภายในเรือนของเปรม ดวงตาคมกริบไล่มองหาของมีค่าที่จะสามารถนำไปแลกเป็นเงินซื้อยาให้ลูกชายของเขาที่กำลังป่วยหนัก

แต่เพียงแค่ย่างก้าวเข้าไปใกล้ห้องรับแขกก็ต้องชะงัก เมื่อพบกับร่างของเด็กชายวัยสิบหกปีที่ยืนอยู่กลางห้อง มองเขาด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก เปรมมิได้แสดงความตกใจหรือตะโกนเรียกให้ใครมาจับโจร แต่กลับเพียงแค่จ้องมองและพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“คนที่ไม่ได้กำลังลำบาก คงไม่อยู่ดี ๆ มาลักขโมยของคนอื่นเช่นนี้... ช่างน่าสงสาร”

คำพูดเพียงประโยคเดียว ทำให้ลุงเพิ่มรู้สึกราวกับถูกกดให้จมลึกลงไปในความรู้สึกผิด ทว่ายังไม่ทันได้เอ่ยคำใด เด็กชายตรงหน้าก็หมุนตัวจากไป ปล่อยให้เขายืนงุนงงและเต็มไปด้วยคำถามในใจ

วันถัดมา ลุงเพิ่มถูกจับได้เมื่อไปขโมยของจากเรือนอื่น เขาถูกลากไปตามถนน ถูกชาวบ้านรุมตีและสาปแช่งอย่างไร้ความปรานี ก่อนที่เขาจะสิ้นหวังถึงขีดสุด ร่างของเด็กชายเมื่อวานก็ปรากฏขึ้น เปรมยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน แววตาของเขาไม่ได้เต็มไปด้วยความเหยียดหยามเหมือนที่คนอื่นมองมา แต่กลับมีความสงสารปะปนอยู่ในนั้น

เปรมไม่เพียงแต่ช่วยห้ามปรามชาวบ้านไม่ให้ลงโทษลุงเพิ่มอย่างโหดร้าย เขายังเสนอซื้อชีวิตของลุงเพิ่มให้มาเป็นบ่าวในเรือนของตนเอง ลุงเพิ่มไม่เข้าใจว่าเหตุใดเด็กคนนี้ถึงเลือกช่วยเขา แต่เมื่อลูกชายของเขาได้รับอาหารและยาอย่างเพียงพอจากการทำงานให้กับเปรม เขาก็เริ่มเข้าใจว่าความเมตตานั้นมีอยู่จริง

เปรมในวัยสิบหกปีแตกต่างจากเด็กคนอื่น เขาไม่ได้มีท่าทางเย่อหยิ่งของผู้ดี แต่กลับมีความเข้าใจในความลำบากของผู้อื่นอย่างลึกซึ้ง แม้แต่คนที่ถูกตราหน้าว่าเป็นโจรอย่างลุงเพิ่ม เขาก็ยังยื่นมือช่วยโดยไม่มีเงื่อนไข

เวลาผ่านไปเกือบสองปี ลุงเพิ่มได้รับรู้ถึงชีวิตของเปรมมากขึ้น เขาเห็นกับตาว่าเด็กชายคนนี้เติบโตมาอย่างโดดเดี่ยว มีเพียงเรือนกว้างและความเย็นชาของแม่ที่แทบไม่เคยเหลียวแลลูกชายตนเอง เปรมเหมือนเด็กที่เติบโตมาโดยไม่มีอ้อมกอดของครอบครัว แต่กลับเป็นฝ่ายมอบความเมตตาให้กับผู้อื่น

เมื่อลูกชายของลุงเพิ่มจากไปด้วยโรคร้าย เปรมก็ยังเป็นผู้ที่คอยอยู่เคียงข้าง เป็นคนเดียวที่คอยปลอบโยนโดยไม่รังเกียจน้ำตาของชายที่เคยเป็นโจร ลุงเพิ่มซาบซึ้งในพระคุณนี้จนไม่อาจหาคำใดมาขอบคุณได้ เขาจึงตั้งปณิธานว่าจะรับใช้และปกป้องเปรมตราบจนสิ้นลมหายใจ

เวลาผ่านไป เปรมย้ายออกจากเรือนใหญ่ ไปสร้างเรือนใหม่เพื่อใช้ชีวิตของตนเอง แม้ว่าเขาจะบอกให้ลุงเพิ่มไปใช้ชีวิตของตัวเองตามที่ต้องการ แต่ลุงเพิ่มเลือกที่จะอยู่ไม่ไกลจากเรือนของเปรม ด้วยหวังว่าในยามที่เปรมต้องการใครสักคน เขาจะสามารถอยู่ตรงนั้น เป็นเสาหลักที่เปรมสามารถพึ่งพิงได้

แม้จะไม่ได้เกี่ยวพันกันทางสายเลือด แต่สำหรับลุงเพิ่มแล้ว เปรมก็คือหลานแท้ ๆ ที่เขาพร้อมจะปกป้องด้วยชีวิต

วาสนาของไอเพิ่มยิ่งนักที่ได้มาเจอกับพ่อเทวดาตัวน้อยองค์นี้..

รุ่งอรุณแห่งความหวาน

ยามเช้าอันสดใส ท้องฟ้าโปร่งโล่ง แสงแดดยามเช้าทาบทอผ่านหน้าต่างไม้ไผ่ สาดกระทบลงบนใบหน้าคมสันของอินเบา ๆ ทำให้เขาค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นจากห้วงนิทรา ดวงตาคมเข้มกะพริบไล่ความง่วงก่อนจะหันไปมองร่างของใครอีกคนที่ซุกอยู่ในอ้อมอกของเขา

เปรมยังคงหลับตาพริ้ม ลมหายใจสม่ำเสมอ นอนตะแคงหันหน้าเข้าหาเขา ผมสีนิลสลวยตกกระจายลงบนหมอน ล้อมกรอบใบหน้าหล่อคมคายอย่างพอดิบพอดี อินเผลอจ้องมองอย่างเงียบงัน แสงแดดอ่อนสะท้อนผิวเนียนละเอียดราวกับหยก ปลายขนตายาวเป็นแพทอดเงาบางเบาลงบนพวงแก้ม ริมฝีปากอวบอิ่มที่ปิดสนิทดูราวกับกำลังเชิญชวนให้คนมองเผลอใจ

อินขยับตัวไม่ได้ ไม่ใช่เพราะหนักหรือเมื่อย แต่เพราะไม่อยากรบกวนคนที่กำลังซุกอกเขาอยู่ ยิ่งได้มอง ยิ่งรู้สึกเหมือนหัวใจถูกบางสิ่งบางอย่างกอบกุมไว้

แต่แล้ว... ในขณะที่อินกำลังเพลิดเพลินกับการชมความงามตรงหน้า ริมฝีปากที่เขาเฝ้ามองอยู่นานก็ค่อย ๆ ขยับขึ้นช้า ๆ

"อยากจูบก็ทำเสียก่อนที่ข้าจะตื่น"

เสียงแหบพร่าในยามเช้าเอ่ยขึ้นโดยที่เปรมยังไม่ลืมตา แต่เล่นเอาคนฟังสะดุ้งเฮือก อินเบิกตากว้าง รีบผละออกทันที ใบหูขึ้นสีแดงก่ำพลางลุกพรวดขึ้นมานั่งด้วยความลุกลี้ลุกลน

"คุณตื่นแล้วทำไมไม่บอกผมล่ะครับ!" อินอุทานเสียงหลง

เปรมที่ยังคงนอนนิ่งค่อย ๆ ลืมตาขึ้น มองใบหน้าของอินที่ขึ้นสีจัดแล้วระบายยิ้มขำออกมาอย่างอดไม่ได้

"ก็ถ้าข้าบอกเจ้า ข้าคงอดเห็นเด็กยักษ์จอมลามกที่มัวแต่มองปากข้าไม่เลิก"

อินอ้าปากค้าง ก่อนจะยกมือขึ้นกุมหน้าอย่างทำอะไรไม่ถูก ในขณะที่เปรมหัวเราะออกมาเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู...

สำหรับเปรมแล้ว ความสุขอย่างเดียวที่คอยเติมเต็มเขาได้ตอนนี้ คือใบหน้าขี้อ้อนที่มักจะขึ้นสีระเรื่อ เวลาเขินออกมาอย่างปิดไม่มิด มันน่ารักยิ่งกว่าอะไรเสีย