จับปลาหรือจะสู้จับทุ่ม

เช้าแดดอ่อนของฤดูร้อนในรัชกาลที่ ๓ แสงทองส่องลอดระแนงไม้ของเรือนยกใต้ถุนสูง กลิ่นหอมของใบตองอุ่นจากข้าวเหนียวหมูที่ห่อมาพร้อมไอร้อนบางเบา คละเคล้ากับกลิ่นไม้สักเก่าของตัวเรือนที่อาบแสงอาทิตย์ จนเกิดเป็นกลิ่นเฉพาะของเช้าในชนบทที่เงียบสงบ เสียงนกกระจอกส่งเสียงเจื้อยแจ้ว สลับกับเสียงน้ำคลองไหลเอื่อยผ่านหลังเรือน

บนชานไม้หลังเรือน ลุงเพิ่มเพิ่งเก็บเสื่อพับเป็นมุมเรียบร้อย ก่อนจะยื่นห่อข้าวเหนียวให้หนุ่มน้อยหน้าหวานผู้กำลังเก็บล้างเครื่องครัวที่ใช้เมื่อเช้า อินยกมือไหว้รับข้าวมาอย่างเรียบร้อย แล้วรีบเดินไปนั่งกินเงียบๆ ที่ขอบชานเรือนหลังโดนลุงเพิ่มหยอกเรื่องเมื่อครู่ที่ทำเอาใบหูแดงแจ๋ไปทั้งสองข้าง

“ลุงไปแกล้งเด็กมันทำไมเล่า” เปรมแกล้งเอ็ดคนสูงวัยอย่างเอ็นดู พร้อมหัวเราะเบาๆ

"ข้าแค่พูดว่าเมื่อคืนหนักกันเลยสิท่า แล้วดูมันสิเขินจนตัวแดงทั้งตัวแล้วกระมัง ฮ่าๆ” ลุงเพิ่มหัวเราะเสียงดัง ก่อนจะเดินไปตบไหล่อินเบาๆ แล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปจากเมื่อครู่

“ดูแลนายเองให้ดีนะ ข้าคงไม่ได้กลับมาเรือนนี้อีกนาน มีเรื่องต้องไปตามหาข่าวสักหน่อย”

อินพยักหน้าเข้าใจ แต่ก็รู้สึกตกใจเล็กๆ เลยเอ่ยถามขึ้น“แล้วลุงจะไปนานเลยหรือครับ?”

“ไม่รู้แน่แท้ แต่คงไม่น้อยกว่าสองเพ็ง เอ็งไม่ต้องห่วง ข้าเคยบอกแล้วว่าไว้ใจเอ็งได้” ลุงเพิ่มหันมายิ้มให้เปรมที่ยืนมองอยู่ ก่อนจะเก็บของใส่ย่ามเตรียมออกเดินทาง ทิ้งให้เรือนไม้หลังนี้เหลือเพียงสองคน

ในช่วงเวลาหลังจากนั้น เปรมเริ่มรู้สึกตัวว่าหลังจากสลบไปถึงห้าวัน อินต้องทำอะไรหลายอย่างแทนตน โดยเฉพาะการดูแลเรื่องทั่วๆ ไป ทั้งหาข้าวหาน้ำ จัดของเตรียมยา และแม้แต่น้ำขันหนึ่งสำหรับล้างหน้า อินก็ยกมาให้ถึงที่ทุกเช้า เปรมที่ไม่ใช่คนติดหมากพลูจึงยังคงมีฟันขาวสะอาดสะอ้านเหมือนกับอิน ที่ตอนนี้เริ่มกลายเป็นภาพคุ้นตาที่เปรมชอบมอง

" สมัยเจ้าเขาไม่นิยมเคี้ยวหมากรึ" เปรมเอ่ยถามขึ้น

" ก็นิยมนะครับ..สำหรับคนที่อายุ80โน้น " อินหัวเราะออกมา พอเห็นใบหน้าที่เหวอของเปรม

ในเช้าอีกวันหนึ่ง แสงแดดยังคงอบอุ่นเหมือนเดิม ลมพัดใบตาลไหวเบา เปรมที่นั่งอยู่ริมตลิ่งใต้เงาไม้ เอนกายลงมองดูอินกำลังเตรียมเครื่องมือจับปลาแบบโบราณ ทั้งสวิงไม้ไผ่ สุ่มลวดและถุงตาข่ายแบบพื้นบ้าน อินถกโจงกระเบนขึ้นเหนือเข่าแล้วลงไปยืนในน้ำตื้นๆ ท่ามกลางเสียงแผ่วเบาของน้ำไหล กระชังไม้ผูกไว้กับหลักริมฝั่ง พร้อมถังไม้เล็กไว้ใส่ปลาสด

เปรมที่เดิมแค่นั่งดูเฉยๆ กลับลุกขึ้นถกโจงกระเบนตัวเองมั่นๆ จนเผยให้เห็นเรียวขาที่ขาวสะอาดผิดกับผู้ชายในละแวกเดียวกัน ก่อนจะเดินดุ่มๆ ลงไปในน้ำอย่างคนไม่คิดอะไร อินหันขวับมาแล้วรีบร้องห้ามทันที

“คุณเปรม อย่าครับ! ไม่ควรลงมาแบบนี้ มันเป็นงานของบ่าว…”

เปรมยิ้มขำ ไม่ได้หยุดเดิน “แล้วจะให้ข้านั่งดูเจ้าทำอยู่คนเดียวหรือ มันก็ใจร้ายเกินไปละสิ”

เขาก้มตัวใช้สวิงเก็บปลาด้วยท่าทางคล่องแคล่ว สักพักก็จับปลาตัวใหญ่ได้หนึ่งตัวด้วยท่าทางสง่างาม อินที่เห็นดังนั้นถึงกับอ้าปากค้าง ก่อนจะหลุดปากชม “คุณเปรมเก่งจังครับ! จับได้เร็วขนาดนี้…”

เปรมหันมายิ้มกวนๆ “เจ้ารู้ไหมว่าข้าทำยังไงถึงได้มันน่ะ?”

“ยังไงหรือครับ?” อินเผลอก้าวเข้ามาใกล้เพื่อดูอุปกรณ์ในมือเปรมอย่างตั้งใจ

แต่ยังไม่ทันได้ตั้งใจมอง เปรมก็ดึงอินเข้ามาใกล้แล้วโน้มตัวลงหอมแก้มฟอดใหญ่!

“คุณเปรม!” อินร้องลั่น หน้าแดงซ่านทั้งใบหู ปากก็พึมพำเสียงหลง “ท…ทำอะไรครับ!”

เปรมยืนหัวเราะเบาๆ น้ำเสียงกวนประสาทสุดใจ “หอมแค่ทีเดียวเองนะ จะตกใจอะไรนักหนา…”

“คุณเปรมเริ่มก่อนเองนะครับ!!” อินตะโกนขึ้นเสียงดัง ก่อนจะเดินดุ่มๆ เข้ามาอุ้มเปรมขึ้นพาดบ่าโดยไม่ให้ตั้งตัว แล้วเหวี่ยงลงน้ำเสียงดังตูม

“โอ้ย! อิน!!” เปรมตะโกนลั่น ขนตาเปียกน้ำ ฝ้ายเสื้อแนบไปกับผิวกายเผยให้เห็นสัดส่วนเพียว หุ่นลีน อย่างน่าเอ็นดู

“สมแล้วครับ ทีหลังอย่าทำอะไรโดยไม่บอกก่อน!” อินยิ้มสะใจ

เปรมไม่ยอมแพ้ ลุกขึ้นจากน้ำแล้ววิ่งไล่อินกลับ สาดน้ำใส่กันเสียงดังจนนกกระพือปีกบินหนี บรรยากาศบนผืนน้ำกลายเป็นภาพของความอบอุ่นคละเคล้าเสียงหัวเราะ ทั้งสองเล่นน้ำอย่างสนุกสนาน ราวกับความรักของเขาได้กลับมามีชีวิตอีกครั้งในยามเช้าที่เงียบสงบ

ท่ามกลางลำคลองสายเล็กที่คดเคี้ยว เสียงหัวเราะดังแว่วก้องอยู่เหนือผืนน้ำสะท้อนแดดอ่อน ราวกับเป็นบทบันทึกแห่งความรักในยุคที่เรียบง่ายแต่แสนหวาน…

เสียงน้ำกระเซ็นดังสลับกับเสียงหัวเราะคิกคักลอยมาตามลม คลื่นน้ำเล็กๆ กระเพื่อมไปตามแรงสาดจากสองร่างที่ไล่ตามกันอยู่กลางลำคลองสายเล็ก น้ำสีเขียวใสสะอาดแซมเงาไม้ไผ่ที่โน้มใบลงมาแนบผิวน้ำ ลมพัดไหวเบาๆ คล้ายอยากร่วมเล่นสนุกกับเขาทั้งสองคน

“อิน! หยุดก่อน ข้าเพิ่งล้างตาไป เจ้าเอาน้ำสาดหน้าข้าอีกแล้ว!”

เปรมร้องขึ้นพร้อมหัวเราะ ขยี้ตาเบาๆ แต่น้ำเสียงไม่ได้จริงจังเลยสักนิด

“ก็ใครใช้ให้หอมแก้มผมก่อนละ! ตอบมาก่อนค่อยหยุด!”

อินตะโกนกลับ ปากก็ติดยิ้มไม่หยุด เขาไล่ตะลุยฝ่าน้ำตรงเข้ามาใกล้เปรม ที่ตอนนี้กำลังถอยหลังหัวเราะปนวิ่งหนี

“อ้าว! ก็เห็นแก้มมันล่อใจ เลยอดใจไม่ไหวนี่นา…”

เปรมตอบกวนๆ มือก็ตักน้ำใส่สองมือแล้วสาดกลับใส่อินจนเปียกมะล่อกมะแล่ก

อินหลบไม่พ้น น้ำสาดเข้าหน้าจังๆ จนต้องหลับตาปี๋

“คุณเปรม!! โดนแน่!”

เขาร้องลั่น ก่อนจะพุ่งเข้าใส่เปรมที่หัวเราะเสียงใส ยืนน้ำลึกแค่หัวเข่า

เปรมเห็นท่าไม่ดี รีบหันหลังวิ่ง แต่ไม่ทันหนี อินก็คว้าเอวไว้ได้

“ว้าย! ปล่อยๆ อิน! เดี๋ยวตก!”

“ตกก็ให้ตก จะได้สำนึก!”

ทั้งสองล้มตุ้บลงในน้ำพร้อมกัน หัวเราะจนเหนื่อย เปรมพยายามยันตัวขึ้นนั่ง ขณะที่อินนั่งพิงตลิ่ง หายใจหอบเล็กน้อย แต่ก็ยังยิ้มอยู่

“เหนื่อยละสิ? ข้าก็บอกแล้วว่าอย่ามาเล่นกับข้า เจ้าไม่เคยชนะหรอก” อินแกล้งยืดอกโอ้อวด

“ข้าตั้งใจแพ้ จะได้มีข้ออ้างให้เจ้าอุ้มข้าลงน้ำอีกรอบไงเล่า เจ้าไม่รู้เหรอ ว่าข้าอยากให้เจ้าสัมผัส”

เปรมหันไปกระซิบเบาๆ ข้างหู เล่นเอาอินถึงกับชะงัก หน้าขึ้นสีแดงจัดทันที

“พูดอะไรครับคุณเปรม…”

เสียงอินเบาลงเป็นพิเศษ หันหน้าหนีเล็กน้อยแต่ยิ้มยังอยู่เต็มแก้ม

“ก็พูดเรื่องจริง ข้าชอบเวลาที่เจ้าหน้าแดงแบบนี้ มันน่ารัก”

เปรมว่าพลางใช้นิ้วเกลี่ยปลายจมูกอินเบาๆ อินเงยหน้ามอง เปรมก็ยิ้มให้ตรงๆ แบบที่ไม่ต้องซ่อนอะไร

“คุณเปรม…”

อินมองตาอีกฝ่ายนิ่ง รู้สึกเหมือนหัวใจเต้นผิดจังหวะ ก่อนจะรีบดึงสติกลับมา แล้วตักน้ำขึ้นมาอีกที สาดใส่เปรมทันที!

“โอ๊ย! อิน!”

เปรมร้องเสียงหลงก่อนจะสาดกลับ ทั้งคู่กลับมาไล่สาดน้ำกันอีกครั้ง กลิ่นไม้สดกับกลิ่นดินหลังฝนปลิวแตะจมูก

“จะหนีไปไหนเล่า เจ้าเด็กดื้อ!” เปรมหัวเราะ

“คุณเปรมต่างหากที่แกล้งผม!”

“ข้าเปล่า ข้าแค่…หิวแล้ว อยากให้เจ้าพาขึ้นเรือนไปกินข้าวด้วยกัน จะได้อ้อนตอนกินง่ายๆ”

“หิวหรือขี้อ้อนกันแน่ครับ?”

“ทั้งสองอย่าง!” เปรมตอบไม่ต้องคิด แล้วยิ้มแบบเด็กๆ ที่ขี้เล่นเต็มที่ อินส่ายหน้าระอาแต่ในแววตากลับอบอุ่นยิ่งกว่าแสงแดดยามเช้า

เสียงน้ำไหลไม่เคยหยุดเช่นเดียวกับเสียงหัวเราะที่ยังคงก้องอยู่ริมน้ำใต้ร่มไม้ พิรุณที่เคยตกเมื่อต้นเดือนพาแมลงปอออกมาโบยบินเหนือผืนน้ำ สะท้อนแสงแดดระยิบระยับราวประกายหัวใจที่กำลังเริ่มเต้นเป็นจังหวะเดียวกันของทั้งสองคน

กลิ่นควันไฟลอยอ้อยอิ่งปนกลิ่นปลาย่างที่กำลังส่งเสียงแซ่ก ๆ อยู่บนตะแกรงไม้ไผ่ เสียงไม้แห้งที่ถูกเผาไหม้ดังเป๊าะแป๊ะเป็นจังหวะนุ่มหู ส่องแสงส้มอมทองที่ไล่เงาร่างสองร่างให้ทาบยาวลงบนพื้นดินฉ่ำเย็นหลังฝน

ใต้ชายคาเรือนไม้เก่า ๆ ที่ตั้งอยู่ริมคลอง แสงจากตะเกียงน้ำมันดิบไหววูบเบา ๆ คล้ายจะเต้นระบำไปตามเสียงหัวใจที่เริ่มเคาะจังหวะอย่างเงียบงัน

อินนั่งชันเข่าอยู่ข้างหม้อไม้ไผ่ที่ต้มข้าวสวยหุงใหม่ร้อน ๆ กลิ่นข้าวหอมลอยขึ้นคลุ้ง กลิ่นเดียวกับที่เขาคุ้นเคยมาตั้งแต่เล็กจนโต เขาค่อย ๆ แกะเนื้อปลาที่เพิ่งสุกใหม่ออกจากก้างอย่างเบามือ เนื้อสีขาวนวลชุ่มฉ่ำน่ากินถูกวางลงบนจานเคลือบลายดอกไม้ จากนั้นจึงยื่นไปหาคนที่นั่งคลุมตัวด้วยผ้าห่มอยู่ไม่ห่าง

เปรมรับจานจากมืออินเงียบ ๆ แววตาอ่อนลงเมื่อเห็นว่าคนเด็กกว่าบรรจงจัดวางทุกอย่างอย่างเรียบร้อย ข้าวที่ตักไม่มากเกิน ไม่น้อยไป เนื้อปลาที่ไร้ก้าง และน้ำพริกที่ตำเองด้วยครกหินเล็ก ๆ ริมคลอง

“เจ้าทำแบบนี้บ่อยเลยหรือ?” เปรมถามเสียงนุ่ม พลางรับจานมาประคองไว้บนตัก

อินยิ้มเล็กน้อย “ทำบ่อยครับ แต่ไม่ค่อยมีใครได้กิน…นอกจากผมเอง”

เปรมหัวเราะเบาๆ ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปใกล้ หวังจะหอมแก้มอินเป็นรางวัลเล็ก ๆ แต่ทันทีที่ใบหน้าเขาใกล้จนได้กลิ่นหอมจาง ๆ จากเนื้อผิวที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ อินกลับยกมือดันหน้าผากเปรมไว้เบา ๆ

“แหนะ... อย่ามาอ้อนแบบนี้สิครับ คุณเปรม”

น้ำเสียงไม่ได้จริงจัง แต่อ่อนโยนแฝงขี้เล่น

“ก็ข้า… อยากหอมตอบแทนเจ้าแค่นั้นเอง” เปรมตอบเสียงเบา พลางเบะปากมุ่ย คล้ายเด็กถูกขัดใจ มือข้างหนึ่งคว้าข้าวขึ้นมากินโดยไม่ใช้ช้อน

อินมองภาพนั้นแล้วหลุดยิ้มออกมา บางอย่างในหัวใจกระตุกเบา ๆ อย่างเอ็นดู ก่อนจะขยับตัวเข้าไปใกล้แล้วก้มลง…จุ๊บเบา ๆ ที่มุมปากเปรม

เสียงหัวใจของเปรมดังตุบ ๆ จนเขาเองยังได้ยิน เขาผงะไปเล็กน้อย หน้าร้อนวาบ ริมฝีปากที่ถูกแตะยังรู้สึกถึงความอุ่นอยู่ชัดเจน

“เจ้าทำ…อะไร…” เปรมพูดตะกุกตะกัก ดวงตาเบิกนิด ๆ พร้อมความเขินที่ทะลักออกมาทั้งแววตาและใบหน้า

อินขำเบา ๆ ยิ้มบาง “ผมนึกว่ามีข้าวติดครับ เลยเอาออกให้”

เขาหยุดเล็กน้อย ก่อนจะเอียงคอ ยกมือแตะมุมปากตัวเองอย่างครุ่นคิด “แต่ที่ไหนได้…มันเป็นไฝเสน่ห์ของคุณเปรมซะงั้น”

เปรมที่ไม่ทันตั้งตัวกับจังหวะรุกกลับของอินถึงกับหน้าร้อนผ่าว ก้มหน้าก้มตากินข้าวแทบไม่มองหน้าอีกฝ่าย อินหัวเราะนิดๆ อย่างผู้ชนะ ก่อนจะยื่นกระบอกน้ำไผ่ให้เปรมดื่ม

“กินช้าๆ ก็ได้ครับ ไม่ต้องเขิน”

“ข้าไม่ได้เขิน…”

เปรมพูดอู้อี้ ปากยังเคี้ยวข้าวไม่หยุด

“อ้อเหรอครับ…” อินลากเสียงยาวอย่างล้อเลียน ก่อนจะหันไปหยิบปลาที่เหลือมาแกะก้างต่อ แสงไฟอุ่นๆ ลูบไล้ปลายจมูกและพวงแก้มของอิน ทำให้เปรมที่แอบมองอยู่อดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม

เสียงจิ้งหรีดเริ่มขับกล่อมคืนค่ำ ขณะที่ลมเย็นพัดแทรกผ่านรอยฝาไม้ ใบไผ่ขยับไหวเบา ๆ แสงจากกองไฟสะท้อนแววตาของทั้งคู่ที่ลอบสบกันเป็นครั้งคราวโดยไม่พูดอะไร แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ไม่ต้องแปลความ

ในค่ำคืนกลางป่าริมคลองเช่นนี้ ไม่มีเสียงใดหวานเท่าเสียงหัวใจที่เต้นตรงกัน และไม่มีรสใดอร่อยเท่า “ข้าวปลา” ที่มีคนพิเศษเป็นผู้ยื่นให้ด้วยมือและหัวใจ

กลิ่นควันไฟยังคงคลุ้งอยู่ แต่ตอนนี้มันถูกกลบด้วยกลิ่นของบางสิ่งที่ไม่สามารถมองเห็นได้… ความเงียบงันที่แปลกไป ความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในแววตาของคนที่อินไว้ใจที่สุด...

หลายอาทิตย์ที่ผ่านไป...

เสียงหัวเราะเริ่มคุ้นหูมากขึ้น ความเงียบที่เคยกดดันกลับกลายเป็นความสบายใจที่นุ่มนวล บาดแผลบนแผ่นหลังของเปรมเริ่มจางลงตามกาลเวลา เช่นเดียวกับกำแพงในใจของเขา...ที่ค่อย ๆ ร่วงหล่นลงทุกครั้งที่เห็นรอยยิ้มอบอุ่นของคุณอินในยามเช้า

ทั้งคู่ใช้ชีวิตกันอย่างเรียบง่ายกลางป่าเงียบสงบ ตื่นแต่เช้า ออกหาปลา เด็ดผักริมคลอง หุงข้าวในกระบอกไม้ไผ่ ก่อไฟย่างปลาด้วยกัน แล้วก็หัวเราะกับเรื่องไร้สาระในตอนเย็น ยิ่งนานวัน อินก็ยิ่งลืมว่าตัวเองเคยระแวงโลกใบนี้ขนาดไหน

แต่ทุกคืน...

เมื่อแสงตะเกียงดับลง และเสียงหายใจของเขาแผ่วเบาราวกับนิทรา คนที่เขาคิดว่าอยู่ข้างเขาเสมอ กลับค่อย ๆ ลุกออกไปอย่างแผ่วเบา

เสียงฝีเท้าเบา ๆ เหยียบพื้นไม้ดังเอี๊ยดอ๊าดในจังหวะที่ระมัดระวัง ทำให้คนที่นอนหันหลังอยู่ต้องแง้มตาขึ้นเงียบ ๆ

อินไม่เคยหลับจริง ๆ

เขาลุกขึ้นอย่างเงียบเชียบเหมือนแมวป่า ขยับฝ่าเท้าไปจนถึงช่องไม้ที่แง้มไว้บาง ๆ ที่พอมองลอดออกไปก็เห็นเงาสองเงานั่งอยู่ใกล้กองไฟที่ใกล้มอด ดวงตาของเขาจับจ้องไปยังร่างของคุณเปรมที่กำลังนั่งคุยกับชายสูงวัยผิวคล้ำร่างใหญ่ ของลุงเพิ่มลุงเพิ่ม ที่แอบมาพบกับคุณเปรมตามลำพัง

เสียงสนทนาฟังไม่ชัดนัก แต่เขาพอจับได้...

“...ต้องรีบกลับก่อนพวกนั้นสงสัย”

“...อินไม่ควรรู้เรื่องนี้ ยิ่งนานยิ่งอันตราย”

ประโยคนั้นทำให้อินเผลอกำหมัดแน่น ความรู้สึกเย็นวาบแล่นผ่านแผ่นหลังทั้งที่บาดแผลเริ่มหายดีแล้ว

เขารู้...

คุณเปรมวางแผนจะกลับไปเรือนใหญ่ตามลำพัง โดยไม่พาเขาไป และไม่พูดอะไรเลยกับเขาสักคำ

ทำไม...?

เพราะไม่ไว้ใจเขาหรือ?

หรือเพราะเขาเป็นแค่คนแปลกหน้า ที่ไม่ใช่อินคนเดิม?

ความเงียบยามค่ำคืนดูเหมือนจะหนักหน่วงขึ้นกว่าเดิม ลมกลางป่าพัดเย็นแต่ไม่สดชื่นเหมือนทุกวัน เสียงไม้แห้งที่ลั่นเบา ๆ กลับดังก้องในหัว อินขยับตัวถอยกลับเข้ามาในห้อง นอนลงที่เดิม ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมร่างทั้งที่ยังไม่หลับตา

แต่ในใจของเขา...เต็มไปด้วยคำถาม

ทำไมถึงไม่บอกเขา...?

หรือเขาควรจะหาทางกลับโลกเดิม แทนที่จะมาเสวยความสุขในนี้กัน

ยามค่ำคืนในป่าลึกเงียบสงัด มีเพียงเสียงแมลงกลางคืนร้องแว่วในระยะไกล แสงจันทร์ลอดผ่านช่องหน้าต่างไม้ไผ่ ทาบทอแสงเงินบางเบาลงบนเรือนผิวของเด็กหนุ่มที่นอนตะแคงหันหลังให้ประตู

อินลืมตาค้างอยู่ในความมืด

หัวใจของเขายังคงเต้นไม่เป็นจังหวะกับคำพูดที่แอบได้ยินจากหน้าห้องก่อนหน้านี้ คำพูดที่ทำให้ทุกอย่างเริ่มพร่าเลือน ไม่แน่ใจว่าเขายืนอยู่ตรงไหนในชีวิตของอีกฝ่ายกันแน่…

แต่ไม่นานหลังจากนั้น

เสียงเปิดประตูเบา ๆ ก็ดังขึ้น

กลิ่นเฉพาะตัวของคุณเปรมแตะจมูกเขาทันที กลิ่นอ่อน ๆ จากสมุนไพรไทยเจือกลิ่นควันไฟ กลิ่นที่เขาจำได้แม่นยำยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด สัมผัสจากฟูกเบา ๆ จมหยุ่นลง เมื่ออีกฝ่ายล้มตัวลงนอนด้านหลังเขา

จากนั้น…

อ้อมแขนที่อบอุ่นก็โอบรัดเขาไว้แน่นจากด้านหลัง ราวกับไม่อยากให้หลุดหายไปไหน อินไม่ขยับ ไม่ตอบสนองใด ๆ ทั้งที่หัวใจเต้นรัวเหมือนกลองศึก แต่ก็ยังคงนิ่ง ไม่พูด ไม่หันกลับไปมอง เพราะเขาอยากฟังต่อ...

แล้วคำพูดนั้นก็ตามมา

เสียงกระซิบเบาและสั่นไหว ราวกับกลัวแม้แต่ลมจะได้ยิน

"เจ้าเป็นเหมือนลมหายใจของข้า… ข้าจะไม่ยอมเสียมันไปอีก ไม่ว่าต้องแลกด้วยอะไร"

เสียงนั้นไม่ใช่เสียงของคนที่แกล้งพูดเล่น ไม่ใช่คำพูดของคนที่ไร้หัวใจ มันเต็มไปด้วยความรู้สึกแน่นขนัด... ความกลัว การโหยหา และความรักที่เก็บซ่อนไว้ในเงามืดมานานแสนนาน

อินหลับตาลงช้า ๆ ก่อนจะตัดสินใจ…

เขาขยับตัวกะทันหัน

พลิกกลับมาแล้วคว้าอ้อมแขนนั้นไว้ ยกร่างอีกคนที่เบากว่าขึ้นข้ามตัวมา แล้วกอดแน่นราวกับจะไม่ให้หลุดไปไหน มือหนึ่งสอดใต้คออีกฝ่าย อีกมือโอบแผ่นหลังอย่างถนุถนอม ราวกับกอดสมบัติชิ้นสุดท้ายของชีวิตไว้แนบอก

คุณเปรมสะดุ้งเล็กน้อย ใบหน้าแดงซ่านเพราะคิดว่าอินน่าจะละเมอ

แต่เขาก็ยอมให้อีกฝ่ายกอด เขาซุกหน้าลงบนไหล่ของอินอย่างอ่อนแรง ราวกับวางหัวใจทั้งหมดไว้ตรงนั้น

คืนที่เคยหนาว กลับอบอุ่นอย่างไม่น่าเชื่อ ลมหายใจของทั้งสองประสานกันเบา ๆ ใต้แสงจันทร์ที่สาดผ่านหน้าต่าง ผ้าห่มผืนบางที่คลุมอยู่เหนือร่างของทั้งคู่ ดูเหมือนจะอุ้มเอาความลับ ความรัก และคำสัญญาที่ไม่เคยพูดออกมาไว้ใต้ผืนเดียวกัน

ไม่นาน… เสียงลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอก็ดังประสาน ทั้งอินและเปรมหลับไปในอ้อมกอดของกันและกัน โดยที่ต่างก็ไม่รู้เลยว่า…ความรู้สึกที่แท้จริงในใจอีกฝ่าย

ได้ถูกเผยมาตั้งแต่เมื่อไรกันแน่