Se connecterShare
จะเลือกพี่หรือเลือกน้อง
Dernière mise à jour:
2025-03-05 23:21:16
Latest chapter
บำเรอสวาทเพื่อทายาทหมื่นล้าน ความสุขจนล้น (หนูไหวค่ะ) (ตอนจบ)
“อ๊ะ อ๊ะ นายท่านขา อื้อ หนูเสียวจังค่ะ” เสียงครางของวีรดาดังออกมาไม่ขาด ตอนนี้ร่างกายของเธอร้อนลุ่มขึ้นมาอีกแล้ว ไม่รู้ว่าครั้งที่เท่าไรของค่ำคืนนี้ เพราะตั้งแต่เข้าหาจนป่านนี้เธอกับเขายังไม่หยุดกิจกรรมเข้าหอกันเลยก็ว่าได้ หญิงสาวบิดกายไปมาด้วยความเสียว ขณะที่กลีบเนื้อนุ่มก็ถูกลิ้นร้อนจุ่มลงมาไม่ขาดนั้น หญิงสาวเหลียวหลังไปมองคนที่จุ่มหน้าอยู่ด้านหลัง ก่อนจะหันไปมองนาฬิกาหัวเตียงนี้ บ้าจริง เธฮกับเขารักกันมาราธอนมากตอนนี้ก็เกือบจะตีสามแล้วเธอยังถูกเขาจับกินอยู่เลยหญิงสาวคิด พรางเม้มปากแน่นเพื่อระงับเสียงครางลงบ้าง“อื้อ จ๊วบ อ่าส์ เสียวก็ร้องดังๆ นะคะ ฉันชอบฟังเธอเองก็รู้ แพล่บๆ แพล่บๆ ” มิเอะเบนหน้าออกจากบั้นท้ายสวย ไปบอกคนที่หมอบคลานเข่าหันหลังให้เธอดื่มด่ำกับน้ำหวานนี้เสียงแหบพร่า ดวงตาหวานเยิ้มเป็นที่สุด“อ๊ะ นายท่านขา นายท่าน อื้อ อ่าส์” วีรดาเหลียวหลังมาครางเสียงหวาน เธออมยิ้มก่อนจะยกบั้นท้ายขึ้นแยกเรียวขาสวยออกเพื่อเปิดทางให้ใบหน้าของเขามุดลงไปอิ่มเอมกับสิ่งที่อยู่ใต้ระหว่างขาของเธอได้ถนัดถนี่นี้“อื้อ อย่างนั้นค่ะอย่างนั้น อึ้ม หวาน อื้ม จ๊วบ อ่าส์” มิเอะหลับหูหลับตาตวัดปาดลิ้น
บำเรอสวาทเพื่อทายาทหมื่นล้าน บำเรอสามี
มิเอะมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าดวงตาเป็นมันส์ เธอยกยิ้มุมปากทันทีที่เห็นกลีบเนื้อสวยของภรรยาขับน้ำสีหวานออกมานั้น เรียวขาสวยของอีกฝ่ายค่อยๆ แยกออกกว้าง ก่อนจะค่อยๆ ชันกายลุกขึ้นเป็นกึงนั่งกึ่งนอนนี้ หัวเข่าทั้งสองข้างตั้งฉากกับเตียวกว้าง ทำเอามิเอะถึงกับเลือดในกายพุ่งพล่านขึ้นมาอีกครั้ง“นายท่านขา หนูพร้อมแล้วค่ะ มัวช้าอยู่ใยคะ” วีรดาร้องเรียกเขาเสียงแหบพร่าง ร่างสวยบิดเร้าเย้ายวนเพื่อให้เขาอดรนทนไม่ไหว เธอไม่รู้ว่าตอนนี้เขาทำอะไรอยู่เพราะผ้าปิดตาผืนนี้ แต่เธอพอจะเดาได้ว่าอีกฝ่ายยังคงจ้องมองตรงส่วนนั้น“อื้อ อย่าใจร้อนนักซิคะ ทำไมถึงได้โหยหานักนะ” มิเอะเปรยเสียงแหบพร่า ก่อนจะขยับกายเข้าไปหาร่างนุ่มที่นั่งอ้าซ่าอยู่ตรงนั้น เธอเดินเข่าเข้าใจกลางความสาว ก่อนจะลากปลายท่อนเนื้อร้อนถูไถไปตามร่องกลีบสีหวานขึ้นลงไปมา“อ๊ะ อื้อ ก็หนูรักนายท่านนี่คะ อยากทำให้นายท่านมีความสุขมากๆ ค่ะ” พอรู้ว่าเขาอยู่ตรงหน้า เธฮก็คว้าลำคอขาวของเขาโอบเอาไว้ เบียดกายสาวช่วงล่างกับเจ้าแท่งร้อน ไปมาอย่างจงใจ“อื้อ หมายความว่าถ้าอย่างนั้นฉันจะรอเธอมอบความสุขแล้วกันนะคะ”อึ๊บ !!“อ๊ะ นายท่าน อื้อ โอ้ว อ่าส์” ร่างบางตกใจเล็ก
บำเรอสวาทเพื่อทายาทหมื่นล้าน ย้อนรอยค่ำคืนหวาน
มิเอะยืนรอเมียรักอยู่สักพัก ด้วยความที่อารมณ์ค้างจึงทำให้เธอหน้างอเล็กน้อย เจ้าหล่อนบอกว่าให้เธอรอโดยบอกว่าไม่นาน ไม่นานอะไรกันนี่มันเกือบ 5 นาทีแล้ว เธอจะรอไม่ไหวแล้วนะเนี่ย หญิงสาวคิดพรางแกะกระดุมเสื้อสูททักซิโด้รอเมียรักไปพรางๆ“รอนานหรือเปล่าคะนายท่าน”“วีรดา...” มิเอะอุทานออกมาเบาๆ กับสิ่งที่ปรากฏบนกระจกนั้น ภาพสะท้อนของหญิงสาวด้านหลังทำให้เธอคลายยิ้มออกมา ร่างระหงส์อยู่ในชุดนอนบางเบาสายเดี่ยวสีขาว กางเกงขาสั้นลายลูกไม้บางเบา มันบางเสียจนเห็นว่าข้างในนั้นเจ้าหล่อนไม่ได้ใส่อะไรเลยแม้แต่ชิ้นเดียว แต่ผ้าคลุมผมในชุดเจ้าสาวยังคงอยู่ตรงนั้น เสมือนกับว่ารอให้เจ้าบ่าวอย่างเธอเป็นคนเปิดมันยังไงยังนั้น สิ่งที่ทำให้เธอตื่นเต้นก็คือผ้าปิดตาสีดำที่เจ้าหล่อนคาดเอาไว้ ยืนพิงกายข้างผนังห้องนอนนั้น ร่างโปร่งค่อยๆ หันไปมองอย่างช้าๆมิเอะเองก็ปรากฏดวงตาเป็นประกายทันที หญิงสาวนึกถึงวันแรกที่เธอพบกับเจ้าหล่อน และมันก็ทำให้อารมณ์ของเธอพุ่งขึ้นทีละนิดๆ เธอเดินเข้าไปหาร่างสวยอย่างช้าๆ รอยยิ้มยกขึ้นมุมปาก เมื่อคนที่ยืนคอยนั้นทำหน้าตาระแวดระวัง ภาพนั้นมันเหมือนกับคืนแรกที่เธอได้เจอกับเจ้าหล่อนนี้“ฉันชอบจ
บำเรอสวาทเพื่อทายาทหมื่นล้าน วิวาห์หวาน
วีรดานั่งมองร่างบางของตัวเองในกระจก ขณะที่สมองกลับนึกถึงเรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านมาของตัวเอง ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะมี่วันนี้ วันที่แต่งชุดผ้าลูกไม้สีขาวยาวกรอมพื้น ลายเสื้อประดับด้วยมุกสีครีมไปตามเนื้อผ้า ยังมีผ้าคลุมสีเดียวกันที่ต้องติดหลังจากที่ช่างแต่งหน้าแต่งแต้มสีสันบนใบหน้านั้น คิดแล้วขอบตาสวยหวานก็ร้อนผ่าวด้วยความตื้นตัน“คุณวีรดานี่สวยมากเลยนะคะ สวยเหมือนนางฟ้าเลย” เสียงเด็กสาวที่คอยรับใช้เอ่ยขึ้นจากด้านหลัง“พูดเกินไปหรือเปล่าปิ่น”“ไม่หรอกค่ะ ช่างแต่งหน้ายังชมเลย ขนาดมีลูกแล้วนะคะเนี่ย” เด็กสาวคนไทยที่ฟังภาษาญี่ปุ่นเข้าใจเอ่ย ก่อนจะมองนายหญิงของบ้านคนใหม่อย่างภาคภูมิใจ“อื้อ ปากหวานกันจริงเชียว ว่าแต่ตาหนูอยู่ไหนเนี่ย” วีรดามองหน้าสาวใช้แล้วถามด้วยความห่วงใย“อ่ออยู่กับนายใหญ่และนายหญิงนะคะ ทั้งสองท่านไม่ปล่อยให้ถึงมือคนรับใช้แบบพวกหนูเลยค่ะ”“เหรอจ๊ะ อื้อ” หญิงสาวพยักหน้าพรางนึกถึงวันที่นายหญิงไปตามหาพวกเราที่ต่างประเทศนั้น นายหญิงขอโทษอย่างสำนึกผิดทุกอย่าง นายหญิงต้องการให้นายท่านกลับบ้าน โดยยินยอมทำตามทุกอย่างที่นายท่านต้องการ ขออย่างเดียวให้พวกเราและลูกกลับไป กลับไปอยู่บ้าน โ
บำเรอสวาทเพื่อทายาทหมื่นล้าน ขัดจังหวะ
“อ๊ะ อ๊ะ นายท่านขา หนูจะไม่ไหวแล้วค่ะ” วีรดาโน้มใบหน้าสามีเข้ามาบอก ตอนนี้ร่องสวยของเธอเสียวจนทนไม่ไหวอยู่แล้ว ขาสวยที่อ้าออกกว้างตอนนี้มันสั่นเทิ้มจนเกินจะทน แขนเรียวรีบคว้าร่างของเขาเอามั่น ก่อนจะแอ่นสะโพกให้เขาอัดกระแทกอย่างแรงเพื่อส่งเธอขึ้นสวรรค์นี้“อื้อ ฉันก็ไม่ไหวเหมือนกัน ซี๊ดดดด” มิเอะจับเอวเล็กนั้นแน่นพร้อมออกแรงกระแทกไปมานี้ แต่แล้วเสียงนั้นก็ดังขึ้นขัดความสุข“อุแว๊ๆๆๆๆๆๆ !!!”สองสาวมองหน้ากันเลิกลั่นเมื่อได้ยินเสียงบุตรชยหัวแก้มหัวแหวนส่งเสียงร้อง ทุกการกระทำหยุดกึก เหงื่อซึมออกไปทั่วใบหน้า“เอาไงดีที่รักคะ” วีรดาหันมองหน้าเขาขณะที่จุดร่องสาวของเธอกำลังเชื่อมกันอยู่นี้“ไม่ต้องห่วงค่ะคนดี ฉันมีวิธี”พลึ่บ!!“ว๊าย!!อื้อ ไม่หนักหรือคะ” วีรดาร้องเสียงหลงเมื่อเขาช้อนร่างของเธออุ้มขึ้น เธอห้อยโตงเตงอยู่บนร่างของเขาโดยตรงนั้นของเรายังคงสอดรัดกันแนบแน่น ร่างโปร่งพาเธอไปยังห้องนอนของบุตรชาย ใบหน้าสวยของเธอร้อนผ่าวเป็นที่สุด เขาไม่ได้อุ้มเธอเพียงอย่างเดียว ขาเรียวที่เขาช้อนเอาไว้นั้นกับจับมันขยับเข้าออกตามจังหวะ เธอรู้สึกได้ถึงการเข้าไปข้างในที่มันลึกสุดหัวใจนี้“ไม่หนักเลยสักนิด
บำเรอสวาทเพื่อทายาทหมื่นล้าน จะตักให้ตาลอยเลย
มิเอะได้รับโทรศัพท์จากพี่ชายฝาแฝด หลังจากกดวางก็ถอนหายใจขึ้นมาทันที ในใจยังนึกโกรธผู้เป็นแม่ แต่อีกใจก็รู้สึกสงสาร ตอนนี้ทั้งบ้านต่างโทษท่านคนเดียวที่เป็นต้นเหตุทำให้เธอหนีหายไปแบบนี้ และตอนนี้ท่านกำลังได้รับผลของการกระทำนั้นอยู่ พี่โทมะบอกว่าท่านซึมเศร้าและไม่ค่อยท่านข้าวตั้งแต่ที่งานแถลงข่าวที่บ้านทาเคชิ นึกแล้วก็เริ่มใจอ่อนขึ้นมาเสียแล้ว“มีอะไรหรือเปล่าคะที่รัก ทำไมทำหน้าแบบนั้น” วีรดาวางขวดน้ำลงกับโต๊ะ ก่อนจะเดินเข้ามาหาสามีที่ยืนหน้าเครียดอยู่ตรงหน้าต่าง“พี่โทมะโทรมาบอกเรื่องคุณแม่”“นายหญิง ๆ เป็นอะไรเหรอคะ” หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความกังวลใจ“พี่โทมะบอกว่าท่านเศร้ามาก”“เอาแบบนี้ไหมคะ เรากลับไปเยี่ยมท่านไหมคะ”“มันไม่ง่ายอย่างที่เธอคิดนะซิ หากไปแล้วฉันกับแม่ก็คง...” มิเอะคิดถึงการสู้หน้าท่าน เธอเกรงว่าจะมองหน้ากันไม่ติด แล้วเธฮเองก็ยังไม่อยากกลับด้วย ไม่อยากให้ท่านมาเจ้ากี้เจ้าการชีวิตของเธออีก“แต่หากว่าท่านล้มป่วย ที่รักจะรู้สึกดีอยู่เหรอคะ” วีรดาเดินเข้าไปจับต้นแขนผู้เป็นสามี สายตามองจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้น เธอรู้ว่าจริงๆ แล้วเธอรู้ว่าสามีรู้สึกเสียใจเช่นเดียวกัน“ไม่หรอกน่
