ตอนที่33ไหว้พระขอพร

เช้าวันนี้ ท้องฟ้าโปร่งใส อากาศเย็นสบาย สายลมอ่อนพัดโชยมาเป็นระยะ พาให้บรรยากาศในเมืองหลวงชุ่มชื่นสดใส และภายในจวนรองเสนาบดีอวี้ ก็คล้ายจะอบอวลด้วยกลิ่นอายของความยินดีไม่แพ้กัน

ช่วงนี้ภายในจวนมีแต่เรื่องมงคลถาโถมเข้ามาราวพรมแดนแห่งโชคชะตาเปิดทาง

เรียกได้ว่าในรอบหลายปีไม่เคยมีช่วงเวลาใดที่จวนรองเสนาบดีจะครึกครื้นและมีแต่ข่าวดีเช่นนี้

บ่าวไพร่ต่างเร่งจัดเตรียมสิ่งของกันขวักไขว่ ขณะที่ขุนนางผู้เป็นเจ้าของจวนก็ยืดอกได้เต็มที่ ราวกับว่าแม้แต่สวรรค์ยังโปรดปรานตระกูลอวี้ในช่วงเวลานี้โดยแท้

เริ่มตั้งแต่บุตรสาวคนโตของจวน หมั้นหมายกับองค์ชายห้า ข่าวนี้เพียงอย่างเดียวก็ทำให้ผู้คนทั้งในและนอกจวนฮือฮา บรรดาขุนนางใหญ่เล็กต่างก็พากันส่งของขวัญมาแสดงความยินดี บางส่วนถึงกับแวะเวียนมาเยือนด้วยตนเองเพื่อสานไมตรี

แต่นั่นยังไม่พอ ข่าวถัดมาก็เรียกความตื่นเต้นไม่แพ้กัน เพราะไม่นานหลังจากนั้น บุตรชายคนโตของตระกูล คุณชายใหญ่อวี้เฉิน ผู้ที่หายหน้าจากเมืองหลวงไปนานหลายปีเนื่องจากไปศึกษาต่างเมืองได้เดินทางกลับมา และสิ่งที่น่าสนใจก็คือ เขากลับมาพร้อมกับขบวนทัพ

บุรุษที่เป็นผู้สนับสนุนเขาไม่ใช่ใครอื่น หากแต่เป็น องค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลง วีรบุรุษผู้ทรงอำนาจแห่งชายแดนเหนือ อีกทั้งพระองค์ยังเป็นอาจารย์ผู้สั่งสอนเขาด้วยตนเอง และยังแสดงความเอ็นดูอย่างเปิดเผย ถึงขั้นเสด็จมาส่งผู้เป็นศิษย์ถึงหน้าประตูเรือน

สำหรับชนชั้นสูงในเมืองหลวงที่เข้าใจเรื่องราวเหล่านี้ดี ล้วนรู้ว่าสิ่งนี้หาใช่เรื่องเล็กน้อยไม่ การได้รับความเมตตาจากองค์ชายใหญ่ในระดับนี้ นับเป็นเกียรติยศสูงสุด

บรรดาขุนนางเริ่มลอบส่งสารถึงกันเงียบๆ ต่างคาดการณ์ว่า เมื่อมีเชื้อพระวงศ์ฝ่ายหนึ่งเป็นคู่หมั้นบุตรสาว และอีกฝ่ายให้ความเมตตาต่อบุตรชาย อนาคตของรองเสนาบดีอวี้จิ้ง… คงยากจะถูกมองข้าม

หลายเสียงเริ่มกล่าวว่า ตำแหน่งอัครเสนาบดีฝ่ายพิธีการซึ่งว่างลงเมื่อไม่นานนี้ คงหนีไม่พ้นจะตกเป็นของเขาในอีกไม่ช้า

ดังนั้น…

พิธีปักปิ่นของคุณหนูรองอวี้หลัน ที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่กี่วันข้างหน้า จึงกลายเป็นที่สนใจและจับตามองทั่วทั้งเมืองหลวง

ด้วยฐานะของนางในยามนี้คือบุตรสาวของว่าที่อัครเสนาบดี รวมทั้งน้องชายฝาแฝดของนางยังเป็นคนสนิทขององค์ชายใหญ่ผู้ทรงอำนาจ ยิ่งทำให้นางเป็นคนที่ใครก็มองข้ามไม่ได้

ว่ากันว่า ตระกูลใหญ่หลายสายในเมืองหลวงเริ่มส่งแม่สื่อมาทาบทามก่อนที่งานพิธีจะเริ่มเสียอีก

เพราะเข้าใจกันดีว่า...การได้เกี่ยวดองกับจวนอวี้ในยามนี้ก็ไม่ต่างจากการคว้าเชือกทองเกี่ยวสวรรค์ไว้ในกำมือ

บรรยากาศในเมืองหลวงจึงเริ่มคึกคักขึ้นทีละน้อย ตระกูลใหญ่ทั้งหลายที่จับจ้องสถานะของจวนอวี้ต่างเริ่มเคลื่อนไหว แม่สื่อผู้มีฝีปากเป็นอาวุธ ต่างเดินเข้าออกจวนเป็นว่าเล่น แต่ละคนล้วนสรรเสริญคุณหนูรองว่างามพร้อมทั้งกิริยา มารยาท และฐานะตระกูล

ไม่ว่าจะเดินทางไปยังที่ใดในเมืองหลวง ชื่อของอวี้หลันก็ถูกเอ่ยถึงไม่เว้นวัน แม้บางตระกูลจะเพียงต้องการเชื่อมโยงผลประโยชน์ แต่ก็มิอาจปฏิเสธได้ว่า บุตรสาวคนรองของจวนอวี้ในเวลานี้ คือสตรีที่น่าจับตามองที่สุดในเมืองหลวง

แต่ยิ่งเปลวเทียนส่องสว่างเพียงใด ก็ยิ่งดึงดูดเงามืดที่รอคอยจะดับมันอยู่เบื้องหลัง

บางคนจับตามองงานพิธีนี้ด้วยรอยยิ้ม

บางคนจับตามองด้วยเพลิงริษยา

และบางคน...วางหมากไว้ แล้วนับถอยหลังอย่างเงียบงัน...

จวนรองเสนาบดีในวันนี้ดูช่างคึกคักเป็นพิเศษยิ่งกว่าทุกวันที่ผ่านมา เหล่าบ่าวไพร่ต่างวิ่งวุ่นอยู่บริเวณลานหน้าจวน คอยจัดเตรียมข้าวของ เครื่องเซ่น และของถวายสำหรับการขึ้นเขาไปวัดประจำเมืองซึ่งตั้งอยู่บนยอดเนินด้านตะวันออกของเมืองหลวง

วันนี้...เป็นวันสำคัญวันหนึ่ง

เพราะอีกไม่กี่วันข้างหน้า คุณหนูรองแห่งจวนอวี้จะเข้าสู่พิธีปักปิ่นตามธรรมเนียมของบุตรีตระกูลขุนนาง เพื่อแสดงถึงการเติบโตเป็นสตรีโดยสมบูรณ์ และก่อนถึงวันนั้น ตามประเพณีดั้งเดิม คุณหนูอวี้หลันต้องไปไหว้พระขอพรที่วัดประจำเมืองเพื่อความเป็นสิริมงคล

 อวี้จิ้งในชุดขุนนางเต็มยศยืนอยู่เบื้องหน้าจวน สีหน้าสงบนิ่งสมกับฐานะขุนนางใหญ่แห่งราชสำนัก แต่แววตาเปี่ยมความปลาบปลื้มและพึงใจอย่างเห็นได้ชัด 

ข้างกายเขาคือ อวี้เฉิน บุตรชายคนโตที่เพิ่งเดินทางกลับมา เด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาคมคาย เขาสวมชุดสำนักศึกษาหลวงสีครามเข้มเรียบหรู สีหน้าสงบเรียบนิ่ง

ไม่ห่างกันนัก เซิ่งซื่อ ฮูหยินเอกของจวนยืนเคียงกับบุตรสาวและบุตรชายของนาง 

อวี้เหมยแต่งกายงดงามตามธรรมเนียมสตรีตระกูลสูง เสื้อคลุมสีชมพูปักลวดลายดอกเหมยแลดูอ่อนหวาน 

ส่วน อวี้คุน บุตรชายอีกคนของเซิ่งซื่อ ยืนอยู่ในชุดบุรุษสูงศักดิ์ ดวงตาคมเข้มไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ราวกับไม่มีสิ่งใดในโลกนี้ที่เขาควรใส่ใจ

บรรยากาศเบื้องหน้าจวนเต็มไปด้วยกลิ่นอายของความมงคล ทุกคนต่างสงบสำรวม หากแต่ในความเงียบนั้นกลับแฝงไว้ด้วยความเคลื่อนไหวบางอย่างที่ยากจะหยั่งถึง

เสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังขึ้น ก่อนที่ร่างระหงจะปรากฏแก่สายตาผู้คนที่ยืนรออยู่เบื้องหน้า

อวี้หลันในชุดสีขาวปักดิ้นชมพูอ่อนเดินออกมาอย่างสง่างาม ผมยาวถูกถักมัดเกล้าไว้หลวมๆ ผูกด้วยผ้าผูกผมเรียบง่าย แต่แม้ว่าจะเรียบง่าย หากกลับเปล่งประกายความสง่างามจับตา สะท้อนความงามโดยไม่ต้องประดับตกแต่งให้มากความ ผิวพรรณผุดผ่องรับกับแสงแดดยามเช้า งดงามราวกับภาพเขียนที่เคลื่อนไหวได้

เมื่อเดินมาถึงด้านหน้าจวน นางหยุดยืนสงบนิ่งก่อนจะคำนับบิดาอย่างอ่อนช้อย

"ลูกขออภัยที่ให้ท่านพ่อต้องรอเจ้าค่ะ"

น้ำเสียงอ่อนหวานเอ่ยขึ้น ดวงตาคมใสเมื่อเงยขึ้นสบตาผู้เป็นบิดาเต็มไปด้วยความเคารพจริงใจ

อวี้จิ้งพยักหน้าน้อยๆ แววตาเต็มไปด้วยความอบอุ่นอ่อนโยนยามทอดมองบุตรสาวตรงหน้า 

"เดินทางปลอดภัย"

เขาเอ่ยเสียงหนักแน่น พลางพยักหน้าให้บุตรสาว สีหน้าเคร่งขรึมแต่เปี่ยมความห่วงใย

อวี้หลันยิ้มให้บิดา ก่อนจะหันไปทางอวี้เฉินผู้เป็นน้องชาย นางยิ้มบางให้เขา เป็นรอยยิ้มอบอุ่นจริงใจ มองดูน้องชายด้วยความภาคภูมิใจ

เด็กหนุ่มตรงหน้าของนางดูสง่างามอย่างมาก เขาสวมอาภรณ์สีครามเข้มยาวกรอมข้อเท้า ขอบแขนเสื้อและชายผ้าแต้มเส้นไหมสีเงินซึ่งปักลาย เมฆมรกตโอบจันทรา ลายประจำสำนักศึกษาที่สงวนไว้ให้ผู้ได้รับคัดเลือกเข้าเรียนร่วมกับเชื้อพระวงศ์เท่านั้น ด้านอกข้างซ้ายปักตราอักษรสีแดงชาด เกลียวด้ายดูผงาดราวอักขระเพลิง

รอบเอวคาดเข็มขัดหนังชั้นดี สลักหัวเข็มเป็นหยกขาวแกะเป็นรูปอักษรมงคล คุณธรรม อันเป็นหัวใจการศึกษาหลวง จากเข็มขัดห้อยพู่เส้นไหมสีฟ้าอ่อน ขับเน้นท่วงท่าภาคภูมิ

เหนือศีรษะสวมผ้าแพรดำทรงสี่เหลี่ยมผูกด้วยสายรัดสีคราม ปลายสายร้อยลูกปัดหยกเขียวสามเม็ด สัญลักษณ์ผู้ใกล้ชิดราชวงศ์ ผมยาวถักรวบประณีตแน่นใต้หมวก ส่งเสริมวงหน้าคมคายให้ดูสงบสำรวม

อวี้หลันมองน้องชายอย่างพินิจ ใบหน้าอ่อนโยนลงด้วยความภาคภูมิใจ คนทั้งเมืองต่างรู้กันว่าสำนักศึกษาหลวงมิใช่สถานที่ที่ใครจะก้าวเข้าไปง่ายๆ ต่อให้เป็นลูกหลานขุนนางระดับสูง หากขาดสติปัญญาและคุณธรรมย่อมไม่มีวันได้ครองชุดครามนี้

"พี่หญิงดูแลตัวเองด้วย"

อวี้เฉินเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ สีหน้าไม่เผยความรู้สึก หากแต่แววตาที่จ้องมอง กลับเต็มไปด้วยความห่วงใยที่ยากจะเก็บงำ

หลังจากกลับมาเมืองหลวงได้เพียงไม่กี่วัน เขาก็ยังแทบไม่ได้พักหายใจ แม้ใจอยากจะติดตามผู้เป็นพี่สาวไปด้วย แต่กลับไม่อาจทำได้อย่างใจ หน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ รั้งเขาไว้ไม่ให้ก้าวตามไป

อวี้หลันมองน้องชายผู้เติบโตขึ้นจนแกร่งกล้าด้วยสายตาอ่อนโยน นางรับรู้ถึงความรู้สึกในน้ำเสียงที่ราบเรียบของเขา จึงเพียงยิ้มบาง คล้ายปลอบโยนและรับปากในคราเดียวกัน

แม้จะเป็นเพียงการไปวัด แต่การเดินทางขึ้นเขาไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย โดยเฉพาะกับหญิงสาวผู้ที่กำลังจะมีสถานะเปลี่ยนไปอย่างเป็นทางการ

"พี่จะดูแลตัวเองอย่างดี อาเฉินไม่ต้องกังวล"

เสียงของนางเบาแต่มั่นคง ไม่ต้องเอ่ยคำมากความก็รู้ว่าเป็นวาจาที่มีความเชื่อมั่นแฝงอยู่ลึกๆ

อวี้เฉินพยักหน้ารับเพียงเล็กน้อย ดวงตานิ่งลึกของเขาฉายแววซับซ้อน แต่ในวินาทีนั้นกลับอ่อนลงเมื่อสบสายตาพี่สาว ไม่รู้ทำไมแต่เขากลับเชื่อใจนาง

ดวงตาคู่งามของอวี้หลันเบนไปยังกลุ่มของเซิ่งซื่อที่ยืนอยู่ไม่ไกล ร่างของสตรีผู้เป็นฮูหยินของจวนยังคงสง่างามดังเช่นเคย แม้ยามยิ้มแย้มก็ดูอบอุ่นไม่ต่างจากมารดาแท้ๆ

"หลันเอ๋อร์ขอให้เดินทางปลอดภัย"

เซิ่งซื่อเอ่ยกับบุตรเลี้ยงน้ำเสียงอ่อนโยน ห่วงหาอาทรดุจผู้ใหญ่เมตตาเด็กน้อย แต่ในแววตาที่ทอดมองมา กลับมีประกายบางอย่างซ่อนเร้นอยู่...บางอย่างที่ยากจะอ่านออก

สายตาของอวี้หลันทอดผ่านอย่างเงียบงัน คล้ายไม่ให้ความสำคัญ หากแต่ในชั่วขณะนั้น...มุมปากของนางกลับกระตุกยิ้มน้อยๆ สายตานั้นเยือกเย็นซ่อนคมดั่งดาบ ก่อนที่ทุกอย่างจะกลับคืนสู่ปกติ รอยยิ้มจางหายไปราวกับไม่เคยมี

"ลูกต้องออกเดินทางแล้ว ลาเจ้าค่ะ ท่านพ่อ"

อวี้หลันหันไปเอ่ยลาบิดาด้วยน้ำเสียงนอบน้อมอ่อนหวาน ย่อกายคำนับอย่างงดงาม ก่อนจะส่งสัญญาณด้วยสายตาให้ฉิงหว่านและฉิงลิ่วที่ยืนเงียบรออยู่ด้านหลัง

 รถม้าคันใหญ่ถูกจัดเตรียมเอาไว้อย่างพิถีพิถัน ทั้งเบาะรองนั่งหนานุ่มที่บุด้วยผ้าไหมเนื้อดี น้ำชาอุ่นที่ส่งกลิ่นหอมพร้อมขนมหลากชนิด และเครื่องบูชาที่ถูกห่อไว้ด้วยผ้าลายเมฆมงคลล้วนครบถ้วน

อวี้หลันพยักหน้าให้ฉิงเอ้อที่เป็นผู้บังคับรถม้าและฉิงซานที่ติดตามมาอีกคน ก่อนจะก้าวขึ้นรถม้าด้วยท่วงท่าที่มั่นคงและเรียบสงบ คงไว้ซึ่งสตรีในห้องหอผู้อ่อนหวานนุ่มนวล เสมือนสตรีผู้กำลังออกไปขอพรจากฟ้าดิน 

เมื่อเสียงสั่งให้เคลื่อนขบวนดังขึ้น รถม้าคันงามค่อยๆ เคลื่อนออกจากหน้าจวน ท่ามกลางสายตาของทุกคนที่มารอส่ง และเมื่อรถม้าลับหายไปจากสายตาแล้ว อวี้จิ้งกับอวี้เฉินจึงก้าวขึ้นรถม้าที่เตรียมไว้เช่นกัน เพื่อมุ่งหน้าเข้าวังหลวง