บทที่ 2 ซื้อตำราเอาใจบุรุษ? (4/4)

         “กินเจ้าค่ะ ขอบคุณพี่ใหญ่ที่เป็นห่วง” หมิงเจียวซือที่ควรจะสลดเมื่อคำขอโทษถูกเมิน กลับตอบรับด้วยรอยยิ้มแฝงความออดอ้อนให้พี่ชายต่างมารดา

            “...” คุณชายใหญ่หมิงคล้ายจะชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะเบือนหน้าหนีคล้ายไม่อยากเห็นหน้าสตรีร้ายกาจ

            “ได้ยินว่าเจ้าขนตำรามาให้พี่ชายหรือ” เป็นหมิงหลิวซีเอ่ยถามบุตรสาว

            “เจ้าค่ะ ข้าเคยทำผิดกับพี่ชาย เลยอยากซื้อตำรามาให้มากมายหวังชดเชย” นางบอกกล่าวบิดาตามความจริงแต่คนฟังกลับไม่ได้คิดเช่นนั้น

            ‘มิใช่ว่าเจ้าแสร้งทำเป็นสตรีใฝ่รู้เพื่อจะดึงดูดความสนใจของบุรุษที่พึงใจหรอกหรือ’ หมิงเลี่ยงรุ่ยคิดจนเกือบจะเผยรอยยิ้มเย้ยหยันออกมา

            “ทำผิดแล้วสำนึกผิดพร้อมปรับปรุงตัว ย่อมเป็นเรื่องดี พ่อดีใจที่เจ้าคิดได้” หมิงหลิวซีเอ่ยชมเชยบุตรสาว ตั้งแต่พาบุตรชายคนโตเข้ามาอยู่ในจวน ความสัมพันธ์ระหว่างบิดาและบุตรสาวคล้ายจะถดถอยลง วันนี้ทุกอย่างคลี่คลายเขาจึงแสนจะยินดี

            “ท่านพ่อกินให้มากหน่อยนะเจ้าคะ ท่านผอมลงมาก เห็นทีอาหารนอกจวนคงไม่เลิศรสเท่าฝีมือพ่อครัวจวนหมิง” นางกล่าวก่อนจะคีบหมูใส่ชามข้าวให้บิดา

            “เจ้าก็กินเถิด ได้ยินว่าตกน้ำตกท่าจนล้มป่วย ก็กินให้มากหน่อยจะได้แข็งแรง” วาจาของหมิงหลิวซี ทำให้บุรุษอีกคนที่นั่งร่วมโต๊ะชะงักไปเล็กน้อย

            “ท่านพ่อกล่าวถึงเรื่องตกน้ำ ข้าอยากฝึกว่ายน้ำเจ้าค่ะ เวลาตกน้ำข้าจะได้ขึ้นจากน้ำเองไม่ต้องรอให้ใครมาช่วย”

            “เจ้าเป็นสตรีบอบบางเหตุใดถึงคิดทำเช่นนั้น ให้พ่อหาสาวใช้ที่ว่ายน้ำเป็นมาติดตามเจ้าดีแทนหรือไม่”

            “ไม่เอาเจ้าค่ะ ข้าอยากว่ายน้ำเป็น ท่านพ่อก็ทราบว่าหากบุรุษใดมาช่วยข้า ข้าก็ต้องแต่งกับคนผู้นั้น ข้าไม่อยากได้สามีแบบสุ่มเจ้าค่ะ”

            “เช่นนั้นพ่อจะหาคนที่ว่ายน้ำเป็นมาสอนเจ้าดีหรือไม่ แต่พ่อไม่รับปากว่าจะหาได้หรือไม่ เจ้าก็น่าจะทราบว่าสตรีที่ว่ายน้ำเป็นนั้นมีน้อยมาก”

            “เรื่องนั้นไม่เห็นยากเจ้าค่ะ พี่ใหญ่ก็ว่ายน้ำเป็น ให้เขามาสอนข้าก็ได้นี่เจ้าคะ”

            “เจ้าอยากให้เลี่ยงรุ่ยสอนเจ้าว่ายน้ำน่ะหรือ” หมิงหลิวซีปรายตามองบุตรชายด้วยท่าทางไม่แน่ใจ

            หากทั้งสองคนเป็นสายเลือดเดียวกันจริง ๆ ย่อมไม่มีปัญหา แต่แท้จริงมันไม่ใช่น่ะสิ

            “ข้าไม่...” หมิงเลี่ยงรุ่ยที่ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับสตรีร้ายกาจตั้งใจจะปฏิเสธ แต่นางมีหรือจะยอมจึงรีบเอ่ยวาจาขึ้นแทรก

            “พี่ใหญ่ ได้โปรดช่วยสอนข้าว่ายน้ำได้หรือไม่เจ้าคะ ท่านคงไม่อยากให้ข้าถูกสตรีด้วยกันผลักตกน้ำเพื่อกลั่นแกล้งใช่หรือไม่เจ้าคะ" นางกล่าวพร้อมกับยกมือสองข้างกอบกุมไว้บริเวณอกแล้วส่งสายตาออดอ้อนด้วยท่าทางที่คิดว่าต้องน่ารักน่าเอ็นดูที่สุด

            “เลี่ยงรุ่ย หากเป็นการรบกวนเจ้าเกินไป พ่อก็ไม่คิดจะบังคับ”

            “ข้าสอนเจียวซือก็ได้ขอรับ แต่มีข้อแม้ว่านางจะต้องตั้งใจและหากเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นกับนาง เรื่องทุกอย่างจะถือว่าไม่เกี่ยวข้องกับข้า” ให้ลองจมน้ำสักครั้งสองครั้งประเดี๋ยวก็คงล้มเลิกเอง

            “คือว่า...” นายท่านหมิงกำลังจะเอ่ยวาจา แต่บุตรสาวกลับรีบตอบตกลง

            “ตกลงเจ้าค่ะ ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอันใดกับข้าในระหว่างที่ท่านสอนว่ายน้ำ จะไม่เกี่ยวข้องกับท่านทั้งหมด” ดูจากสีหน้าคงคิดจะเอาคืนนางสินะ เอาเถิดหากได้กลั่นแกล้งนางคืนบ้างอาจจะพอลดความโกรธแค้นในใจลงบ้างก็ได้

            “ดี! เช่นนั้นเมื่อข้าพร้อม ข้าจะส่งคนไปบอกกล่าวเจ้า”

            “ขอบคุณเจ้าค่ะ พี่ใหญ่ใจดียิ่งนัก” หมิงเจียวซือส่งยิ้มไร้เดียงสาให้พี่ชายต่างมารดา ทั้งที่ในใจรู้สึกสะอิดสะเอียนท่าทางใสซื่อของตนยิ่งนัก

            “ขอบคุณเจ้าที่ตอบรับคำขอของน้องสาว”

            “ท่านพ่ออย่าได้เกรงใจข้าเลยขอรับ”

            หลังจากนั้นกลายเป็นบุรุษสองคนสนทนากันอย่างถ้อยทีถ้อยอาศัย ทำให้สตรีเพียงคนเดียวที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่ลอบมองด้วยความสงสัย

            ‘เหตุใดข้าถึงรู้สึกได้ถึงความห่างเหินของท่านพ่อและพี่ใหญ่’ ท่าทางนอบน้อมของพี่ชายต่างมารดาและน้ำเสียงที่แฝงความเอ็นดูของบิดาดูอย่างไรก็ไม่เหมือนบิดาสนทนากับบุตรชาย

            หรือเพราะเป็นเช่นนี้ หมิงเลี่ยงรุ่ยจึงสังหารทุกคนในตระกูลหมิงได้อย่างไม่อาลัยอาวรณ์...