ตอนที่ 4 ทำความรู้จัก

ตอนที่ 4 ทำความรู้จัก

เมฆินทร์ลุกขึ้นจากเตียง และเดินไปยังโต๊ะอาหารที่อยู่ข้าง ๆ เขาหยิบถาดอาหารขึ้นมา และกำลังจะเอามาวางลงบนตักของปรายฟ้า หญิงสาวรีบบอกด้วยความเกรงใจ

“ขอบคุณค่ะ แต่เดี๋ยวฉันเอาไปทานที่โต๊ะดีกว่า” ปรายฟ้ารีบบอก เธอถือถาดอาหารกลับไปที่โต๊ะและเริ่มทานอาหารอย่างช้า ๆ อาหารอร่อยมาก แต่เธอรู้สึกว่าเธอแทบไม่ได้ลิ้มรสชาติของมันเลยเธอหิวจนต้องรีบกลืนมันลงคอ ก่อนที่ความคิดของเธอจะยังคงวนเวียนอยู่กับเรื่องราวที่เกิดขึ้น เมื่อปรายฟ้าทานอาหารเสร็จ เมฆินทร์ก็ถามด้วยความเป็นห่วงอีกครั้ง

“คุณรู้สึกดีขึ้นบ้างหรือยังครับ” เขาถาม

“ดีขึ้นมากแล้วค่ะ ตอนนี้ปรายอิ่มแปล้เลย” ปรายฟ้าตอบ

“ขอบคุณนะคะ”

“ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ” เมฆินทร์ตอบ

“ผมดีใจที่ได้ดูแลคุณ”

ปรายฟ้าจ้องมองเมฆินทร์ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกอบอุ่น ก่อนจะเอ่ยถามเมื่ออยากชวนเขาคุยและรู้จักเขาให้มากกว่านี้

“คุณมีชื่อเล่นมั้ยคะ...” เธอเอ่ยเสียงแผ่ว

“มีครับ คุณเรียกผมว่าเมฆก็ได้ครับ” เมฆินทร์ตอบ

“ค่ะ..คุณเมฆ...” ปรายฟ้าเอ่ยชื่อของเขาด้วยรอยยิ้ม

สายตาคมกริบของเมฆินทร์จับจ้องร่างระหงของปรายฟ้าราวกับโดนมนตร์สะกด ความงามล้ำเลิศและทรวดทรงองค์เอวอันเย้ายวนของหล่อน ทำให้ไฟปรารถนาในอกของเขาแทบลุกโชน ชายหนุ่มกล้ำกลืนความปรารถนาอันแรงกล้า และพยายามควบคุมตนเองมิให้เผลอไผลไปกับเสน่ห์ความงามของเธอ ก่อนจะเอ่ยขึ้นสั้น ๆ และพยายามหักห้ามใจ เพราะใบหน้าสวยและหุ่นของเธอมันช่างเย้ายวนจนทำให้เขาอยากหลับนอนกับเธอตรงนี้ซะเหลือเกิน

“ผมว่าคุณพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะไปส่งคุณเอง” เขารีบบอกเธอ ปรายฟ้าเงยหน้าขึ้นมองเมฆินทร์ด้วยความรู้สึกขอบคุณ ใจจริงเธอไม่อยากไปจากที่นี่เลยด้วยซ้ำ เมฆินทร์ยิ้มให้ปรายฟ้าก่อนจะเดินออกจากห้องไปอย่างเสียดาย

07.00 น.

แสงอรุณของเช้าวันใหม่สาดส่องลงบนผืนน้ำทะเลอันดามันที่ทอประกายระยิบระยับ เมฆินทร์ยืนอยู่บนท่าเรือ ก่อนจะสั่งการลูกน้องให้เตรียมเรือสำหรับเดินทางเข้าฝั่ง เขาเดินไปรอปรายฟ้าที่กำลังแต่งตัวอยู่หน้าเรือนรับรองด้วยสีหน้าเรียบเฉย ความรู้สึกในใจของเขาพลุ่งพล่าน สับสนวุ่นวาย และก็ไม่แน่ใจว่าควรจะจัดการกับความรู้สึกแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้อย่างไรดี

ปรายฟ้าเดินออกมาจากห้องพักในชุดเดรสยาวสีขาวบริสุทธิ์ที่เอมอรจัดหาให้ รูปร่างสูงโปร่งของเธอขับเน้นความงามสง่า ใบหน้าสวยหวานประดับด้วยรอยยิ้มสดใส แต่ในแววตากลับซ่อนความกังวลไว้ลึกๆ

“ไปกันเลยมั้ยคะ” หญิงสาวเอ่ยทักเมื่อเห็นร่างสูงที่กำลังยืนหันหลังคอยเธออยู่

“คุณพร้อมหรือยังครับ” เมฆินทร์หันกลับมาตามเสียงหวานของเธอ ก่อนจะเอ่ยถามด้วยเสียงทุ้มนุ่ม

“พร้อมแล้วค่ะ” ปรายฟ้าตอบเสียงหวาน

“งั้นเชิญทางนี้ครับ ผมให้ลูกน้องเตรียมเรือที่จะไปส่งคุณแล้ว”

“อย่าบอกนะคะว่าคุณจะให้ลูกน้องของคุณเป็นคนไปส่งปราย” หญิงสาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความประหลาดใจ

“ผมไม่ทำเสียมารยาทเช่นนั้นหรอกครับ ผมพาคุณมาที่นี่ผมก็ต้องเป็นคนไปส่งคุณด้วยตัวเองสิครับ” เมฆินทร์รีบตอบ น้ำเสียงของเขาหนักแน่นจริงจัง บ่งบอกถึงความรับผิดชอบและความใส่ใจที่เขามีต่อเธอ ปรายฟ้ามองเขาด้วยแววตาซาบซึ้งใจ เธอดีใจที่เขาใส่ใจเธอมากขนาดนี้

ทั้งสองเดินลงจากบ้านพักไปยังท่าเรือ ลูกน้องของเมฆินทร์ยืนรออยู่หลายคน พวกเขามีสีหน้ากระตือรือร้นและพร้อมที่จะเดินทางไปดูแลเจ้านายอย่างใกล้ชิด หลังจากที่ทราบเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ว่าเมื่อเรือลำหนึ่งแล่นเข้ามาที่เกาะมายา ปรายฟ้าหันมามองใบหน้าคมเข้มของเมฆินทร์ ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“วันนี้ปรายจะพาคุณไปรู้จักกับพ่อของปรายนะคะ แต่ปรายขออะไรคุณอย่างหนึ่งได้ไหมคะ” เธอเอ่ยเสียงอ่อนหวาน

“คุณจะขออะไรครับ” เมฆินทร์ถาม

“อย่าบอกเรื่องเมื่อคืนให้พ่อรู้เลยนะคะ ท่านไม่สบาย ปรายไม่อยากให้ท่านตกใจ” ปรายฟ้าขอร้องด้วยแววตาอ้อนวอน ก่อนจะเล่าว่าพ่อของเธอป่วยเป็นโรคหัวใจ

“แล้วถ้าท่านมารู้ทีหลังล่ะ ท่านจะไม่เสียใจมากกว่านี้เหรอครับ” เมฆินทร์ถามด้วยความเป็นห่วง

“เรื่องนี้เรารู้กันแค่สองคนนะคะ ปรายขอเบอร์กับไลน์ของคุณไว้ได้ไหมคะ” เมฆินทร์ยื่นโทรศัพท์ให้เธอ

“พ่อของปรายเป็นเจ้าของโรงแรมที่กระบี่ ท่านไม่ค่อยมีเวลาหรอกค่ะ” เธอเมมเบอร์โทรศัพท์และสแกนเพิ่มเพื่อนในไลน์อย่างรวดเร็ว

“โรงแรมเหรอครับ” เมฆินทร์ทวนคำ

“ค่ะ” ปรายฟ้าตอบ

“ผมตกลงที่จะเก็บความลับให้คุณครับ คุณปราย” เมฆินทร์ตอบรับด้วยความสงสัย เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงต้องปิดบังเรื่องราวเมื่อคืนจากบิดา

เมื่อเรือเทียบท่า ปรายฟ้าพาเมฆินทร์ไปยังโรงแรมหรูของบิดา โรงแรมแห่งนี้ใหญ่โตโอ่อ่า เมฆินทร์รู้สึกประหลาดใจกับความมั่งคั่งของครอบครัวปรายฟ้า

“นี่คือโรงแรมของพ่อปรายค่ะ” ปรายฟ้าแนะนำ

“ใหญ่โตมากครับ” เมฆินทร์เอ่ยชม

“ท่านเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จค่ะ” ปรายฟ้าพูดด้วยความภาคภูมิใจ

ทั้งสองเดินเข้าไปในโรงแรม ปรายฟ้าพาเมฆินทร์ไปยังห้องทำงานของบิดา เมื่อเข้าไปในห้อง เมฆินทร์เห็นชายสูงวัยคนหนึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน ใบหน้าคมเข้มและแววตาเฉียบคมบ่งบอกถึงอำนาจและบารมี

“พ่อคะ นี่คุณเมฆินทร์ แฟนใหม่ของปรายค่ะ” ปรายฟ้าแนะนำและบอกว่าเขาเป็นแฟนจนเมฆินทร์ตกใจ ไม่คิดว่าเธอจะแนะนำเขาเช่นนั้น

“สวัสดีครับ” เมฆินทร์ยกมือไหว้ด้วยความสับสน เขาหันไปมองปรายฟ้า เธอได้แต่กะพริบตาเป็นสัญญาณ

“สวัสดี คงเพิ่งจะคบหากับยัยปรายละสิ ผมไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลย” ไพโรจน์ถามเสียงเข้ม และจ้องมองเมฆินทร์ด้วยแววตาจับผิด ก่อนจะยิงคำถาม

“คุณทำงานอะไร” ไพโรจน์ถามต่อ

“ผมทำธุรกิจรังนกอยู่ที่เกาะมายาครับ” เมฆินทร์ตอบ

“รังนกงั้นเหรอ” ไพโรจน์ทวนคำ

“ครับ” เมฆินทร์ตอบ

“เป็นเกาะของคุณเองเหรอ” ไพโรจน์ถามต่อเพราะไม่เชื่อว่าเขาจะเป็นแฟนของลูกสาวจริง ๆ

“ครับ” เมฆินทร์ตอบ จากนั้นบทสนทนาก็ดำเนินต่อไปอีกสักพัก จากนั้นเมฆินทร์ก็ขอตัวลากลับ