ตอนที่ 59 ความรักที่เติบโตในทุกวัน

ตอนที่ 59

ความรักที่เติบโตในทุกวัน

หลังจากการเดินทางอันแสนหวานสู่เขาใหญ่ ความสัมพันธ์ของอเล็กซานเดอร์และลลิล ก็ยิ่งแน่นแฟ้นขึ้นไปอีก ระหว่างพวกเขามีบางสิ่งที่เปลี่ยนไปอย่างเงียบงัน แต่ชัดเจนยิ่งขึ้น ไม่มีกำแพงใดๆ เหลืออยู่อีกแล้ว มีเพียงความเข้าใจ ความเชื่อใจ และความรักที่เบ่งบานในทุกๆ วัน

ชีวิตประจำวันของอเล็กซานเดอร์และลลิลไม่ได้หวือหวา แต่เต็มไปด้วยรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ที่เติมเต็มความสุขให้กันและกัน ทุกเช้า อเล็กซานเดอร์จะตื่นขึ้นมาก่อนเล็กน้อยเพื่อจัดเตรียมกาแฟหอมกรุ่นสำหรับลลิล และมักจะวางดอกไม้ดอกเล็กๆ ไว้ข้างแก้วกาแฟของเธอเสมอ

“อรุณสวัสดิ์ค่ะที่รัก” ลลิลจะกล่าวทักทายเขาด้วยรอยยิ้มสดใส เมื่อเธอเดินเข้ามาในครัวและเห็นกาแฟกับดอกไม้

“อรุณสวัสดิ์ครับคุณ” อเล็กซานเดอร์จะตอบรับด้วยรอยยิ้มอบอุ่น เขาจะโน้มตัวลงไปจูบหน้าผากเธอเบาๆ ก่อนที่ทั้งคู่จะนั่งลงทานอาหารเช้าด้วยกัน พูดคุยถึงแผนการสำหรับวันนั้น หรือเล่าเรื่องตลกให้กันฟัง

หลังจากนั้น อเล็กซานเดอร์จะขับรถไปส่งลลิลที่มหาวิทยาลัย หรือบางครั้งก็ไปรับเธอหลังจากเลิกเรียน แม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ ในรถยนต์ แต่ก็เป็นช่วงเวลาที่พวกเขาได้แลกเปลี่ยนเรื่องราวของวัน ได้แบ่งปันความคิดเห็น และเป็นกำลังใจให้กันเสมอ

ในช่วงเย็นหลังเลิกงานหรือเลิกเรียน หากไม่มีภารกิจสำคัญ อเล็กซานเดอร์และลลิลจะใช้เวลาอยู่ด้วยกันในคอนโดมิเนียมของอเล็กซานเดอร์ พวกเขาอาจจะช่วยกันทำอาหารง่ายๆ ดูหนังที่ชอบด้วยกัน อ่านหนังสือเงียบๆ อยู่คนละมุมโซฟา หรือบางครั้งก็แค่นั่งคุยกันไปเรื่อยเปื่อยภายใต้แสงไฟสลัวๆ บรรยากาศอบอุ่นและผ่อนคลาย ทำให้พวกเขารู้สึกเป็นตัวของตัวเองได้อย่างเต็มที่

“วันนี้งานที่มูลนิธิเป็นยังไงบ้างครับ” อเล็กซานเดอร์จะถามลลิลด้วยความสนใจเสมอ เพราะเขารู้ว่างานนี้มีความหมายต่อเธอมากแค่ไหน

ลลิลจะเล่าเรื่องราวด้วยความกระตือรือร้น เธอมักจะเล่าถึงเด็กๆ ที่เธอได้ช่วยเหลือ หรือโครงการที่เธอได้ร่วมออกแบบ อเล็กซานเดอร์จะรับฟังอย่างตั้งใจ และบางครั้งก็ให้คำแนะนำที่เป็นประโยชน์จากมุมมองของเขา

ลลิล ได้รับการยอมรับจาก แพรไหม ให้เข้ามามีบทบาทในงานของมูลนิธิคาร์ดินัลอย่างเต็มตัว แพรไหมเห็นถึงความตั้งใจ ความสามารถ และจิตใจที่เปี่ยมด้วยเมตตาของลลิล จึงมอบหมายงานสำคัญให้เธอรับผิดชอบมากขึ้น

“ลลิลช่วยดูแลโครงการปรับปรุงศูนย์การเรียนรู้แห่งใหม่นะคะ ป้าเชื่อมั่นในวิสัยทัศน์ของลลิล” แพรไหมกล่าวด้วยรอยยิ้มขณะนั่งพูดคุยกับลลิลในห้องทำงานของมูลนิธิ

ลลิลรู้สึกตื่นเต้นและเป็นเกียรติที่ได้รับความไว้วางใจเช่นนี้ เธอก้มลงกราบขอบคุณแพรไหม

การทำงานร่วมกับแพรไหมทำให้ลลิลได้เรียนรู้มากมาย ไม่ใช่แค่เรื่องของการบริหารจัดการมูลนิธิ แต่ยังรวมถึงเรื่องของการดำเนินชีวิต การมองโลกในแง่บวก และการเป็นผู้ให้ แพรไหมสอนลลิลถึงการเป็นผู้นำที่เข้มแข็งแต่ก็เปี่ยมด้วยความเมตตา และการสร้างผลกระทบเชิงบวกให้กับสังคม

ความสัมพันธ์ระหว่างแพรไหมและลลิลแน่นแฟ้นขึ้นเรื่อยๆ จนเรียกได้ว่าเป็นเหมือน แม่กับลูกสาว แพรไหมเอ็นดูลลิลมาก เธอเห็นลลิลเป็นเหมือนลูกสาวอีกคนหนึ่ง และมักจะพูดคุย ปรึกษา และให้คำแนะนำกับลลิลในทุกๆ เรื่อง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องงาน หรือเรื่องส่วนตัว

ในยามว่าง แพรไหมมักจะชวนลลิลมาที่คฤหาสน์คาร์ดินัล เพื่อทานอาหารเย็นร่วมกัน หรือทำกิจกรรมต่างๆ เช่น จัดดอกไม้ ทำขนม ซึ่งทำให้อเล็กซานเดอร์ได้เห็นคนที่เขารักทั้งสองคนมีความสุขและเข้ากันได้ดีเยี่ยม

คริสเตียน และ แพรไหม เฝ้ามองดูความสุขของลูกชายด้วยความอิ่มเอมใจที่สุด พวกเขาได้สร้างโลกใบใหม่ที่สงบสุขและมั่นคงสำหรับอเล็กซานเดอร์ และบัดนี้ก็ได้เห็นลูกชายสร้างชีวิตรักที่อบอุ่นและบริสุทธิ์

“คุณเห็นไหมคริสเตียน ลูกชายของเรามีความสุขมากแค่ไหน” แพรไหมกล่าวกับคริสเตียนในคืนหนึ่ง ขณะที่พวกเขานั่งอยู่ริมระเบียง มองดูแสงไฟจากเมืองเบื้องล่าง

คริสเตียนโอบกอดแพรไหมแน่น “ผมเห็นครับแพรไหม ผมไม่เคยคิดเลยว่าผมจะได้เห็นวันนี้ วันที่ลูกชายของเราเติบโตมาเป็นคนดี มีความสามารถ และมีความรักที่สวยงามขนาดนี้”

รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของคริสเตียน แววตาของเขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจในตัวอเล็กซานเดอร์ และความรักที่เขามีต่อแพรไหม ผู้หญิงที่อยู่เคียงข้างเขามาตลอด และเป็นผู้มอบความสุขที่แท้จริงให้กับชีวิตของเขา

พวกเขาทั้งคู่รู้ดีว่าชีวิตไม่เคยมีคำว่าสมบูรณ์แบบ แต่พวกเขาก็เลือกที่จะสร้างความสุขในแบบของตัวเอง สร้างครอบครัวที่อบอุ่นและมั่นคง และส่งต่อสิ่งที่ดีที่สุดให้กับลูกชายของพวกเขา อเล็กซานเดอร์ คาร์ดินัล ซึ่งเป็นแสงสว่างและสัญลักษณ์ของอนาคตที่สดใสของตระกูลคาร์ดินัล และความรักที่กำลังเบ่งบานของเขากับลลิล ก็เป็นส่วนหนึ่งที่เติมเต็มความสุขนั้นให้สมบูรณ์