chapter 4

เขาและนันทิยาสนิทสนมกันมากเป็นพิเศษ มีอะไรคุยกันได้ในทุกเรื่องจริง ๆ ในตอนที่นันทิยามีประจำเดือนครั้งแรกก็เป็นเขาที่อยู่ด้วย มองดูพี่สาวที่กำลังดิ้นทุรนทุรายด้วยความปวดโดยที่ช่วยอะไรไม่ได้ หลายครั้งเป็นเขาที่เคยวิ่งโร่ไปหาซื้อผ้าอนามัยมาให้อย่างไม่อายสายตาของคนที่มอง ก็เพราะคนที่เขาทำสิ่งเหล่านั้นให้คือพี่สาวสุดที่รักของเขาเอง แล้วจะไปอายอะไรและอายทำไม

เขาเคยแม้กระทั่งไปนอนกับใครมาแล้วบอกเล่าให้พี่สาวฟัง เคยนอนเตียงเดียวกับพี่สาวแล้วนินทาผู้หญิงอย่างที่ผู้ชายดีๆ เขาไม่ทำ เขาก็เคยทำมาแล้ว ไม่ได้ตั้งใจหรอกนะ แต่เผอิญว่ามันเต็มกลืนจริง ๆ กับรายนั้นที่เล่นเอาเขาถึงกับหน้าแหกแตกหมอไม่รับเย็บกับความขี้ตู่ของเจ้าหล่อน ที่ทำเอาเขานั้นน่วมไปทั้งตัว เพราะถูกแม่เสือที่ไม่เคยจะมีทีท่าหึงหวงอย่างรสรินปล่อยหมัดน็อกเข้าปลายคางและใช้ร่างกายเขาแทนกระสอบทราย จะโต้ตอบก็ไม่ได้ เพราะอีกฝ่ายหาใช่เพียงแค่คู่หมั้นแต่ดันเป็นลูกสาวเจ้าของโรงแรมที่เขาทำงานอยู่ เป็นน้องสาวของพี่ภามที่เขารักและเคารพประดุจพี่ชายแท้ ๆ และเป็นเจ้าของหัวใจเขามาโดยตลอดด้วย

นันทิยาเองก็เช่นกัน รู้สึกกับใครยังไงก็บอกเล่าอย่างไม่มีปิดบัง เปิดเผยจนน่าเกลียดสำหรับคนอื่น แต่เป็นสิ่งน่ารักสำหรับเขา ที่สำคัญที่เขาชอบในตัวพี่สาวคนนี้ก็คือ ความเข้าใจที่มอบให้ ยอมปิดบังรสรินเวลาที่เขาไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่น

บางครั้งถ้าเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นเริ่มที่จะก้าวก่ายและคิดจะจับเขา ก็เป็นนันทิยาที่ช่วยกันสาว ๆ เหล่านั้นออกห่างไปด้วยวิธีการละมุนละม่อมที่เขาไม่อยากรู้ว่าพี่สาวพูดอะไร ด้วยความกลัวในคำตอบที่จะได้ยิน เพราะเมื่อได้เจอกับพวกเธอเหล่านั้น สายตาที่ทุกคนทอดมองมายังเขาเหมือนว่าจะมีเลศนัยก็ใช่ จะสงสารก็ไม่เชิง จะมีก็เพียงแค่ทุกคนมาตบบ่าเขาแล้วก็พูดว่า

“เสียใจด้วยนะนนท์ จะทำอะไรก็ให้คิดถึงคนที่อยู่ข้างหลังบ้างนะ ทุกคนยังรักและเป็นห่วงนายเสมอ”

นันทิยาทุ่มตัวร้องสะอื้นกับอกน้องชายจนอกกว้างที่ไม่มีเสื้อปกปิดเปียกชื้นจากทั้งน้ำมูกน้ำตาเป็นนานด้วยความอบอุ่นกับความรักที่อีกฝ่ายมอบให้ มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำมูกน้ำตาบนวงหน้าที่แดงปลั่ง ฟันขาวสะอาดขบกัดริมฝีปากสีแดงสดกลั้นสะอื้น

มือเรียวยื่นไปคว้ากระดาษทิชชูมาเพื่อเช็ดอกที่เปียกชื้นให้ แต่ชานนท์กลับปฏิเสธ พร้อมสองมือใหญ่ทาบทับบนพวงแก้มอิ่มแดงระเรื่อ ใช้ปลายนิ้วยาวซับหยดน้ำตาที่ยังมีไหลผ่านแพขนตายาวงอนลงมา

รู้ว่าความรักมันห้ามกันไม่ได้ เพราะตัวเขาเองก็รักผู้หญิงคนหนึ่ง รักมาก อยากได้เธอมาเคียงคู่กาย แต่เพราะความไม่เหมาะสมทางด้านฐานะ เลยทำให้ต้องพยายามตัดใจปลีกตัวออกห่าง แต่อีกฝ่ายกลับยิ่งเอาตัวเข้ามาพัวพัน เสนอตัวให้จนตะบะที่เขาพยายามข่มกลั้นเอาไว้เกือบจะแตกเสียหลายครั้งแล้ว

ชานนท์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ขนาดเขาว่าเข้มแข็งแล้วแต่ก็มีหลายคราเหมือนกันที่อ่อนแอ แล้วนันทิยาที่หลงรักภามมาตั้งแต่เริ่มแตกเนื้อสาว ไม่เคยมีสายตาที่จะมองใครเล่า ทุ่มเทให้หมดทั้งหัวใจ แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความเฉยชา ภาพบาดตาบาดใจพร้อมกับความเจ็บช้ำระกำใจจะไม่อ่อนแอเชียวหรือ ส่วนเขาที่เป็นน้องทำได้เพียงแค่มองและให้กำลังใจอยู่ห่าง ๆ ด้วยความห่วงใยและหัวใจที่ปวดร้าวไม่แพ้กัน

อยากให้มีปาฏิหาริย์ ทำให้ภามรักตอบนันทิยาอย่างที่หญิงสาวรักบ้าง แต่คงจะเป็นไปไม่ได้ ผู้ชายที่เห็นผู้หญิงเป็นเพียงไม้ประดับคอยให้ความสุข ย่อมที่จะเดินทางเสาะแสวงหาหญิงมาสร้างความสำราญใจให้โดยไม่ซ้ำหน้า ต่อให้รักมากมายจนตายแทนก็ไม่มีทางที่จะหยุดอยู่กับผู้หญิงเพียงคนเดียว

ดวงตาคมมองสบเข้าไปในดวงตากลมโตและแดงก่ำอย่างสงสาร “หยุดร้องไห้ได้แล้วใช่ไหม ทีนี้บอกมาซิ พี่ภามทำอะไรให้ไม่ชอบใจมาอีก พี่ไทนี่ถึงได้บ่อน้ำตาแตกขนาดนี้หือ...”

ชานนท์ทอดเสียงนุ่มทุ้มถามไปพร้อมแขนใหญ่ที่โอบประคองพี่สาวอย่างให้กำลังใจลุกขึ้นสู้

‘เอาน่า คนเรามันก็อยู่ด้วยความหวังกันทั้งนั้น ถ้าพี่สาวเขาจะหวังให้สักวันหนึ่งภามหันมองก็ไม่เห็นจะแปลกนี่นา’

นันทิยายังคงมีเสียงสะอื้นฮัก น้ำตายังเอ่อล้นไหลซึมออกมาแต่ก็ไม่มากมายเหมือนเมื่อครู่ “พี่ภาม...พี่ภามเอาผู้หญิงมานอนด้วย”

ลมหายใจอุ่นร้อนเป่าพ่นออกจากปอด “เรื่องธรรมดานี่ครับ พี่ไทนี่ก็รู้นิสัยพี่ภามดีนี่นา เดี๋ยวพี่ภามก็หาทางสลัดออกไปเองนั่นแหละ”

ชานนท์ปลอบไปทั้งที่รู้ว่าไม่ได้ผล เขาไม่โทษว่าเป็นความผิดของผู้ใหญ่ เพราะทุกคนล้วนแล้วแต่หวังดีต่อเขาและพี่สาว รวมถึงภามด้วยที่ทำให้เรื่องนี้เกิดขึ้น และให้ความหวังแก่นันทิยาจนไม่มีสายตามองผู้คนไหนเลย ทั้ง ๆ ที่หนุ่ม ๆ เหล่านั้นคุณสมบัติไม่แพ้ภามเลยสักคน บางคนก็ดีกว่าด้วยซ้ำที่ทุ่มเทหัวใจให้กับพี่สาวเขาเพียงคนเดียว รักเดียวใจเดียวไม่เคยที่จะเหลียวมองผู้หญิงไหน แต่คงจะเป็นกรรมของนันทิยามั้ง ที่ช่วยเขาจนทำร้ายผู้หญิงดี ๆ ไปเสียหลายคน กรรมเลยมาตกให้ความรักของเธอจะไม่สมหวัง

ชานนท์ผ่อนลมหายใจออกจากปอดอย่างหนักอกเป็นที่สุด รู้ดีว่าไม่ควรที่จะพูดแบบนี้ แต่อยากให้พี่สาวทำใจจากภามเสียที เพราะไม่อยากเห็นพี่สาวจะต้องช้ำชอก หัวใจกลัดหนองแบบนี้อีกต่อไปแล้ว

“พี่ไทนี่ฟังผมนะครับ” สองมือใหญ่จับลำแขนกลมกลึง มองจ้องเข้าไปในดวงตากลมโตแดงก่ำและฉ่ำน้ำของพี่สาว

“ผมอยากให้พี่ทำใจยอมรับความจริงเสียที พี่ก็รู้ว่าพี่ภามไม่คิดที่จะหันกลับมามอง พี่ไทนี่ครับ...ทุกครั้งที่พี่ร้องไห้เจ็บปวดเพราะพี่ภาม ผมก็เจ็บปวดไม่แพ้พี่นะครับ” นิ้วยาวยกขึ้นปาดน้ำตาบนใบหน้าพี่สาวอย่างอ่อนโยน “ผมรักพี่นะครับ ผมไม่อยากให้พี่ต้องเจ็บปวดเพราะพี่ภามอีกแล้ว ถ้าเป็นไปได้...”

ดวงตากลมโตฉ่ำน้ำ โศกเศร้าและเสียใจ ทำเอาความรู้สึกเจ็บปวดจุกอกจนชานนท์แทบจะพูดไม่ออกแต่ก็ข่มความสงสารที่มันเอ่อล้นในอก ตัดใจพูดออกไป

“รักเขารักได้ แต่ถ้ารักเขาแล้วพี่ต้องเจ็บแบบนี้ หยุดได้ไหมครับพี่ หยุดรักเขาแล้วหันมารักตัวเอง ตัดใจจากพี่ภาม...เสียที ได้ไหมครับพี่ไทนี่”

ใบหน้าสวยงองุ้มกับคำพูดน้องชาย แม้จะรับรู้ว่ามันเป็นความจริงก็ตามเถอะ ภามไม่เคยที่จะควงผู้หญิงเพียงคนเดียวได้นานเกินสามเดือน