Chapter 27 ยิ่งรู้จักยิ่งรักเธอ

"หยุดพูดเลยนะ ไปอาบน้ำฉันหิวแล้ว" หญิงสาวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงออดอ้อนอีกครั้ง แต่สำหรับนักรบแล้วเธอช่างน่ารักน่าทะนุถนอม               

"ว้าว! คุณอยากกินผมอีกแล้วเหรอ ดีจัง" นักรบพูดออกมาพร้อมกับแกล้งโน้มใบหน้าลงต่ำ เหมือนพร้อมจะจู่โจมภรรยาสาวระยะเผาขน จนเธอนั้นมีทีท่าหวาดกลัวเขาขึ้นมา นั่นเป็นเพราะว่านารีรู้สึกระบมช่วงล่างจนไม่อาจให้เขาใช้ท่อนเอ็นร้อนสอดเข้าไปในช่องแคบเธอได้อีกแล้ว เพราะช่วงค่ำคืนที่ผ่านมาเธอรับศึกหนักเกินกว่า ที่จะต้านทานแม่ทัพอย่างนักรบได้ และมันคงต้องใช้เวลาอีกหลายวันกว่าจะหายดี                         

"ฉะ ฉะ ฉันหมายถึงหิวข้าว" นารีพูดจาติดอ่างออกมาจนนักรบเริ่มสงสัย ทำไมเธอถึงมีท่าทีกลัวเขามากขนาดนี้ ทั้งที่ก่อนหน้าเธอก็เพิ่งแสดงออกมาว่าชอบใจ และยังโอบกอดชิดใกล้เขาอยู่เลย                         

"เป็นอะไรหรือเปล่า คุณเจ็บใช่ไหมนารี เมื่อคืนผมเผลอรุนแรงไปหรือเปล่า ไหนขอดูหน่อย" นักรบพูดพร้อมกับดีดตัวลุกขึ้นนั่ง ทั้งที่ยังโป๊เปลือย                                                                                                                 

"ว้าย! ไม่เอา! คุณรีบไปอาบน้ำ แล้วแต่งตัวให้เรียบร้อยเลยนะ" นารีพูดพร้อมกับทำตาเล็กตาน้อยไม่กล้ามองออกไป และขาของเธอยังหนีบเข้าหากันไว้ เพราะกลัวว่านักรบนั้น จะทำเหมือนดั่งคำพูดเมื่อครู่ อยู่ๆ เขาจะมาขอดูกลีบกุหลาบงามของเธอได้อย่างไร                                   

"ไปอาบด้วยกัน" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับหันตัวเข้าหาภรรยาสาว ก่อนจะก้มลงไปช้อนร่างเธอขึ้นมา             

"ว้าย! คุณ!" สิ้นเสียงพูดของนักรบ ร่างอรชรของนารีได้ลอยลิ่วขึ้นกลางอากาศ อยู่ระหว่างลำแขนทั้งสองข้างของนักรบในท่าเจ้าสาวที่เปลือยเปล่า จนเธอนั้นไม่รู้ว่าจะสรรหาคำใดมาเปรียบเทียบดีให้กับความอายของตัวเองที่มีในเวลานี้                                                                                           

พอไปถึงนักรบจัดการเปิดน้ำใส่อ่างที่สามารถเข้าไปนอนแช่สองคนได้อย่างเหมาะเจาะพอเหมาะพอดี จนนารีรู้สึกผ่อนคลาย เมื่อชายร่างกำยำคอยบีบคลำนวดให้เธออย่างเบามือ ซึ่งเธอยอมรับว่ารู้สึกดี และนี่มันคือครั้งแรกและเขาคือผู้ชายคนแรกในชีวิต ที่เดินเข้ามาแล้วทำให้เธอดูมีคุณค่า เวลาที่นารีอยู่กับนักรบ เขามักทำให้เธอนั้นรู้สึกเหมือนได้เป็นเจ้าหญิงทุกครั้ง                                                                                                   

"สบายตัวขึ้นไหม ขอโทษนะที่ทำรุนแรงไป" นักรบพูดพร้อมกับกดจุมพิตลงไปที่แผ่นหลังเปลือยของนารีเบาๆ ทั้งสองคงเกิดมาเพื่อกันและกัน ทุกอย่างที่เกิดขึ้นจากความสัมพันธ์ครั้งนี้ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโชคชะตากำหนด หรือพวกเขาทั้งสองตั้งใจที่จะเชื่อมกันตั้งแต่แรก แต่ที่แน่ๆ สายใยรักที่กำลังก่อขึ้นนี้ ทั้งสองคนไม่อาจปฏิเสธได้ว่ามันคือความรักที่บริสุทธิ์ ภายใต้เงื่อนไขและเรื่องราวมากมายในอดีต ปมแค้นได้นำพาให้เขาและเธอมาพบกัน แต่นี่มันคือการเริ่มต้น

รวีนั่งรอนักรบเกือบชั่วโมง เวลานี้เธอรู้สึกร้อนใจ เมื่อไม่มีทีท่าว่าชายหนุ่มนั้นจะลงมาสักที และดูเหมือนว่าคนในบ้านหลังนี้ จะไม่ค่อยใส่ใจกับแขกที่มาเยือนสักเท่าไร แต่นั่นไม่ใช่สิ่งรวีสนใจ เมื่อจุดประสงค์ของเธอคือชายหนุ่มที่เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ต่างหาก                                                               

"นี่หล่อน! เมื่อไหร่คุณอาร์มันโด้จะลงมาสักที ฉันรอเป็นชั่วโมงแล้วนะ แล้วนังนารีหายหน้าไปไหน อย่าบอกนะว่ามาอยู่บ้านนี้ แล้วนิ่งดูดายตื่นสายเป็นประจำ ก็อย่างว่าคนเคยอยู่แต่ก้นครัว พอได้ถ้าเป็นคุณนายหน่อยก็ทำเป็นเหมือนพวกกิ้งก่าได้ทองสิท่า" รวีพูดออกมาเหยียดยาวเป็นหางว่าว จนป้านวลที่เดินผ่านมาได้ยินพอดี นางรู้สึกไม่พอใจ เพราะนารีไม่ใช่ผู้หญิงประเภทนั้น และเธอก็ไม่เคยทำกิริยาแบบนี้ ที่ดูยังไงก็ไม่เหมือนผู้หญิงที่ได้รับการอบรมมาเลยสักนิด                                            

"คุณควรให้เกียรติเจ้าของบ้าน ไม่ควรเอามานินทาลับหลังแบบนี้ คุณนารีเป็นนายหญิงที่นี่ ทุกคนให้ความเคารพเธอไม่ต่างจากคุณอาร์มันโด้หรอกนะ" เมื่อป้านวลพูดกับหญิงสาวที่ไม่สนิทด้วย เธอจะเรียกชื่อเจ้าของบ้านในนามของอาร์มันโด้                                                                                

"อุ้ย! ฉันได้ข่าวว่าป้าก็เป็นขี้ข้าบ้านหลังนี้ไม่ใช่เหรอ คำพูดคำจาหัดเจียมซะบ้าง ว่ากำลังพูดกับใคร" รวีพูดออกมาพร้อมกับแสยะยิ้มส่งไปให้ป้านวลอย่างเหยียดๆ                                                                                    

"ใช่ค่ะ แต่คุณนารีก็ไม่เคยจิกหัวใช้พวกเรา เพราะเธอนั้นมีคุณสมบัติของผู้ดีพอ" คำพูดของป้านวลทำให้รวีถึงกับหัวเราะออกมาเสียงดัง จนหญิงสูงวัยทำหน้าเอือมระอา ในกิริยาของหล่อน                                  

“ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! นังนารีมันคงไม่กล้าจิกหัวใช้พวกเดียวกันหรอกนะป้า” รวียังคงพูดและหัวเราะออกมาเสียงดัง ส่วนป้านวลถึงกลับใช้สายตามองค้อนออกไป ไม่อยากเชื่อว่านารีและรวีจะเป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกัน ทั้งนิสัยใบหน้าทั้งสองต่างกันราวฟ้ากับเหว อีกคนเรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้ ส่วนอีกคนเหมือนผ้ายับที่ไม่เคยได้รับการรีดให้เรียบ หรือต่อให้รีดสักกี่ครั้งก็คงไม่เรียบ เพราะผ้ามันยับมาจากเส้นด้ายที่ถักทอ                  

"ต้องขอบคุณสวรรค์ที่คัดสรรคนดีๆ อย่างคุณนารีเข้ามาเป็นนายหญิงของบ้านหลังนี้ ไม่อย่างนั้นละก็.." ป้านวลไม่พูดต่อ แต่ใช้หางตาสื่อความหมายแทน จนรวีนั้นมองหญิงสูงวัยกลับไปด้วยสายตาที่โกรธแค้น ทั้งที่ทั้งสองไม่ได้รู้จักมักคุ้นกันมาก่อน แต่กลับแสดงออกทางสายตาและคำพูดเหมือนกับเป็นศัตรูกันมาสิบชาติ นั่นเป็นเพราะว่าป้านวลพอจะเดาออกถึงวัตถุประสงค์การมาของรวี เพราะข่าวในทีวีและหนังสือพิมพ์ทุกฉบับได้ลงป่าวประกาศไปทั่ว ภรรยาของอาร์มันโด้นักธุรกิจหนุ่มรูปงามได้ควงภรรยาไปเปิดตัว                                

ในงานกลางเวทีความจริงภาพนั้นน่าจะเป็นนารีแต่ทำไมถึงเป็นรวีไปได้ ป้านวลได้แต่เก็บความสงสัยนั้นเอาไว้ รอให้นักรบลงมาอธิบายและแน่นอนเขาควรจะชี้แจงเรื่องนี้ให้ชัดเจน เมื่อภรรยาตัวจริงได้หนีออกมาจากงาน และมีใครบางคนรีบเข้าไปสวมรอยช่างหน้าไม่อาย

นักรบเดินโอบนารีเดินลงบันไดมา ทำให้สายตาของรวีมองออกไปด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความอิจฉาริษยาในตัวของน้องสาว เมื่อชายหนุ่มที่หมายมั่นปั้นมือจะเอามาแนบกาย แต่เขากับมุ่งเป้าหมายไปที่นารี ซึ่งมองยังไงก็จืดชืดเหมือนแกงจืดไม่มีรสชาติ สู้แกงเผ็ดอย่างเธอก็ไม่ได้ ระวีก็เชื่อว่าหากชายหนุ่มได้ชิมแค่เพียงครั้ง หล่อนจะทำให้เขาหลงหัวปักหัวปำจนลืมแกงจืดถ้วยเก่า และไม่อยากหันไปลิ้มลองแตะต้องมันอีกเลยชั่วชีวิต

"สวัสดีค่ะคุณอาร์มันโด้ สวัสดีจ้ะนารีน้องรัก" คำทักทายที่ฟังดูธรรมดา แต่มีนัยแอบแฝงมากมาย ที่นารีนั้นคาดเดาไม่ได้ เพราะคนอย่างรวีไม่มีทางที่จะเป็นมิตรกับเธออย่างแน่นอน                                               

"สวัสดีค่ะพี่รวี วันนี้พี่มีธุระอะไรกับนาหรือเปล่าคะ ถึงได้แวะมาที่นี่ได้" นารีพูดพร้อมกับนั่งลงข้างๆ สามีหนุ่มของเธอ ในขณะที่สายตาของรวีฉายแววมองไปที่นารี ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อเธอก็ไม่ปาน       

"วันนี้รวีมีเรื่องสำคัญจะคุยกับคุณอาร์มันโด้ ข่าวพวกนั้นตีแผ่ไปทั่วจนรวีอยู่ที่บ้านกะสิเทพไม่ได้ เพราะมีนักข่าวไปดักรอ และพวกเขาคิดว่ารวีเป็นภรรยาของคุณ กว่าจะออกมาจากบ้านได้ รวีต้องพูดยอมรับไปก่อน แต่ตอนนี้เรื่องราวมันชักจะบานปลายไปใหญ่แล้ว" รวีพูดออกมาพร้อมกับใบหน้าที่เศร้าหม่น เมื่อเธอกำลังพยายามแสดงละครตบตาเจ้าของบ้าน ทำเป็นเหมือนเสียใจ กับเรื่องราวที่เธอนั้นเป็นคนให้ข่าวไป เหตุผลเพราะจำใจ ต้องตามน้ำไปก่อนแล้วค่อยมาแก้เอาภายหลัง