Chapter 26 สามีภรรยา2

"อ๊าย คุณ!" เสียงหวานแหบพร่าดังออกมา ในขณะที่เธอใช้เรียวแขนโอบไปที่แผ่นหลังของนักรบ พร้อมทั้งปลายนิ้วกดจิกลงไปจนเป็นรอยแดง สะโพกมนแอ่นขึ้นรับท่อนเอ็นร้อนเมื่อช่องแคบได้ขยายให้ท่อนเอ็นลำเขื่อง ผลุบเข้าออกอย่างง่ายดาย พร้อมกับตาคู่สวยค่อยๆ ปิดลง ร่างกายเธอก็ได้เริ่มบิดเกร็งไปทั้งตัว นักรบสัมผัสได้ถึงความสุขสมที่นารีได้รับ เมื่อภรรยาของเขาออกไปแตะขอบฟ้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว       

"น้ำหวานคุณไหลเยิ้มออกมาเปียกแฉะไปหมดแล้วที่รัก" นักรบพูดพร้อมกับกระแทกสะโพกโยกเข้าไปถี่ๆ เมื่อให้ตัวเขาเองนั้นกำลังมองเห็นสวรรค์อยู่รำไรเช่นกัน                                                                                             

ชายหนุ่มใช้ดุ้นเอ็นยักษ์ดันเข้าดันออกไม่นาน น้ำลาวาขาวขุ่นปริมาณมากได้ไหลพุ่งเข้าไปในช่องแคบแทบหมดทุกหยด จนไหลเยิ้มออกมาเปรอะเปื้อนผ้าปู เมื่อเขานั้นไม่ได้ใช้ความเป็นชายกับหญิงคนไหนมานานแล้ว แต่นั่นมันไม่สำคัญเท่ากับนารี เมื่อเธอคือผู้หญิงคนแรกที่เขานั้นไม่ได้ป้องกันใดๆ แต่กลับยินยอมพร้อมใจอยากให้เธอนั้นมีทายาทสืบสกุลให้กับตระกูล ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าเธอนั้นเป็นบุตรสาวของศัตรู                         

"คุณนักรบ ลุกขึ้นได้แล้วฉันหนักนะ จะนอนทับแบบนี้ทั้งคืนเลยหรือไง ไปอาบน้ำ" นารีพูดพร้อมดันตัวนักรบออก ในขณะที่ท่อนเอ็นลำใหญ่ของเขายังคงแช่คาช่องแคบของเธอเอาไว้ จนนารีรู้สึกได้ถึงความคับแน่น ที่มันยังคงพองแข็งทื่ออยู่เหมือนเดิมและไม่มีทีท่าว่าจะหดตัวลงเลยแม้แต่น้อย                                    

"เมียจ๋าขออีกรอบได้ไหม นะครับคนดี" ชายหนุ่มพูดออกมาพร้อมกับจับจ้องเข้าไปในดวงตาคู่สวยของภรรยา จนนารีนั้นรู้สึกเอียงอาย ไม่คิดว่าเขาจะพูดขอกันออกมาตรงๆ แบบนี้                                                              

"ไปอดอยากปากแห้งมาจากไหน ผู้หญิงของคุณเยอะจะตาย ลุกไปอาบน้ำได้แล้ว" ผู้หญิงเรียบร้อยอย่างนารี เมื่อพูดประโยคนี้ออกมาช่างน่าฟัง จนทำให้นักรบถึงกับฉีกยิ้มกว้างออกมาเลยทีเดียว                     

"ผู้หญิงที่ไหนก็สู้เมียผมไม่ได้หรอก" นักรบพูดพร้อมกับกดจูบลงไปในทันที จนนารีแทบไม่เหลือจังหวะได้กักตุนลมหายใจ ในขณะที่มือของเขาได้เลื้อยไล้ลูบไปทั่วเรือนกายของเธอ ก่อนจะมาหยุดที่เนินออกสองข้างเคล้นคลึงสลับกันไปมา จนได้ยินเสียงหวานครางอื้ออึงออกมาจากในลำคอ เมื่อเธอถูกรุกอย่างหนัก จนรู้สึกสยิวไปทั่วกายมือไม้ที่เคยพยายามผลัก เปลี่ยนเป็นตอบรับ โอบรัดร่างกำยำเอาไว้ ภายในค่ำคืนนี้รสสวาทของสามีภรรยาคู่ใหม่ปลามัน คงจะบรรเลงอย่างเมามันจนถึงรุ่งสางของวันใหม่เป็นแน่

แสงแรกของอรุณสาดส่องเข้ามากระทบใบหน้าสองสามีภรรยาที่นอนกอดกันกลม ประหนึ่งว่าพวกเขาได้ตกลงที่จะเป็นของกันและกันตราบชั่วกาลนาน ทั้งที่ความเป็นจริงนักรบเคยคิดว่าเธอนั้นเป็นเพียงแค่ทางเส้นขนาน ที่เขาตั้งใจที่จะใช้เธอเป็นสะพาน นำพาไปสู่วัตถุประสงค์ที่วางเอาไว้

นั่นคือการทำให้ตระกูลกสิเทพได้รับบทเรียนครั้งยิ่งใหญ่ อันดับแรกเขาตั้งใจจะทำให้นารีเจ็บปวดเจียนตาย เมื่อเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ แต่แล้วทุกอย่างกลับไม่เป็นไปตามที่เคยตั้งปฏิญาณเอาไว้ เพราะหัวใจของเขานั้นมันปรารถนาในตัวเธอมากกว่าการมุ่งทำร้าย มันจึงกลายมาเป็นความรัก ที่เขาค่อยๆ ซึมซับรับเธอเข้ามาในหัวใจอย่างไม่รู้ตัว                      

ชายหนุ่มร่างกายกำยำค่อยๆ ขยับเปลือกตาขึ้นอย่างช้าๆ ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างออกมา เมื่อนึกถึงเรื่องราวช่วงค่ำคืนที่ดูดดื่มปานจะกลืนกินกันและกัน จนเขานั้นไม่สามารถยุติความต้องการลงได้แค่เพียงครั้ง นั่นเป็นเพราะว่าหญิงสาวร่างอรชรที่อยู่ภายใต้อ้อมแขนของเขาในเวลานี้ เธอคือภรรยาที่แสนจะวิเศษ เมื่อรสรักที่เขาตักตวงจากเธอนั้น มันคือสิ่งล้ำค่าที่ผู้ชายทุกคนปรารถนาที่จะได้เป็นคนแรกของผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าภรรยา และเขาเองเพิ่งได้มันมาจากเธอนั่นคือพรหมจรรย์ ความบริสุทธิ์ผุดผ่องที่เขานั้นไม่เคยคาดหวังจะได้กับผู้หญิงคนใดมาก่อน แม้แต่นารีเองนักรบไมไม่เคยคาดคิดว่าเธอนั้นจะไม่เคยผ่านมือชาย สิ่งนั้นยิ่งตอกย้ำและทำให้เขามั่นใจว่านารีไม่ได้เป็นผู้หญิงอย่างที่รวีกล่าวหาเลยสักนิด                 

"เช้าแล้วนะครับ คุณลุกไหวหรือเปล่าที่รัก" เสียงทุ้มกระซิบลงที่ข้างใบหูของภรรยา ทำให้นารีค่อยๆ ขยับเปลือกตาแล้วกะพริบถี่ๆ มองจ้องเข้าไปในดวงตาคมกริบ ที่มีนัยน์ตาสีฟ้าชวนให้หลงใหล ใบหน้าของทั้งสองห่างกันไม่ถึงคืบ จนเธอนั้นสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากลมหายใจของเขา         

"ลุกไม่ไหว ขอนอนต่อได้ไหมคะ" นารีพูดพร้อมกับซุกใบหน้าเขาหาอกแกร่ง ท่าทีของเธอนั่นคล้ายกับลูกแมวที่กำลังออดอ้อนเจ้าของ เพราะนี่เป็นการแสดงออกของนารีครั้งแรก ที่ดูเหมือนว่าเธอเองก็ชอบใจไม่น้อย ที่ได้อยู่ภายใต้ออมกอดของชายร่างบึกบึนตรงหน้า                               

"ทำไมขี้อ้อนแบบนี้ หื้ม.." นักรบพูดพร้อมกับจุมพิตลงไปที่ศีรษะของเธอเบาๆ กลิ่นแชมพูอ่อนๆ ช่างหอมรัญจวนใจเขาเหลือเกิน ยิ่งรู้จักนับวันเขาก็ยิ่งรักเธอมากขึ้นเป็นทวีคูณ จนไม่สามารถปันใจไปให้หญิงใดได้อีกแล้ว                                                                                                                          

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้ชายหนุ่มทำหน้าเซ็งๆ ออกมา เพราะเช้าๆ แบบนี้ เขาต้องการใช้เวลากับภรรยามากกว่าสิ่งอื่นใด                                                                                                                

"ใคร มีอะไรว่ามา" นักรบตะโกนถามออกไป ในขณะที่เขานั้นยังคงโอบกอดหญิงสาวร่างเล็กเอาไว้           

"คุณนักรบค่ะ มีแขกมาขอพบค่ะ เธอบอกว่าชื่อรวี" คำบอกเล่าของงามตา ทำให้นารีเงยหน้าขึ้นมองนักรบด้วยความสงสัย และไม่เข้าใจว่ารวีจะมาที่นี่ทำไม                                                                                            

"บอกให้เธอรอไปก่อน เดี๋ยวฉันจะลงไป" นักรบเองก็อยากรู้ถึงจุดประสงค์ของรวี ในการมาที่นี่ของเธอเหมือนกัน                                                 

"รีบไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะค่ะ เดี๋ยวพี่รวีจะรอนาน" น้ำเสียงที่นารีพูดออกมาคล้ายกับคนน้อยใจ จนนักรบสัมผัสได้ เมื่อภรรยาป้ายแดงของเท่านั้นทำหน้างอ และบูดบึ้งเหมือนกับข้าวค้างคืน                             

"ถ้าเขารอไม่ไหวก็ให้กลับไปก่อนสิ เพราะตอนนี้ผมอยากนอนกอดเมียแบบนี้ทั้งวันทั้งคืนเลย เวลาที่ผมได้อยู่ใกล้คุณแบบนี้ มันทำให้ผมรู้สึกดีและไม่อยากให้คุณไปไหนไกล อยากให้คุณอยู่ใกล้ๆ ผมตลอดเวลาแบบนี้จะได้ไหมนารี" นักรบพูดพร้อมกับโอบกอดนารีแน่นขึ้น จนเธอนั้นรู้สึกอึดอัด                                         

"นี่คุณ! ฉันหายใจไม่ออก ลุกไปอาบน้ำได้แล้วกลิ่นเหล้ายังเหม็นหึ่งอยู่เลย เมื่อคืนคงดื่มหนักสินะ" นารีพูดพร้อมกับแหงนหน้าขึ้นมองค้อนสามีหนุ่มออกไป เมื่อนึกถึงผู้หญิงสวยๆ รายล้อมเขาอยู่บนเวที

"ถ้าผมดื่มหนัก คงไม่มีแรงทำเมียไปหลายยกหรอกครับ คุณว่าไหมนารี" คำพูดของเขาทำให้พวงแก้มของเธอนั้นร้อนผ่าวจนแดงระเรื่อ เพราะความเขินอาย