Chapter 28 ควรค่าแก่การปกป้อง

"ข่าวอะไร ผมไม่เคยสนใจ ความจริงคุณก็น่าจะปฏิเสธนะครับคุณรวี ไม่น่าจะต้องยอมรับ ในเมื่อความจริงนารีคือภรรยาของผม ไม่ใช่คุณ" แม้อาร์มันโด้จะพูดออกมาแบบนั้น แต่รวีก็ยังคงแกล้งบีบน้ำตาเล่นละครต่อ

"ฮึก! ฮื้อ! นารีพี่ขอพักอยู่ด้วยสักระยะจะได้ไหม นะคะคุณอาร์มันโด้ พอข่าวมันซา ผู้คนก็จะลืมไปเอง รวีย้ายออกไปจากที่นี่ทันที ตอนนี้ไม่มีที่ไปจริงๆ " ชายหนุ่มรู้ดีพี่สาวของภรรยา กำลังใช้มารยาร้อยเล่มเกวียนกับเขาอยู่                                                                                                                              

"ได้สิคะพี่รวี พี่จะอยู่ที่นี่นานแค่ไหนก็ได้ นารีขอตัวไปดูอาหารในครัวก่อนนะคะ" พูดจบหญิงสาวก็ลุกเดินออกไปทันที ปล่อยให้นักรบมองตามแผ่นหลังของเธอพร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างแรง เมื่อเขากำลังกลัวใจตัวเอง ว่าจะเผลอทำอะไร ในสิ่งที่เคยคาดคิดเอาไว้ เพราะหากเมื่อไหร่ที่สมองสั่งการ และมันบัญชาให้เขานั้นมุ่งแก้แค้น นักรบกลัวว่านารีอาจจะได้รับร่างแหนี้ไปด้วย                                                                  

"บ้านของคุณอาร์มันโด้ ดูใหญ่โตและร่มรื่นน่าอยู่จังเลยนะคะ" รรีพูดพร้อมกับฉีกยิ้มออกมา ในขณะที่สายตาของเธอนั้นหวานหยาดเยิ้ม มองไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของชายหนุ่มอย่างเย้ายวน                       

"พอดีว่านารีชอบร้อยมาลัย ผมเลยสั่งให้คนสวนนำไม้ดอกมาปลูกเพิ่ม ถ้าคุณรวีชอบก็ลองเก็บมาร้อยมาลัยบ้างก็ได้นะครับนารีคงไม่ว่าอะไรหรอก เพราะคุณก็ร้อยสวยไม่ต่างจากนารี ใช่ไหมครับคุณรวี" คำพูดของชายหนุ่มทำให้รวีนั้น ทำสีหน้าเจื่อนๆ ออกมา อย่าว่าแต่ร้อยมาลัยเลยแค่เก็บดอกไม้เธอยังทำไม่เป็น       

"เอ่อ... กระเป๋าของรวีอยู่ในรถ คุณอาร์มันโด้ช่วยให้เด็กในบ้านไปยกเข้ามาให้รวีด้วยนะคะ" หล่อนพยายามพูดจาเบี่ยงเบน ในสิ่งที่เขากำลังพูด เพื่อเปลี่ยนประเด็นให้ชายตรงหน้าเลิกพูดถึงเรื่องร้อยมาลัย    

"ได้สิครับ งามตาช่วยไปยกกระเป๋าของพี่สาวคุณนารี ขึ้นไปไว้ที่ห้องรับรองแขกที เพราะเธอจะมาอยู่ที่นี่สักระยะหนึ่ง" คำสั่งของเจ้าของบ้านทำให้งามตารีบทำตามอย่างว่าง่าย ทั้งที่ภายในใจของเธอนั้นไม่ค่อยถูกชะตากับรวีสักเท่าไหร่                                                                                          

"ขอบคุณนะคะ คุณอาร์มันโด้ที่เข้าใจรวี" หล่อนไม่พูดเปล่าแต่ขยับเข้าใกล้นักรบ ในขณะที่กระโปรงรัดรูปได้โชว์ต้นขาขาวอวบ ส่วนเสื้อเกาะอกที่สวมใส่มานั้น ยิ่งทำให้รู้ได้ว่าเธอตั้งใจใส่มายั่วเขาอย่างแน่นอน เพราะมันรัดติ้วคอเว้าจนเนินออกล้นนูนออกมาครึ่งเต้าอยู่แล้ว                  

"นายน้อยครับ" เจสันเดินเข้ามาพร้อมกับเรียกนักรบ ก่อนจะเหลือบมองไปที่รวีอย่างไม่ชอบใจ เมื่อเขาเองก็กำลังกลัวว่าเจ้านายหนุ่มจะทำ ในสิ่งที่เคยพูดเอาไว้                                                                                     

"มีอะไรหรือเปล่าเจสัน" นักรบเอ่ยถามออกไป เมื่อสีหน้าของเจสันนั้นไม่สู้ดีนัก

"ผมมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย เชิญที่ห้องทำงานสักครู่ครับนายน้อย" เมื่อได้ยินเจสันพูดแบบนั้น นักรบจึงรีบลุกขึ้น                                                     

"เชิญตามสบายนะครับคุณรวี คิดว่าที่นี่เป็นบ้านของคุณก็แล้วกัน ผมขอตัวไปคุยธุระกับเจสันสักครู่" พูดจบนักรบก็เดินนำเจสันตรงไปที่ห้องทำงานของเขา ปล่อยให้รวียิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เมื่อเธอนั้นชอบใจในคำพูดของเขา แน่นอนเธอชอบบ้านหลังนี้ที่กว้างใหญ่ ต่างจากเรือนไทยที่ล้าสมัย แต่เธอจะรู้ไหมว่าบ้านหลังนั้นมีคุณค่า และราคามหาศาล ต่างจากบ้านสมัยใหม่โดยสิ้นเชิง                                                                                 

พอเดินเข้ามาในห้องทำงาน เจสันจ้องมองไปที่ใบหน้าคมของเจ้านายหนุ่มเชิงเป็นคำถาม เมื่อเขานั้นกำลังสงสัยในการมาของรวี                               

"ข่าวพวกนั้นเป็นฝีมือของนายน้อยใช่ไหมครับ ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย แล้วคุณนารีเธอไม่น้อยใจแย่เหรอครับ ที่สามีเป็นข่าวหน้าหนึ่งโดยมีผู้หญิงอีกคนสวมรอยเป็นภรรยา" เจสันถามออกมาอย่างไม่เข้าใจ เมื่อเขานั้นคาดเดาใจของนักรบไม่ออกเลย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย แต่ที่แน่ๆ นารีไม่ควรได้รับความเจ็บปวดจากการกระทำครั้งนี้ เมื่อที่ผ่านมาเธอไม่ต่างจากทาสในเรือนเบี้ยของกะสิเทพเลยสักนิด                                                               

"นายเรียกฉันเข้ามา เพียงเพื่อต่อว่าเหรอเจสัน" นักรบกับเจสันอายุห่างกันไม่กี่ปี และที่สำคัญเขานับถือเจสันไม่ต่างจากพี่ชายคนหนึ่ง ซึ่งเจสันเองก็เป็นห่วงและดูแลเอาใจใส่นักรบในทุกเรื่อง มากกว่าเจ้านายกับลูกน้อง

"เปล่าครับ ผมแค่อยากจะเตือนนายน้อยเท่านั้น จุดมุ่งหมายของเราคือกะสิเทพไม่ใช่คุณนารี! และตอนนี้คาวีได้ติดหนี้ที่บ่อนสิบล้านแล้ว" คำบอกเล่าของเจสันทำให้นักรบยกยิ้มออกมาที่มุมปาก พร้อมกับฉายแววตาออกมาอย่างมีเลศนัย                                                                                                              

"หึ! หึ! บางทีฉันก็แปลกใจ นารีใช่ลูกสาวคนเล็กของตระกูลนั่นหรือเปล่า ทำไมเธอถึงไม่เหมือนใคร โดยเฉพาะจิตใจต่างกันราวฟ้ากับเหว หรือนั่นเป็นเพราะว่าเธอถูกเลี้ยงดูมาเยี่ยงทาส แต่ก็ไม่เคยพยาบาทใครเลย" นักรบนึกถึงวันแรกที่เขาได้เจอกับนารี เธอนั่งในครัวกินข้าวกับไข่ ทั้งที่ในงานเลี้ยงมีอาหารหวานคาวที่เลิศรส แต่เธอกลับเลือกที่จะไม่แตะต้องมัน ทำเหมือนตัวเองเป็นแค่เด็กในบ้าน ทั้งที่สมควรมีสิทธิ์ทุกอย่างในตระกูลเฉกเช่นพี่ๆ ของเธอ                                                                                             

"จะทำอะไรก็นึกถึงใจของคุณนารีให้มากนะครับนายน้อย วันหนึ่งถ้าเธอเจ็บช้ำน้ำใจเพราะการกระทำของคุณ จนทนไม่ได้แล้วหนีไป ผมคงไม่ช่วยนายน้อยตามหาเมียหรอกนะครับ" พูดจบประโยคเจสันก็เดินออกไปทันที ปล่อยให้นักรบมองตามอย่างงงๆ สรุปใครเป็นเจ้านายไปเป็นลูกน้องกันแน่ แต่เขาก็ไม่ได้ตำหนิการแสดงออกของเจสัน เพราะที่เขาพูดมานั้นก็มีส่วนถูกเกือบทั้งหมด ตอนนี้นักรบกำลังคิดว่าจะทำยังไง ไม่ให้นารีเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องกับแผนการครั้งนี้                                                              

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนที่หญิงสาวร่างอรชรจะเดินเข้ามา พร้อมกับฉีกยิ้มบางๆ ส่งมาให้กับเขา                                            

"ทำไมทำหน้าแบบนั้นละคะ งานของคุณมีปัญหาหรือเปล่า ฉันพอจะช่วยได้ไหม" น้ำเสียงหวานที่เปล่งออกมาด้วยความห่วงใย ส่งผลให้ร่างเล็กของเธอได้ปลิวไปตามแรงของวงแขนแกร่งของชายหนุ่ม อย่างไม่ทันตั้งตัว                                                                                                          

"ว้าย! คุณนักรบทำบ้าอะไรเนี่ย!" นารีอุทานออกมาด้วยความตกใจ เมื่อเขาคว้าตัวเธอเข้าไปนั่งบนตัก ในขณะที่เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ที่โต๊ะทำงาน                                                                                                                        

"นารีผมรักคุณนะ เมื่อคืนผมลืมบอกไป เอ๊ะ! .. หรือว่าบอกไปแล้วแต่ผมลืม รักนะครับ จุ๊บ!" การกระทำและคำพูดของเขานั้น ทำให้นารีใจเต้นแรง พร้อมกับความเขินอายเสียจนใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา เมื่อนึกถึงค่ำคืนที่ลึกซึ้งตรึงใจ กับการทำหน้าที่ภรรยาได้อย่างสมบูรณ์แบบอย่างไม่มีที่ติ จนนักรบถึงกับติดใจ และคิดว่าคงไม่มีใครจะทำให้เขารู้สึกพิเศษได้ เท่ากับนารีอีกแล้ว                                                                                   

"ไปทานข้าวได้แล้วค่ะ" นารีพูดออกมาด้วยท่าทางที่ยังคงเขินอาย          

"กินคุณแทนได้ไหม ทำไมตัวคุณถึงได้หอมแบบนี้ หืม" นักรบไม่พูดเปล่า จมูกคมของเขาได้กดลงไปที่ซอกคอหอมกรุ่นของเธอ พร้อมกับใช้ริมฝีปากพรมจูบไปทั่ว จนนารีนั้นต้องเอามือขึ้นมาป้องเอาไว้ เพราะกลัวว่าเขาจะทำอะไรเลยเถิดมากไปกว่านี้

"หยุดเลยนะ ได้คืบจะเอาศอก ในห้องทำงานนะคะคุณนักรบเดี๋ยวใครก็ไม่เห็นเข้าหรอกมันดูไม่ดี" คำพูดของนารีทำให้นักรบถึงกับอยากจะหัวเราะออกมา เมื่อเขาคิดว่าการแสดงความรักกับภรรยานั้น มันไม่ใช่เรื่องแปลก ในเมื่อเขาไม่ได้ทำอะไรที่ผิดศีลธรรม ไม่ได้ผิดลูกผิดเมียใครสักหน่อยแล้วจะกลัวอะไร