Chapter 29 หลุมพราง

"คุณเป็นภรรยาของผมนะนารี ใครจะกล้ามองว่าไม่ดี ในเมื่อผมกำลังแสดงความรักกับคุณมันผิดตรงไหน กับการที่สามีจะแสดงออกว่ารักภรรยาในแบบที่ผมกำลังทำกับคุณ" นารีอยากพูดออกไปว่ามันไม่ผิด แต่การกระทำของเขานั้นกำลังจะทำให้เธอตัวลอย เพราะกำลังตกหลุมรักสามีตัวเองจนโงหัวไม่ขึ้นต่างหากเล่า

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!                                                                                               

"คุณนักรบ คุณนารี ป้านวลให้มาตามไปทานข้าวค่ะ" งามตาพูดอยู่หน้าประตู เพราะไม่กล้าเปิดเข้ามา เมื่อคิดว่าสามีภรรยาข้าวใหม่ปลามัน อาจจะกำลังสวีทกันอยู่ก็ได้ เมื่อนารีมาเรียกนักรบไปรับประทานอาหารเช้า แต่กลับหายเงียบไปเกือบครึ่งชั่วโมง                                                             

"รู้แล้ว บอกป้านวลอีกสักครู่ฉันกับนารีจะออกไป" คำพูดของนักรบทำให้นารีถึงกับ เอียงคอมองค้อนเขาออกไป ทุกคนจะคิดยังไง เมื่อเธอหายมาในห้องทำงานนี้พักใหญ่แล้ว มิหนำซ้ำนักรบยังบอกว่าอีกสักครู่ถึงจะออกไป                                                                                                                               

"คุณปล่อยฉันได้แล้ว ไปทานข้าวฉันหิวจนจะกินช้างได้ทั้งตัวแล้วเนี่ย" นารีพูดพร้อมกับทำหน้ามุ่ยออกมา จนนักรบแอบอมยิ้มให้กับอากัปกิริยาของเธอ

"นึกว่าหิวจนจะกินผมได้ทั้งตัวซะอีก" นักรบยังคงพูดจากระเซ้าเย้าแหย่นารีออกไป                         

"ฉันยังไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เมื่อวานแล้ว" คำพูดของนารี ทำให้สีหน้าของนักรบกวนๆ นั้น เปลี่ยนเป็นความห่วงใยเธอในทันที เมื่อนึกขึ้นได้ว่านารีรีบออกมาจากงาน จนเธอนั้นไม่ได้รับประทานอะไรเลย แม้แต่เครื่องดื่ม                                                                                                                        

"ผมขอโทษนะ ไม่แกล้งแล้วเดินไหวหรือเปล่า" ชายหนุ่มประคองภรรยาลุกขึ้นยืน จากนั้นเขาได้พยุงเธอเอาไว้ จนนารีมองการกระทำของเขาด้วยความแปลกใจ                                                                                    

"ฉันแค่หิวข้าวไม่ได้ป่วย ทำไมจะเดินไม่ไหวบ้าหรือเปล่า" นารีพูดพร้อมกับเปิดประตูออกไป ก่อนที่นักรบจะเดินตามเธอไปติดๆ ในขณะที่เขากำลังคิดว่านับจากวันนี้ไป ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม นารีจะต้องได้รับการปกป้องดูแล มากกว่าการทำร้ายแล้วเหยียบซ้ำให้เธอจมดิน ดั่งที่เคยคิดเอาไว้ตั้งแต่แรก

หลายวันที่รวีมาอยู่ที่บ้านของอาร์มันโด้ หลายครั้งที่เธอนั้นพยายามจะใช้มารยาหลอกล่อเขา แต่เจสันกลับเข้ามาแทรก จนรวีรู้สึกแปลกๆ จนเธอนั้นไม่ชอบหน้าของลูกน้องคนสนิทอาร์มันโด้                               

"อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย แต่ดูเหมือนผู้หญิงอย่างคุณคงทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง" เมื่อรวีกำลังจะเดินออกจากห้องในตอนเช้า เสียงทุ้มของเจสันก็ดังขึ้น และนั่นก็เป็นอีกเรื่องที่เธอนั้นคับข้องใจ ทำไมบ้านหลังนี้ให้คนรับใช้อย่างป้านวล และลูกน้องอย่างเจสันนอนในห้องหรูหราชั้นเดียวกับเจ้าของบ้านด้วย                  

"แค่ขี้ข้า! อย่าสะเออะมาสั่งฉัน" รวีพูดพร้อมกับแสยะยิ้มที่มุมปาก และมองไปที่เจสันด้วยแววตาที่เหยียดๆ เมื่อเธอไม่ชอบและไม่ถูกชะตากับผู้ชายข้างห้องนี้เป็นหนักมาก                                                               

"คุณก็แค่คนอาศัย ไม่ต่างจากขี้ข้าอย่างผมเหมือนกัน อย่าทำเป็นหยิ่งผยอง เพราะคุณนารีที่มีสิทธิ์ในบ้านหลังนี้ เธอยังไม่เคยทำกิริยาต่ำๆ หยามเหยียดคนอื่นเฉกเช่นคุณ!" เจสันพูดจบก็เดินเลี่ยงลงบันไดไป ปล่อยให้รวีมองตามหลังด้วยแววตาที่โกรธแค้น พร้อมกับกำมือแน่น เมื่อเธอนั้นไม่สามารถร้องกรี๊ดกร๊าดโวยวายออกมาได้                                                                         

ภายในห้องของนักรบ ชายหนุ่มกำลังแต่งตัวออกไปทำงาน โดยมีนารีคอยดูความเรียบร้อย พร้อมกับจัดแจงผูกเนกไทให้กับผู้เป็นสามี ทำให้นักรบรู้สึกโชคดีที่ได้เธอมาเป็นภรรยา ไม่ว่าจะเป็นงานบ้านงานเรือน หรือแม้แต่เรื่องบนเตียงนารีนั้นไม่เคยทำให้เขาผิดหวังเลย                                         

"เมียผมน่ารักจัง จุ๊บ!" นักรบพูดพร้อมกับจุ๊บลงไปที่ริมฝีปากอิ่มได้รูปของภรรยา                              

"คนฉวยโอกาส" เวลานี้ใบหน้าของภรรยาสาว ร้อนผ่าวไปด้วยความเขินอาย เมื่อสามีหนุ่มขโมยจูบเธอแบบนั้น                                                      

"ผมมีอะไรจะให้คุณ มานั่งนี่" นักรบจับลงไปที่ไหล่ของนารี ก่อนจะเดินไปหยิบตลับเครื่องเพชรในลิ้นชักออกมา เขาเปิดตลับกำมะหยี่สีชมพูออก พร้อมกลับหยิบสร้อยเพชรขึ้นมาสวมให้กับภรรยา จนนารีนั้นทำหน้าสงสัย                                                                                                                 

"คุณนักรบ ฉันไม่รับสร้อยเพชรของคุณหรอกนะ มันไม่เหมาะกับฉันสักนิด คุณเก็บเอาไว้เถอะ!" นารีรู้ดีว่าราคาของมันคงไม่ต่ำกว่าห้าสิบล้าน เพราะเธอเคยศึกษาเรื่องเพชรมาบ้าง เมื่อคิดว่าเรียนจบจะได้ทำงานในบริษัทของบิดา แต่แล้วเธอกลับได้มาเป็นนางก้นครัวแทน                                      

"มันเหมาะกับคุณที่สุดแล้ว ผมสั่งทำขึ้นเป็นพิเศษ คุณมองข้ามราคาของมันไปได้เลยนารี เพราะผมได้ใส่ใจลงไปในรายละเอียดของสร้อยเพชรชิ้นนี้ ไม่ใช่ราคาค่างวดของมัน" คำพูดของสามีทำให้นารียิ้มรับ ทั้งที่ฝืนใจ เพราะเธอไม่ชอบสวมใส่อะไรแพงๆ แบบนี้                               

"ขอบคุณนะคะ" นารีพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน แล้วเขย่งปลายเท้าขึ้น เพื่อจุมพิตลงไปที่ริมฝีปากอุ่นของคนตัวสูง

จุ๊บ!! แม้จะรู้สึกเขินอายกับการกระทำของตัวเอง แต่มันคือการแสดงออกที่ภรรยาอย่างเธอควรให้รางวัลสามี เมื่อนักรบมีน้ำใจกับเธอ        

"ว้าว! วันนี้งานของผมคงราบรื่นที่เมียลงทุนจูบให้รางวัลแบบนี้ คืนนี้ผมอาจจะกลับดึก เพราะมีนัดเจรจากับลูกค้ารายสำคัญ เข้านอนเลยนะไม่ต้องรอ" นารีไม่พูดอะไร เธอแค่ส่งยิ้มบางๆ ให้กับเขาไป ก่อนจะถอดสร้อยเพชรไปเก็บเอาไว้ ซึ่งในกล่องกำมะหยี่นั้นมีต่างหู แหวน และสร้อยข้อมือครบชุด แล้วทั้งสองก็เดินลงไปชั้นล่าง เพื่อรับประทานอาหารเช้า ที่เธอนั้นได้ลงไปดูแลช่วยงามตาเตรียมไว้ตั้งแต่เช้าแล้ว  

"ทำไมลงมาช้าจังค่ะคุณอาร์มันโด้ วันนี้รวีขอติดรถไปด้วยนะคะ พอดีว่าวันนี้รู้สึกไม่ค่อยสบายก็เลยไม่อยากขับรถไปเอง" พี่สาวของภรรยาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อน แม้ชายหนุ่มจะไม่ค่อยชอบใจ ยังไงก็คงต้องยอมให้รวีติดรถไปด้วยในวันนี้                                                                       

"ได้สิครับ แต่ตอนกลับคุณรวีคงต้องนั่งแท็กซี่ เพราะว่าคืนนี้ผมจะกลับดึก" นักรบพูดออกมาโดยที่ไม่รู้ตัวว่ากำลังชี้โพรงให้กระรอก                

"กลับดึกเหรอคะ ไม่เป็นไรค่ะ ตอนเย็นรวีกลับแท็กซี่เองก็ได้ แต่ตอนเช้าคงต้องขออาศัยรถคุณอาร์มันโด้เข้าบริษัท" รวียังคงพูดออกมาอย่างต่อเนื่อง ในขณะที่สายตาของเธอ จับจ้องมองไปที่ใบหน้าคมของนักรบ ดวงตาที่มีเสน่ห์ของเขาบวกกับนัยน์ตาสีฟ้า ผู้หญิงคนไหนได้จ้องมองต่างก็หลงใหลทุกคน      

"งามตาตักข้าวได้แล้วจ้า" นารีที่ฟังอยู่พอจะรู้ถึงนิสัยของพี่สาว เธอจึงรีบตัดบทให้งามตาตักข้าว ในขณะที่ป้านวลและเจสันนั่งฟังอย่างเงียบๆ ทั้งสองก็ได้ร่วมโต๊ะอาหารนี้ด้วย ซึ่งเป็นเรื่องปกติ เพราะก่อนนารีจะเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ นักรบก็จะทานข้าวร่วมโต๊ะกับป้านวลและเจสันทุกวัน                                               

"นารีวันนี้คุณตื่นมาทำอาหารอีกแล้วใช่ไหม รสชาตินี้ผมจำได้" นักรบตักข้าวต้มเข้าปาก เขารับรู้ได้ทันทีว่ามันคือฝีมือของภรรยา ที่เป็นคนปรุงรสอย่างแน่นอน                                                                                         

"แหม... คุณอาร์มันโด้ นารีแค่อยู่บ้านไม่เห็นแปลกที่เธอจะทำหน้าที่ในครัวได้ดี ส่วนหน้าที่อื่นเธออาจจะทำไม่ค่อยได้เรื่องก็ได้นะคะ" คำพูดที่กระแนะกระแหนของรวี ทำให้ป้านวลที่ฟังอยู่รู้สึกฉุนขึ้นมาในทันที