Chapter 37 อนุภาพแห่งรัก2         

"มีอะไรหรือเปล่าเจสัน ทำไมนายน้อยกับคุณนารีถึงไม่ลงมารับประทานอาหารมื้อเช้า" หญิงสูงวัยเอ่ยถามออกมา พร้อมกับแสดงสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัยออกมา                                                                

"ไม่มีอะไรหรอกครับป้า เมื่อคืนสงสัยกลับดึก คุณนักรบอาจจะโดนนายหญิงทำโทษ ป้าสบายใจได้ไม่มีเรื่องอะไรน่าเป็นห่วง" พูดจบเจสันก็ตักอาหารเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ โดยไม่ได้สนใจรวี ที่หล่อนกำลังถลึงตาใส่เขาด้วยความหมั่นไส้                                                                                                   

"ทำโทษ... สงสัยอีกไม่นานบ้านหลังนี้ คงจะมีเจ้าตัวเล็กวิ่งเล่นแน่เลย และนั่นคงทำให้ที่นี่มีชีวิตชีวาขึ้นมามากกว่าที่เคย" หญิงสูงวัยพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม เมื่อนึกถึงเด็กหญิงเด็กชายตัวเล็กๆ แค่คิดก็ทำให้นางฉีกยิ้มกว้างได้ถึงเพียงนี้ หากว่านารีให้กำเนิดทายาทของนักรบขึ้นมาจริงๆ ทุกคนคงยินดีปรีดายกเว้นรวี          

"ผู้หญิงอย่างนารี คงหัวอ่อนอีกตามเคยสินะ แค่คำพูดหวานๆ หลอกนิดหลอกหน่อยก็คงจะหลงคารมคุณอาร์มันโด้ง่ายๆ เป็นของตายก็แบบนี้แหละ" รวีพูดออกมาพร้อมกับแสยะยิ้มแล้วมองไปที่เจสันอีกครั้ง เพราะเธอคิดว่านารีคงจะยอมสามี และคงไม่ตามราวีผู้หญิงคนนั้นทั้งที่ภาพมันฟ้องชัดเจน แน่นอนรวีจะต้องมีขวากหนามเพิ่มมาอีก ทางเดินที่ไร้กลีบกุหลาบ กำลังจะทำให้เธอท้อ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าหล่อนจะหยุดสู้ เพราะชีวิตนี้จะไม่ยอมแพ้นารีเป็นอันขาด                                                  

สองสามีภรรยาเดินลงมาจากชั้นบนของบ้าน หญิงสาวในชุดที่ดูเรียบธรรมดา แต่ใบหน้าของเธอกลับอิ่มเอิบเต็มไปด้วยความสุข                               

"เจสันช่วยเข้าบริษัทแทนฉันด้วย" ชายหนุ่มเดินตรงไปที่โต๊ะอาหาร ก่อนจะหยิบกุญแจรถอีกคันส่งไปให้ลูกน้องคนสนิท                                    

"ได้ครับนายน้อยไม่มีปัญหาอยู่แล้ว ฮั่นแน่... จะพานายหญิงไปออกเดตเหรอครับ" คำถามของเจสัน ทำให้นารีหน้าร้อนผ่าว พร้อมกับอมยิ้มออกมาอย่างเขินอาย แม้จะเป็นเพียงแค่การออกไปทานข้าวนอกบ้าน แต่สำหรับเธอมันคือมื้อพิเศษ กับการที่มีโมเมนต์แบบนี้                                   

"แหม... เมื่อคืนไปกินกับผู้หญิงอีกคนยังไม่อิ่มเหรอคะ แต่น้องสาวพี่กลับดูเฉยชา เธอช่างเป็นผู้หญิงที่ประเสริฐเลิศเลอน้ำใจงามเสียเหลือเกินน้องพี่" รวีจีบปากจีบคำพูดกระแทกแดกดันใส่นารี เพราะไม่คิดว่าน้องสาวจะอภัยให้อาร์มันโด้ได้ง่ายดายถึงเพียงนี้ มิหนำซ้ำทั้งสองกลับมีทีท่าว่ารักกันดีกว่าเดิมด้วยซ้ำ

"เชิญนายน้อยกับนายหญิงเลยครับ อย่าไปสนใจเสียงนกเสียงกา เพราะเสียงจิ้งหรีดเรไรยังน่าฟังกว่าเยอะเลย" เจ้านายหนุ่มฉีกยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะมองไปที่เจสันอย่างขอบคุณ จากนั้นเขาได้โอบไล่ภรรยาเดินตรงไปที่รถสปอร์ตคันหรู จนทำให้รวีมองตามหลังด้วยความเจ็บใจ ดวงตาคู่สวยของหล่อนแฝงไปด้วยความริษยา ก่อนจะค่อยๆ เหลือบมองมาที่เจสันด้วยความเกลียดชังอย่างไม่ละสายตา                                                  

"มองทำไมครับ ถ้าเป็นปลาทองคุณคงท้องไปนานแล้ว ผมไปทำงานแล้วนะครับป้านวล ช่วงนี้อยู่บ้านนานไม่ค่อยได้ บรรยากาศแถวนี้เป็นพิษ" คำพูดของเจสันทำให้สูงวัยถึงกับส่ายหัวไปมา รูปร่างหน้าตาฝรั่งจ๋าแต่มาอยู่เมืองไทยนาน จนพูดได้คล่องตัวแม้แต่สำนวนไทยเจสันนั้น ก็ใช้มันได้ดีไม่แพ้เจ้าของภาษาเลยทีเดียว โดยเฉพาะคำพูดเปรียบเปรย กระแนะกระแหนรวี ไม่รู้ว่าเขาไปเรียนมาจากไหน ถึงได้พูดออกมาให้หล่อนเจ็บใจ โดยไม่ต้องแปลอังกฤษเป็นไทยให้ยากเลย

นักรบพาภรรยาเดินเข้ามาในร้านอาหารที่ดูหรูหรา โดยเฉพาะชั้นที่เขาพาเธอนั้นเดินเข้ามา ภายในโต๊ะอาหารและบรรยากาศรอบๆ ถูกจัดเอาไว้ด้วยดอกไม้นานาชนิดอย่างสวยงาม                                                             

"เชิญนั่งครับคุณผู้หญิง" ชายหนุ่มเลื่อนเก้าอี้ให้กับภรรยา หญิงสาวส่งยิ้มบางๆ ให้กับเขา ก่อนที่เธอจะนั่งลง ความรู้สึกของนารีในเวลานี้ไม่ต่างจากเจ้าหญิงในนิยาย ที่มีเจ้าชายอย่างนักรบคอยดูแลเทคแคร์

"ผมสั่งอาหารไปแล้ว คุณอยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าสั่งเพิ่มได้เลยนะ" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับเลื่อนเก้าอี้ลงนั่งตรงข้ามกับภรรยา สายตาของเขาจ้องมองไปที่ใบหน้างามด้วยความชื่นชม ความงามที่ไม่ได้เติมแต่งกลับทำให้เขาหลงใหลทุกครั้งที่ได้จ้องมอง                                                  

"นี่คุณ... หน้าฉันมีอะไรติดหรือเปล่า" นารีพูดออกมาพร้อมกับเอามือแตะลงไปที่แก้มของตัวเอง

"ถ้ายังเรียกแทนตัวเองว่าฉันอีก คืนนี้ผมจะทำโทษให้หนัก ถ้าอยากลองก็เรียกแทนตัวเองว่าฉันบ่อยๆ" นักรบพูดพร้อมกับฉายแววตาเจ้าเล่ห์ออกมา จนนารีเขินอายหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุกแล้วตอนนี้            

"คุณพูดอะไรออกมาในที่สาธารณะแบบนี้" นารีพูดพร้อมกับมองค้อนเขากลับไป แต่ชายหนุ่มกลับฉีกยิ้มกว้างส่งมาให้เธอ ในขณะที่อาหารกำลังมาเสิร์ฟวางไว้เต็มโต๊ะไปหมด                                                

"ทานข้าวครับคุณผู้หญิง วันนี้ผมจะพาคุณแวะหลายที่เลย" นักรบพูดพร้อมกับตักอาหารใส่จานให้นารี ในเวลานี้เขาปฏิเสธไม่ได้เลยว่า หญิงสาวตรงหน้าเข้ามาเติมเต็มส่วนที่ขาดหายในชีวิตของเขาได้อย่างลงตัว

ในขณะที่ทั้งสองกำลังนั่งรับประทานอาหารอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์ของนักรบก็ดังขึ้น เขาหยิบมันขึ้นมาดูปรากฏว่าเจสันเป็นคนโทรมา                  

"ฮัลโหล... ว่าไงเจสันมีอะไรหรือเปล่า" ชายหนุ่มเอ่ยถามออกไปตามสาย                                          

"นายน้อยครับเงินในบัญชีของคุณนารีมีการเคลื่อนไหว ซึ่งถูกถอนออกไปหลายครั้งภายในวันเดียว" คำบอกเล่าของเจสันทำให้นักรบมองไปที่ภรรยา ซึ่งเธอกำลังรับประทานอาหาร โดยไม่ได้สนใจว่านักรบกำลังพูดเรื่องอะไร                                                                                                               

"ไม่เป็นไรปล่อยไปก่อน" พูดจบชายหนุ่มได้กดตัดสาย และมองไปที่ใบหน้างามของภรรยาอีกครั้ง ด้วยคำถามมากมาย เขาเกลียดคนโกหกและอยากรู้ว่าเธอจะตอบยังไง เกี่ยวกับเรื่องนี้ที่เธอได้ให้บัตรพี่ชายไว้ใช้กดเงิน                                                                                                                

"เจสันโทรมางานด่วนหรือเปล่าคะ ถ้าคุณรีบก็ไปได้เลย เดี๋ยวนาจะกลับแท็กซี่เองก็ได้"   

"ใครจะปล่อยให้เมียกลับแท็กซี่ ถึงงานยุ่งแค่ไหนผมก็จะไปส่งคุณ แต่วันนี้มันคือวันพิเศษที่ผมจะโฟกัสไปที่คุณทั้งวันไม่ใช่เรื่องงาน" ชายหนุ่มพูดออกมาพร้อมกับจ้องมองไปที่ใบหน้างาม แต่ภายใต้ดวงตาคมกำลังมีอะไรบางอย่างซ่อนเอาไว้ เมื่อสมองของเขากำลังสั่งการให้จับผิดเธอ ถึงเรื่องราวที่นารีนั้นช่วยคาวี

เมื่อรับประทานอาหารเสร็จ นักรบพานารีไปทำบุญไหว้พระปล่อยนกปล่อยปลา ทั้งสองต่างก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าความสุขจากการที่ได้อยู่ใกล้ชิดกันนั้น มันคือการเติมเต็มในสิ่งที่ต่างคนต่างก็ขาดหายและโหยหาในกันและกัน                                                                                                                       

"เหนื่อยไหมครับ หิวไหม" นักรบเอ่ยถามภรรยา ในขณะที่เขาขับรถออกมาจากวัด โดยมีนารีนั่งอยู่ข้างๆ ส่งยิ้มบางๆ ให้กับเขา

"ไม่เหนื่อยเลยค่ะ ขอบคุณนะคะที่อุตส่าห์สละเวลาพามาทำบุญในวันนี้ นานมากแล้วนานจนจำไม่ได้ ว่านาเคยออกมาแบบนี้กับใคร เมื่อไหร่ที่ไหน และวันนี้นาจะถือว่ามันคือวันดีๆ ของเราสองคน" นารีพูดพร้อมกับเอาใบหน้าแนบซบลงที่ไหล่ของนักรบ ความขี้อ้อนของเธอนั้น กำลังทำให้สามีหนุ่มหลงรักจนไม่อาจถอนใจไปจากเธอ