Chapter 41 รักไม่จำเป็นต้องหาเหตุผล

พอมาถึงห้องครัวชายหนุ่มขยับขึ้นมาสองฟอง พร้อมกับสมาร์ตโฟนเครื่องแพง จิ้มเข้าไปในกูเกิล เพื่อดูส่วนผสมและขั้นตอนของวิธีการทำไข่เจียว นักรบขะมักเขม้นอย่างตั้งใจทำ ไม่นานไข่เจียวกับข้าวสวยก็พร้อมเสิร์ฟ เขาไม่ลืมที่จะรินน้ำใส่แก้วขึ้นไปให้เธอด้วย                                         

เมื่อเขาถือข้าวไข่เจียวเดินเข้ามาในห้อง กลิ่นของมันชอบหอมชวนให้นารีนั้นอยากจะลุกขึ้นไปกินให้เกลี้ยงชาม แต่เวลานี้เธอต้องพยายามข่มใจเอาไว้ เพราะยังไม่หายงอนผู้เป็นสามี นักรบวางแก้วน้ำไว้ที่โต๊ะ ก่อนจะถือจานข้าวเดินตรงไปหานารี                                                                       

"หนูนา ลุกมาทานข้าวได้แล้วครับ ผมจะไปอาบน้ำก่อน กลัวคุณจะบ่นว่าเหม็นอีก รีบลุกมาทานมันจะเย็น" นักรบพูดพร้อมกับเอามือสะกิดที่ต้นแขนของนารีเบาๆ เธอจึงทำเป็นค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา ก่อนจะหยิบจานข้าวจากมือของนักรบ ด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยไม่พูดไม่จา และก็ไม่ได้กล่าวคำขอบคุณเขาสักคำ ก่อนเดินไปนั่งรับประทานที่โซฟา รสชาติของไข่เจียวค่อนข้างจะเค็มไปนิดหนึ่ง แต่ก็พอรับประทานได้ หรือเป็นเพราะว่าเธอหิวด้วยก็ไม่รู้ นารีจัดการซะเกลี้ยงเลย                                         

นักรบอาบน้ำได้สักพักใหญ่ก็เดินออกมา เขาพบว่าข้าวไข่เจียวในจานหมดเกลี้ยง ชายหนุ่มถึงกับฉีกยิ้ม ซึ่งมีหลายอย่างที่เขาไม่เคยทำให้เทเรซ่า แต่สำหรับนารีกลับไม่มีข้อแม้ นั่นแสดงว่าความเป็นจริงแล้วหัวใจของเขานั้นมีเพียงแค่นารี แต่ที่เขายังคงไม่ลืมเทริซ่า อาจจะเป็นเพราะว่าเธอคือรักแรก และเทริซ่าก็ได้นำพาความเจ็บปวดมาสู่หัวใจของเขา ภาพเหล่านั้นมันจึงสะกิดและคอยย้ำเตือนให้เขานั้นจดจำเธอเอาไว้ แต่นับจากนี้ต่อไป เขาจะลบเธอออกไปจากใจให้ได้ เพราะหัวใจดวงนี้ มันคู่ควรที่จะเป็นของนารีแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น               

"นอนหรือยัง ผมขอถามอะไรคุณหน่อยได้ไหมนารี" แม้ว่าภรรยาจะยังคงทำเฉยเมยต่อเขา แต่นักรบก็อยากรู้ว่า เธอจะตอบคำถามที่เขาค้างคาใจนี้อย่างไร                                                                                        

"เอาไว้ค่อยถามพรุ่งนี้ได้ไหมฉันจะนอน" นารีพูดปัดเขาออกไป พร้อมกับแสดงท่าทางเหมือนรำคาญ ทั้งที่อยากขอบคุณที่เขาอุตส่าห์ทำข้าวไข่เจียวมาให้                                                                                                              

"หันหน้ามาคุยกันก่อนแป๊บหนึ่ง ไม่อย่างนั้นคืนนี้ผมคงนอนไม่หลับทั้งคืนแน่" นักรบพูดพร้อมกับจับตัวนารีหมุนกลับ เพื่อให้เธอนั้นหันหน้าเข้าหาเขาอีกครั้ง                                                                                    

"ผมอาบน้ำแล้วไม่เหม็นหรอก" คราวนี้นักรบพูดพร้อมกับยิ้มบางๆ ออกมา ในขณะที่ภรรยาอยู่ภายใต้อ้อมกอดของเขา                                         

"อย่ากอดอึดอัด! หายใจไม่ออก มีอะไรก็รีบพูดมา" หญิงสาวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างจะแสดงออกถึงความไม่ค่อยชอบใจ กับการกระทำของสามีหนุ่มในเวลานี้ ที่ดูเหมือนว่าเขาจะพยายามเอาใจเธอเป็นพิเศษ                                                                                                                     

"ผมแค่กอดหลวมๆ เอง ขอโทษนะที่ทำให้ร้องไห้ ผมแค่อยากถามว่าคุณมีเงินใช้หรือเปล่า เดี๋ยวพรุ่งนี้จะโอนเข้าบัญชีให้" คำพูดของนักรบนารีไม่รู้ว่าเขาแค่ต้องการเอาอกเอาใจเธอด้วยการเอาเงินมาล่อหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้เธอไม่มีเงินซักบาทด้วยซ้ำ เพราะได้ยกมันให้กับพี่ชายไปหมดแล้ว                                        

"ฉันไม่จำเป็นต้องใช้เงินหรอก อีกอย่างเงินเก็บทั้งหมด รวมๆ แล้วก็ไม่น่าจะถึงแสน เพราะฉันไม่มีรายได้อะไร อยู่ที่บ้านแม่จะให้เงินเดือนใช้ แค่เดือนละไม่กี่พันบาท ซึ่งฉันก็ได้ยกมันให้พี่คาวีไปหมดแล้ว ตอนนี้ฉันเหมือนกับคนสิ้นเนื้อประดาตัว"                                                                                   

 คราวนี้นารีพูดต่อไปไม่ไหว เมื่อน้ำใสๆ เริ่มไหลออกมาจากตาคู่สวย จนทำให้นักรบนั้น อดที่จะจุมพิตลงไปเพื่อซับน้ำตาให้กับเธอไม่ได้ ทำไมโชคชะตาถึงโหดร้ายกับเธอเพียงนี้ ผู้หญิงตรงหน้าไม่เคยโกหกเขาเลยสักครั้ง สิ่งที่ได้ยินได้ฟังนักรบรู้แจ้งแล้ว ว่าเธอมีค่ากับเขามากแค่ไหน             

"ผมรักคุณนารี คุณได้ยินไหมว่าผมรักคุณ และชีวิตนี้ไม่คิดจะรักใคร แม้แต่เทเรซ่าก็ไม่มีวันที่จะได้หัวใจผมกลับไปได้อีกแล้ว เพราะมันเป็นของคุณเพียงคนเดียว ตราบจนลมหายใจของผมจะสิ้นลงไป แม้แต่ดวงจิตผมก็จะผูกมัดเอาไว้รักเพียงแค่คุณตราบชั่วนิรันดร" เวลานี้เขาไม่ต้องหาเหตุผลอะไร เพื่อมายืนยันหรือพิสูจน์ เมื่อนารีไม่ต่างอะไรกับอัญมณีล้ำค่า ที่สำคัญเธอตีมูลค่าราคาเป็นเงินตราไม่ได้ เพราะผู้หญิงคนนี้มีค่าในจิตใจ และเขาจะพยายามปกป้องดูแลรักษาเธอไว้ ไม่ให้ใครมาแทรกกลางระหว่างชีวิตคู่ของเขาและเธอได้

เช้าของวันใหม่ นารีรู้สึกเวียนหัวจึงนอนพัก และไม่ได้ลุกลงไปทำอาหารเช้า แต่แล้วเธอก็ต้องแปลกใจเมื่อได้กลิ่นไหม้ โชยเข้ามาภายในห้อง เหมือนกับว่ามีใครกำลังจุดไฟเผาอะไรสักอย่างอยู่ข้างล่าง หญิงสาวจึงพยายามลุกตะเกียกตะกายเดินไปที่ริมหน้าต่าง และภาพที่เห็นนั้นทำให้นารีถึงกับทำสีหน้างงๆ ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง                                 

เมื่อนักรบขนอัลบั้มรูปทั้งหมดลงไปเผา โดยมีเจสันยืนอยู่ข้างๆ ทั้งสองดูท่าทางกำลังมีเรื่องอะไรคุยกัน ซึ่งดูกิริยาของเจสันแล้วเหมือนกำลังพูดสั่งสอนนักรบอยู่ เหมือนกับเจ้านายคุยกับลูกน้อง แต่มันแปลกตรงที่นักรบเป็นคนทำเจสันเป็นคนสั่ง พร้อมกับชี้ไม้ชี้มือ โดยที่นักรบนั้นทำตามเขาอย่างว่าง่าย หยิบรูปภาพที่กระจายบนพื้นนั้น ใส่ลงไปในปี๊บที่ไฟกำลังลุกโชน ภาพนั้นทำให้นารีถึงกับอมยิ้มออกมา เมื่อผู้ชายอย่างนักรบกำลังทำตามเจสัน ภายใต้หน้าตาและรูปลักษณ์ที่น่าเกรงขามนั้น แต่แฝงไปด้วยจิตใจที่อ่อนโยนจนน่าหลงใหล และสิ่งนี้ที่มัดใจทำให้นารีตกหลุมรักเขาได้ไม่ยากเลย                                                                                             

"ถ้าเผาทิ้งตั้งแต่วันนั้น ก็คงไม่ทำให้นายหญิงต้องมาร้องไห้ ผมบอกตั้งหลายครั้งแล้วนายน้อยก็ไม่เชื่อเห็นไหมล่ะ เทเรซ่าช่างมีพิษสงรอบตัว แม้แต่รูปภาพของเธอยังทำให้นายน้อยกับภรรยาผิดใจกันจนได้" เจสันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่เป็นต่อ จนทำให้นักรบรู้สึกหมั่นไส้                                                                             

"ครับคุณเจสัน ผมขอโทษที่ไม่เชื่อคุณตั้งแต่แรก ใครจะไปรู้แค่รูปภาพทำให้เมียโกรธเป็นฟืนเป็นไฟมากมายขนาดนี้" นักรบพูดพร้อมกับใช้ไม้เขี่ย รูปภาพที่อยู่ในปี๊บ ซึ่งเวลานี้ไฟกำลังลุกไหม้เกือบหมดแล้ว 

"ไม่ใช่ว่ายังมีใจให้กับเทเรซ่าอยู่หรอกนะ รักแรกกับรักสุดท้าย นายน้อยคิดว่ารักครั้งไหนประทับใจกว่ากัน" เจสันตั้งคำถามออกมา เพื่อตอกย้ำให้เจ้านายหนุ่มได้รู้ค่าและนิยามของความรัก ซึ่งแน่นอนรักครั้งแรกอาจจะประทับใจไม่รู้ลืม แต่รักสุดท้ายนั้นย่อมจะตราตรึงไปจนวันตาย         

"รักครั้งแรกเหรอ... มันคือความทรงจำ ที่ตอนนี้มันกำลังตอกย้ำให้ฉันได้รู้ว่า รักสุดท้ายนั้นมีค่าเกินกว่าที่ฉันจะคิดทำร้ายนารีได้ลง นายก็น่าจะดูออกนะเจสัน หากฉันไม่ให้ความสำคัญกับนารี ป่านนี้เธอคงเจ็บปวดจากการกระทำของฉันไม่น้อย ทั้งที่ตอนแรกตั้งใจจะทำให้เธอเจ็บเจียนตาย แต่แล้วฉันก็พ่ายแพ้ให้กับความรักครั้งสุดท้าย เพราะนับจากนี้ไปจนวันตายจะไม่ขอรักใครอีกแล้ว นอกจากนารี"                                                               

คำตอบของนักรบทำให้เจสันแอบยกยิ้มที่มุมปากด้วยความพึงพอใจ อย่างน้อยนับจากนี้ไป เจ้านายของเขาจะได้มีความสุขสักที ประสบการณ์ของรักแรกที่ผ่านมาจะสอนให้นักรบได้รู้ว่า ความรักเมื่อเกิดขึ้นแล้วย่อมสวยงามเสมอ แม้มันจะเคยทำให้เขาเจ็บเจียนตาย แต่วันนี้ความรักครั้งใหม่ ที่ชายหนุ่มมั่นใจว่ามันคือครั้งสุดท้าย กำลังทำให้โลกของเขาสดใส ทุกอย่างรอบตัวกำลังกลายเป็นสีชมพู