Chapter 42 เมียงอแง

เมื่อนักรบเผารูปไปจนหมดสิ้นแล้ว เรื่องราวระหว่างเขากับเทเรซ่ามันคืออดีต และนักรบไม่เคยคิดที่จะให้ทุกอย่างนั้นหวนคืนกลับมา เมื่อเขาหมดสิ้นซึ่งความพิศวาส และได้ตัดขาดจากเทเรซ่าไปนานแล้ว นับตั้งแต่วันที่เธอเดินออกไปกับชายคนนั้น เวลานี้แม้แต่ความทรงจำดีๆ เขาก็จะขอลบเลือนมันออกไป จะไม่ขอเก็บเอาไว้ในใจ เพราะคงไม่มีผู้หญิงคนไหนที่แสนดีเท่านารีอีกแล้ว                                                                     

ชายหนุ่มได้เดินขึ้นมาหานารีบนห้อง ภรรยาสาวของเขาได้เปลี่ยนจากชุดนอนมาเป็นชุดลำลองใส่อยู่บ้าน แต่ดูเหมือนนารีจะยังคงมีอาการอ่อนเพลีย ใบหน้าของเธอดูซีดเซียวต่างจากทุกวัน                            

"หนูนา... ทำไมคุณหน้าซีดจัง ผมว่าไปหาหมอดีกว่านะ จะได้ตรวจดูอาการ ผมเห็นคุณเป็นแบบนี้แล้วไม่สบายใจเลย" นักรบพูดพร้อมกับล้มตัวลงกึ่งนั่งกึ่งนอนข้างๆ นารี ก่อนจะเอามือไปอังหน้าผากภรรยาเอาไว้       

"นาแค่เวียนหัวแล้วก็รู้สึกเพลียนิดหน่อย สงสัยเมื่อคืนนอนดึก เดี๋ยวก็หายไม่ต้องไปหาหมอหรอก" นารีพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ยังงอนนักรบอยู่ ก่อนที่เธอจะค่อยๆ ลืมตาขึ้น แต่ทว่าใบหน้าของสามีหนุ่มได้โน้มเข้ามาใกล้ห่างกันไม่ถึงคืบสายตาคมนัยน์ตาสีฟ้า จ้องมองมาที่ดวงตากลมของภรรยา                                       

"อย่าเบือนหน้าหนีสิหนูนา... จ้องมองเข้ามาที่ดวงตาของผม แล้วคุณจะรู้ว่าสายตามันไม่โกหก" นักรบพูดพร้อมกับเอามือจับลงไปที่ปลายคางมนของภรรยา ให้หันหน้ามาสบตาเขาอีกครั้ง                                   

"ไม่เอา! คุณไปอาบน้ำได้แล้ว นาเหม็นกลิ่นควันอะไรก็ไม่รู้ที่มันติดเสื้อคุณมา ได้กลิ่นแล้วรู้สึกเวียนหัวหนักกว่าเดิม" นารีพูดพร้อมกับดันนักรบออกให้ห่างจากเธอ                                                                                          

"สงสัยจะเป็นกลิ่นควันรูปพวกนั้น ผมเผามันทิ้งหมดแล้วนะนารี พร้อมกับความทรงจำที่มี ต่อไปนี้ตรงนี้จะมีเพียงแค่คุณ" นักรบพูดออกมาพร้อมกับชี้ลงไปที่อกข้างซ้ายของเขา แต่นารีทำเป็นเมินเฉย เพราะรู้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดแล้ว                                                                                                     

"นาไม่ได้ใส่ใจเรื่องพวกนั้นหรอกค่ะ คุณจะเก็บอัลบั้มรูปพวกนั้นเอาไว้หรือว่าทำลายมันทิ้ง สุดท้ายรักแรกมันเคยสำคัญยังไง คุณคงไม่ลืมมันไปง่ายๆ และนาก็ไม่เรียกร้องอะไร เพราะคนอย่างนาไม่เคยมีสิทธิ์แม้แต่การดำเนินชีวิตของตัวเอง" เวลานี้อารมณ์ของหญิงสาวช่างแปรปรวน กลายเป็นคนไร้เหตุผล ซึ่งเธอเองก็ไม่เข้าใจตัวเอง ว่าทำไมต้องพูดอะไรแบบนั้นออกไปด้วย                                                                                      

"หนูนาคุณสำคัญสำหรับผมนะ ไม่อย่างนั้นผมคงไม่เลือกที่จะแต่งงานกับคุณหรอก ภรรยาที่แสนดีและน่ารักแบบคุณ ชีวิตนี้ผมคงหาไม่ได้อีกแล้ว ผมรักคุณนะ รอก่อนเดี๋ยวมากอดขออาบน้ำแป๊บหนึ่ง ตัวผมเหม็น...จุ๊บ!" ก่อนจะลุกออกไปเข้าห้องน้ำ ชายหนุ่มได้จุ๊บลงที่เรียวปากของเธอ จนทำให้ใบหน้าของนารีนั้นร้อนผ่าวเพราะความเขินอาย เวลานี้พวงแก้มคงจะกลายเป็นสีแดงเรื่อ

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงประตูดังขึ้น จากนั้นงามตาได้เดินเข้ามาพร้อมกับถาดอาหาร ที่นักรบได้สั่งเอาไว้ให้เธอเอาขึ้นมาให้นารีกับเขาบนห้อง เพราะไม่อยากให้ภรรยาเดินลงไปด้านล่าง ในขณะที่เธอนั้นไม่ค่อยสบายแบบนี้                                                                                                                   

"เป็นยังไงบ้างคะคุณนารี งามตาทำข้าวต้มมาให้ ไม่รู้ว่าจะอร่อยเหมือนกับที่คุณทำหรือเปล่า คุณนักรบบอกว่าคุณไม่ค่อยสบายลุกไหวไหมคะ มางามตาช่วย"งามตาวางถาดอาหารเอาไว้ที่โต๊ะ จากนั้นได้เดินตรงมาที่นารีแล้วค่อยๆ พยุงนายหญิงของบ้านลุกขึ้น มานั่งที่โซฟา

"ขอบใจมากนะงามตา ความจริงฝีมือการทำอาหารของงามตาก็ไม่เป็นรองใคร นาก็เคยทานอร่อยอยู่แล้วจ้ะ" นารีพูดพร้อมกับส่งยิ้มให้หญิงสาวตรงหน้า งามตายิ้มรับแล้วเดินออกจากห้องไป นารีรีบตักข้าวต้มเข้าปากทันที ตอนนี้ก็สายมากแล้วเธอยังไม่ได้ทานอะไร                                               

“อ้วก!!”  แต่พอจะตักเข้าปากนารีกลับรู้สึกพะอืดพะอมจะอ้วกออกมาให้ได้ เมื่อเธอรู้สึกเหม็นจนทนไม่ไหว                                                            

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เธอรีบเดินตรงไปที่ห้องน้ำแล้วเคาะประตูรัวๆ           

"คุณช่วยเปิดประตูให้นาหน่อย อ้วก!" นารีพูดพร้อมกับอาการคลื่นไส้ออกมา พอได้ยินเสียงภรรยานักรบรีบหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอวเอาไว้ แล้วเปิดประตูให้เธออย่างไว จากนั้นนารีรีบเดินตรงไปที่อ่างแปรงฟันทันที

"อ้วก อ๊วก!" นารีเอามือจับลงไปที่ขอบอ่าง พร้อมกับโก่งคออ้วกออกมาจนหมดไส้หมดพุง โดยมีนักรบคอยลูบหลังให้ ด้วยสีหน้าและอากาศที่ห่วงใยมากกว่าสิ่งใดในเวลานี้                                                                         

"หนูนา... คุณไหวหรือเปล่า ทำไมถึงอ้วกออกมาแบบนี้" นักรบพูดพร้อมกับเข้าไปโอบพยุงนารีเอาไว้ หญิงสาวสัมผัสได้ถึงความห่วงใยจากเขา อย่างน้อยเวลาที่เธออ่อนแอทั้งร่างกายและจิตใจเช่นนี้ ก็ยังมีเขาคอยยืนอยู่ข้างๆ ไม่ห่างหายไปไหนไกล                                                                         

"นาไม่เป็นไรหรอกค่ะ แต่ตอนนี้อยากกินโยเกิร์ต คุณรีบไปใส่เสื้อผ้าเลย แล้วพานาไปที่ร้านไอศกรีมด้วย แล้วก็ไปซื้อทูน่าด้วย แค่คิดก็น้ำลายสอแล้ว เร็วสิคุณนักรบ รีบไปแต่งตัวเดี๋ยวนี้เลยนะ" นารีพูดออกมาพร้อมกับมีท่าทีที่งอแงใส่เขาเหมือนเด็กๆ แต่สำหรับนักรบแล้วเธอดูน่ารักและเขาก็ชอบที่เห็นเธอออดอ้อนแบบนี้                                                                 

"ครับคุณหนูนา... นั่งก่อนนะครับคุณภรรยา ผมใส่เสื้อผ้าแป๊บเดียว" นักรบพยุงนารีลงนั่งรอที่เตียง จากนั้นก็รีบจัดแจงใส่เสื้อผ้าให้ไว      "วันนี้คุณไม่ต้องไปทำงานนะ ต้องอยู่กับนาทั้งวัน ถ้านาอยากได้อะไรคุณจะต้องรีบทำให้ พร้อมกับหามาให้นาห้ามขัดใจ และก็ห้ามปฏิเสธเข้าใจไหมคะ" นารีพูดออกมาพร้อมกับทำหน้างอใส่ผู้เป็นสามี จนนักรบเข้าหมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัย เธอโกรธเค้าเพียงแค่คืนเดียว อะไรที่ทำให้เธอเปลี่ยนไปเช่นนี้ จากผู้หญิงเรียบร้อยไม่พูดไม่จาขี้เกรงใจตอนนี้เริ่มกลายเป็นคนพูดมากและงอแงใส่เขาแถมยังเอาแต่ใจอีกต่างหาก                                                                                                                              

"ผีตนใดเข้าสิงคุณเนี่ย" นักรบพูดออกมาขณะที่กำลังจะหยิบน้ำหอมมาฉีด                                         

"หยุด!" เสียงของนารีร้องดังขึ้น จนเขานั้นตกใจเกือบทำขวดน้ำหอมหล่นลงพื้น                              

"ว่าไงครับหนูนา... ดูท่าทางอาการของคุณแล้วผิดแปลกไปจากเดิมมาก ตอนแรกผมคิดว่าจะพาคุณไปที่โรงพยาบาล คงต้องเปลี่ยนแผนพาไปหาหมอผีแทนแล้วมั้ง" นักรบพูดออกมาทีเล่นทีจริง เมื่อเขาไม่เคยเห็นนารีมีกิริยาอาการแบบนี้มาก่อน โดยเฉพาะคำพูดท่าทางเสียงดังโวยวายแบบนี้                                                           

"คุณห้ามใช้น้ำหอม นาไม่ชอบกลิ่นของมัน แล้วเมื่อตะกี้คุณว่านาเป็นบ้าเหรอ... ฮึก ฮื้อ!" พอพูดจบนารีก็ร้องไห้ฟูมฟายออกมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยซะงั้น                                                                                                     

"โอ๋... ไม่ร้องนะครับคนดี ผมแค่ล้อเล่นเฉยๆ อย่าร้องไม่ร้องนะครับ" นักรับเข้าไปโอบกอดปลอบภรรยา ในขณะที่น้ำตาของเธอยังคงไหลออกมาไม่หยุด                                                                                  

"นาเป็นอะไรไม่รู้... คุณนักรบคุณห้ามทิ้งนาไปไหนนะ... ฮือ ฮือ" นารียังคงพูดจาพร้อมกลับร้องไห้ออกมาอย่างต่อเนื่อง                                   

"โอ๋... ใครจะไปทิ้งเมียได้ลง ผมจะยอมตามใจคุณทุกอย่าง ไม่ร้องนะครับคนดี ไหนดูซิหน้าเลอะหมดแล้ว" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปปาดน้ำตาให้กับภรรยา ที่เวลานี้พวงแก้มนวลเลอะเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา                                                                                                                   

"นาไม่ร้องแล้วเราไปกันเถอะค่ะ" เวลานี้นารีได้ฉีกยิ้มกว้างออกมา จนนักรบตามอารมณ์เธอไม่ทัน แต่เขานั้นก็ไม่ได้ใส่ใจ ต่อให้นารีเปลี่ยนนิสัยไปจากเดิม จะอ้วนจะผอมคุ้มมดคุ้มร้ายเขาก็จะรักในแบบที่เธอเป็น เมื่อวินาทีนี้เขาได้วางหัวใจไว้ที่เธอจนหมดสิ้นทั้งดวงแล้ว