chapter.16 (one night stand) ไม่ผิดที่จะทำ [nc กรุบกริบ]

พรึ่บ! ร่างหนาล้มตัวนั่งลงยังโซฟาหนังภายในห้องทำงาน มือหนายกขึ้นมาคลึงนวดขมับของตัวเองสีหน้าของเขาแสดงออกชัดเจนถึงความเครียด เขาไม่คิดเลยว่าสิ่งที่ตัวเองทำนั้นจะกลับมาทำร้ายตัวเขาเอง เพราะความไม่หักห้ามใจของตัวเอง เพราะนิสัยที่เคยทำหรือเพราะเขาไม่เคยคิดจะหยุดมัน เขาคิดว่าเธอไม่สามารถรู้ได้และคงตามเขาไม่ทันแต่ใครจะไปคิดว่ามันจะบังเอิญหรือถึงคราวซวยของเขากันแน่

ผมไม่คิดว่าตัวเองจะกลายเป็นคนแบบนี้ คนที่นิ่งไม่กลัวเสียภาพลักษณ์ยอมคุกเข่าขอโทษเมียตัวเองต่อหน้าคนมากมาย ยอมรับว่าผิดและผิดมากๆ ผมคิดว่าเธอจะเป็นเหมือนเมื่อก่อนเอะอะต่อยเอะอะถีบ ผมไม่สามารถแก้ตัวได้เลยในเวลานั้นเพราะสิ่งที่ผมทำมันผิดมากต่อเธอมันมากจริงๆ ยิ่งเธอเงียบผมกลับยิ่งกลัว กลัวว่าจะเสียเธอไป กลัวว่าวันข้างหน้าจะไม่มีเธอร่วมทาง กลัวว่าเธอจะไม่รักผม ผมกลัวไปหมดทั้งที่มันไม่ใช่นิสัยผมเลยสักนิด

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูห้องทำงานดังขึ้นก่อนจะถูกเปิดออกเผยให้เห็นร่างสูงที่คุ้นชิน

“มีอะไร?” ผมถามโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมอง

“หึ! สมน้ำหน้า! คิดไม่ได้หรือไม่เคยคิดว่าตัวเองมีเมียแล้วและเมียก็น่ารักขนาดนี้มึงยังแอบไปมีคนอื่น อยากเลี้ยงเด็กว่างั้น?” ประโยคเย้ยหยันของมันทำให้ผมข่มตาตัวเองก่อนจะจ้องมองพี่ชายตัวดี

“หยุดซ้ำเติมกูได้มั้ยว่ะ แค่นี้กูก็เครียดจะแย่แล้ว” ผมโต้กลับด้วยความหงุดหงิด

“มึงคิดอะไรถึงได้ทำแบบนั้น?”

“ไอ้โรมึงรู้มั้ยว่ากูโคตรเสียใจที่ทำให้ขวัญร้องไห้ กูโคตรเกลียดตัวเองเลยที่ทำแบบนั้นกับเมียตัวเอง ทำไมกูพึ่งมาคิดได้ว่ะ!” นั่นสิทำไมผมพึ่งจะมาคิดได้นะ ขนาดผมที่เป็นคนทำยังรู้สึกเสียใจโคตรๆ แล้วเธอล่ะจะเจ็บขนาดไหน

“มึงมันเหี้ยนี่อย่าคิดมาก” คำพูดมันกวนประสาทผมมากบอกเลย

“ตอนนี้ขวัญจะเป็นยังไงบ้างว่ะ”

ติ๊ง! ติ๊ง! เสียงแจ้งเตือนข้อความในห้องแชทดังขึ้นรัวๆ ไม่ขาดสายก่อนที่เจ้าของเครื่องจะวางมันลงและรีบวิ่งตรงไปยังตู้เสื้อผ้าทันที

โอ๊ย! จะมานั่งเศร้าทำไมก็แค่ทำตัวใหม่ให้อีเฮียมันอกแตกตายไปเลยถ้าคิดจะทำใจต้องแข็ง (จะได้นานเปล่าไม่รู้นะ) แหม่! แค่ผู้ชายง้อด้วยการจับขึ้นเตียงอีฉันก็อ่อนระทวยแล้วค่ะ แต่ยังไงซะคนอีขวัญจะไม่ยอมอ่อนข้อให้ง่ายๆ แน่นอน! เหอะ! แต่พอคิดแล้วน้ำตาก็ไหลทำไมถึงทำแบบนี้กับฉันได้นะ ฉันมันไม่ดีพอสำหรับเขาหรือไงทำไมการนอกใจมันถึงเป็นเรื่องปกติได้นะ ถ้าฉันทำบ้างมันจะผิดมั้ยTT

“ขวัญผิดอะไรทำไมเฮียถึงแอบไปมีคนอื่น ฮึก!”

“ไม่เลยหนูไม่ผิดเลยนะลูก” เสียงที่อ่อนนุ่มดังเข้ามาพร้อมกับร่างบางของคุณแม่

“คุณแม่..” ไม่รู้ว่าฉันอ่อนแอขนาดไหนแต่รู้ตัวอีกที ตัวฉันก็ซบอยู่ในอ้อมกอดของคุณแม่แล้ว อ้อมกอดที่แสนอบอุ่นปลอบประโลมฉันอย่างเข้าใจ

“หนูไม่ผิดเลยนะ คนที่ผิดคือคนที่ไม่รู้จักพอ แม่ไม่ว่าถ้าหนูจะไปถ้าหนูคิดดีแล้วแม่จะไม่ห้ามเพราะลูกแม่ผิดเอง” ยิ่งได้ยินคำพูดเหล่านั้นมันเป็นอะไรที่อ่อนไหวมากเลย แต่ฉันก็รักของฉันไปแล้วไง

ไม่รู้ว่าจะต้องนั่งเสียใจกับเหตุการณ์นี้ไปจนถึงเมื่อไหร่แต่สิ่งที่ฉันควรจะทำมากที่สุดคือพาตัวเองไปหาความสุขมากกว่าการรอให้เขากลับใจ (แต่ก็หวัง) ทำไมนะชีวิตที่แสนสบายถึงได้มีเรื่องทุกข์ใจแบบนี้…เขาถึงว่าต่อให้เรามีเงินเป็นล้านก็ไม่ได้แปลว่าจะไม่มีความทุกข์เหมือนกับคนอื่นๆ ในเมื่อเลือกแล้วก็ต้องยอมรับผลที่ตามมาอย่าได้ยอมแพ้ต่อโชคชะตา ให้ยอมแพ้ต่อผู้ชายหล่อและรวยก็พอ ฮ่าๆๆๆ ล้อเล่นๆ

“ขวัญมึงแซ่บมากนะวันนี้ อีดอกจะลากผู้ชายไปกินกี่คนคะคืนนี้” เสียงทักของปิงปองทำตื่นจากห้วงความคิดและหันไปสนใจเพื่อนทั้งสอง เวลาที่มีเรื่องก็มองเห็นแต่พวกมันนี่แหละจะสุขจะเศร้าขอมีเหล้ากระแทกปากก็พอ…

“หึ! คนสวยแบบกูต้องอินกับเรื่องความเจ็บอย่างเดียวหรือไง เรื่องแรดก็ไม่แพ้กันหรอกนะในเมื่อเขาทำได้กูก็ต้องทำได้!” ฉันตอบออกไปด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและก่อนจะกระตุกยิ้มขึ้นที่มุมปาก

“มึงเอาจริงดิขวัญ?” หลินเอ่ยด้วยใบหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อ

“เออ! และนั่นคือเป้าหมายของกู” จบประโยคอีเพื่อนทั้งสองก็หันไปมองพร้อมกัน

“เชี้ย! หล่อน่ากิน” ปิงเอ่ยด้วยแววตาที่หยาดเยิ้ม อย่าว่าแต่พวกมันเลยฉันก็เป็นแหม่! ก็ผู้หล่อขนาดนี้จะไม่ให้ระริกระรี่ยังไงไหวคะ?

“กูจองนะ!” ฉันเอ่ยก่อนจะลุกเดินตรงไปยังผู้ชายที่นั่งอยู่โต๊ะถัดไป เขาเป็นคนที่ผิวดีมากๆ หน้าออกคมจมูกโด่ง ปากเข้ารูป ใส่เชิ้ตสีดำแหวกอกเล็กน้อย ตัวแม่ทรงประทับ ฮ่าๆๆๆ ฉันเดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าก่อนที่เขาจะมองฉันด้วยใบหน้าสงสัย

“ขอนั่งด้วยคนได้มั้ยคะ” เสียงเล็กเสียงน้อย ความสะตอเข้าครอบงำแหละ ว่าตัวเองก็เป็นเนาะกูเนี้ย ฮ่าๆๆๆๆ

“ครับ” แค่นี้จริงๆ ตอบด้วยใบหน้าที่นิ่งสุดๆ แต่ก็นั่งแหละผู้ชายอนุญาตแล้วนี่ แฮะๆ

“มาคนเดียวหรอคะ?”

“พี่มีอะไรก็พูดมาเลย อย่ามาอ้อมอยู่ผมชอบตรงๆ” พี่? เลยหรอว่ะ!

“เรียกพี่หรอ นี่ฉันหน้าแก่ขนาดนี้เลยหรอ?” จบประโยคมือหนาก็ยื่นมาจับปลายคางฉันรั้งเข้าไปใกล้ๆ เยิ้มค่ะ อุ๊ย! ไม่ใช่ๆ เคลิ้มค่ะ แกร๊! สายตาของเขาหลี่ไล่มองทั่วหน้าของฉันก่อนจะยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก

“ก็พี่แก่กว่าผม ผมพึ่งจะยี่สิบอีกอย่างผมเคยเจอพี่หลายครั้งแล้วแต่หลังๆ พี่หายไปมารู้อีกทีก็แต่งงานไปล่ะ แต่ผมไม่ติดนะ” ประโยคของเด็กคนนี้ทำฉันสับสนใช่ภายในใจมันกำลังตีกันว่าฉันคิดถูกใช่มั้ยที่จะทำแบบนี้ มันจะผิดมั้ยที่ฉันทำแบบนี้ถ้าเฮียเวย์รู้ล่ะจะทำยังไง

“นายชอบฉันหรอ?” จู่ๆ คำถามนี้ก็หลุดออกจากปากฉัน

“ครับ ผมชอบพี่ ชอบมานานแล้วก่อนพี่จะแต่งงาน ผมช้าไปใช่มั้ยพี่ถึงได้ไปมีคนอื่นก่อน” แววตาสั่นไหวทำใจฉันกระตุกวูบ

“งั้นมานอนกับฉันสิ แค่ครั้งเดียว!” เขาเงียบไปครู่หนึ่งเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ก่อนที่เขาจะกระตุกยิ้มที่เจ้าเล่ห์ออกมาขึ้นบนใบหน้าหล่อนั้น

“ถ้าพี่โอเค ผมก็ไม่ติด”

คำพูดของฉันในวันนี้มันกำลังจะเปลี่ยนทุกอย่างถ้าฉันลองทำเลวดูบ้างคงไม่ผิดใช่มั้ย ในเมื่อเขาทำได้โดยที่ฉันไม่รู้เลยฉันก็จะทำบ้างแต่จะทำให้เขารู้….เขาจะต้องเจ็บเหมือนที่ฉันเจ็บ!

พรึ่บ! ร่างทั้งสองล้มลงบนเตียงนุ่มใบหน้าและเรือนร่างที่แนบชิดริมฝีปากที่ขบดูดกันไปมา ลมหายใจติดขัด มือหนาลูบไล้ขาเนียนเบาๆ ความสัมผัสที่ซาบซ่าน ก่อนจะค่อยๆ ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของร่างเล็กออกจนเหลือเพียงบราและแพนตี้สีดำปกปิด ร่างหนาค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าของตัวเองจนหมดเผยให้เห็นเอ็นใหญ่ที่กำลังผงาด เมื่อเผลอไปมองก็ต้องรีบหันหน้าหนีทันทีด้วยความเขินอาย แพนตี้ถูกถอดออกจากเรือนร่างก่อนจะตามมาด้วยบราเซียโดยมีเขาเป็นคนจัดการทั้งหมด

ขาเรียวถูกยกขึ้นก่อนจะถูกสัมผัสที่อ่อนโยนเขาพรมจูบลงมายังเรียวขาก่อนจะก้มลงไปดอมดมกลีบสวย เรียวลิ้นลากสัมผัสความเย็นยะเยือกจากลิ้นสากความเสียวสะท้านเข้าเล่นงาน เอวเล็กบิดเร้ายกสูง อ๊าส์! อ๊ะ..อ๊อย อ๊าง! เสียงครางระงมของคนตัวเล็กดังไม่หยุด เรียวลิ้นตวัดเลียรัวแหย่รูเล็กที่หยาดเยิ้มและขมิบถี่ๆ ไม่นานร่างเล็กก็กระตุกเกร็งปลดปล่อยน้ำสีใสออกมา ร่างเล็กหายใจหอบเหนื่อย

“คราวนี้ของจริงแล้วนะ” จบประโยคซองถุงยางถูกปากหนากัดฉีกก่อนจะใช้มือหยิบมาครอบสวมท่องเอ็นที่กำลังแข็งได้ที่ ปลายหัวภายใต้ถุงยางจ่อเข้าที่รูเล็กแต่ยังไม่ทันที่จะเข้าก็ถูกปรามไว้เสียก่อน

“เอ่อ…คือฉันไม่กล้า” ไม่รู้อะไรทำให้ฉันคิดจะหยุดมัน แต่แวบหนึ่งหน้าเฮียเวย์ก็ลอยเข้ามาในหัว ทำไมเข้าต้องมาทำให้ฉันสับสนทุกครั้งที่จะทำอะไรไม่ดี

“มาขนาดนี้แล้วนะผมไม่หยุดง่ายๆ แน่” จบประโยคลำแข็งก็กระแทกเข้ามาจนสุดความยาว ใบหน้าเล็กเบเมื่อความจุกเข้าเล่นงาน

“อ๊อย! จุกนะไอเด็กบ้า!”

“ผมชื่อฟอร์ด จะเรียกจะครางก็เรียกชื่อนี้” จบประโยคเอวหนาก็กระแทกใส่เข้ามาไม่ยั้ง มือหนาบีบลงมาที่คอขาวแต่ไม่ได้รุนแรง เรียวนิ้วปาดไล่ริมฝีปากที่บางเฉียบเบาๆ เขาคลั่งไคล้เสียงครางของเธอและใบหน้านี้ที่เขาคอยจ้องมองทุกครั้งที่เจอแต่เธอกลับไม่เคยเหลียวมอง ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโหเขาอัดแรงกระแทกใส่รูเล็กเต็มแรง

พั่บๆๆๆๆๆ ปั่บๆๆๆๆๆๆๆ

“อ๊าง..อ๊อย..อ๊ะๆๆๆ จะ..จุก อื้อ!” เสียงครางหวานดังระงมเมื่อเข้ายังกระแทกกระทั้นใส่ไม่หยุด

“ขอร้องสิคนดี ถ้าครางดีจะเบาให้ อ๊าส์!” เสียงเข้มกระเส่าเอ่ยขึ้น

“อ๊า..ฟอ..ฟอร์ด…อ๊าง..จ๋า บะ..เบาหน่อยนะ เขาจะ..จุก อ๊าๆๆ” รอยยิ้มกระตุกขึ้นยังมุมปากหนาแต่เปล่าเลยเขาแค่ต้องการแกล้งให้เธอพูดมันออกมา เอวหนากระแทกเอ็นแข็งอัดใส่รูสวยจนกลีบเล็กบานออกตามขนาดของลำใหญ่

ใบหน้าหล่อก้มลงมาบดขยี้รสจูบที่แสนจะนุ่มนวลเธอไม่ได้หันหนีแต่ตอบรับรสสัมผัสที่เขามอบให้เป็นอย่างดีแม้ในใจจะรู้สึกผิดที่ทำแบบนี้ แต่เขาทำให้เธอต้องทำมันเองเพราะฉะนั้นเธอต้องไม่ผิดสิ บทสวาทบรรเลงไปต่อเนื่อง

“นั่นพี่จะกลับแล้วหรอ” เสียงเข้มของร่างหนาเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังแต่งตัว

“อืม นี่ก็เช้าแล้วฉันต้องรีบกลับไปทำงาน” เธอตอบพลางหยิบของใส่กระเป๋า

“ผมขอไอดีหน่อยได้มั้ย?”

“ไม่อ่ะ! ฉันจะไม่ให้ไอดีกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่แฟนหรือสามี”

“นี่พี่ได้ผมแล้วจะทิ้งหรอ?”

“เปล่าทิ้งแต่เราตกลงกันแล้วนี่ว่าแค่ครั้งเดียว”

“แต่ผมชอบพี่มากๆ นะ รอพี่มาตลอดแต่พอผมได้โอกาสนี้แล้วพี่ก็จะไปเลย ผมเจ็บนะ!”

“เอากันแค่ครั้งเดียวเองนะ ไม่ต้องอินมากก็ได้!”

“เจ็บว่ะ! ใจร้าย ใจดำ” จบประโยคร่างสูงก็ลุกพรวดขึ้นมารั้งใบหน้าเล็กเข้าไปประกบริมฝีปากทันทีเขากดไว้ครู่หนึ่งก่อนจะปล่อยเธอออกช้าๆ และเลื่อนใบหน้าลงไปยังซอกคอก่อนใช้ริมฝีปากหนาขบดูดจนเกิดรอยแดง

“นายกำลังจะทำให้มันเป็นรอย”

“ใช่! พี่ต้องการให้เขาเจ็บเหมือนที่พี่เจ็บผมก็กำลังช่วยอยู่นี่ไง” จบประโยคร่างเล็กก็ถอยห่างจากเขาและเดินออกไปจากห้องทันที

บ้านใหญ่

ตื้ด! ตื้ด! เสียงโทรออกดังขึ้นไม่ขาดสายร่างสูงที่เดินวนไปมาหลายรอบอยู่ภายในห้องนอนตัวเองวุ่นอยู่กับการโทรหาผู้เป็นภรรยา เขาเป็นห่วงเธอแต่ทุกครั้งที่โทรหาทั้งคืนสายก็ถูกตัดทุกครั้งบางครั้งก็ปล่อยให้ดังจนตัดไปเอง ก่อนจะมีข้อความจากเธอส่งมาหาเขาว่า ‘หยุดโทรสักที รำคาญ’ จนเขาไม่กล้าที่จะโทรไปอีกแต่ไม่คิดว่าเธอจะไม่ยอมกลับบ้าน แกร๊ก! เสียงประตูห้องถูกเปิดออกก่อนจะเผยให้เห็นร่างเล็กที่อยู่ในสภาพเหนื่อยเพลีย เมื่อเห็นว่าเธอกลับมาเขาก็รีบเดินตรงดิ่งเข้าไปหาเธอทันที

“หนูไปไหนมา เฮียเป็นห่วงมากนะ หนูหายโกรธเฮียได้มั้ย เฮียขอ..” ประโยคของเขายังไม่ทันจบก็หยุดทันทีที่สายตาของเขาไปปะทะเข้ากับรอยแดงที่คอขาว เขาคิดว่ามันคงไม่ใช่แต่เขาผ่านอะไรมามากมายทำไมจะดูไม่ออกว่ามันคือรอยอะไร

“ขวัญ…หนูไปทำอะไรหรอ? ทำไมถึงได้..หนูคงไม่ได้คิดจะแก้แค้นเฮียด้วยการไปนอนกับผู้ชายคนอื่นใช่มั้ย” น้ำเสียงที่สั่นเครือของเขาพร้อมกับนัยน์ตาที่สั่นไหวคลอม่านน้ำตา

“ใช่! แล้วจะทำไมแต่ไม่ได้คิดจะแก้แค้นหรอกนะ แค่อยากลองทำดูบ้างว่ามันจะรู้สึกยังไงทำไมคุณถึงชอบทำแต่พอลองแล้วแม่งโคตรดีอ่ะ” จบประโยคของเธอหยดน้ำตาก็พากันไหลลงมาอาบแก้มสาก เขานิ่งเพราะรู้สึกเจ็บที่ได้ยินคำตอบของเธอออกมาแบบนี้

“หนูไม่รักเฮียแล้วหรอ” แล้วที่เฮียทำกับหนูเฮียไม่รักหนูบ้างหรอคะ คำพูดที่อยากจะถามเขากลับเหมือนกันแต่ต้องใจแข็งเพื่อที่จะได้เนียน เนียนแบบไหนกันถึงได้เจ็บมากขนาดนี้

“คำว่ารักมันช่วยให้คนเราไม่นอกใจกันได้มั้ย ถ้าช่วยได้คุณคงไม่ทำ!” จบประโยคฉันก็เดินเข้าห้องน้ำทันทีแต่พอเข้ามาได้น้ำตามันก็ไหลลงมาไม่หยุด ร่างของฉันสั่นเทาเพราะร้องไห้ออกมาไม่หยุดก่อนจะทรุดลงกับพื้นห้องน้ำ

การทำแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องดีเลยสักนิดมันยิ่งจะทำให้คู่ของเราต่างฝ่ายอาจจะยิ่งไม่เข้าใจกันมากขึ้น แต่แค่ต้องการให้เขาได้รู้สึกบ้างมันไม่ผิดใช่มั้ย?