Novels by จางเหมี่ยวเฟิ่ง

ฮึบ! อื้ออ! อื้ด!"เบ่งอีกนิดค่ะคุณแม่ หายใจเข้าลึกๆนะคะ เบ่งค่ะ!" ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อที่กำลังไหลออกมา ริมฝีปากซีดเซียว ร่างของเธอเกร็งมากขึ้นก่อนจะเริ่มออกแรงเบ่งอีกครั้งหลังจากพักหายใจ แต่เธอก็ยังคงมีกำลังใจอยู่ข้างๆ รันเวย์กุมมือของเธอไว้แน่น สายตาของเขาจ้องมองภรรยาตัวน้อยและด้านล่างสลับกันเขาจดจ่อชะเง่อคอมองเขาอยากเจอลูกใจจะขาดแต่ลูกก็ไม่ออกมาสักทีจริงๆ ควรออกง่ายสินี่ปวดท้องคลอดมาตั้งแต่เที่ยงคืนตอนนี้ยังไม่โผล่ออกมาเลย "ฮึบ! อื้ดด! ฮ้า! โอ๊ย!" เสียงหวานครางออกมาเมื่อความรู้สึกปวดร้าวหน่วงอยู่ที่บริเวณช่วงเชิงกรานกำลังทวีคูณมากขึ้น "หัวโผล่แล้วค่ะ หายใจเข้าลึกๆนะคะ พร้อมแล้ว เบ่งค่ะ!""อื้ออออ!"พรวด! แอะ! แอะ! อุแว้! อุแว้!"น้องผู้ชายนะคะ เกิดเวลา เก้านาฬิกาสี่ห้านาที""หนูเก่งมากเลยเด็กดี ลูกหน้าเหมือนหนูเลยนะครับ" ฟอด! รันเวย์ก้มลงมาเอ่ยข้างหูก่อนจะกดปลายจมูกลงยังแก้มนวลที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ "หนูอยากอุ้มลูกค่ะ""รอพยาบาลทำความสะอาดก่อนนะเดี๋ยวเขาก็อุ้มมาให้"ผ่านไปได้สักพักพยาบาลก็อุ้มทารกน้อยที่ถูกห่อตัวโผล่มาเพียงใบหน้าด้วยผ้าผืนสีฟ้า รันเวย์รับมาอย่างชำนาญแน่น

อาทิตย์นึงยอมรับเลยเฮียเวย์สุดยอดมากไม่รู้ไปเอาเรียวแรงมาจากไหน จนครบหนึ่งเดือนทำบ้างพักบ้างก็ว่ากันไปเริ่มเข้าเดือนที่สองอาการแปลกๆ ก็เกิดขึ้นกับฉันเหม็นกลิ่นอาหารจากของที่ไม่เคยชอบกินกลับอยากกิน กินของเปรี้ยวๆ อยากกินแต่ต้มจืด เพลียจนต้องให้พี่เลี้ยงช่วยดูรวงข้าว ยังดีที่แม่สามีช่วยเลี้ยงพอเริ่มรู้อาการฉันก็ไปซื้อที่ตรวจมาตรวจ สรุปท้องค่ะ!!!! พอตกเย็นสิ่งที่ฉันทำตอนที่เฮียเวย์กลับมาคือวิ่งเข้าไปกอด หอม ฟอด! ฟอด! “อะไรกัน หื้ม! มากอดหอมเฮียมีเรื่องอะไรรึเปล่าครับ” เฮียเวย์ถามด้วยใบหน้าสงสัยนัยต์ตาหลีมองฉันพร้อมกับระบายยิ้มออกมาเล็กน้อย “ก็..มีนะคะ เฮียหลับตาก่อนค่ะ” จบประโยคของฉันเฮียเวย์ก็ทำตามอย่างว่าง่าย พอเขาหลับตาฉันก็หยิบที่ตรวจครรภ์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงและเอามันยัดใส่ไปในมือของเฮียเวย์ “ลืมตาค่ะ” จบตามคำบอกของฉันตาของเฮียเวย์ก็ลืมขึ้นและก้มลงไปมองในมือตัวเอง เขายกมันขึ้นมาดูชัดๆ ก่อนจะมองหน้าฉันและที่ตรวจสลับกันไปมาหลายครั้ง“ขวัญหนูไม่ได้ล้อเฮียเล่นใช่มั้ย?” “เรื่องแบบนี้จะล้อเล่นได้ยังไงกันคะ เฮียดีใจมั้ยคะ” ฉันถามออกไปเฮียเวย์ยิ้มและเข้ามากอดฉันแน่น เสียงและสีหน้

“หนูขึ้นให้มั้ยคะ” ฉันถามก่อนจะหยัดตัวลุกขึ้นเฮียเวย์ค่อยๆ ขยับตัวออก พอได้ที่ฉันก็ขึ้นไปนั่งคร่อมบนตักเฮียเวย์ทันทีมือเล็กลูบไล้อกแกร่งสายตายั่วยวนจดจ้องเข้าไปในแววตาคมเข้ม ก่อนที่ใบหน้าหวานจะพุ่งเข้าไปประกบจูบทับลงยังฝีปากหนาทันที เรียวปากทั้งคู่กำลังขบดูดกันจนเกิดเสียงดัง มือหน้าบีบขยำสะโพกกลมกลึ่ง ลิ้นทั้งสองเกี่ยวพันกันอยู่สักพัก ชุดนอนบางเฉียบถูกถอดออกด้วยฝีมือของเจ้าตัว หน้าอกอวบตึงถูกปากหนาครอบงำดูดดึง เรียวลิ้นหนาตวัดเลียจุกสวยมืออีกข้างก็ไล่บีบขย้ำเต้าอวบที่ยังว่างอ๊าส์! อื้ม! จ๊วบ!“เฮียขา อื้อ! หนูไม่ไหวแล้ว อื้ม!” เสียงหวานเอ่ยพร้อมกับครางกระเส่าใบหน้าหวานเงยขึ้นรับสัมผัสความเสียว มือหนาเลื่อนลงมายังกลีบสวยก่อนที่นิ้วยาวจะแทรกเข้าไปยังร่องกลีบ ปลายนิ้วตวัดเม็ดเสียวพร้อมกับสอดแทรกนิ้วทั้งสองเข้าไปยังรูที่กำลังขมิบตอดถี่ๆ“หนูกำลังทำเฮียคลั่งนะ หืม!” เขาเอ่ยหลังจากปล่อยปากออกจากเต้าอวบ พร้อมกับสายตาที่จดจ้องใบหน้าเรียวอย่างหลงใหลแจ๊ะๆๆๆ พั่บๆๆๆๆ เสียงกระทบของเนื้อที่ดังขึ้นเมื่อมือหนาเริ่มขยับรัวใส่ไม่ยั้งอ๊าส์! อ๊ะๆๆ อ๊อย! ซี๊ด! อ๊ะๆๆๆ“พะ..พอแล้วค่ะ อ๊ะ! ฮะ เฮีย อ๊อย!

อื้อ! เฮ้อ! อ๊อย! อื้อ! เบ่งนะคะ! เบ่งค่ะ! อื้ด! อุแว้! อุแว้! “ทารกเพศหญิง คลอดเวลา เก้านาฬิกายี่สิบห้านาที ค่ะ” เสียงพยาบาลเอ่ยขึ้น ก่อนที่ภาพทุกอย่างจะตัดไป การคลอดลูกสำหรับฉันมันเป็นอะไรที่สุดยอดมาก เจ็บสุดๆ แต่พอได้เห็นหน้าลูกฉันกลับลืมความเจ็บปวดทั้งหมดไปทันที การคลอดลูกครั้งแรกของฉันมีเฮียเวย์คอยอยู่ข้างๆ มือของเขากุมจับฉันไว้แน่น รอยยิ้มของฉันและเฮียเวย์เผยขึ้นพร้อมกัน ไม่นานฉันก็ถูกพาออกมาอยู่ที่ห้องพักฟื้น ภายในห้องคือเต็มไปด้วยของตกแต่งและแสดงความยินดี ครอบครัวเฮียมากันพร้อมหน้าพร้อมตา คุณปู่กับคุณย่าก็มาพวกท่านยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ คุณแม่และบรรดาพ่อๆก็มาพร้อมกัน น้องชาย น้องสาวเฮียน้องเขยมาครบ ครอบครัวเฮียเป็นครอบครัวใหญ่มากและอบอุ่นที่สุด“หน้าตาเหมือนเหมือนเฮียเวย์มากเลยค่ะคุณแม่ แต่จมูกกลับได้พี่ขวัญมาเต็มๆ เลยค่ะ” ควีนเอ่ยพร้อมกับยื่นมือใช้นิ้วเขี่ยจมูกน้อยๆของลูกฉัน“ใช่ค่ะ ทำไมหลานรินถึงได้น่าฟัดขนาดนี้คะ หนูขอตั้งชื่อหลานได้มั้ยคะ” มิรินเอ่ยก่อนจะมองหลานสาวด้วยสายตาที่เอ็นดู“เรานี่นะแทนที่จะให้พ่อแม่เขาตั้งให้” แม่มินเอ่ยบอกกับมิรินก่อนจะส่ายหน้าพรางยิ้มออกมา“นั่นสิ

เฮ้อ! เสียงถอนหายใจของคุณเพื่อนสุดที่รักดังออกมาถี่ๆ ฉันกับหลินถึงกับต้องหันหน้ามองกันทันทีด้วยสีหน้าที่บ่งบอกได้ว่า อีนี่มันเป็นอะไร?“เป็นอะไรของมึงเนี้ย ถอนหายใจอยู่นั่นแหละ” หลินเอ่ยถาม“นั่นดิ! มึงมีอะไรบอกพวกกูได้นะ” ฉันเอ่ย“ขอบคุณนะพวกมึง คือ…เมื่อคืนกูไปเจอเฮียโรมา แล้วพวกเราก็นั่งดื่มด้วยกันใช่ม่ะ แล้วพอกูเริ่มได้ที่นิดๆ เฮียก็อาสาจะไปส่งกูที่บ้าน แล้วตอนที่อยู่ในรถกูก็…ก็…หน้าด้านพรวดพลาดไปจูบเฮีย กูคิดว่าเฮียจะผลักออกแต่เปล่าเลยมึง เฮียดันจูบตอบแถมตอนนั้นเฮียก็โคตรจะเร่าร้อน จูบมันดุดัน แต่ก็อ่อนโยนในเวลาเดียวกัน จนเรา…เรา….มีอะไรกัน” ปิงปองมันเงียบไปจนฉันต้องถามต่อ“แล้วมึงจะคิดมากทำไมว่ะ?”“นั่นดิ มึงควรจะดีใจป่ะ ที่เสียตัวให้กับคนที่ชอบอ่ะ!” หลินเอ่ย“ก็ใช่! แต่เฮียบอกกับกูไว้ว่า”‘เรื่องคืนนี้มันเป็นเพราะเราเมาทั้งคู่ อย่าคิดมากล่ะเพราะเฮียไม่อยากมีพันธะกับใคร ต่างฝ่ายต่างได้ แฟร์ๆ’“ไอเฮีย! ทำไมเป็นงั้นว่ะ กูว่าเฮียไม่น่าเป็นแบบนี้ มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่เลย แล้วมึงตอบกลับไปว่าอะไร?” ฉันพูดออกมาด้วยความรู้สึกที่ว่า มันต้องไม่เป็นแบบนี้! มันควรจะดีกว่านี้‘ปิงก็เหมือนก

ห้าเดือนของฉันที่ตอนนี้กำลังอุ้มท้องยิ่งมองตัวเองในกระจกฉันก็รู้สึกกังวลใจแปลกๆ มันกลัวไปหมด เอาจริงๆ คนสวยๆอย่างฉันทำไมถึงได้กลัวอะไรง่ายขนาดนี้นะ กลัวว่าเขาจะเบื่อ กลัวว่าเขาไม่โอเคกับรูปร่าง กลัวว่าเขาจะมีคนอื่นทั้งที่ก่อนหน้ามันก็ไม่ได้หนักขนาดนี้ แถมยังกังวลเรื่องลูก ถ้าเขาเกิดมาฉันจะเลี้ยงเขาดีมั้ยนะ ฉันจะเป็นแม่ที่ดีได้มั้ยนะ “เป็นอะไรไปหน้าเหมือนหมาเบื่อข้าว!” ห๊ะ! นี่คือประโยคทักทายจากพี่ผัวงั้นหรอ น่าตบด้วยปากกระฉากด้วยลิ้น แฮร่ๆๆ “เฮีย! ขวัญไม่ตลก ปากดีเดี๋ยวจับทำผัวอีกคนซะนี่!” “หึ! ปากดี เครียดอะไรว่ามา” เฮียถามก่อนจะนั่งลงยังโซฟาด้านข้าง “ว่าแต่เฮียไม่ทำงานหรอ” ใช่สงสัยมาก เฮียอยู่นี่แต่สามีฉันออกไปทำงาน“วันนี้หยุดเลยให้เวย์ทำงานแทน ทำไมคิดถึงมันหรือไง?”“ถามมาได้ ผัวหนูนี่ยังไงก็ต้องคิดถึงมั้ยล่ะ”“เดี๋ยวนี้ไม่มีเลยนะค่ะ คะเนี้ย!” “แหม่! พี่ผัวน้องเมีย ญาติกันสนิทกันไม่ต้องมีมารยาทเยอะ” เฮียส่ายหน้าไปมาคงจะแบบช่างมึงเหอะประมาณนั้น“มีเรื่องอะไรว่ามา”“หนูแค่กลัว กังวล เครียดมันบอกไม่ถูกกลัวผัวจะไม่รัก กลัวผัวเบื่อ กลัวลูกออกมาจะเลี้ยงลูกได้มั้ย จะเลี้ยงดีมั้ย ทำไม

เมื่อฉันขายตัวให้คุณหมอทั้งสาม (5p) [ตอนพิเศษ] แกร๊ก!แกร๊ก!เสียงกดแป้นคีย์บอร์ดสายตาคู่คมจดจ้ออยู่กับงานตรงหน้า ตอนนี้โรมันก็อายุสิบแปดแล้วเขาเรียนชั้นมัธยมปลายเป็นปีสุดท้าย และช่วงนี้ก็ถึงเวลาที่เขาต้องหาที่เรียนในรั้วมหาลัยได้แล้ว และงานที่เขากำลังทำนั่นเป็นงานกลุ่มซึ่งมีน้องชายฝาแฝดของเขาอยู่ด้วย ซึ่งแน่นอนเด็กระดับหัวกะทิของห้องอย่างสองพี่น้องยังไงซะเพื่อนในกลุ่มก็ต้องมาพึ่งพา“ไอมอสมึงไปเลนส์ขวาดิ ไอสัสกูจะตายแล๊ว!มาช่วยกูด้วย!อ๊าก!” ร่างสูงของรันเวย์ที่นอนเล่นเกมอยู่นั้นกลิ้งตกลงมาจากเตียงนอนด้วยฝ่าเท้าบาทาของพี่ชายตัวเอง“ไอสัสเล่นเกมอยู่ได้ งานอ่ะช่วยกูมั้ง มึงด้วยไอมอส ไอกัส!” จบประโยคร่างสูงก็หันกลับไปทำงานต่อ“ไอสัสกูเจ็บ ไอพี่เวร” เสียงสบถด่าก่อนจะหันกลับมาหยิบชีทงานขึ้นมาอ่าน“ยังจะมาปากดีอีกนะ พ่อไม่สั่งสอนรึไง!” เสียงด่าของคนที่นั่งอยู่หน้าคอมเอ่ยขึ้น“พ่อมึงนั้นแหละไม่สั่งสอน” เสียงเข้มเอ่ยสวนกลับด้วยใบหน้ายียวนกวนประสาท“พวกมึงนี่นะด่ากันได้ทุกวัน มานี้มาเมียจ๋าของกัสมานั่งข้างๆ ผัวเร็วครับ” เสียงเอ่ยของกัสเพื่อนชายหน้าตาหล่อเหล่า ก่อนที่เขาจะตบที่นั่งบนพื้นเชิงชวนร

ในช่วงเวลาที่ผ่านมามันสอนให้ฉันได้เติบโต ได้เรียนรู้ ได้ลงมือทำ ได้เดินตามทางที่ตัวเองเลือก ได้รู้จักกับคำว่าแม่ ได้เรียนรู้กับสิ่งต่างมากมายในชีวิต ความรักที่ไม่มีใครเข้าใจ แต่พวกเราเข้าใจกัน ความรู้สึกที่ไม่มีใครได้รู้ แต่พวกเรารู้ซึ่งกันและกัน มันไม่มีใครเข้าใจพวกเราไปมากกว่าคนในครอบครัวของตัวเอง และครอบครัวของฉันเราไม่เคยละเลยความรู้สึกของกันและกัน ตอนนี้ฉันได้คลอดลูกคนสุดท้องออกมาแล้ว ปะป๋าทั้งรักทั้งหวงจะไม่ให้หวงได้ยังไงลูกสาวคนเล็กของบ้าน ทั้งขี้อ้อน ขี้เล่น เป็นเด็กอารมณ์ดี เป็นเด็กช่างพูดช่างคุย น้องมีชื่อว่า "โมเดล" ชื่อนี้ปะป๋าพูดไว้ว่า 'โมเดลคือสิ่งจำลองการสร้างสิ่งต่างๆ ให้ดูมีคุณภาพและออกมาดูดีที่สุด และโมเดลคือสิ่งที่ทำให้เกิดคำว่ารักที่เต็มเปี่ยมของครอบครัว' และตอนนี้แม่มินก็ปิดอู่เรียบร้อย ฟอด! ฟอด! "วันนี้ลูกไม่อยู่หนูอย่าพึ่งหลับนะคะ" เสียงเข้มเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนหลังจากเขาเดินเข้ามาสวมกอดและหอมคนตัวเล็กที่กำลังรีดผ้าอยู่ "จะเอาหนูหรอคะ?" เสียงหวานเอ่ยถามก่อนจะแสดงท่าทีเคอะเขิน เมื่อเข้าเห็นคนตัวเล็กแสดงท่าทางเขินอายก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ "พูดเองเขินเ

"ตอนนี้อายุครรภ์ประมาณสามสัปดาห์ค่ะ "ท้องนี้ไม่แฝดนะคะคุณแม่ แต่สิ่งที่จะเน้นย้ำคือเรื่องน้ำหนักของคุณแม่อย่าให้เกินเกณฑ์ที่กำหนดนะคะ ทานของบำรุงให้มากๆ ทานให้ครบห้าหมู่ พักผ่อนให้เพียงพอ ออกกำลังกายอย่างพอเหมาะ อย่าเครียดมากจนเกินไปนะคะ!"ประโยคร่ายยาวของคุณหมอคนเดิมเอ่ยบอกร่างเล็กที่นั่งอยู่ตรงหน้า ใบหน้าเปื้อนยิ้มของคู่สามีภรรยาที่คนเป็นหมอจำหญิงสาวได้แม่นยำ เธอมาฝากท้องตรวจครรภ์กับเหล่าสามีไม่ซ้ำหน้า ความรักของพวกเขามันเป็นแบบไหนกันนะ ห้างสรรพสินค้าฟู่ว! ฟู่ว!"หื้ม! อร่อยทำไมมันถึงได้ฟินขนาดนี้น่ะ ปะป๋าลองชิมดูสิคะ! อ้า....อั้ม!"มือเล็กคีบหมูหมักจุ่มลงไปในน้ำซุปร้อนเพื่อลวกก่อนจะยกขึ้นมาจิ้มกับน้ำจิ้มรสเด็ดของทางร้านและยื่นไปยังปากหนาตรงหน้าที่อ้ารับ"อร่อยไหมคะ? อร่อยล่ะซิ หนูบอกแล้วว่าอร่อย!" เธอเอ่ยก่อนจะหันไปคีบเนื้อชิ้นต่อไปเข้าปาก ท่าทางการกระทำของเธออยู่ในสายตาของเขาตลอดเวลามันช่างน่าเอ็นดูเสียจริง"กินค่อยๆก็ได้ค่ะ เดี๋ยวติดคอเอานะ!" เสียงเข้มเอ่ยบอกด้วยความเป็นห่วง "จริงสิคะ คือว่า...ปะป๋าโอเครึเปล่าคะที่หนูมีลูกให้คนเดียว?" มือเล็กวางตะเกียบลงก่อนจะเอ่ยถามด้วยใบหน้

ช่วงค่ำในบ้านส่วนตัวตอนนี้อยู่ในความเงียบสงบหลังจากจบอาหารมื้อค่ำ ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ต่างพากันหลับนอน ภายในบ้านที่มืดแต่กลับมีหนึ่งห้องที่ยังมีแสงสว่างสาดส่องอยู่ ห้องสี่เหลี่ยมที่กว้างพอสมควร เจ้าของห้องที่อยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาวนั่งทำงานอยู่ด้วยใบหน้าเหนื่อยล้า โน๊ตบุ๊คถูกปิดลงก่อนที่มือหนาจะยกขึ้นมาถอดแว่นตาออก นิ้วยาวนวดวนบริเวณหัวคิ้วก่อนที่ร่างหนาจะลุกขึ้นออกจากโต๊ะทำงาน ขายาวก้าวเดินไปยังตู้เสื้อผ้า เสื้อเชิ๊ตค่อยๆถูกปลดกระดุมออกที่ละเม็ดจนหมด เผยให้เห็นกล้ามหน้าอกใหญ่ ผิวขาวใส มัดกล้ามเนืองแน่นไปด้วยเนื้อแข็งเส้นเลือดเด่นชัดตามแนวแขนแกร่งพรึ่บ! แขนเรียวสวมกอดเอวหนาจากด้านหลัง คางเล็กเกยต้นแขนแกร่งที่พอดีกับความสูง ใบหน้าหล่อหันมามองใบหน้าหวานที่ยิ้มจนตาหยี่ มือหนาคว้าจับแขนเล็กก่อนจะหมุนตัวหันมายังร่างบางตรงหน้าฟอด! จุ๊บ!ปลายเท้าเล็กเขย่งขึ้นไปกดจมูกลงยังแก้มสาก ก่อนจะเลื่อนมาจุ๊บที่กลีบปากหนา และกลับมายืนตามสภาพเดิมตาคมจ้องมองผู้หญิงตรงหน้าในชุดนอนที่วาบหวิวสายเดี่ยวสีแดงสดตัดด้วยลายลูกไม้สีดำ หน้าอกที่เด่นนูนใหญ่กว่าแต่ก่อน ปากชมพูจิ้มลิ้มยิ้มอ่อนๆเผยออกมา "มีอะไรรึเปล่าค

ฟู่ว! ฮึบ! อือ!"หายใจเข้าลึกๆนะคะ พร้อมแล้วเบ่งค่ะ!"ร่างเล็กที่กำลังเกร็งตัวจากการเบ่งคลอด หมออยากให้เธอผ่าแต่ความดื้อดึงดันจะคลอดเองของเธอทำเอาคนเป็นสามีถึงกลับเครียดด้วยความเป็นห่วง มือหนาของเขากอบกุมมือเล็กเอาไว้ตลอดเวลาที่อยู่ในห้องคลอด อู้แว้! อู้แว้! อู้แว้! เสียงของเด็กทารกเพศหญิงที่มีใบหน้าคล้ายคลึงกันทั้งสามส่งเสียงร้องออกมาทำเอาคนเป็นพ่อถึงกลับปล่อยโฮออกมา "ฮึก! ขอบคุณนะครับ แด๊ดรักพวกหนูนะคะเหล่าเจ้าหญิงตัวน้อยของแด๊ด แด๊ดก็รักหนูนะคะที่รัก!" จบประโยคใบหน้าหล่อของเขาก็ก้มลงไปพรมจูบที่หน้าผากเล็กของทารกน้อยทั้งสามก่อนจะเลื่อนมาที่ใบหน้าหวานที่ยิ้มออกมาทั้งน้ำตา "หลานสาวอีกแล้ว เรยาเธอได้หลานทีเดียวตั้งสามคนเลยนะ ดุซิหน้าตาจิ้มลิ้ม ปากนิด จมูกหน่อย เหมือนแม่เลย มีหลานสาวกับเขาทั้งทียกกันมาทีเดียวเลยนะ แม่ขอให้หนูแข็งแรงนะลูก เจ้าแฝดนี่ก็ด้วย" รัชนีย์เอ่ยด้วยใบหน้าและประโยคที่ยินดี ลูกของโรมก็คือหลานของเขาเหมือนกัน ไม่ว่าจะลูกของใครก็คือหลานของคนเป็นย่าทุกคน "ขอบคุณค่ะคุณแม่"เสียงหวานแหบเอ่ยขอบคุณก่อนจะผ่ายยิ้มให้ "เป็นย่าเต็มตัวกับเขาแล้วซินะ ขอบคุณนะลูกที่มีหลานให้แ

"นี่คนที่หนึ่ง นี่คนที่สอง และตรงนี้คนที่สามค่ะ คุณแม่ได้ลูกแฝดนะคะ หมอจะให้ยาบำรุงไป และมาตามหมอนัดนะคะ ท้องนี้อาจจะลำบากหน่อยนะคะ คุณแม่ต้องพยายามทานของบำรุงเยอะๆนะคะ!" เสียงหวานของคุณหมอประจำตัวเอ่ยร่ายประโยคยาวบอกกับหญิงสาวและชายหนุ่ม ที่นั่งนิ่งอึ้งกับคำพูดเมื่อครู่ที่ได้ฟัง"แด๊ดไม่อยากจะเชื่อเลย ระ...เรามีลูกทีเดียวถึงสามคน ผ่าเถอะนะคะ แด๊ดไม่อยากให้หนูคลอดเอง!" เสียงเข้มที่ตื่นเต้นและเป็นห่วงคนตัวเล็กที่ต้องเบ่งคลอดลูกทีเดียวถึงสามคน เขารู้ว่าเธอเก่ง แต่ทุกครั้งที่เธอเบ่งคลอด เธอต้องออกแรงเยอะแค่ไหน แต่ละครั้งหน้าสวยๆกลับซีดเซียวอย่างอดห่วงไม่ได้"ไม่เอาค่ะ หนูจะคลอดเอง แค่เบ่งลูกมันไม่ได้ลำบากขนาดนั้นนะคะแด๊ด หนูรู้ว่าทุกคนเป็นห่วงไม่ว่าท้องไหนก็มีแต่บอกให้ผ่าคลอด รู้ไหมว่าผ่าคลอดเจ็บกว่าการคลอดเองอีกนะคะ ไม่เอาค่ะ ห้ามบังคับหนู รู้เรื่องนะคะ!" คนตัวเล็กกอดอกตัวเองแน่นก่อนจะเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง "ครับ! แล้วแต่หนูเลย" เขาตอบอออกไปด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา เธอรู้สึกได้ทันทีว่าเขากำลังน้อยใจ เธอรู้ว่าเขาเป็นห่วงแต่นี่คือสิ่งที่เธอเลือก เธอตามใจได้ทุกเรื่องยกเว้นบางเรื่อง

ร่างหนาทั้งคู่นั่งอยู่บนโซฟาตัวหรูลมหายใจที่เริ่มผ่อนปรนเพื่อปรับให้ตัวเองไม่ตื่นเต้นหรือตื่นกลัวกับเรื่องที่พวกเขาตั้งใจจะมาทำ ตรงด้านหน้าฝั่งตรงข้ามมีเจ้าของบ้านทั้งสามนั่งอยู่เพื่อรอฟังประโยคจากทั้งสองคน มินตราเริ่มเอะใจเมื่อเห็นหน้าของทั้งคู่เพราะเธอเคยเห็นและเคยเจออยู่หลายครั้งและคงไม่พ้นเรื่องของลูกสาวคนเล็กแน่นอน"พวกนายมีอะไร ก็ว่ามาจะเงียบเพื่อ?" เสียงเข้มของโรมันดังขึ้นเมื่อเริ่มจะหงุดหงิดกับใบหน้าทั้งสองแปลกๆ"นั่นสิมีอะไร พวกเธอพูดมาเถอะน้ารอฟัง" เสียงหวานของหญิงวัยกลางคนเอ่ยบอกสองหนุ่ม"พูดมาพวกเรารอฟังอยู่ พวกนายมีอะไรถึงได้มาถึงที่นี่?" รามเอ่ยด้วยท่าทางที่ทำให้ทั้งสองรู้สึกผ่อนคลายแต่ไม่ได้แปลว่าพวกเขาจะรู้สึกดีขึ้นเลยสักนิดเมื่อเจอกับสายตาของชายหนุ่มมาดนิ่งที่สายตาดูน่ากลัว"ผมชื่อไนท์ส่วนคนนี้ชื่อโซ่ พวกเราทั้งคู่เคยเป็นเพื่อนสนิทของคิงครับ" หลังจากแนะนำตัวเสร็จก็ทำให้ทุกคนจำได้ว่าพวกเขาคือใคร ก่อนที่ทั้งสองจะเล่าความจริงเรื่องน้องสาว และความเข้าใจผิดคิงมาตลอดก่อนจะมาถึงประโยคสุดท้าย"พวกเราเป็นพ่อของเด็กในท้องเดลครับ พวกเราทำร้ายจิตใจทำให้เธอเจ็บปวดร้องไห้คิดแต่จะ

เคร้ง! โครม! เสียงของตกลงพื้นกระจัดกระจายด้วยฝีมือของเขา ไนท์กับอาการเหมือนจะเป็นบ้าเขารู้ความจริงทุกอย่างหลังจากที่ได้รับข้อความจากเธอใบหน้าที่เหม่อลอยกับหยดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม สายตาที่พร่าเบลอด้วยน้ำสีใสที่ล้นเอ่อตลอดเวลา มือหนายกขึ้นมาขยี้ผมตัวเองแรงๆ กรามทั้งสองข้างนูนขึ้นเด่นชัดเมื่อเขาขบมันแน่นเข้าหากัน ความจริงทุกอย่างเปิดเผยขึ้นพร้อมกับเธอที่หายไป อาการเขามันคลั่งจนแทบจะคุมไม่อยู่ มันกินไม่ได้นอนไม่หลับ เขาหยุดเรียนไปเกือบอาทิตย์เมื่อไม่เจอเธอบวกกับร่างกายที่ช่วงนี้มันเพลีย เหนื่อยและอาเจียนทุกครั้งที่ได้กลิ่นอาหารเขาไม่รู้เลยว่าเป็นเพราะไร กระทั่งมาสั่งเกตอาการของเพื่อนหนุ่มของตัวเองซึ่งมีอาการแบบเดียวกัน จนโดนแม่ของโซ่ทักว่า 'อาการยังกับคนแพ้ท้องแทนเมีย มะม่วงแถวโน้นไม่มีกินรึไงถึงได้ถ่อกันมาถึงนี่กัน' นั่นยิ่งทำให้พวกเขาทั้งสองเป็นเหมือนคนไม่มีชีวิตเหมือนขาดอะไรไป ใช่เขาขาดเมียและลูกไปเพราะตัวของพวกเขาเองที่ทำร้ายจิตใจเธอมาโดยตลอด ร่างหนานอนราบกับที่นอนเขานอนไม่หลับถึงหลับตื่นขึ้นมาอาการมันก็เป็นเหมือนเดิม เขาทำร้ายคนที่บริสุทธิ์มาตลอดเขาได้แต่แค้นและอคติคิดแต่จะเอาชนะจนล

นี่ก็ผ่านมาครบอาทิตย์แล้วพรุ่งนี้แล้วสินะที่ฉันจะต้องไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กับชีวิตน้อยๆของฉัน ในทุกๆวันฉันจะเข้านอนแต่หัวค่ำ ทานอาหารให้ครบห้าหมู่ ออกกำลังกายนิดๆหน่อยๆ ส่วนครอบครัวก็ดูแลฉันดีมากมาตลอด อาการแพ้ก็มีบ้างแต่ไม่หนักมาก การเรียนก็เคลียร์เสร็จเรียบร้อยเรื่องย้ายก็จัดการหมดแล้ว พอนึกๆดูแล้วก็ใจหายเหมือนกันนะที่ต้องจากบ้านไปไกลแต่ก็เอาเถอะชีวิตต้องเริ่มต้นใหม่ให้สดใสกว่าเดิม!วันนี้ที่บ้านทุกคนจัดงานเลี้ยงส่งให้ฉันกับเฮียรันก่อนไป คุณปู่คุณย่าก็มากันครบ รวมถึงคุณทวดที่คุณแม่พึ่งไปรับมาวันนี้ด้วย ตอนนี้ในบ้านทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา รอยยิ้มปนเสียงหัวเราะดังทั่วบ้านนั่นทำให้ฉันได้เข้าใจว่าครอบครัวคือสิ่งเดียวที่เยียวยาฉันได้เสมอเพราะความอบอุ่น การเทคแคร์ดูแล เอาใจใส่กันมันทำให้ฉันไม่ขาดหาย และต่อแต่นี้ไปฉันจะเป็นคนใหม่ที่ไม่อ่อนแออีกต่อไปแต่จะเข้มแข็งและสู้กับทุกๆเรื่องที่เข้ามา...จบงานฉันก็เข้ามานั่งเล่นในห้องของพี่สาวทั้งสี่คน พวกเรานอนกอดกันบนเตียงที่มีขนาดพอดีกับพวกเราทั้งห้าคน และฉันได้นอนกลางซึ่งนั่นก็คือการถูกพี่ๆกอดไว้นั่นเอง(⁠♡⁠ω⁠♡⁠ ⁠)⁠ "ถ้าไปอยู่โน่นอย่าลืมโทรมาหา

เฮียเล่าให้ฟังว่าจริงๆแล้วเฮียมีเพื่อนที่สนิทกันมากและไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดซึ่งนั่นก็คือพี่ไนท์และพี่โซ่ ทั้งสามสนิทกันและรักกันมากๆ พี่ไนท์มีน้องสาวอยู่หนึ่งคนชื่อนิรา เธอเป็นคนน่ารัก นิสัยร่าเริง เป็นคนที่จิตใจดีเอามากๆและรักพี่ชายมากด้วย ส่วนพี่ไนท์คบกับพี่แพมมานานมากแต่ไม่เคยรู้เลยว่าเบื้องหลังของผู้หญิงแสนดีนั้นเป็นอย่างไร เธอทั้งนิสัยแย่ ไม่เป็นมิตรกับใคร และที่สำคัญคือเธอไม่ได้มีพี่ไนท์แค่คนเดียว และนั้นคือจุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมด นิรารู้และเห็นทุกอย่างว่าเธอมีความสัมพันธ์กับเพื่อนในกลุ่มของพี่ชายชื่อว่า กัส เป็นผู้ชายที่หน้าตาดีคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ทั้งสองแอบคบกันซึ่งไม่มีใครรู้เลย แต่อยู่ๆวันหนึ่งนิราก็มาเล่าเรื่องทั้งหมดให้เฮียฟังว่าพี่ชายของตนกำลังถูกสวมเขาอยู่ เฮียคิงยังไม่ปักใจเชื่อแต่จึงได้คอยแอบตามและสอดส่องดูจึงได้พบกับความจริงทั้งหมด เฮียจึงนัดพี่แพมมาคุยกันที่รถแต่กลัวคนจะมาเห็นเลยพากันไปคุยที่อื่นแทน ทั้งคู่ขับรถไปคุยไปตลอดทาง"คิงมีอะไรกับเรารึเปล่า?""มี แพมเธอคบซ้อนใช่มั้ย?""พูดอะไรของคิง เรามีไนท์อยู่ทั้งคนนะ ใครมาบอกนิราหรอ?"" ใช่นิราบอกแต่เราไม่ปักใช่เชื่อไง

[ไนท์]ในช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมาผมแทบจะไม่มีความสุขกับสิ่งที่ตัวเองทำไปเลยสักนิดการที่ไม่มีเธออยู่ข้างๆมันรู้สึกอ้างว้างแปลกๆทั้งๆที่ผมไม่ควรรู้สึกแบบนั้นด้วยซ้ำเพราะผมก็มีแฟนอยู่แล้วแต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกดีเลยสักนิด แพมไม่ได้ทำให้ผมยิ้มได้อย่างเต็มทีเลยสักครั้งรู้สึกแย่ยังไงไม่รู้ที่ทำร้ายความรู้สึกของเธอ เธอที่ผมหมายถึงไม่ใช่แพมแต่คือเดล ช่วงหลังๆผมคิดที่จะบอกเลิกแพมเพื่อให้เธอได้อยู่กับสถานะที่ชัดเจนแต่ก็เปล่าเธอไม่ค่อยมาเจอหรือคุยด้วยเลยจนมาวันนั้นที่เธอบอกความจริงว่าเธอกำลังท้องความรู้สึกของผมคือดีใจผสมตกใจและเครียดทำไมถึงทำให้เธอต้องลำบากขนาดนี้ด้วย ใจผมอยากจะรั้งเธอเอาไว้แต่ปากมันไวไปหน่อยเลยอย่างที่เห็นเธอไม่ได้ต้องการผมหรือไอโซ่เลย วันนี้ผมมาหาพี่ชายที่เป็นหมอในคลินิกแห่งหนึ่งและไม่รู้ว่าเพราะความบังเอิญหรืออะไรผมเจอเธอมากับแม่ของเธอผมคิดที่อยากจะเดินไปคุยกับเธอแม้ว่าจะผิดคำพูดกับเธอก็ตามขาแกร่งทั้งสองของผมก้าวเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าที่นั่งของเธอดูตอนนี้สิเธอสวยขึ้น อวบขึ้น ดูมีความสุขขึ้นเยอะเลยใบหน้าหวานเชยขึ้นมามองผมจากที่เธอยิ้มก็หุบมันลงไปอย่างอัตโนมัติ หน้าเธอนิ่งและไร้ความ

ผ่านมาหลายอาทิตย์อาการของเธอมันไม่ได้ดีขึ้นเลยแม้แต่น้อยกลับยิ่งแย่ลงทานอะไรไม่ค่อยได้ถ้าไม่ใช่ของที่อยากจริงๆ ง่วงนอนหนักกว่าปกติ เพลียตลอดเวลา หลายวันมานี้เธอแทบไม่อยากทำอะไรแม้แต่น้อยนอกเสียจากคำว่านอน จนคนเป็นแม่เริ่มสงสัยจึงคิดที่อยากจะมาคุยกับลูกสาวของตัวเองแต่คำว่าแม่ของมินตราซึ่งเธอเคยผ่านอะไรมาก่อนเยอะมากจึงคิดว่ามันต้องเป็นแบบที่เธอคิดหรือถ้าไม่ก็ดีต่อตัวของลูกสาวเธอ เธอตรงไปซูเปอร์มาร์เก๊ตเพื่อซื้อของบางอย่าง เธอไม่รู้ว่าลูกสาวมีแฟนรึเปล่าแต่ทุกๆคืนจะเห็นมีผู้ชายมาส่งตลอด แต่เธอก็ไม่อยากวุ่นวายกับลูกมากจนเกินไปรอให้พร้อมเมื่อไหร่ลูกคงมาบอกกับเธอเอง เมื่อกลับมาถึงมินตราจึงตรงขึ้นไปบนห้องลูกสาวทันทีวันนี้คงจะสะดวกที่จะคุยกันเพียงแค่สองคนเพราะคนอื่นๆไม่อยู่บ้าน ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!มือบางเคาะประตูห้องนอนของลูกสาวอยู่ครู่หนึ่งประตูห้องนอนก็เปิดออกพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูฝืนๆของลูกสาวเธอ คนตัวเล็กเดินนำแม่เข้าไปในห้องก่อนจะหย่อนตัวลงนอนบนเตียงเหมือนเคย"อาการเป็นยังไงบ้างลูกไม่ดีขึ้นเลยหรอคะ" เสียงหวานปนห่วงใยของผู้เป็นแม่เอ่ยถามลูกสาวก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งข้างๆก่อนที่มือเล็กจะยื่นไปลูบ

หลังจากคืนนั้นที่ฉันทำแบบนั้นไปกับคุณหมอก็รีบเดินหนีฉันทันที ไม่ใช่ว่าเขาเกลียดฉันไปแล้วนะ ม้ายยย!!! ฮือออ!! แต่ฉันไม่ล้มเลิกความพยายามหรอกนะ ก็เขาพูดเอาว่ายังไม่มีใครแสดงว่ายังโสดงั้นก็คงต้องเดินหน้าต่อสินะ"นั่งยิ้มทั้งวันไปเป็นอะไรไปเนี้ยควีน?"หญิงเอ่ยถาม"เป็นคนสวย!"จบฉันก็เดินนำทั้งคู่ออกมาทันที โลกของฉันมันสดใสจริงๆ "ตั้งแต่คืนนั้นมันก็ยิ้มไม่หยุดเลย เหงือกแห้งแล้วมั้ง!"เอมเอ่ยคุยกับหญิงก่อนทั้งคู่จะหลุดขำออกมามันก็จริงอย่างที่พูดเพื่อนของพวกเธอดูแปลกไปจริงๆชีวิตฉันวนเวียนเรียนสอบ จบปุ๊บได้ทำงานปั๊บแต่......มันไม่เหมือนที่ฉันคิดเลยสักนิด!แผนกโรคหัวใจCCU"น้องควีนอย่าลืมฉีดยาให้คนไข้ด้วยล่ะ" หัวหน้าพยาบาลเอ่ยบอกด้วยใบหน้าที่วาดยิ้ม"ค่ะ พี่นุช" จบฉันก็รีบเดินไปเตรียมของก่อนจะเข็นอุปกรณ์ที่เตรียมตรงไปยังห้องพักฟื้นผู้ป่วย"เป็นยังไงบ้างคะคุณลุง เดี๋ยววันนี้ฉีดยาสักหน่อยนะคะ" ฉันเอ่ยบอกกับคุณลุงที่นอนยิ้มอยู่บนเตียง ลุงป่วยด้วยโรคลิ้นหัวใจรั่วพึ่งแอดมิทเมื่อสามวันก่อนอาการไม่ค่อยสู้ดีนักแต่ใบหน้าคุณลุงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม"ครับผม แต่ลุงขอเข็มเล็กๆนะหนู หมอมาทีไรเข็มใหญ่ทุกที ลุงเจ็

ตอนนี้ฉันเข้าเรียนได้สองเดือนแล้วในแต่ละวันมันก็ไม่ได้ง่ายเลยสำหรับฉัน แต่ถ้าทำไม่เป็นก็แค่ฝึกฝนกับมันการเรียนตั้งแต่ปีหนึ่งถึงปีสี่ของฉันทั้งเรียน ทั้งลงปฏิบัติงานขึ้นวอร์ดเปลี่ยนวอร์ดไปเรื่อยแทบไม่มีเวลาอ่านหนังสือแต่ก็ได้ป๋าแทนช่วยสรุปทุกอย่างให้อ่านได้เข้าใจง่าย พ่อคิม แด๊ดโรมก็ช่วยหาสรุปการสอบมาให้ทั้งที่ตัวเองเรียนหมอมาน่ารักที่สุดปีสุดท้ายที่เรียนของฉันกว่าจะผ่านมาได้มันก็ไม่ง่ายเลย เครียดด้วยกลัวเวลาเข้าทำงานจริงๆจะรับมือได้ดีเหมือนตอนฝึกปฏิบัติมั้ย ที่ทำงานจะโอเคมั้ย มันจะเหนื่อยกว่าตอนฝึกมั้ย แต่ในเมื่อเลือกแล้วไม่มีถอยค่ะวันนี้เลยเลือกมาดื่มแก้เครียดสักหน่อย"ควีนนีคือแกจริงดิ ตอนเรียนกับตอนเที่ยวต่างกันมาก" หญิงเพื่อนสนิทเอ่ยถามเมื่อเห็นชุดที่ฉันใส่"มันก็ต้องมีบ้างแหละคุณหนูแบบมันจะแต่งตัวซอมซ่อมาเที่ยวหรอ" เอมเอ่ยก่อนที่จะพากันหัวเราะ"มันเหนื่อยนะนี่แค่เรียนเองยังมีเวลาเที่ยวอยู่บ้างถ้าทำงานจริงๆ คงมีเวลาน้อยงั้นวันนี้เต็มที่ไปเลย วู้ว!" ฉันเอ่ยพร้อมกับพากันเดินเข้าไปในผับแห่งหนึ่งพอเข้ามาถึงเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มแถมคนยังเยอะมากด้วยแต่ฉันจองไว้ก่อนแล้วสบายหน่อยโซนวีไอพ

หลังจากที่ฉันได้บอกกับพ่อแม่ไปแล้วก็เหมือนจะไม่มีใครเชื่อว่าฉันจะอยากเรียนพยาบาลจริงๆ แต่ถ้าให้พูดถึงเรื่องที่ว่า แค่ฉันชอบหมอก็จะเรียนพยาบาลเลยหรอ มันก็ส่วนหนึ่งแต่อีกส่วนหนึ่งคือคุณย่าขอเพราะฉันดูแลเวลาทุกคนในบ้านไม่สบาย ฉันคือคนที่คอยช่วยคุณแม่ทำหน้าที่ต่างๆ พวกเฮีย น้องสาว ตัวร้อนก็ฉันคอยเช็ดตัว หายาให้หรือฉันจะชอบงานพยาบาลจริงๆ ก็ยังไม่รู้แต่ยิ่งรู้ว่าคุณหมอเป็นคนใจดี ช่วยเหลือคนอื่น ดูแลรักษาคนไข้เป็นสิ่งที่เขาเลือกอันดับแรกในระหว่างที่ฉันกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ภายในห้องนอนของตัวเองเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงพูดของคุณแม่"แม่เข้าไปนะลูก" แม่เอ่ยพร้อมกับเปิดประตูเข้ามาในมือถือแก้วนมเดินตรงมาหาฉันก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ลงมานะข้างๆ"ดื่มนมก่อนสิลูก"แก้วนมอุ่นๆ ถูกยื่นส่งมาให้ฉัน"ขอบคุณค่ะ" ฉันเอ่ยขอบคุณก่อนจะรับมาดื่ม"แม่ถามจริงๆ นะลูก หนูอยากเรียนเป็นพยาบาลจริงๆ หรอคะ""จริงค่ะ หนูคิดดีแล้ว""ลูกเนี่ยนะจะเป็นพยาบาล แค่เห็นเข็มก็ร้องลั่นแล้ว!""แม่คะ!!! นั่นแต่ตอนเด็กๆของหนู ตอนนี้หนูโตแล้วนะคะ แค่เข็มถึงจะแหลมจิ้มแขนเจ็บแต่หนูทนได้ค่ะ!"ฉันเอ่ยตอบแม่กลับไปก่อนจะส่งยิ้มให้

แคร๊ก! แคร๊ก! คลืด~"ผู้ป่วยมีอาการแน่นหน้าอก แต่ยังมีสติค่ะเราได้ทำการให้ออกซิเจนและปฐมพยาบาลเบื้องต้นมาก่อนแล้วค่ะ"เสียงของพยาบาลสาวผู้ชำนาญเอ่ยร่ายประโยคยาวให้กับแพทย์เฉพาะทาง เขาพยักหน้ารับและรีบเดินตามทันที สายตาคู่คมเหลือลงไปเห็นเด็กสาวในชุดนักเรียนมัธยมปลายใบหน้าเปื้อนน้ำตาเธอเกาะเตียงเข็นผู้ป่วย"คุณย่าขา อย่าเป็นอะไรนะคะคุณพ่อกำลังมาค่ะ ฮึก! คุณย่าต้องอดทนนะคะ ฮึกๆ" เธอร้องสะอื้นพร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ มือเล็กกอบกุมมือเหี่ยวย่นด้วยแรงที่บีบแน่น คุณย่าเป็นคนที่ใจดีกับเธอมาก ตั้งแต่เล็กจนโตคุณย่าจะตามใจเธอมากกว่าคนอื่นเป็นพิเศษ หลานสาวคนเดียวจะไม่ให้รักได้ยังไงเขามองเธอสลับกับคนป่วยก่อนที่เตียงจะถูกเข็นเข้าไปยังห้องผ่าให้รออยู่ด้านนอก ร่างเล็กสั่นเทาเธอกลัว กลัวว่าจะเสียย่าอันเป็นที่รักไป เธอกลัวจนทำอะไรไม่ถูกจนกระทั่งมือหนาของใครคนหนึ่งมาแต่ลงที่ไหล่ของเธอ ใบหน้าหวานที่เปื้อนเต็มไปด้วยคราบน้ำตาค่อยๆ เงยขึ้นมามองร่างสูงตรงหน้า"อย่ากลัวไปเลยนะ ย่าของหนูต้องปลอดภัย ฉันจะช่วยย่าของหนูเองรอนะ รอตรงนี้รอฉันออกมาบอกหนู" จบประโยครอยยิ้มแสนอบอุ่นก็เผยขึ้นบนใบหน้า มือหนายื่น