chapter.15 บังเอิญ

เฮ้อ! เสียงถอนหายใจดังขึ้นจากคนด้านข้างไม่ใช่ใครเลยค่ะน้องสาวของคุณสามีฉันเองค่ะ ไม่รู้ว่ามีปัญหาอะไรถึงได้ชวนฉันออกมาดื่มได้ แต่ก็ดีเหมือนกันตั้งแต่เฮียเวย์ทำตัวใหม่ฉันก็แทบจะไม่ได้ออกมาดื่มกับเพื่อนเลยแต่นี่น้องสามีชวนเองนะคะ ผัวว่าไม่ได้ค่ะไม่ใช่ว่ากลัวฉันนะแต่เขาไม่รู้! ฮ่าๆๆๆ

“มิรินเป็นอะไรไปทำไมถึงได้ดื่มเยอะขนาดนี้ละ?” ฉันถามออกไปด้วยความเป็นห่วงเพราะตั้งแต่มาถึงก็ดื่มไม่หยุดเลย

“หนูไม่เข้าใจเลยค่ะพี่ขวัญ การที่เราจะรักหรือชอบคนคนหนึ่งมันถึงได้เหนื่อยขนาดนี้ล่ะคะ” ใบหน้าที่ดูเศร้านัยน์ตาคลอไปด้วยม่านน้ำสีใส ฉันไม่เคยเห็นน้องในมุมนี้เลยเพราะทุกครั้งที่เห็นน้องจะเป็นคนที่สดใสร่าเริงทำให้คนรอบข้างยิ้มได้เสมอแต่ตอนนี้มันไม่ใช่เลย ฉันยื่นมือออกไปกุมมือน้องแน่นพร้อมกับผ่ายยิ้มอ่อนๆ

“ไม่มีอะไรง่ายหรอกนะ ความรักก็เหมือนกันถ้าเราพยายามเพื่อมันอยู่ฝ่ายเดียวยังไงก็เหนื่อย แต่ถ้าเขาโอเคกับเรามันก็จะต้องมีเหตุผลว่าทำไมเขาถึงไม่ยอมรับรักเราสักที ฟังหัวใจตัวเองดูว่าเราโอเคกับมันจริงๆ ใช่มั้ย”

“หนูโอเคกับมันมากๆ ค่ะแต่ที่เขาไม่สนใจหนูเพราะหนูเด็กเกินไปต่างหาก” เด็กเกินไปงั้นเหรอ? อย่าบอกนะว่าเขาแก่กว่า!

“เขาอายุเท่าไหร่หรอ?” ฉันถามด้วยความสงสัย

“อ่อนกว่าแด๊ดค่ะ เขาพึ่งจะสี่สิบต้นๆ” แม่เจ้าเล่นของแข็งด้วยสิ!

“เขาคือใคร? เป็นคนแบบไหน ทำงานอะไร นิสัยเป็นยังไงแล้วไปเจอเขาได้ยังไง” น้องจะหาว่าเสือกมั้ยว่ะ แต่น้องผัวก็เหมือนน้องเราแหละเป็นห่วงนี่น่า!

“เขาเป็นพนักงานในบริษัทของคุณปู่ค่ะ นิสัยก็..นิ่งๆ ขรึมๆ ออกจะเย็นชาใส่ด้วยซ้ำ วันนั้นหนูไปฝึกงานและได้เขาเป็นคนสอนงาน ความใกล้ชิดมั้งคะ จังหวะนั้นมันเป็นอะไรบอกไม่ถูกเหมือนตกอยู่ในภวังค์ เขาหล่อเข้ม นัยน์ตาสีน้ำตาล จมูกโด่งยิ้มมาทีใจหนูแทบจะระเบิดออกมา พี่ขวัญหนูจะทำยังไงดีคะ?”

“เขาโสดหรอ?” มิรินพยักหน้าแทนคำตอบ

“ก็ลองตามตื้อดูสิ เป็นตัวของตัวเอง แต่อย่าตื้อมากจนเขารำคาญ มารยาหญิงค่ะเชื่อพี่ความน่ารักของเรามีเยอะแยะจะกลัวอะไร”

“เขาบอกว่าเราไม่เหมาะกัน เขาเป็นแค่พนักงานเงินเดือนไม่มีอะไรมาเทียบได้กับหนูเลยสักนิด อีกอย่างหนูยังอ่อนกว่ามากด้วยค่ะ” เฮ้อ! พอจะเข้าใจปัญหาแล้วล่ะ เอาจริงๆ ฉันก็เข้าใจผู้ชายคนนั้นนะมิรินเป็นถึงหลานเจ้าของบริษัทและเป็นลูกของรองประธานบริษัทอีกจะเอาอะไรมาสู้ไหว

“พี่เข้าใจแล้วแหละ มันอยู่ที่นี่ใจของรินเองแล้วนะว่าจะไปต่อหรือพอแค่นี้”

“ริน…เอ่อ…หนูกลัวเจ็บ” แววตาสั่นไหวของคนตรงหน้ามันบอกทุกอย่างของเธอ ฉันได้แต่บีบมือเล็กแน่นเชิงปลอบประโลม เราทั้งคู่ดื่มกันครู่ใหญ่ก่อนจะพากันกลับแต่เมื่อออกมาถึงด้านหน้าของร้านฉันก็ต้องหยุดก้าวขาของตัวเองทันทีก่อนจะปรับสายตามองร่างสูงที่อยู่ไม่ไกลมากนักและใช่เป็นร่างที่คุ้นเคยเป็นคนที่ฉันรู้จักเขาดีเลยแหละ แต่มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ…มันต้องไม่ใช่เขา! ไวกว่าความคิดก็เท้าที่ก้าวเข้าไปหาเขาทันที และเขาก็มองฉันด้วยสีหน้าที่ตกใจคงไม่คิดว่าฉันจะมาที่นี่ เฮอะ! เหมือนจะเจ็บเลยว่ะ

“ไม่คิดว่าจะมาเจอเฮียที่นี่นะคะ” ฉันเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเรียบทั้งที่ใจเจ็บจนอยากจะกรี๊ดมันออกมาดังๆ

“ขะ ขวัญมาที่นี่ได้ยังไงคะ?” น้ำเสียงตะกุกตะกักของเขามันบ่งบอกทุกอย่างเลยเว้ย!

“หนูมากับมิริน แล้วเฮียล่ะคะมากับใคร?” ฉันถามพร้อมกับมองหน้าเขานิ่งๆ

“ฉันชื่อแยมเป็นแฟนมีอะไรรึเปล่า?” เสียงตอบของนังผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆ

“หรอ? แฟนงั้นเหรอ? แล้วเธอรู้มั้ยว่าเขามีเมียอยู่แล้ว”

“รู้สิ! แต่ฉันรักป๋ามากจะไม่ยอมยกให้ใครเด็ดขาด!”

“ดูมั่นใจนะ หน้านี่ฉาบด้วยปูนยี่ห้ออะไรหรอถึงได้หนาขนาดนี้ เธอสวยนะแต่สวยเหมือนกะหรี่เลย จะว่าง่ายๆ คงจะต่ำมากถึงได้มายุ่งกับคนที่มีเมียแล้ว คิดมั้ยว่าถ้าเมียเขาไม่ได้ใจเย็นแบบฉันเธอจะเป็นยังไง?”

“เป็นยังไงหรอ? ก็ไม่เห็นเป็นอะไรเพราะไม่กลัวอยู่แล้ว”

“ปากดีนักนะมึง ขอสักทีเถอะ!” ไวกว่าฉันก็มิรินนี่แหละตรงเข้าไปคว้ากระชากผมของแยมมันจนหน้าทิ่ม เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! มิรินฟาดมือลงที่หน้าของมันไปหลายที่โดยที่เฮียไม่ห้ามแม้แต่น้อย เพราะเขายืนมองฉันอยู่นิ่งๆ

“ขวัญเฮียผิดไปแล้ว เฮียยอมรับผิดครับ” จบประโยคเฮียเวย์นั่งคุกเข่าลงต่อหน้าผู้คนที่มองมายังพวกเรา ฉันโกรธเฮียมากที่ไม่คิดจะปฏิเสธสักนิด แต่กลับยอมรับผิดฉันจะต้องทำยังไงหรอ…มันชาไปหมดทั้งตัวเลย

“กรี๊ด! ป๋าขาช่วยแยมด้วย อ๊าย!” เสียงกรีดร้องของแยมยังคงไม่หยุดเพราะมันไม่สามารถสู้มิรินได้เลย

ผั๊วะ! ฉันซัดหมัดเข้าที่ใบหน้าเฮียเวย์เต็มแรงจนหน้าหัน เฮียไม่ร้องสักนิดมันยิ่งทำให้ฉันโมโหจนซัดต่อยเข้าไปหลายๆ หมัดจนหน้าของเฮียเต็มไปด้วยหยดเลือดที่มุมปาก

“เฮียแม่งตอแหลฉิบผายเลยว่ะ! ทำไมถึงหลอกกันได้เนียนขนาดนี้นะ เก่งมากเลยรู้ป่ะ!” ฉันเอ่ยพร้อมกับน้ำเสียงที่สั่นเครือ

“เฮียยอมรับครับ เฮียผิดเองที่ห้ามใจตัวเองไม่ได้ ไม่รู้จักพอแต่เฮียไม่ได้จริงจังกับผู้หญิงพวกนี้เลยนะครับ หนูเชื่อเฮียนะ”

“จะหลอกล่อให้ตายใจด้วยคำพูดหรอ เฮียเคยนึกถึงหนูบ้างมั้ยไหนว่าอยากมีลูกไง คนอยากมีลูกเขาทำกันแบบนี้หรอว่ะไอ้เฮีย! มึงตอบกูดิ!” ความโมโหของฉันมันหลั่งออกมาพร้อมกับน้ำตาของความเสียใจ ฉันตรงเข้าไปกระชากดึงคอเสื้อเฮียจังหวะที่เราสบตากันมันทำให้ฉันได้เห็นน้ำตาของเฮียที่เอ่อคลอออกมา ฉันไม่ได้ใจอ่อนแต่จังหวะนั้นมันเหมือนหยุดทุกอย่างเองไปโดยปริยาย

“เฮียเคยรักหนูจริงๆ บ้างมั้ย เคยเห็นหนูเป็นเมียมั้ย ฮึก!”

“เฮียรักขวัญ เฮียรักหนูมากๆ แต่เฮียผิดเองที่หยุดไม่ได้ เฮียขอโทษครับดื้อ เฮียขอโทษหนูจริงๆ” เฮียเวย์ปล่อยโฮออกมามือก็จับกอดรัดขาฉันไว้แน่น ร่างหนาสั่นเทา

“เฮียทำไมถึงทำแบบนี้คะ มิรินไม่คิดเลยว่าเฮียจะใจร้ายกับผู้หญิงดีๆ แบบพี่ขวัญได้ขนาดนี้” มิรินก็คงจะเมาด้วยเลยพูดออกไปไม่ทันได้คิด

“ดื้อครับ ฮึก! เฮียขอโทษจริงๆ เฮียผิดไปแล้วครับ”

“เฮียลุกเถอะอย่าทำแบบนี้ ลุกและกลับไปคุยกันที่บ้าน!” ฉันเอ่ยด้วยใจที่เย็นลงและเฮียก็ทำตามอย่างว่าง่ายลุกขึ้นยืนแต่ก็ไม่ยอมละสายตาไปจากฉันเลย

“พี่ขวัญไปกับเฮียเถอะค่ะ เดี๋ยวรินขับรถกลับเอง”

“กลับด้วยกันค่ะ เดี๋ยวเฮียขับเองหนูดื่มมานะมิริน” ตามองฉันแต่ปากก็พูดบอกกับน้องสาว

“แล้วรถหนูล่ะคะ?”

“เดี๋ยวเฮียให้คนมาเอากลับเองค่ะ” ตกลงกันเสร็จก็ขึ้นรถพากันกลับบ้านส่วนนังแยมนั่นก็ปล่อยทิ้งไว้แบบนั้นค่ะ ตลอดระยะทางฉันเงียบและหันออกไปมองนอกหน้าต่างรถเพื่อที่จะได้ไม่ต้องมองหน้าของเฮียเวย์ มันเจ็บนะแต่ฉันไม่ใช่ประเภทที่จะหนีไปโน่นไปนี่หรอกนะ หนีไปไม่รู้จะไปไหนกลับไปเคลียร์กันก่อนแล้วค่อยว่ากันทีหลัง แต่มันคงจะเงียบเกินไปเฮียเลยพูดทำลายบรรยากาศ

“ดื้อคะ หนูจะทำอะไรก็ได้แต่ขออย่างเดียวอย่าทิ้งเฮียไปไหนเลยนะ เฮียขาดหนูไม่ได้จริงๆ มันเป็นอารมณ์ชั่ววูบของเฮียที่แอบไปมีคนอื่นแต่พวกนั้นแค่ของเล่นเท่านั้น เฮียไม่ได้จริงจังเลยนะ”

“ของเล่น? ถ้าเฮียมีลูกสาวเฮียจะคิดแบบนี้มั้ยคะ เฮียไม่กลัวว่ามันจะตกไปถึงลูกหรอ มันผิดที่เฮียเองไม่เลิกสันดานเดิม”

“เฮียยอมรับครับ หนูจะทำอะไรเฮียก็ได้แต่อย่าทิ้งเฮียไปไหนเลยนะ”

“ครั้งนี้คือการเตือน ครั้งต่อไปขวัญจะไม่เย็นแบบนี้ และกลับไปก็แยกกันนอนเพราะขวัญขยะแขยง!”

“ขวัญ!”

“ถ้าแค่นี้ทำไม่ได้ก็เลิกกันไปซะ! เพราะขวัญไม่อยากใช้คำว่าเมียหลวง!”

“ทำได้ครับ ทำได้”

ทำไม่ได้ก็ต้องทำให้ได้เพราะฉันจะต้องดัดสันดานเจ้าชู้ให้อยู่หมัด คิดว่าจะเลิกได้สุดท้ายแค่ล่อนิดหน่อยก็กระตุกหนวดเสือกลับขึ้นมาได้ ฉันจะไม่ยอมให้มีครั้งต่อไปแน่นอน