Chapter.17 ความรู้สึกที่ขาดหาย (ปรับความเข้าใจ)

เฮ้อ! ไม่รู้ว่าตัวเองถอนหายใจไปกี่รอบแต่รู้ตัวอีกทีผมก็ถอนหายใจทุกครั้ง มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกจริงๆ ผมทำผิดต่อเธอมากจนผมรับผลของการกระทำนั้นไวมากเช่นกัน เธอทำเหมือนที่ผมทำแต่คนอย่างรันเวย์จะต้องรู้ให้ได้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใครถึงกล้าหยามผมขนาดนี้มันจงใจทำให้ผมเห็น เพราะฉะนั้นไอคนนี้ต้องรู้จักพวกเราเป็นอย่างดี

“คิดเหี้ยอะไรของมึง!” เสียงด่าที่คุ้นหูของคนที่หน้าตาขี้เหร่

“กูกำลังคิดว่าผู้ชายที่มันกล้าทำรอยไว้ที่คอเมียกู มันต้องรู้จักกูแน่ๆ” ผมเอ่ยออกไป

“เหอะ! กูชอบน้องสะใภ้คนนี้มากบอกเลย สมน้ำสมเนื้อ กิ่งทองใบหยก ทันกันทุกเรื่องเจ็บทั้งคู่สมควร!”

“ไอโรปากมึงนี่นะ กูน้องมึงนะมึงควรให้กำลังใจและช่วยคิดสิไม่ใช่มาซ้ำเติม”

“คนอย่างมึงคู่ควรกับคำว่าสมน้ำหน้า! ไอควาย!” มันเป็นคนที่กวนประสาทผมมากที่สุดและด่าผมเยอะที่สุด คงจะมีแต่มัน คิง และก็บรรดาพ่อๆ ที่คุยกับผมส่วนพวกผู้หญิงในบ้านมีแต่เมินผมทุกคน ผมคงผิดมากจริงๆ

“กูอยากให้ขวัญกลับมาเป็นเหมือนเดิม กูเหงา กูเหมือนคนที่จะขาดใจทุกครั้งที่รู้ว่าเมียตัวเองออกจากบ้านโดยไม่ได้บอกใคร กูอยากถูกถีบ อยากถูกต่อย อยากถูกตบ อยากด้ยินเสียงด่า อยากได้ยินเสียงอ้อน อยากได้ยินคำว่ารัก อยากได้กอดเล็กๆ ที่โคตรจะอุ่นในทุกๆ คืน ขวัญคงจะรู้สึกเหมือนกูเวลาที่กูไม่ได้กลับบ้าน เวลาที่กูไม่มีเวลาให้แต่ขวัญก็จะยิ้มให้กูทุกครั้งที่กลับเข้าบ้าน กูแม่งทำร้ายความรู้สึกคนที่รักกู ทำไมกูถึงเหี้ยขนาดนี้ว่ะ!”

“นี่คือบทเรียนของมึง จำไว้ให้ดีว่าสิ่งที่มึงทำมันทำร้ายความรู้สึกคนที่มึงรักและรักมึงขนาดไหน!” ใช่นี่คือบทเรียนครั้งใหญ่ที่ผมเจอ

ครืด! ครืด! สายเรียกเข้ากับเบอร์ที่ผมไม่รู้จักมันทำให้ผมรีบกดรับทันที

“ฮัลโหล”

(เวย์นี่ซินนะ คุณอยู่ไหนหรอคะ) ซินคนที่ผมไม่อยากเจอมากที่สุดในตอนนี้เพราะเธอคือรักแรกของผมและคือคนที่ผมเกลียดมากที่สุด

“มีอะไร!”

(ซินอยากคุยกับคุณ ซินขอโทษนะเวย์)

“มารยา เสแสร้ง ตอแหล!” จบคำด่าผมรีบวางสายทันที เธอโชคดีมากนะที่เจอผมด่าขนาดนี้คิดจะทำอะไรทำไมจะไม่รู้คนแบบนี้ไม่ควรเข้าใกล้ในยามที่มีเมีย เพราะเรื่องมันจะไม่จบง่ายๆ

“ซินใช่มั้ย?” จู่ๆ โรมันก็ถามผมขึ้นมามันรู้ได้ยังไง

“ใช่มึงรู้ได้ไง?”

“หึ! วันนั้นกูพึ่งเจอบีบน้ำตาบอกอยากจะเจอมึงแต่เข้ามากอดกูแน่นเลย กูเลยด่าและบอกว่าไม่ใช่มึง!”

“ดีแล้วเพราะตอนนี้กูไม่พร้อมจะรับใครเข้ามาเลยว่ะ กูรอเมียกูคนเดียวจริงๆ มึงช่วยคิดหน่อยดิ”

“มึงก็ลองทำอะไรให้ประทับใจ ให้เขารู้ว่ามึงพร้อมที่จะปรับปรุงตัวและพร้อมจะเป็นคนใหม่”

ประโยคของโรมันทำผมคิดอะไรได้หลายๆ อย่างนั้นจึงทำให้ผมรีบลุกและวิ่งออกจากห้องทำงานเพื่อตรงไปหาเธอทันที เมื่อมาถึงที่ทำงานเธอผมเดินเข้าไปด้านในทันที

“คุณรันเวย์สวัสดีค่ะ”

“ครับ คุณขวัญอยู่มั้ยครับ”

“อยู่ด้านในห้องออกแบบค่ะ” จบประโยคของพนักงานผมก็รีบตรงดิ่งเข้าไปในห้องทำงานของเธอทันที ในขณะที่ผมยืนอยู่หน้าห้องมือที่กำลังจะเคาะประตูก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงสนทนาของคนในห้อง

‘ผมรอพี่ทุกวันทำไมพี่ถึงไม่มา’

‘ฉันไม่จำเป็นต้องไป เคยบอกแล้วนี่ว่าแค่ครั้งเดียวพอ’

‘พี่ใจร้ายมากนะ ที่เล่นกับความรู้สึกผม ผมโคตรอิจฉาเขาเลยที่พี่รักเขา ผมก็รักพี่เหมือนกันทำไมพี่ถึงไม่สนใจผมบ้าง’

‘ฉันขอโทษนะที่ไปเล่นกับความรู้สึกนาย แต่ฉันแต่งงานมีสามีแล้วและฉันก็ยังคงยืนยันคำเดิมว่าฉันรักเขา’

‘โอเค ยังไงผมก็ยังยืนยันคำเดิมว่าผมจะรอพี่และจะทำให้พี่หันมาสนใจผมให้ได้’

แกร๊ก! ประตูห้องเปิดออกทำให้ผมได้เผชิญหน้ากับเจ้าของเสียงเมื่อครู่ สายตาของเราสบกันมันทำให้ผมรู้ว่าเด็กคนนี้คงไม่ชอบหน้าผมเอามากๆ

“หึ! ผมโคตรอิจฉาคุณเลยที่เธอรักคุณมากขนาดนี้ แต่สักวันหนึ่งถ้าคุณทำเธอเสียใจอีกผมจะไม่ยอมปล่อยเธอไปให้คุณอีกเด็ดขาด!” จบประโยคเด็กนั้นก็เดินกระแทกไหล่ผมเต็มแรง

“นายก็รอต่อไปละกันเพราะต่อจากนี้ฉันจะไม่ทำให้เธอเสียใจอีกแน่นอน!” จบประโยคผมก็ก้าวเข้าไปในห้องและปิดประตูทันที สายตาคู่หนึ่งที่จ้องผมไม่วางตามันทำใจผมสั่นแปลกๆ เพราะเธอดูนิ่งและเย็นชาสุด

“หนูหิวข้าวมั้ยคะ ร้านที่หนูชอบมีเมนูใหม่ด้วยนะหนูอยากไปมั้ย” เธอเงียบและหันกลับไปทำงานต่อ “หรือหนูอยากจะไปกินบุฟเฟ่ต์เฮียจะพาไปเสร็จก็ต่อด้วยดูหนังกัน”

“….”

“ขวัญครับ เฮียยอมหนูทุกอย่างแล้วคุยกับเฮียเถอะนะ สักคำก็ยังดีนะครับ” ผมเอ่ยพร้อมกับเลื่อนเก้าอี้เข้าไปนั่งใกล้ๆ เธอ “เฮียใจจะขาดอยู่แล้วที่หนูเงียบและที่เย็นชากับเฮีย แต่นี่มันจะสองอาทิตย์แล้วนะที่หนูเมินเฉยกับเฮีย เฮียทนไม่ไหวแล้ว เฮียคิดถึงเสียงด่า คิดถึงหมัดหนักๆ คิดถึงเท้าที่นุ่มนวลที่ถีบเฮียทุกครั้งที่ทำผิด คิดถึงอ้อมกอดหนู พอหนูเป็นแบบนี้เฮียเหมือนขาดอะไรในชีวิตไปเลย เฮียคิดถึงทุกๆ อย่างที่เป็นหนู เฮียสัญญาว่าต่อไปจะไม่มีอีกแล้วและจะไม่ทำให้หนูเสีย ถ้าทำเมื่อไหร่หนูหย่ากับเฮียได้เลย เฮียจะยอมรับผิดทุกอย่าง เฮียโอ๊ย!” ผมยังพูดไม่ทันจบก็ถูกหมัดเล็กต่อยเข้าหน้าเต็มๆ ก่อนจะหงายหลังลงไปนอนกองกับพื้นเหตุการณ์มันเกิดขึ้นไว้มากจริงๆ อะไรวะเนี้ย!

“หนูทำเฮียทำไมครับ”

“ถ้าคิดถึงก็จัดให้ อยากกินบุฟเฟ่ต์ ซูชิ ดูหนัง อยากได้เงินเข้าบัญชีสักห้าล้าน” คำพูดของเธอทำตาผมเป็นประกายรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโอนเงินให้เธอทันที

ติ๊ง!

“โอนไวใช้ได้! รีบลุกและหยิบกระเป๋ามาให้ด้วย” จบประโยคของเธอร่างเล็กก็เดินบิดก้นงอนๆ ออกจากห้องไปทันที นี่เธอหายโกรธผมแล้วใช่มั้ย วู้ว! จะได้เมียกลับคืนแล้ว เย้!

ผมพาเธอมาไปในทุกๆ ที่ที่เธออยากไปวันทั้งวันผมแทบจะไม่ได้ห่างจากเธอเลย เธอคุยกับผมแค่บางคำแต่ก็ยังดีที่เธอยังคุย บางครั้งผมก็แอบเห็นเธอยิ้มมันคงเป็นช่วงที่ดีที่สุดของพวกเราที่ได้ปรับความเข้าใจกันและได้ใช้เวลาด้วยกันมากขึ้น

“เฮียไม่กินหรือไงมองอยู่ได้” เธอเอ่ยขึ้น

“แค่หนูกินอิ่มเฮียก็ดีใจแล้วครับ”

“แต่ถ้าเฮียไม่กิน ขวัญจะหาผัวใหม่!”

“ป้าครับ มีอะไรที่อร่อยๆ จัดมาให้หมดเลยนะ”

“เว่อร์! กลัวมีผัวใหม่ขนาดนั้นเลยหรอ?”

“ใช่ กลัวมากๆ กลัวจะเสียหนูไป กลัวว่าคนอื่นจะแย่งหนูไป กลัวว่าหนูจะไม่รักเฮีย”

“เฮียคงคิดผิดเพราะหนู ไม่เคยคิดจะทิ้งเฮีย”

“เพราะหนูรักเฮียมากเหมือนกันใช่มั้ย”

“เปล่า! ถ้าทิ้งเฮียไปหนูจะเอาตังค์ไหนใช้ บ่อเงินบ่อทองเลยนะจะทิ้งได้ไง” ผมเผลอยิ้มออกมาเพราะคำตอบที่ได้ฟังมันกินใจเหลือเกิน ฮ่าๆๆๆ

“งั้นเฮียยอมที่จะเป็นบ่อเงินบ่อทองหนูไปตลอดชีวิตเลย หนูอยากได้อะไรขอให้บอกเฮียหาให้ได้หมดยกเว้นดาวกับเดือน”

“งั้นหาผัวใหม่ให้สักสองคนสิ”

“ขวัญ! ไม่เอาผัวใหม่สิ เอาสิ่งของอ่ะ สิ่งของ!”

“เฮียหนูไม่ต้องการอะไรเลยนะ นอกจากความซื่อสัตย์และความจริงใจที่เฮียมีให้หนู หนูขอโทษนะที่ทำอะไรไม่ดีลงไป”

“เฮียก็มีส่วนผิดเหมือนกันเพราะถ้าเฮียไม่ทำกับหนูก่อน หนูคงไม่ทำเพราะหนูเสียใจ เฮียขอโทษนะคะคนดี”

“หนูรักเฮียนะ”

“เฮียก็รักหนูนะคะ รักมากที่สุดเลยและจะรักคนเดียว” ผมรู้สึกได้เลยว่าช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมากที่สุดเพราะผู้หญิงตรงหน้าผมคือเธอ