chapter.3 บทบาทว่าที่พี่สะใภ้รอง

ฟุ่บ! ร่างเล็กทิ้งตัวนอนแผ่ลงยังเตียงนุ่มด้วยความเหนื่อยล้าย้ายของทั้งวันแต่สิ่งที่เธอต้องเจอคือไปกับเขาสองคนเธอยกและขนคนเดียวทั้งหมด นี่คือเรื่องจริงค่ะ! แกร๊ก! ประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมกับเด็กสาวที่หน้าตาเหมือนกันถึงสามคน ทั้งสามวิ่งดุ๊กดิ๊กเข้ามานั่งลงข้างๆ ของขวัญที่ดีดตัวลุกขึ้นนั่งมองเด็กสาวทั้งสามตาปริบๆ

“พี่ของขวัญใช่มั้ยคะ?” มิรินเอ่ยถาม

“ค่ะ” ของขวัญตอบยิ้มๆ

“พี่คือแฟนเฮียเวย์ใช่มั้ยคะ” มิราถามต่อ

“เอ่อ…ประมาณนั้นค่ะ พวกน้องเป็นใครหรอ?” ของขวัญถามกลับ

“พวกหนูเป็นน้องสาวเฮียเวย์ค่ะ หนูชื่อมาลี คนนี้มิริน นี่มิราค่ะ” มาลีเอ่ยบอกพร้อมกับรอยยิ้มสดใส

“น่ารักทั้งสามเลย เรียนชั้นไหนแล้วล่ะ?”

“ปีสามค่ะ” มิราตอบ

“เห็นคุณแม่บอกว่าพี่เหนื่อยมาทั้งวัน งั้นพี่ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วออกมานะคะ” มาลีเอ่ย

“ค่ะ เดี๋ยวพี่ตามไปนะ” จบประโยคของเธอทั้งสามก็พากันเดินออกไปทันที

แฝดสามนี่สรุปเขามีพี่น้องกี่คนว่ะเนี้ย แม่เก่งมากนะออกลูกเยอะมากสงสัยไม่ได้พักผ่อนกันเลยมั้ง! ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย….ฉันมาถูกทางแล้วจริงๆ ใช่มั้ย อีเฮียโรมันก็ใจร้ายชะมัดหล่อซะเปล่า หึ๊ย! เจ็บใจโว๊ยให้ฉันยกของคนเดียวทั้งวันไม่ว่า หิวก็หิวข้าวก็ไม่พาแวะกินใครได้เป็นผัวคงชะตาหลีขาดแน่ๆ

ไม่ได้มองนาฬิการู้ตัวอีกทีก็หกโมงเย็นฉันรีบลุกขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที ไม่รู้เลยว่าจะแต่งตัวแบบไหนเอาแบบนี้ล่ะกัน เวลาแบบนี้คงไม่มีใครแต่งตัวหรูหรอก

“เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้น จบ! ฉันก็สวยเหมือนกันนะเนี้ย” ชมตัวเองหน้ากระจกอยู่นานพอควรก็รีบออกมายังโลกภายนอกทันที ก่อนจะไปเจอเข้ากับคนบ้านนี้ทำไมเยอะจังว่ะ เขาไม่แยกบ้านกันอยู่หรือไง ฉันค่อยๆ เดินเข้าไปยังห้องนั่งเล่นก่อนที่ทุกสายตาจะหันมาจับจ้องฉัน

“สวัสดีค่ะทุกคน” ฉันเอ่ยทักทายไม่ใช่อะไรทำตัวไม่ถูก

“หนูคือว่าที่สะใภ้รองใช่มั้ยคะ” ผู้ชายที่ดูมีอายุ ใส่แว่นถามฉัน ถึงแม้ว่าเขาจะแก่แต่ก็ยังหล่อนะว่าไป ฉันยิ้มแห้งๆ ก่อนจะเม้มปากแน่นเมื่อรู้สึกเขินอาย

“ใช่ค่ะแด๊ด นี่คือลูกสะใภ้คนแรกของบ้านสวยมั้ยคะ” แด๊ด! โอ้ว..ม่ายอย่าบอกนะว่าไหนๆ ก็จะมาอยู่บ้านนี้ขอสักนิดเถอะ

“หนูขอถามอะไรคุณนะ…คุณแม่สักนิดได้มั้ยคะ” เบรกแทบไม่ทันว่าที่แม่ผัวจ้องเหมือนบังคับ

“ได้สิลูก” มินตราตอบ

“ทำไมคุณแม่ถึงได้เรียก คุณลุงว่าแด๊ดล่ะคะ?” ความสงสัยมันพาอยากรู้แหละ

“ก็นี่สามีแม่ นี่แด๊ดโรมน้องชายป๊าราม นี่ป๋าแทน ส่วนนี่พ่อคิม ทั้งสามคนนี้รวมถึงป๊ารามคือสามีแม่จ้ะ” ตะลึง! ตะลึง! สุดยอดแม่ผัวแซ่บไม่ไหวค่ะ ฉันรีบเข้าไปนั่งลงที่พื้นพรมด้านหน้าคุณแม่สามี

“หนูขอคาถาหน่อยค่ะ” ทุกคนต่างพากันขำให้กับท่าทางของเธอ คนตัวเล็กยิ้มอย่างเขินอาย

“แม่ไม่มีคาถาหรอกจ้ะ มีแต่ความแซ่บ!” อร๊ายย! ฉันชอบแม่ผัวแบบนี้

“สอนหนูหน่อยได้มั้ยคะ?”

“จะให้แม่ฉันสอนทำไม?” เสียงเข้มดังขึ้นทำให้เธอรีบหันไปมองทันที

“ก็จะได้เอามาใช้กับเฮียไงคะ ถ้าอีกคนดื้อทำตัวไม่รักจะได้เปลี่ยนคน”

“เธอนี่รับบทเป็นนางมโนเก่งมากเลยนะ” เขาสวนกลับมาได้เจ็บแต่ไม่แสบถึงทรวงอีขวัญหรอกค่ะ

“เจ็บจังแต่ไม่จี๊ดเลยค่ะ” ฉันตอกกลับก่อนจะแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เขา

“พอเลยๆ แล้วนี้ป๊ากับเวย์ล่ะ” มินตราเอ่ยถาม

“นั่นไงครับมาแล้ว” โรมันเอ่ยบอกเมื่อเห็นเจ้าของชื่อทั้งสอง เมื่อเห็นใบหน้าที่ชวนโมโหมันก็ทำให้เธอหมั่นไส้ขึ้นมาซะงั้น

“ขวัญมานั่งข้างๆ พี่มา” เสียงหวานกับใบหน้าสวยเอ่ยบอกพร้อมกับตบเบาๆ ยังโซฟา ของขวัญยิ้มรับก่อนจะลุกขึ้นไปนั่งข้างๆ ควีน

“พี่ชื่ออะไรคะ?” ของขวัญเอ่ยถาม

“ชื่อควีน เป็นแฝดคิง ลูกพ่อคิม” ว้าวๆๆๆ มีเรื่องให้ว้าวอีกแล้ว

“พี่สวยมากเลยนะคะ พี่คิงก็หล่อ บ้านนี้หน้าตาดีกันทุกคนเลย” ของขวัญเอ่ยออกมาจากใจจริงตั้งแต่เห็นๆ มาทุกคนหน้าตาคือฟ้าประทานสุดๆ

“รันเวย์ทำหน้าแบบนั้นคิดจะทำอะไร?” มินตราเอ่ยถามลูกชายทันทีเพราะอาการของเขามันบ่งบอกชัดเจน

“ผมแค่จะบอกว่า…”

“ที่รักขา!” ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบก็มีเสียงแหลมปรี๊ดแสบแก้วหูดังมาแต่ไกลก่อนจะปรากฏร่างอรชรในชุดเดรสรัดรูปโชว์หน้าอกหน้าใจสุดๆ เดินเข้ามาเกาะแขนของรันเวย์ ของขวัญเมื่อเห็นก็เบะปากคว้ำทันทีอย่างหมั่นไส้

“ใคร?” มินตราถามลูกชาย

“วีวี่แฟนผมครับเธอจะมาค้างกับผมที่นี่” เขาเอ่ยออกมาหน้าตาเฉยโดยไม่สนใจใคร เอาล่ะถึงเวลาขวัญแล้วสินะ

“เมียนั่งหัวโด่แต่กลับพาผู้หญิงคนอื่นเข้าบ้าน คนที่แล้วไม่ใช่คนนี่นี้ นี่แมลงวี่..”

“วีวี่ย๊ะ!” เจ้าของชื่อรีบขัด

“เออนั่นแหละ เธอรู้มั้ยว่าเขาพาเขาบ้านไม่ซ้ำคนเลย เธอนี่คนที่ร้อยแปดน่าจะได้ วันนี้เธอพรุ่งนี้ก็อีกคน!” ทุกคนหลุดขำออกมาเมื่อได้เห็นคนที่คู่ควรกับเจ้าหัวดื้อของบ้าน

“จริงหรอคะที่รัก ที่คุณทำแบบนั้น?”

“วี่ครับมันไม่..”

“ไม่ใช่แค่เธอน่ะ ถ้าไม่อยากโดนเอาฟรีสุดท้ายก็หายกันไปหมดอย่างไร้ร่องรอย” ของขวัญเอ่ยพร้อมกับเดินเข้ามาประจันหน้ากับทั้งคู่

“ทำไมถึงหะ หายล่ะ?” เสียงสั่นเอ่ยเมื่อเริ่มรู้สึกกลัว

“ฉันสั่งเก็บเองแหละ!” แววตาดุดันรอยยิ้มร้ายกาจส่งไปยังคนตรงหน้าที่กำลังหวาดกลัว

“ฉันไปแล้ว ไปแล้ว ไม่ยุ่งแล้วอย่าทำอะไรเลยนะ ว๊าย!” เสียงกรีดร้องไกลออกไปพร้อมกับร่างที่รีบวิ่งกลับทางเดิม

“เธอนี่มัน!” รันเวย์กัดฟันพูดก่อนจะเดินดิ่งขึ้นบันไดไปทันที ร่างเล็กกอดอกพร้อมกับยิ้มอย่างพอใจให้กับผลงานของตัวเอง

“อุ๊ย! ขอโทษค่ะลืมตัว” สะดุ้งสิหันมาเจอกับสายตาหลายคู่มองมาที่ฉันขนาดนี้ เป็นใครก็ตกใจ

“พี่ขวัญสุดยอดไปเลยค่ะ” มิรินเอ่ยชมเธอด้วยความชอบใจ

“นี่แหละสะใภ้ที่แม่รอคอย” มินตราเอ่ยอีกเสียงเธอถูกใจกับเด็กสาวคนนี้มากจนอยากจัดงานแต่งเร็วๆ วันนี้เลยยิ่งดีถ้าไม่ติดว่าต้องจัดเตรียมงานสถานที่นะเธอให้แต่งไปแล้ว

เขินจังฉันต้องภูมิใจแหละ ก่อนจะหันไปเจอกับสายตานิ่งที่มองฉันอยู่ไม่วางตา ไม่รู้เลยแฮ่ะว่าเขาคิดอะไรแต่การจ้องแบบนี้ฉันหวั่นไหวนะ ไม่ได้ๆ พี่ชายว่าที่สามี พี่ชาย พี่ชาย! พุทโธ พุทโธ ฟู้ว!