chapter.7 จูบละมุน (หึง)

หลับสบายสุดๆ เตียงก็นุ่มแอร์ก็เย็นกับอ้อมกอดแสนอบอุ่น เอ๊ะ! อ้อมกอด! แขนใครว่ะ? ฉันลืมตาโผลงก่อนจะมองยังหน้าท้องที่ถูกรัดด้วยแขนแกร่งของใครบางคน ก่อนจะไล่สายตากวาดขึ้นไปมองใบหน้าที่หล่อเหลา เวลานอนเขาอยู่น่ารักมากๆ หล่อไปหมด หล่อแบบโฮกฮาก ขนตายาวเป็นแพ จมูกคมโด่งเป็นสัน ปากเข้ากับรูปหน้า เป็นบุญมั้ยหน๊อ! มีผัวหล่อขนาดนี้ เป็นถึงรองประธานบริษัท

“จ้องขนาดนี้อยากโดนกดหรือไง” เสียงเข้มปลุกเธอตื่นจากภวังค์เขาเอ่ยขึ้นก่อนจะลืมตาขึ้นมามองใบหน้าหวานตรงหน้า

“ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่?” ฉันถามออกไปอย่างงงๆ

“ก่อนเธอ” อะไรนะ? ก่อนฉันงั้นเหรอแสดงว่าเขาก็ต้องรู้ตัวน่ะซิว่าฉันแอบมองเขาอยู่

“แล้วทำไมไม่ลุก แล้วมากอดฉันทำไม อื้อ!” ไม่ทันจะได้พูดต่ออะไรปากของฉันก็ถูกปิดด้วยริมฝีปากหนาของเขา ฉันไม่ได้คิดจะขัดขืนเพราะเขาไม่ได้รุนแรงกับฉัน กลับกันเขาไล่จูบฉันอย่างนุ่มนวล

กลีบปากหนาขบเม้มดึงขบกลีบปากบางเขาชอบสัมผัสที่ได้ลิ้มลองความหวานละมุนนุ่มนิ่มทำเอาเขาแทบอดใจไม่ไหว เขาคงต้องใช้ลูกไม้เพื่อหลอกล่อเธอเวลาต้องการสัมผัสร่างกายของเธออันหอมหวานนี้ เธอไม่ได้เซ็กซี่ขยี้ใจเหมือนผู้หญิงที่เขาเคยได้ลิ้มลอง แต่เธอมีเสน่ห์ในตัวเองจนเขาอยากจะลองค้นหาและรู้จักเธอมากกว่านี้ ยิ่งนึกถึงเมื่อคืนเขายิ่งอยากจะกดเธอลงเตียงซะให้รู้แล้วรู้รอด แสบนักนะ!

ไม่นานเขาก็ปลดปล่อยเธอให้เป็นอิสระเพื่อกอบโกยลมหายใจ ใบหน้าเล็กแดงระเรื่อร้อนเห่อขึ้นมาดื้อๆ เธอไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเพราะเกิดการประหม่าขึ้น

“ต่อไปนี้ต้องเรียกว่าเฮียนะรู้มั้ย” น้ำเสียงที่ดูอ่อนโยนเอ่ยบอกเธอพร้อมกับรอยยิ้มที่ไม่เคยเกิดขึ้น

“ค่ะ” เธอตอบก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองเขา “เอ้า! หลับซะงั้น” เมื่อนึกขึ้นได้ใบหน้าเล็กก็เผยรอยยิ้มเจือนเธอลืมไปเลยว่ายังไม่ได้ล้างยาออก เพราะเมื่อคืนเธอก็เผลอเลียปากตัวเองจนหลับไปไม่ต่างจากเขา

บ้านใหญ่

ร่างทั้งสองเดินเข้ามาพร้อมกันพร้อมกับการต้อนรับของทุกคนในบ้าน รันเวย์ยังคงบ่นพึมพำอยู่คนเดียวไม่เลิกราเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อเช้าเขาอุตส่าห์เปลี่ยนโหมดเพื่อให้เธอใจอ่อนแต่กลับซวยซ้ำซวยซ้อน

“วันหลังอย่าเล่นพิเรนทร์อีกนะ” เขาเอ่ยด้วยใบหน้าหงุดหงิด

“ค่า!” เธอตอบเสียงลากยาวพร้อมกับเดินตามเขามาในตัวบ้าน

“หนักเหรอเฮีย! กลับซะเที่ยงเลย” เสียงเข้มของคิงเอ่ยถามพี่ชาย

“หนัก หนักมากด้วย” รันเวย์ตอบพร้อมกับทิ้งตัวลงยังโซฟาด้านข้างน้องชายตัวเอง

“ไงลูกกลับซะเที่ยงเลยนะ หลับสบายเลยซิ” คิ้วหนาของรันเวย์กดเข้ากันแน่นเมื่อได้ยินคำพูดของแม่ตัวเอง

“แม่รู้ได้ยังไงครับ?”

“เรื่องของแม่ ขวัญนี่เป็นยาบำรุงคุณย่าฝากมาให้น่ะ”

“ขอบคุณนะคะ วันนี้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาเลยนะคะ”

“ก็เมื่อวานหนักไปหน่อยน่ะค่ะเลยต้องหยุดเรียน” มิรินเอ่ยบอก

“ป๋าว่าวันนี้หนูไปพักผ่อนก่อนก็ได้ลูก” แทนเอ่ยบอกลูกสะใภ้

“ค่ะ แต่หนูหลับเต็มอิ่มแล้วค่ะ มีอะไรให้หนูช่วยมั้ยคะ?” ของขวัญเอ่ยถาม

“ไม่มีค่ะ หนูก็ดูแลเวย์ไปนะพึ่งแต่งงานกันใหม่ๆ อย่าพึ่งไปไหนล่ะไม่ใช่ว่าหนีเที่ยวอีกนะ” แทนเอ่ยบอกของขวัญก่อนจะหันไปบอกคนที่นั่งหน้ามึนอยู่ที่โซฟา

“ป๋าครับผมไม่ทำอย่างงั้นหรอก ผมมีเมียแล้วนะถ้าไปก็คงต้องเอาเมียไปด้วย”เขาเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มที่มองแว๊บเดียวก็รู้ว่าไม่จริง!

ชีวิตหลังแต่งงานมันไม่ยากแต่ก็ไม่ง่ายกับนิสัยของสามีที่กะล่อนเป็นทุนอยู่แล้ว ต่อหน้าทุกคนในบ้านเขาจะแสดงออกว่ารักเธอ ทำดีกับเธอแต่พอหลับหลังเธอเขามันก็เสือตัวหนึ่งที่ไม่สามารถหยุดการล่าเหยื่อได้ แม้ว่าจะยังไม่ได้รักเขาเต็มร้อยแต่เธอก็เริ่มหวั่นไหวกับการกระทำของเขาในบางครั้ง

ฟอด! ปลายจมูกคมกดลงมายังแก้มนุ่มของคนตัวเล็กที่กำลังทำกับข้าวอยู่ในครัวก่อนจะสวมกอดเธอจากด้านหลังการกระทำของเขานั้นอยู่ท่ามกลางสายตาของเหล่าแม่บ้านที่กำลังจัดเตรียมอาหารมื้อเย็นให้กับคนในบ้านอยู่

“เฮียทำอะไร?” เสียงหวานเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อเธอเกิดอาการใจเต้นเวลาเขาเข้าใกล้

“ก็หอมหนูไงคะ หยุดทำเถอะคนทำเยอะแยะทำไมหนูต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยล่ะ” รันเวย์เอ่ยบอกคนในอ้อมกอดของเขา

“ขวัญไม่เคยอยู่บ้านใครเฉยๆหรอกนะคะ” เธอตอบก่อนจะแกะมือเขาออก

“แต่หนูเป็นเมียเฮียนะ ขึ้นห้องก่อนเถอะ” เขาเอ่ยพร้อมกับเดินตามหลังเธอต้อยๆ

“เฮียคะเลิกพูดและออกไปรอด้านนอกด้วยค่ะ” เธอเอ่ยเชิญพร้อมกับชี้ไปทางประตู

“ขวัญ! ก็ได้ครับ”จบประโยคเขาก็เดินออกไปทันที

ปึก! ร่างสูงของรันเวย์เดินชนเข้ากับไหล่หนาของคนที่กำลังเดินสวนกับเขา

“ไอ้โรมึงมาเดินอะไรตรงนี้ว่ะ” เขาพาลคนตรงหน้า

“ทางเดินบ้านมึงกว้างมากมั้ง มึงก็เห็นอยู่ว่าทางมันแคบยังเสือกจะเดินไม่ดู” โรมันสวนกลับ

“แล้วมึงจะไปไหน”

“ไปหาเมียมึง!” คิ้วหนาของรันเวย์กดเข้าหากันแน่นเมื่อได้ยินประโยคของคนตรงหน้า

“มีอะไรกับเมียกู” รันเวย์โผลงออกไปอย่างลืมตัว

“ทำไม? หึงเหรอ!?”

“หึง! กูไม่เคยหึงอีกอย่างมึงควรเลิกเอาหน้าขี้เหล่ของมึงไปให้เมียกูเห็นนะ”

“มึงหล่อมากมั้ง!”

“ก็หล่อกว่ามึงแล้วกัน”

“หึ! กูจะไปมึงห้ามได้หรอ?” คำพูดท้าทายทำเอาอีกคนคว้าจับไหล่หนาแน่น เขาไม่รู้ว่าเป็นอะไรเวลาเห็นพี่ชายตัวเองอยู่ใกล้เธอ แล้วยิ่งเธอยิ้มหัวเราะร่าเวลาอยู่กับโรมันซึ่งต่างจากเขามากเพราะเธอชอบทำหน้าเหวี่ยงใส่เขาตลอด เขารู้สึกหมั่นไส้คนตัวเล็กแปลกๆ แต่ยังไม่ถึงเวลา

“กูไม่รู้ว่ามึงคิดอะไร แต่ขวัญเป็นเมียกู!” คำพูดที่เข้มและเด็ดขาดทำเอาคนที่ได้ฟังถึงกับหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ

“กูรู้แล้วมึงจะทำไม?” เอ่ยจบโรมันก็สะบัดมือหนาที่เกาะกุมออกทันทีก่อนจะเดินตรงดิ่งเข้าไปยังในครัว

“กูเป็นอะไรว่ะ กูไม่ได้หึงนะ ใช่! กูไม่ได้หึง ไม่ได้รักสักหน่อย!” รอยยิ้มกระตุกขึ้นที่มุมปากหนาก่อนที่เขาจะพาตัวเองออกไป