ผัวไม่ใช่พ่อ

“ปะป๊าหนู กะ กลัว”

เสียงสั่นเทาจากคนข้างกายเขา เธอสะกิดเขาไม่หยุดเพราะเจ้าหล่อนนั้นเกิดกลัวหนังที่ตัวเองเลือกมา เธอกลัวฉากที่หวาดเสียวแทงกันเลือดสาดนั่นจนมือสั่น รีบหันหน้าหนีไปยังฝั่งที่ปะป๊าสุดหล่อของเธอทันที อย่างคนหาที่พึ่ง

“แต่หนูเป็นคนเลือกเองนะ”

ส่วนเขาก็ยังคงเอ่ยเสียงเรียบ และมองดูหนังที่ฉายอยู่เบื้องหน้า ท่าทีดูเหมือนไม่ค่อยสนใจอีกฝ่ายที่เกาะเเขนเขาแน่น เขาไม่ได้จะเย็นชาใส่เธอเลย เพียงแค่อยากแกล้งนิดหน่อย แต่ไม่เกินสิบวิก็ใจอ่อนอยู่ดี

มือหนาสองข้างยื่นมาปิดหูคะนิ้งไว้ พร้อมกับดึงเธอเข้ามาสบตา ทำให้สาวน้อยลดอาการหวาดกลัวลงได้มากเลยจริง ๆ เธอสบตาเข้ากับดวงตาคู่คมตรงหน้า มองลึกเข้าไปก็ยิ่งหลงใหลจนไม่สามารถอธิบายได้

“ปะป๊า~” คะนิ้งเพียงเอ่ยเรียกชื่อเขา ไม่นานก็มีจูบเบา ๆ แตะลงริมฝีปากเรียวสวย แน่นอนว่าเขาทำแบบนี้ได้เพราะไม่มีใครเห็น ในนี้มีคนนั่งดูหนังไม่ถึงสิบคน แต่ละคนนั่งห่างออกไป

“เมื่อไหร่จะเลิกขี้กลัวนะ ถ้าไม่มีป๊าจะทำยังไง”

เขาพูดเหมือนบ่นเล็กน้อย สิ่งที่เขาห่วงมากที่สุดในตอนนี้ก็คือคะนิ้ง เธอใสซื่อและอ่อนไหวเกินไป ส่วนหนึ่งก็คงจะเป็นเพราะเขาที่เฝ้าประคบประหงมเธอมาตลอด ไม่ผิดเลยที่เธอจะเป็นเช่นนี้

“หนู…หนูไม่รู้ค่ะ” คะนิ้งตอบเขาเสียงเบา เธอตอบตามความรู้สึกในตอนนั้น แน่นอนว่าเธอนึกไม่ออกจริง ๆ หากวันใดวันหนึ่งไม่มีเขาให้พึ่งพาแล้ว ชีวิตเธอจะเป็นในแนวทางไหนก็ไม่อาจนึกออกได้

“หมดแล้ว” ภูผาเอ่ยปากบอกอีกคนพร้อมกับลดมือลง เปลี่ยนมานั่งในท่าปกติ

“ขอบคุณนะคะป๊า”

คะนิ้งเอ่ยขอบคุณชายหนุมเสียงหวาน พร้อมกับขยับตัวเข้าชิดอีกฝ่ายมากขึ้น หน้าอกหน้าใจที่มีขนาดใหญ่เกินตัวจนกระดุมชุดนักศึกษาแทบปริแตก ก็ถูกดันเข้าหาเเขนแกร่ง เธอจงใจกระแซะเบียดกายเข้าหาเขาอย่างเอาใจ พร้อมกับเกาะแขนข้างซ้ายเขาไว้แน่น ศีรษะเอียงซบไหล่หนาราวกับหาที่พึ่ง เพื่อแอบหลับพักสายตาสักหน่อย

“ชวนมาให้หนังดูอีกแล้ว”

คนแก่แบบเขาก็ได้แต่บ่นพึมพำไปอย่างนั้น ให้ขัดใจหรือปฏิเสธเธอ คงไม่มีทางเป็นไปได้ เขาเต็มใจยื่นไหล่ให้เธอซบแถมยังลูบเรือนผมนุ่มให้เธอหลับสบายมากขึ้น ถือซะว่าเป็นของแถมให้เด็กน้อยของเขาก็แล้วกัน

ภูผายังคงนั่งดูหนังต่อจนจบ ส่วนคะนิ้งน่ะหรือนั่งหลับให้หนังดู แทบจะทุกครั้งเวลามาดูหนังด้วยกัน หรือแม้กระทั่งดูอยู่บ้านเธอก็มักจะเป็นแบบนี้ เขากลับไม่ได้มองว่าเป็นข้อเสียแต่มองว่าน่ารักต่างหาก ในสายตาเขาคะนิ้งยังเป็นเด็กวัยกำลังกินกำลังนอนด้วยซ้ำ

.

.

.

“เดี๋ยวหนูไปเข้าห้องน้ำนะคะ”

หลังจากออกจากโรงหนังมาเธอก็เกิดปวดท้องอยากเข้าห้องน้ำ จึงเอ่ยปากบอกเขา ภูผาพยักหน้าทันที เขายินดีที่จะยืนรอเธออยู่บริเวณด้านหน้านี้

“ได้ครับ เดี๋ยวป๊ารอหนูอยู่ตรงนี้นะ”

“ค่ะ”

คะนิ้งรีบเดินออกมาเพื่อเข้าห้องน้ำ หลังจากที่เธอทำธุรเสร็จเะป็นที่เรียบร้อยก็ออกมาล้างมือหน้ากระจก และไม่รู้ว่าเป็นเรื่องบังเอิญหรือไม่ เมื่อคนที่ยืนส่องกระจกเติมหน้าอยู่คือเพื่อนในคณะของเธอ ซึ่งแน่นอนว่าไม่สนิทกันเท่าไรนัก แต่สาวเจ้าคนนั้นก็บังเอิญอยากทักทายเธอขึ้นมาซะอย่างนั้น

“อ้าว คะนิ้งมาดูหนังเหรอ?”

“อ๋อ ใช่ ๆ เพิ่งดูจบจะกลับแล้วแหละ” คะนิ้งตอบกลับพร้อมกับส่งยิ้มให้สาวผมยาวอีกคนเป็นมารยาท

“มากับใครเหรอ? เมื่อกี้เห็นมีผู้ชายยืนอยู่ด้วย”

นี่คงไม่บังเอิญแล้วสินะ แสดงว่าเพื่อนในคณะเธอต้องเห็นเข้าแล้วว่าเธอมากับใคร แต่ก็ไม่มีอะไรน่าปิดบังนี่นา เธอกับเขาคบกันไม่ใช่เรื่องผิดอะไร คะนิ้งจึงตอบกลับอีกฝ่ายด้วยโทนเสียงเดิม

“มากับปะป๊าน่ะ”

“พ่อเหรอ?!” อีกฝ่ายคงจะลืมตัวเผลอแสดงสีหน้าตกใจขั้นสุด ไม่แน่ว่าอาจจะสนใจเรื่องของเธอจริงจังเข้าเเล้ว

“เปล่า แฟน ไม่ใช่พ่อ”

เธอหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก เมื่อเจออีกฝ่ายยิงคำถามแบบนั้นมา มองอย่างไรถึงคิดว่าเขาเป็นพ่อเธองั้นหรือ เอ๊ะ! หรือเป็นเพราะสรรพนามที่เธอใช้เรียกแทนชื่อเขากันนะ

“เอ้าเหรอ? ดีจัง เพิ่งรู้นะเนี่ยว่านิ้งมีแฟนรุ่นใหญ่ด้วย เห็นเงียบ ๆ มาตั้งนาน”

เธอฟังดูแล้วไม่ได้รู้สึกว่านี่เป็นคำชมเลยสักนิด กลับรู้สึกว่าสีหน้าและแววตาที่มองมากระทั่งคำพูดก็ดูเหมือนหยันเธอซะมากกว่า คงมองว่าเธอร้ายเงียบแอบมีแฟนรุ่นใหญ่ไว้คอยเลี้ยงดูสินะ

“ก็คบกันนานแล้วนะ ส่วนมากคนที่สนิทถึงรู้ ส่วนคนที่ไม่สนิทก็คงไม่แปลกที่ไม่รู้” คะนิ้งตอบกลับเสียงเรียบ ไม่มีคำไหนไม่สุภาพแต่อีกฝ่ายกับหุบยิ้ม

“งั้นเราขอตัวก่อนนะ ป๊าจะรอนานน่ะ” คะนิ้งบอกอีกฝ่ายก่อนจะยกมือบ๊ายบาย เธอเดินออกมาจากห้องน้ำตรงดิ่งมายังร่างสูงใหญ่ที่รอเธออยู่

“ไปไหนต่อไหมครับ?”

เพียงแค่เดินมาถึงชายที่ยืนรอเธออย่างกับพ่อรอลูกเข้าห้องน้ำ ก็เอ่ยถามขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนหน้านี้คะนิ้งไม่ค่อยสบอารมณ์นัก แต่พอมาเจอใบหน้าหล่อกระชากใจตรงหน้าก็ทำให้เธอลืมความรู้สึกนั้นไปเลย เปลี่ยนมาเป็นยิ้มกว้างให้อีกฝ่ายอย่างเช่นปกติ

“กลับบ้านก็ได้ค่ะ หนูอยากกลับไปอยู่กับป๊า” หญิงสาวเอ่ยเสียงออดอ้อนพลันเกาะแขนเขา

“ได้สิครับ” ภูผาพยักหน้ารับทันที เขาไม่มีทางขัดใจสาวน้อยข้างกายได้อยู่แล้ว

ดีซะอีก เขาเองก็อยากกลับบ้านไปอยู่กับเธอเเล้วเหมือนกัน เขาทนคิดถึงเธอตั้งหลายอาทิตย์กว่าจะเคลียร์งานเสร็จและกลับมาหาเธอได้ เมื่อคืนที่เขายังไม่ได้ทวงค่าความคิดถึงก็เพราะคะนิ้งมีเรียนเช้า ไม่อย่างนั้นล่ะก็ เขาคง…