บทที่ 7: การเผชิญหน้า

ยามที่บานประตูห้องปิดลง กรรณถอนหายใจยาว พิงหลังกับบานประตู ปล่อยให้ความเครียดที่สั่งสมมาตลอดวันคลายออกช้าๆ แสงไฟสีนวลของห้องส่องกระทบใบหน้าของ กันยา น้องสาวคนเดียวที่นั่งหันหลังให้ ท่ามกลางกลิ่นหอมของเครื่องเทศและบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปสัญชาติเกาหลี

“สวัสดีค่ะพี่” กันยาเงยหน้าขึ้นจากชามบะหมี่ ดวงตาใสซื่อทอประกายอบอุ่น มองพี่ชายที่เริ่มมีเค้าโครงของหญิงสาวมากขึ้นทุกวัน

กรรณพยักหน้าเล็กน้อย ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาข้างๆ แต่ความคิดในหัวกลับวุ่นวายราวกับพายุฝน เขากำลังนั่งคิดหาวิธีที่จะสารภาพความจริงกับพ่อ—ความจริงที่ว่าเขาทิ้งความฝันของพ่อไว้เบื้องหลัง และกำลังเริ่มต้นการเดินทางที่โลกใบใหม่—การเปลี่ยนผ่านจากชายเป็นหญิง

“เป็นอะไรไปคะพี่” กันยาถามขึ้นอย่างสังเกตเห็นถึงความเงียบผิดปกติของพี่สาว เอ๊ย...พี่ชายตรงหน้า

กรรณกัดริมฝีปาก พยายามรวบรวมความกล้า “พี่จะบอกพ่อยังไงอ่ะว่าพี่ไม่ได้เรียนโรงเรียนเตรียมทหารเหมือนไอ้พายุ แต่มาเรียน คณะบริหารธุรกิจ แทน แล้วตอนนี้…พี่รู้ใจตัวเองแล้วล่ะ ว่าพี่อยากที่จะเป็นผู้หญิงแบบเต็มตัว” เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ความกังวลถาโถมเข้ามาจนหนักอึ้งในอกตลอดชีวิตไม่เคยรู้สึกหนักใจเท่านี้มาก่อน พ่อของเขานั้นเป็นคนหัวเก่าและเข้มงวด ถ้าไม่ได้มาเรียนในเมืองหลวงคงไม่มีทางผ่อนปรนให้เขาได้ทำอะไรตามใจแม้แต่นิดเดียว

กันยาค่อยๆ วางชามบะหมี่ลง เอื้อมมือมาบีบมือพี่สาวไว้เบาๆ “เรื่องคณะเดี๋ยวหนูจะพยายามพูดกับท่านให้เองค่ะ แต่เรื่องที่พี่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองเป็นผู้หญิง… พี่ต้องใจแข็งและบอกพ่อด้วยตัวเองนะคะ” น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความห่วงใยและเข้าใจ

ทันใดนั้น เสียง กริ่ง หน้าประตูก็ดังขึ้นถี่ๆ สร้างความงุนงงให้กับสองพี่น้อง กันยาขยับไปที่ช่องตาแมว ก่อนที่ดวงตาของเธอจะเบิกกว้างด้วยความตกใจอย่างที่สุด

“พี่กรรณ! พ่อเลี้ยงนล มา!”

กรรณรีบเดินไปที่ประตูทันที หัวใจเต้นระรัวราวกับกลองศึก เขาไม่ได้เตรียมใจรับการมาเยือนที่ไม่คาดฝันนี้เลยแม้แต่น้อย เมื่อบานประตูเปิดออก ทั้งกรรณและกันยาก็รีบยกมือไหว้ผู้เป็นบิดาด้วยท่าทีที่ทำตัวไม่ถูก

“พ่อ สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะ”

พ่อเลี้ยงนล ยืนกอดอกอยู่ตรงหน้า ใบหน้าคมเข้มเต็มไปด้วยความเจ้าระเบียบและอำนาจ “ไง พ่อไม่ได้มาเยี่ยมหลายอาทิตย์ เป็นยังไงบ้าง”

“สบายดีฮะ” กรรณตอบเสียงเบา

“สบายดีค่ะ” กันยาเสริม

พ่อเลี้ยงนลพยักหน้า ก่อนจะยิงคำถามที่จุดชนวนความตึงเครียดในห้อง “แล้วการสอบเข้าเรียนเตรียมทหารเป็นไงบ้างกัน พ่อเห็นพายุเขาจะไปสอบสมรรถภาพแล้วนี่”

กรรณกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เขาก้มหน้ามองพื้น สูดหายใจเข้าลึกๆ “คือ...กรรณไม่ได้สมัครเรียนโรงเรียนเตรียมทหารครับ...เอ๊ย! ค่ะ...แต่ เรียนคณะบริหารธุรกิจแทน ตอนนี้ก็เรียนมาได้เกือบสองเดือนแล้วครับพ่อ”

ความเงียบเข้าปกคลุมชั่วขณะ ก่อนที่พ่อเลี้ยงนลจะตะคอกออกมาด้วยความตกใจและโกรธา “นี่มันเรื่องอะไรกันวะ!”

“พ่อคะ! พี่เขาไม่อยากสอบเตรียมทหารนะคะ พ่ออย่าบังคับพี่เขาเลยนะคะ” กันยารีบเข้าไปเจรจา พยายามลดความตึงเครียด

“นี่ฉันเลี้ยงมาให้แกเป็น...เป็น ลูกผู้ชายสมชายชาตรี ทำไมแกทำอย่างนี้!” เสียงพ่อเลี้ยงนลหงุดหงิดไม่พอใจอย่างรุนแรง คำพูดนั้นเหมือนมีดที่กรีดลึกลงไปในจิตใจที่อ่อนไหวของกรรณ น้ำตาเริ่มเอ่อคลอ พรั่งพรูออกมาจากความไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อถึงต้องบังคับชีวิตของเขาถึงขนาดนี้

“นี่แกร้องไห้เหรอ!” พ่อเลี้ยงนลพูดด้วยน้ำเสียงดูถูก พร้อมกับคว้าไหล่ลูกชายอย่างแรง จนเริ่มสังเกตเห็นถึงการเปลี่ยนแปลง—ผมที่ยาวขึ้นและร่างกายที่เริ่มบอบบางระหงเหมือนผู้หญิง

“นี่แกอย่าบอกนะว่าแกเป็น... กะเทยวิปริตผิดเพศ นะ!” พ่อเลี้ยงนลตะโกนเสียงดังลั่น หัวใจของกรรณเต้นรุนแรงจนเจ็บปวด สมองเหมือนธนูที่ถูกดึงจนตึงเต็มที่ ไม่มีความรู้สึกอื่นใดนอกจากความเจ็บปวด

“ใช่! อยากเป็นผู้หญิง! เป็นกะเทย!” กรรณตัดสินใจตะโกนความต้องการที่แท้จริงของตัวเองออกไปอย่างไม่คิดชีวิต

ผู้เป็นพ่อทำสีหน้าผิดหวังอย่างสุดซึ้ง ก่อนจะตะโกนออกมาสุดเสียงอย่างบ้าคลั่ง “งั้น แกก็ไม่ใช่ลูกฉัน! ฉันไม่อยากเห็นหน้าแก!”

“พ่อค่ะ ใจเย็นๆ ค่อยๆ พูดค่อยๆจากันก็ได้!” กันยารีบพยายามห้าม จับมือกรรณไว้แน่น ขณะที่น้ำตาของกรรณไหลไม่หยุด หัวใจเหมือนกำลังจะแตกสลาย เกิดโทสะขึ้นในใจ—พ่อไม่มีวันเข้าใจตัวเองได้ ชอบบังคับทำในสิ่งที่เขาไม่เคยต้องการ!

“พี่อย่าไป!” สิ้นเสียงของกันยา กรรณก็วิ่งออกไปจากบริเวณนั้นแล้ว ทิ้งให้พ่อเลี้ยงนลนั่งลงบนโซฟา ส่ายหน้าด้วยความโมโหและความผิดหวังอย่างถึงที่สุด

หลังจากวันวาเลนไทน์ผ่านพ้นไป...

นพสูรย์เริ่มสับสนและตั้งคำถามกับตัวเองว่าเขาควรจะสานสัมพันธ์กับสาวประเภทสองอย่างกรรณดีหรือไม่ ด้วยความที่เขาเป็น ดารานักแสดง ชื่อเสียงคือสิ่งสำคัญ เขาต้องคิดถึงผลกระทบที่จะตามมาต่อความสัมพันธ์นี้อย่างถี่ถ้วน แต่ในตอนนี้...เขาชักจะมีความสุขและแฮปปี้กับสิ่งที่ทำกับกรรณ ด้วยความที่มีเบอร์โทรศัพท์ของหญิงสาวอยู่แล้ว ชายหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะต้องการสร้างความสัมพันธ์นี้ให้คืบหน้าไปกว่าที่เป็นอยู่… เขาควรจะโทรหาเธอตอนนี้เลยดีไหม?

เสียงเรียกเข้าจาก iPhone รุ่นล่าสุด ดังแทรกความเงียบงัน แต่สำหรับ กรรณ ในตอนนี้ มันเป็นเพียงเสียงรบกวนที่สั่นสะเทือนในห้วงความทุกข์ระทม น้ำตาที่หลั่งไหลราวกับสายเลือดทำให้ดวงตาพร่ามัว แต่สัญชาตญาณก็ทำให้ต้องคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดู เมื่อเห็นเป็นเบอร์แปลกที่ไม่คุ้นตา เธอก็รีบกดตัดสายทันที

ทว่า... อีกฝ่ายไม่ได้ยอมแพ้ นพสูรย์ เห็นหญิงสาวตัดสาย เขาก็รีบโทรกลับไปอย่างไม่ลดละ ตั้งใจว่าจะตื๊อจนกว่าเธอจะยอมรับสายให้ได้

“นี่ใครน่ะ?” เสียงถามที่แหบพร่าปนสะอื้น ทำให้ปลายสายถึงกับชะงัก

“นี่ ยายบื้อ เธอเป็นอะไรอ่ะ? ร้องไห้ทำไม?” นพสูรย์ตกใจจนแทบจะนั่งไม่ติด เมื่อได้ยินเสียงสั่นเครือของเธอ

“ลุงเหรอ... มีอะไร ฉันไม่ว่างอ่ะ แค่นี้ก่อนนะ” กรรณจำเสียงได้ แต่ตอนนี้เธอไม่มีอารมณ์จะรับมือกับความยียวนของเขา

“เดี๋ยวสิ! ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?” ชายหนุ่มถามด้วยความเป็นห่วงทันที แต่คำตอบที่ได้กลับมาคือความคลุมเครือ

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” กรรณไม่รู้จะตอบอย่างไรดี

“แล้วเธอจะไปที่ไหน!” นพสูรย์คาดคั้นไม่เลิก พยายามถามพิกัดด้วยความเป็นห่วงอย่างจริงใจ จนสุดท้ายกรรณก็ต้องยอมบอก เพราะทนความเซ้าซี้ไม่ไหว ประกอบกับใจที่บอบช้ำจนเกินทานทน แต่ในอีกใจหนึ่ง... เธอกลับรู้สึกโล่งอกที่ได้บอกความต้องการของตัวเองออกไปให้อีกคนได้รับรู้

เมื่อนพสูรย์มาถึงบริเวณที่เธอบอก กรรณก็ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น จู่ๆ เธอก็โผเข้าสวมกอดชายหนุ่มอย่างต้องการที่พึ่งพิงในยามที่หัวใจแตกสลาย

“ไม่เป็นไรนะ... ร้องออกมาเถอะ” นพสูรย์สวมกอดตอบอย่างอ่อนโยน พร้อมกับลูบศีรษะเบาๆ

“ทำไม... ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย...” คำตัดพ้อที่แสนเจ็บปวดหลุดออกมา ชายหนุ่มไม่รู้ว่าเธอเจออะไรมา แต่ในตอนนี้... เขาเต็มใจที่จะเป็นที่พักพิงและที่ปลอบโยนให้กับเธอ เขาปล่อยเธอไว้คนเดียวไม่ได้ เพราะเป็นห่วงทั้งอันตรายและกลัวว่าหญิงสาวจะคิดทำอะไรที่ไม่ดีต่อตัวเอง

ตลอดทางบนรถ นพสูรย์ ได้แต่กุมมือเธอไว้แน่น ขณะที่น้ำตาของ กรรณ ก็ยังคงหลั่งไหลไม่หยุด เขาไม่รู้จะขับรถไปที่ไหนดี จนในที่สุดก็ตัดสินใจตรงไปยัง บ้านพักส่วนตัว ของเขาเอง

“มาบ้านลุงเหรอ?” กรรณเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น ใบหน้าที่บวมช้ำจากอาการร้องไห้ ไม่ได้ทำให้เสน่ห์ของเธอลดลงเลยแม้แต่น้อย ในสายตาของนพสูรย์ เธอยังคงน่ารักและสวยงามเสมอ

“ใช่ ฉันไม่ปล่อยเธอไว้คนเดียวหรอกนะ แล้วก็ไม่อยากให้เธอไปพักข้างนอกด้วย ถึงเธอจะเป็น...”

“...กะเทย ใช่ไหม?” หญิงสาวพูดต่อด้วยความเจ็บปวด

“ทำไม... เป็นกะเทยแล้วมันทำไม! มันผิดมากรึไง!” น้ำเสียงของเธอสั่นเครือด้วยความน้อยใจ ทำเอานพสูรย์รีบยกมือห้ามอย่างยอมแพ้

“เปล่านะ! ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้นเลย โถ... ไม่ต้องร้องนะ หน้าเธอบวมหมดแล้ว เดี๋ยวไม่สวยนะ คนสวย” นพสูรย์ปลอบโยนอย่างเต็มที่ นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาต้องปลอบใครสักคน และเขาไม่ชอบเลยที่จะเห็นผู้หญิงคนไหนร้องไห้ ถึงแม้ตรงหน้าจะเป็นสาวประเภทสอง แต่เธอก็คือผู้หญิงคนหนึ่งในความรู้สึกของเขา