บทที่ 8 พบโจวอี้หมิงอีกครั้ง

หานเฟยเซียน อดกลอกตาไม่ได้เมื่อได้ยินเช่นนี้ เธอคิดว่า คนบ้านนอกสองคนนี้กำลังจะเดินทางไปที่ชนบทที่เดียวกันกับฉัน หลินมู่อิงกินเค้กข้าวโพดในมือจนหมดและหยิบซาลาเปาแป้งขาวออกมาจากถุงกระดาษรองน้ำมัน

เมื่อเห็นว่าเป็นซาลาเปาแป้งขาว สิ่งนี้ทำให้หานเฟยเซียนที่เฝ้าดูอยู่จากด้านข้างกลืนน้ำลายลงคอ ในยุคนี้ซาลาเปาแป้งขาวไม่สามารถหาซื้อได้ทั่วไป แม้ว่าครอบครัวของเธอจะร่ำรวย แต่เธอก็สามารถกินแป้งขาวได้เพียงไม่กี่ครั้งต่อเดือน

“นี่ให้เธอ” หลินมู่อิงยื่นขนมปังให้เซี่ยฮุ่ยเหม่ย

เซี่ยฮุ่ยเหม่ยโบกมือปฏิเสธอย่างรวดเร็ว “ฉันอิ่มแล้ว ไม่จำเป็น ฉันจะไม่กินของมีราคาแพงแบบนี้ เธอเก็บมันไว้กินเองเถอะ”

หานเฟยเซียน ที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ได้ยินดังนั้น ก็จ้องมองซาลาเปาในมือของหลินมู่อิงแล้วพูดออกมาว่า

“ฉันยังเป็นเยาวชนที่มีการศึกษา และฉันกำลังจะไปหมู่บ้านหลี่เจียด้วย พวกเราอาจจะได้อยู่ร่วมกันได้ดีในอนาคต ทำไมเราไม่มามาทำความรู้จักกันละ ฉันหานเฟยเซียน ฉันดีใจมากที่ได้พบคุณ ในเมื่อเธอไม่อยากกินซาลาเปาชิ้นนี้นี้ ทำไมไม่ให้ฉันกินมันแทนล่ะ”

หานเฟยเซียน ยกคิ้วขึ้น และด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้า เธอเตรียมที่จะรับซาลาเปาจากหลินมู่อิง ด้วยเหตุนี้ หลินมู่อิงจึงยัดมันเข้าไปในมือของเซี่ยฮุ่ยเหม่ยโดยตรง

“ขอโทษที ฉันเพิ่งกินอาหารของเธอไป เป็นแค่มารยาทเท่านั้น” หลินมู่อิงยิ้มและพูดกับหานเฟยเซียน หานเฟยเซียนหันหน้ามองไปที่เซี่ยฮุ่ยเหม่ยด้วยความไม่พอใจ เซี่ยฮุ่ยเหม่ยมองไปที่ซาลาเปาในมือของเธออีกครั้ง

เมื่อเห็นว่าที่หานเฟยเซียนกำลังจะพูดขึ้นมาอีกครั้ง เซี่ยฮุ่ยเหม่ยก็กัดซาลาเปาในมือของเธอเข้าไปคำใหญ่แม้ว่าเธอจะซื่อสัตย์นิดหน่อย แต่เธอก็รู้ว่าอะไรดีและอะไรไม่ดี ผู้หญิงที่ชื่อหานเฟยเซียนเป็นคนที่เข้ากับยากอย่างเห็นได้ชัด เมื่อกี้เธอจ้องมองฉันอย่างเย็นชาเพื่อให้เธอสามารถเห็นได้ แม้ว่าฉันไม่อยากกินซาลาเปาแต่ฉันก็ไม่สามารถแบ่งซาลาเปาในมือให้เธอได้

ยังไงซะฉันก็ต้องทำงานในหมู่บ้าน แต่เมื่อมองดูแขนและขาอันผอมบางของหลินมู่อิง เซี่ยฮุ่ยเหม่ยสามารถช่วยให้เธอทำงานได้มากขึ้นในอนาคตและตอบแทนความมีน้ำใจของเธอที่ให้ซาลาเปาในวันนี้ แต่เมื่อเธอกัดเข้าไปอีกคำเซี่ยฮุ่ยเหม่ยถึงได้รู้ว่ามันคือซาลาเปาเนื้อ ซาลาเปาแป้งขาวชิ้นใหญ่! เธอไม่เคยกินอะไรที่อร่อยขนาดนี้มาก่อน

ผิวของซาลาเปาจะนุ่มเหนียวด้วยเพราะทำด้วยแป้งขาว และยังมีน้ำซุปอยู่ข้างในอีกด้วย มัน...อร่อยจริงๆ กลิ่นหอมของไส้เนื้อกระจายเป็นบริเวณเล็ก ๆ สิ่งนี้ดึงดูดความสนใจจากผู้คนบริเวณใกล้เคียงมากขึ้นหลินมู่อิงมองดูปฏิกิริยาของเซี่ยฮุ่ยเหม่ยแล้วอดไม่ได้ที่จะยิ้ม

“ฉัน... ฉันไม่รู้ว่ามันคือซาลาเปาเนื้อ... ตอนนี้ฉันยิ่งติดหนี้คุณมากขึ้นไปอีก...”

“เกิดอะไรขึ้น ของพวกนี้มีไว้เพื่อกิน” หลินมู่อิงพูดออกมาด้วยรอยยิ้มใจดี

ในชีวิตก่อนของเธอ หลินมู่อิงถูกหลอกลวงและโกงโดยหลูชิงกวง และหลิวอิ๋ง เธอได้รับความไม่เป็นธรรมมากมายและถูกกลั่นแกล้ง ถูกใส่ร้าย ถูกกล่าวหาว่าเป็นขโมย เท่านั้นยังไม่พอเธอถูกกล่าวหาว่ามีความสัมพันธุ์กับผู้ชายหลายคนในหมู่บ้าน เมื่อเธอได้มีโอกาสกลับมาเกิดใหม่ เธอจะไม่มีวันเดินซ้ำรอยเดิมเป็นอันขาด

เมื่อได้ยินเสียงดังก้องของรถไฟ วันและคืนก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว รถไฟจอดตามสถานีต่างๆ ตลอดเส้นทาง และผู้คนก็ขึ้นลงรถไฟทีละคน เวลานี้เป็นเวลาบ่ายสองโมงของอีกวันแล้ว และรถไฟก็หยุดช้าๆ ที่ชานชาลาที่เมืองเหลียนซาน ผู้คนจำนวนมากลงจากรถไฟไปทีละคน

หลินมู่อิง ได้สนทนากับเซี่ยฮุ่ยเหม่ยมากมายตลอดทาง พอลงจากรถก็เตรียมถามว่าจะขึ้นรถบัสไปเมืองจี้ตรงไหน หานเฟยเซียนเดินตามอย่างใกล้ชิด ซึ่งช่วยเธอไม่ให้เลือกทางที่ผิด ยังมีคนไม่กี่คนอยู่ไกลๆ ซึ่งกำลังมุ่งหน้าไปยังเมืองจี้เช่นกัน ในไม่ช้ารถบัสที่จะไปเมืองจี้ก็ออกเดินทาง การเดินทางด้วยรถบัสใช้เวลามากกว่าสองชั่วโมง

ยิ่งพวกเขาเข้าใกล้ เมืองจี้ มากเท่าไร ซู่เนียนก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นเท่านั้น เพราะหมู่บ้านบนภูเขาจะส่งรถแทรกเตอร์มาเพื่อรับพวกเขา โจวอี้หมิง เคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ว่าเขาพบเธออยู่ในฝูงชนที่สถานีรถบัส หลินมู่อิงรู้สึกทรมานอย่างยิ่งระหว่างการเดินทางกว่าสองชั่วโมง ทุกนาทีและทุกวินาทีดูเหมือนผ่านไปช้ามาก

โชคดีที่ถึงแม้จะต้องทนทุกข์ทรมานขนาดไหน หลินมู่อิงก็ยังรอจนถึงเวลาที่รถบัสจอดที่สถานีขนส่งเมืองจี้หลินมู่อิงเพียงแค่จัดทรงผมและเสื้อผ้าของเธอให้เรียบร้อย จากนั้นก็ออกจากรถโดยถือกระเป๋าหนังงูของเธอไปด้วย

เธอเดินอย่างรวดเร็วไปด้านนอกสถานีรถบัส มีฝูงชนพลุกพล่าน แต่หลินมู่อิงยังคงมองเห็น โจวอี้หมิง อยู่ในฝูงชนได้อย่างชัดเจน เป็นเวลาพลบค่ำแล้ว และท้องฟ้าก็เริ่มแดงเล็กน้อยภายใต้แสงตะวันที่กำลังตก ชายคนหนึ่งสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงสีเขียวทหารยืนพิงรถแทรกเตอร์

ชายเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาถูกยัดเข้าไปในกางเกง เผยให้เห็นรูปร่างที่ได้สัดส่วนของเขา ขาทั้งสองข้างของเขาดูยาวและตรงมาก ใบหน้ามีขอบคมและริมฝีปากบางเม้มเล็กน้อย ผิวของเขามีสีแทนจากการทำงานหนักมาหลายปี และแขนเสื้อของเขาก็พับขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นแขนที่มีกล้ามเป็นมัดของเขา

เมื่อหลินมู่อิงเห็นชายคนนั้นไม่ไกลนัก ดวงตาของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที เธอมีความรู้สึกอยากจะวิ่งไปกอดเขาเล็กน้อย แต่เธอก็ยังต้องทนมันให้ได้ เธอไม่อยากทำให้เขาตกใจตั้งแต่แรกเลย หลินมู่อิงยืนนิ่งอยู่ที่นั่น จ้องมองอย่างว่างเปล่าเป็นเวลานาน

“โจวอี้หมิง ฉันอยู่ที่นี่” เธอตะโกนในใจ เนื่องจากหลินมู่อิงยืนนิ่งเป็นเวลานาน เซี่ยฮุ่ยเหม่ยจึงรีบวิ่งขึ้นมาจากด้านหลังและเรียกเธอ

“ทำไมเธอถึงมายืนอยู่ตรงนี้ เมื่อกี้ฉันเห็นเธอวิ่งเร็วมากเลยนะ” เซี่ยฮุ่ยเหม่ยกล่าวขณะยืนอยู่ข้างๆ หลินมู่อิง พร้อมกับถือถุงผ้าสองใบในมือ

เมื่อเห็นว่าหลินมู่อิงเพิกเฉยต่อเธอ เซี่ยฮุ่ยเหม่ยก็มองไปในทิศทางที่หลินมู่อิงกำลังมองอยู่ เธอก็เห็นรถแทรกเตอร์ของหมู่บ้านหลี่เจียเพื่อรับเยาวชนที่มีการศึกษา มีผู้ชายสองคนกำลังพิงรถแทรกเตอร์อยู่

“พี่อี้หมิง ดูเด็กผู้หญิงคนนั้นสิ น่ารักจังเลย” ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้าง ๆโจวอี้หมิง ชี้ไปทาง หลินมู่อิง

"ใช่ " โจวอี้หมิง ก็เห็นเด็กหญิงตัวน้อยในตอนเช้าเช่นกัน ท้ายที่สุดแล้ว หญิงสาวสวยคนนี้ก็โดดเด่นในฝูงชน ราวกับว่าเธอมีรัศมีเป็นของตัวเอง มันก็แค่… รูปลักษณ์ของเด็กผู้หญิงคนนั้นแปลกไปนิดหน่อย

มันเหมือนการได้พบเพื่อนเก่าหลังจากการแยกทางกันอันยาวนาน ถึงแม้เราจะไม่ได้พูดอะไรกัน แต่มันรู้สึกเหมือนเรากำลังแสดงความปรารถนาอย่างมาก

“พี่อี้หมอง พี่คิดว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นเยาวชนที่มีการศึกษาที่เราจะมารับหรือเปล่า หากเป็นเช่นนั้น ฉันไม่รู้ว่าฉันจะมีโอกาสพัฒนาความสัมพันธ์กับเธอหรือเปล่า ผู้หญิงคนนั้นสวยมาก ฉันไม่เคยเห็นผู้หญิงสวยขนาดนี้มาก่อน” หลี่เอ้อร์โกว ที่อยู่ข้าง ๆ โจวอี้หมิง เกาหัวด้วยความเขินอายในขณะที่เขาพูด

เมื่อได้ยินเช่นนี้ โจวอี้หมิง ก็อดไม่ได้ที่จะหันหน้าไปมองหลี่เอ้อร์โกว หลี่เอ้อร์โกวไม่ได้สังเกตเห็นดวงตาของ โจวอี้หมิง และยังคงยิ้มอย่างโง่เขลา อย่างไรก็ตาม เด็กหญิงตัวน้อยก็เดินมาหาเขาแล้ว บนรถแทรกเตอร์มีป้ายไม้สะดุดตาเขียนว่า "หมู่บ้านหลี่เจีย หลินมู่อิงเดินไปหาพวกเขาทั้งสองหลังจากสงบสติอารมณ์ลงแล้ว

“ฉันชื่อหลินมู่อิง เป็นเยาวชนที่มีการศึกษาที่เดินทางมาที่หมู่บ้านหลี่เจียน ส่วนฉันชื่อเซี่ยฮุ่ยเหม่ย เป็นเยวาชนที่มีการศึกษาเช่นกัน”

เสียงของหลินมู่อิง นุ่มนวลมาก แต่ไม่ได้ดูอ่อนแอเกินไป และเธอยังพูดจาด้วยน้ำเสียงที่จริงใจและมั่นใจมากอีกด้วย โจวอี้หมิง พยักหน้า หลี่ เอ้อร์โกวที่อยู่ด้านข้างรีบก้าวไปข้างหน้าและยื่นมือออกไปเพื่อจับมือกับหลินมู่อิง รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอช่างสดใสจริงๆ

“ฉันชื่อหลี่เอ้อร์โกว จากหมู่บ้านหลี่เจีย ส่วนคนนี้ชื่อโจวอี้หมิง พวกเรามารับพวกคุณ”

เดิมทีหลินมู่อิงถือกระเป๋าหนังงูไว้ในมือทั้งสองข้าง แต่เมื่อเห็นว่าหลี่เอ้อร์โกวมีความกระตือรือร้นมากขนาดนี้ เธอจึงอยากเอื้อมมือไปจับมือเขา แต่แล้ว โจวอี้หมิง ก็ก้าวมาข้างหน้าและยืนด้านหน้าของหลี่เอ้อร์โกว หลินมู่อิงได้แต่มองหลี่เอ้อร์โกวที่ยื่นมือค้างเอาไว้อยู่อย่างนั้น