บทที่10

"พี่มิลตื่นได้แล้วพี่..ถึงบ้านแล้ว"น้ำเสียงใสของน้องสาวข้างบ้าน..ปลุกคนตัวโตเสียงแจ๋ว

แต่ด้วยอาการป่วย..ชายหนุ่มจึงหลับลึกเหลือเกิน..ดวงตากลมโตสีน้ำตาลครุ่นคิด..ก่อนจะใช้วิธีในอดีตที่ 'เขา' กับ 'เธอ' เคยใช้ปลุกกันและกัน

อันธิยาปลดเซพตี้ฝั่งตัวเอง ก่อนจะโน้มตัวไปที่ตัวเขา...ริมฝีปากสีแดงรูปกระจับเริ่มไล้จูบแผ่วเบาตั้งแต่คิ้วหนาเข้ม..จมูกโด่งสันได้รูป..ก่อนที่จะแตะเบาๆที่ริมฝีปากสุดแสนเซ็กซี่..สัมผัสแผ่วเบาราวกับผีเสื้อหยอกเย้า ส่งผลให้ชายหนุ่มปัดมือออกไปอย่างรำคาญปนจั๊กกะจี้..แต่ยัยตัวแสบยังไม่ยอมหยุดยังคงทำซ้ำ

รามิลลืมตาตื่น..ด้วยทนไม่ไหว..กลิ่นสบู่อ่อนๆบนตัวเธอเกือบชิดจมูก ที่สำคัญร่างบอบบางของน้องสาวข้างบ้านเกือบจะแนบชิดกับตัวเขา

พอรู้ตัวว่า 'โดนลวนลาม' ร่างสูงใหญ่กระเด้งตัว แล้วดันยัยตัวแสบออกทันที..ตรงที่โดนไล้จูบร้อนผะผ่าว..หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ..ใบหน้าหล่อเหลาขึ้นสี

"เธอจะทำอะไรนะ!!"

"เก๊าะ..ปลุกพี่ไง"น้ำเสียงคนพูดสบายๆ แต่คนฟังไม่สบายด้วย..เขาเผลอยัยหื่นนี้ก็แอบลวนลามเขาแล้ว..รู้งี้อยู่บ้านกับยัยลูกสาวเจ้าระเบียบขี้บ่นดีกว่า

"ทำไมไม่ปลุกดีๆละ มาลวนลามฉันทำไม"

"เอ้า..สมัยก่อนเวลาฝ่ายไหนไม่ยอมตื่น..เราก็ใช้วิธีนี้นี่..ที่สำคัญพี่มิลเป็นคนสอนอัญเองนะ"

ยัยตัวเล็กยังไม่ยอมแพ้..ใบหน้าจิ้มลิ้มมู่ทู่..รามิลเม้มปากแน่น ตัวเขาใน 'อดีต' ช่างทำตัวปัญญาอ่อนแท้

"คราวหลังห้ามทำแบบนี้อีกนะ..ยัยแบน!"คนตัวโตสั่งห้ามทันที หูเห่อแดงก่ำ

"เดี๋ยวนะ..พี่ว่าใครแบน!"

"เธอไง"ไม่พูดเปล่า..ตาคมสวยยังหรี่มองหน้าอกที่แม่ให้มาน้อย...ยัยตัวเล็กอารมณ์ขึ้นทันที..ผู้หญิงคนไหนก็อยากจะหุ่นดีเซ็กซี่ทั้งนั้นแหละ

"หนอย..หายไป10ปีนี้ท่ามากจริงนะ..ให้หนูทบทวนมั้ย? ว่าอดีตเราเคยทำอะไรกันบ้าง"

ไม่พูดเปล่ายัยตัวเล็กคว้าตัวสามีเข้ามาประกบจูบ..ก่อนจะดุนลิ้นเข้าโพรงปากพี่เขา..เดิมชายหนุ่มยังอึ้ง..แต่ลิ้นสีชมพูสุดแสนน่ารักยังเร้ารือไม่เลิก..เขาเองก็อดตอบสนองไม่ได้..กว่าจะรู้ตัวลิ้นสองอันก็พัวพันยั่วเย้าไม่ได้หยุด..มันทั้งหวาน ทั้งลึกซึ้ง..เป็นเวลานานพอสมควรถึงจะถอนจูบ..ในรถมีเพียง..เสียงหอบของคนทั้งคู่

"ทีนี้..เลิกเรียกหนูว่าแบนได้ละ!..ถึงจะแบนแต่เรื่องอย่างว่าหนูก็เก่งใช้ได้นะ"นิ้วชี้ของยัยตัวแสบจิ้มที่อก พูดพร้อมยักคิ้วข้างเดียวไปด้วย..รามิลหรี่ตาลงก่อนจะส่งคำพูดเน้นย้ำ

"ยัยแบน!!"

"อร้าย พี่มิล!"

ไม่ทันได้จู่โจมต่อ..ไอ้ต้าวตัวสูงใหญ่ก็เปิดประตูทิ้งเธอไว้ในรถคนเดียว..เห็นเพียงใบหูแดงก่ำ..ใบหน้าจิ้มลิ้มของคนบนรถก็แดงขึ้นสีไม่ต่างกัน..ผมสีน้ำตาลหลุดลุ่ย..ปากรูปกระจับเจ่อ 

ทำไมแค่จูบ..ถึงตื่นเต้นขนาดนี้นะ..ใช่ว่าจะไม่เคยจูบกันซะหน่อย..แต่ไอ้สามีตัวแสบเหมือนจะจูบเก่งขึ้นไม่น้อย..10ปีที่หายไป..ไม่รู้ว่าไปเผลอฝึกกับใครหรือเปล่า?

ตอนที่ชายหนุ่มเข้าบ้าน..คนที่ชอบทำตัวเป็นแม่คนที่สองของเขา..อย่างยัยลูกสาวตัวแสบที่กำลังใช้สายตาคู่สวยมองสำรวจ..แต่ไม่ทันได้พูดอะไร..คนเป็นพ่อก็กระโจนขึ้นชั้นสองไปแล้ว

เด็กหญิงดารินบ่นอุบ

"ใช้ให้ไปช่วยงานม๊ะม๊า..ดันอู้งานซะงั้น..ใช้งานใช้การอะไรไม่ได้เลยผู้ชายคนนี้"

"บ่นอะไรของเรานะน้องอาย"เสียงทุ้มใจดีของคนเป็นยายไถ่ถามขึ้น..เจ้าหญิงของบ้านเลยหันไปอธิบาย

"ก็ผู้ชายคนนั้นซิคะ เลี้ยงเสียข้าวสุกจริงเชียว..อายบังคับให้ไปช่วยม๊ะม๊าขนผ้า..ขากลับแทนที่จะช่วยขนอันที่ไม่ได้ซักลงจากรถหน่อย..ยายยายดูเขาซิเดินตัวปลิวลงมาเลยแทนที่จะช่วยกันก่อน"น้ำเสียงหวานยังคงบ่นไม่หยุด คนเป็นยายได้แต่หัวเราะขำ

"เรานี้นะ อายุยังน้อยแต่ขี้บ่นจริงเชียว..แล้วเมื่อไรจะกลับไปเรียก 'ป๊ะป๋า' สักทีนะ..เรียกผู้ชายคนนั้น..คุณ..มันฟังดูยังไงไม่รู้นะลูก"

"ไม่อ่ะ..ป๊ะป๋าของหนูตายไปนานแล้ว..เขาตายตั้งแต่วันที่เลือกจะไปช่วยเด็กคนอื่น..หนูไม่มีวันเรียกเขาว่าป๊ะป๋าแน่นอน"น้ำเสียงคนพูดราบเรียบ แต่เจือความแง่งอน

ไม่ใช่เธอไม่เข้าใจหลาน..แต่เพราะเข้าใจเลยไม่อยากยัดเยียดอะไรให้มากไป ด้วยกลัวจะโดนต่อต้าน..มีแต่เวลาเท่านั้นที่จะช่วยแก้ไขได้

"อ้าว ยัยอัญเดี๋ยวแม่ช่วยลูก"คนเป็นแม่ทักทันที ที่เห็นลูกสาวทยอยขนตะกร้าเข้ามา..ใบหน้าจิ้มลิ้มยิ้มแป้นแล้น..ลูกสาวตัวแสบมองสำรวจร่างบอบบางของม๊ะม๊าจากบนลงล่าง พอเห็นริมฝีปากได้รูปเจ่อ..ผมสีน้ำตาลรุ่ยผิดปกติ เด็กหญิงเม้มปากแน่นทันที

"ม๊ะม๊า ผู้ชายคนนั้นรังแกม๊ะม๊าเหรอ?"

"หืมมม เปล่านี้ลูก"ใบหน้าจิ้มลิ้มหลบหน้าหลบตาคนเป็นลูกทันที..ร่างบอบบางรีบขนตะกร้าผ้าไปไว้หลังบ้าน

คุณนายนกได้แต่ส่ายหน้า บางทีหลานเธอก็เหมือนผู้ปกครองของลูกสาว..มากกว่าเธอที่เป็นแม่แท้ๆเสียอีก..ร่างอวบอ้วนเลี่ยงตอบคำถามโดยแยกย้ายไปขนตะกร้าผ้าที่เหลือในรถเก๋งคันน้อยต่อ

ทิ้งเด็กหญิงให้นั่งทำหน้างงคนเดียว

ตอนที่อันธิยาโผล่ออกจากห้องครัว..ลูกสาวคนสวยก็ไม่อยู่ที่โต๊ะแล้ว

"น้องอายละแม่"เธอตะโกนถามยายยาย

"เห็นว่าจะไปหาสายไหมนะลูก"

"จ๊ะแม่"

เดิมเธอคิดว่าถ้าพ่อของลูกกลับมา..ลูกสาวของเธอจะดีใจ..ในเมื่อตอนเด็กๆ น้องอายติดป๊ะป๋าซะขนาดนั้น..รอยแผลที่สูญเสียพ่อไป..คงต้องใช้เวลาร่วมกันมาชดเชย

ณ สนามเด็กเล็กของหมู่บ้าน

เด็กหญิงดารินกำลังไกวชิงช้าเหงาๆ เพื่อนสนิทอย่างสายไหมยื่นไอติมแท่งมาให้ เธอหันไปขอบคุณเพื่อน สายไหมเป็นเพื่อนตัวอวบอ้วนผิวขาวผ่อง

"อาทิตย์หน้าอายจะลาอยู่มั้ย"

"เราอยากไปโรงเรียน..แต่แม่คงไม่ยอม"เด็กหญิงบ่นอุบ ดวงตาคู่สวยหมองลง..สายไหมเห็นเพื่อนรักมีสีหน้าไม่ดีเลยถามตามประสาเด็ก

"ป๊ะป๋ากลับมาอายไม่ดีใจเหรอ"

"อื่อ..ไม่รู้ซิ..เห้อ"

"มีผู้ชายอีกคนในบ้านก็ดีออกนะ..มีคนใช้แรงงานเพิ่ม.."

"ไม่อะ ผู้ชายคนนั้นเหลาะแหละ..ต้องสั่งถึงยอมทำ"เด็กหญิงปฏิเสธทันที

ผู้ชายส่วนใหญ่เป็นแบบนี้ทุกคนมั้ยนะ เหมือนเด็กผู้ชายในห้อง..เวรตัวเองชัดๆแต่ชอบโดดเวร ใช้เด็กผู้หญิงในห้องให้ทำแทน..เพื่อนตัวอวบอ้วนยังคงปลอบต่อ

"แต่วันพ่อปีนี้อายก็จะมีคุณพ่อไปงานด้วยไง"

"เราคงไม่พาไปเหมือนทุกปีแหละ"

ถึงจะรำคาญสายตาคนอื่นที่มองมาว่า 'พ่อ' ของเธอหายไปไหน..หรือเพื่อนร่วมห้องขี้อิจฉาบางคนที่ชอบล้อเธอ..ว่าเป็น 'ลูกไม่มีพ่อ'

แต่เด็กหญิงตัวน้อยที่ผ่านเรื่องราวมาหลายปี..คำล้อพวกนั้นแทบไม่กระทบความรู้สึกเธอเลย..เธอเรียนเก่ง..เล่นกีฬาเก่ง..สวย..คุณครูกับเพื่อนห้องร่วมห้องหลายๆคนต่างก็รักเธอ..เพียงแค่เธอไม่มีพ่อ..กับฐานะที่บ้านไม่ดี..ใช่ว่าคุณค่าของเธอจะน้อยกว่าใคร

"อื่ม..แล้วอายจะเอาไงต่อ"เพื่อนรักยังถามใสซื่อ

"คงต้องฝึกให้ใช้การใช้งานได้ก่อนแหละ"

"อายพูดอะไร เราไม่ค่อยเข้าใจเลย"

"ก็..ฝึกให้ทำงานไง..เกิดเป็นลูกผู้ชายต้องทำงานซิ..จะให้เมียมาหาเลี้ยงได้ยังไง..ถึงม๊ะม๊าของฉันจะตั้งใจเลี้ยงก็เหอะ"น้ำเสียงท้ายออกแนวหงุดหงิด..สายไหมเองก็พอนึกภาพออก เลยได้เพียงแต่พยักหน้าเป็นเชิงสนับสนุน

แล้วก็ได้แต่คิดในใจว่า..สถานะ 'คุณพ่อ'ของบ้านนี้..มันช่างประหลาดไม่เหมือนบ้านอื่นโดยแท้

เด็กหญิงพอคิดได้ว่าต้องทำอะไรต่อไป..ร่างเล็กกระโดดลงพื้น..ทั้งยังโยนไม้ไอติมที่กินแล้วลงถังอย่างแม่นยำ..ดวงตาดำขลับระยิบระยับอารมณ์ดี

'ลูกหมาที่โรงเรียนยังฝึกได้..ผู้ชายคนเดียวที่สื่อสารกันได้ทำไมจะฝึกไม่ได้'

"นั้นเธอจะไปไหนอะ"

"กลับบ้านซิ..ได้เวลาอาหารเย็นละ..กลับช้าเดี๋ยวม๊ะม๊าเป็นห่วง"

แล้วเด็กดีของที่บ้านก็ลากเพื่อนตัวอวบอ้วนกลับบ้านด้วยอย่างอารมณ์ดี