บทที่ 7

ยามโหย่ว(17:00-18:59) หลี่เฟินหนิงเตรียมวัตถุดิบที่จะนำไปขายในวันพรุ่งนี้ โดยมีหวังลี่หมิงคอยเช็ดใบบัวไว้สำหรับห่อข้าวเหนียวหมูปิ้งให้ลูกค้า

"ท่านพี่หิวหรือยังขอรับ" หลี่เฟินหนิงเอ่ยถามเพราะเห็นว่าตอนนี้ก็ยามโหย่วแล้วเกรงว่าสามีของตนจะหิว

"พี่รู้สึกหิวนิดหน่อย" หวังลี่หมิงเอ่ยตอบภรรยาแม้ว่าความจริงเขาจะหิวมากก็เถอะ

"เช่นนั้นข้าจะทำอาหารให้ท่านพี่กินก่อนนะขอรับ กินข้าวเสร็จเราค่อยมาหมักหมูกับไก่ไว้" หลี่เฟินหนิงเอ่ยบอกพร้อมกับนำวัตถุดิบออกมาจากมิติ โดยที่หวังลี่หมิงยังคงตกใจทุกครั้งที่อยู่ๆของก็โผล่มาตรงหน้า

"มีอันใดให้พี่ช่วยหรือไม่" หวังลี่หมิงถามอย่างกระตือรือร้น เขาไม่อยากให้ภรรยาเหนื่อยเพียงฝ่ายเดียว

"ท่านพี่ช่วยข้าหุงข้าวได้หรือไม่ขอรับ" หลี่เฟินหนิงเอ่ยบอก

"ได้สิ" พูดจบหวังลี่หมิงก็ลุกขึ้นไปก่อไฟเพื่อเตรียมหุงข้าวทันทีส่วนหลี่เฟินหนิงก็กลับมาสนใจการเตรียมวัตถุดิบ

วันนี้หลี่เฟินหนิงจะทำเมนู ต้มยำทะเลน้ำข้น  หมึกผัดผงกะหรี่  และไข่เจียวปู    หลี่เฟินหนิงนำกุ้งมาปลอกเปลือกและผ่าหลังเอาเส้นดำออก จากนั้นจึงมาหั่ั่่นปลาหมึกและแล่เนื้อปลากระพงโดยแร่เอาแต่เนื้อ นำทั้งหมดไปล้างด้วยเกลือและน้ำเปล่าเพื่อดับกลิ่นคาว จากนั้นนำหม้อใส่น้ำขึ้นตั้งไฟ ใส่ข่า ตะไคร้ ใบมะกรูดลงไปรอจนน้ำเดือดจึงใส่พริกเผาและนมข้นจืดที่เอาออกมาจากในมิติ ปรุงรสด้วยน้ำปลา น้ำมะนาว  จากนั้นจึงใส่เนื้อปลาและเห็ดฟางลงไปรอจนเนื้อปลาและเห็ดสุกจึงใส่กุ้งและปลาหมึกลงไป เมื่อทุกอย่างสุกจึงยกลงจากเตาโรยหน้าด้วยผักชีฝรั่งและพริกชี้ฟ้าทุบพอหยาบ  จากนั้นก็ทำหมึกผัดผงกะหรี่ต่อ หลี่เฟินหนิงนำผงกะหรี่ นม พริกเผา และไข่มาผสมรวมกันพร้อมกับปรุงรส จากนั้นนำเทใส่กระทะที่ตั้งอยู่บนเตารอจนเดือดจึงใส่หมึกลงไปผัดทุกอย่างให้เข้ากันจนสุกเป็นอันเสร็จ   สุดท้ายไข่เจียวปู ตอกไข่ไก่สามฟองลงในถ้วยปรุงรสด้วยน้ำปลาเล็กน้อยแล้วตีไข่จนเป็นเนื้อเดียวกันจึงใส่เนื้อปูลงไป ตั้งน้ำมันให้ร้อนแล้วเทไข่ลงไป   เมื่อทุกอย่างเสร็จแล้วหลี่เฟินหนิงจึงนำทุกอย่างไปตั้งบนโต๊ะกินข้าว หวังลี่หมิงก็รีบตักข้าวตามออกไป

"อาหารพวกนี้คืออันใดหรือหนิงเออร์" หวังหลี่หมิงมองดูอาหารที่ไม่เคยพบด้วยแววตาเป็นประกาย น้ำซุปในถ้วยดูสีสันจัดจ้าน  อีกจานมีสีเหลืองนวลแต่มีกลิ่นแรงนิดหน่อยแต่ถ้าเป็นฝีมือภรรยาของเขาอย่างไรก็อร่อย

"อันนี้เป็นต้มยำรวมมิตรขอรับ  ส่วนอันนั้นคือหมึกผัดผงกะหรี่  อย่างสุดท้ายคือไข่เจียวปูขอรับ ท่านพี่ลองชิมดูว่าถูกปาดหรือไม่" หลี่เฟินหนิงตักต้มยำใส่ถ้วยเล็กๆสำหรับใส่อาหารประเภทแกงให้สามีได้ลองชิม

"อื้อ!  รสชาติดียิ่ง มีรสเผ็ดหน่อยๆกินเเล้วคล่องคอดีนัก" หวังลี่หมิงได้ชิมก็ตาเบิกกว้าง

"เช่นนั้นท่านพี่ทานเยอะๆนะขอรับ" หลี่เฟินหนิงบอกสามีด้วยรอยยิ้มเอ็นดู สามีของเขาเวลาเห็นของกินก็ทำตัวเหมือนเด็กน้อยไม่มีผิด

"อื้อ!" หวังลี่หมิงรีบคีบอาหารพร้อมกับจ้วงข้าวในถ้วยกินอย่างอเร็ดอร่อย ที่ถูกใจที่สุดคงจะเป็นต้มยำรวมมิตรเพราะเจ้าตัวซดน้ำจนเกลี้ยง  เมื่อกินข้าวเสร็จหวังลี่หมิงก็อาสาล้างจานเสร็จเคย ส่วนหลี่เฟินหนิงจะมาหมักหมูและไก่รอแล้วทั้งสองจึงช่วยกันนำมันเสียบใส่ไม้ไว้ ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยจึงพากันเข้านอน

 

ยามอวิ๋น (03:00-04:59) สองสามีภรรยาตื่นขึ้นจัดการทำธุระของตนให้เรียบร้อยก่อนจะพากันขนวัตถุดิบและอุปกรณ์ขึ้นเกวียนแล้วขับออกจากหมู่บ้านมุ่งหน้าสู่ตัวเมืองกว่าจะถึงก็ปลายยามอวิ๋น  ทั้งสองช่วยกันยกของลงจากเกวียนจากนั้นหวังลี่หมิงก็นำเกวียนไปจอดไว้ ณ ที่จอดเกวียนเพราะหากจอดทิ้งไว้กีดขวางทางจะถูกปรับเอาได้ เมื่อจอดเกวียนเรียบร้อยก็รีบกลับมาหาภรรยาที่ร้าน

"ท่านพี่ก่อไฟนะขอรับ ไม่ต้องใส่ถ่านเยอะนะขอรับ" หลี่เฟินหนิงเอ่ยบอกสามีส่วนตนเองก็ลงมือจัดของให้หยิบจับสะดวก เขานำข้าวเหนียวใส่ไว้ในหม้อดินเผาเพื่อให้กักเก็บความร้อนไว้ได้ๆม่ให้ข้าวเย็นเสียก่อน

"ได้" หวังลี่หมิงเมื่อได้รับคำสั่งจากภรรยาก็ทำหน้าที่ขอตนทันที 

รอสักพักจนไฟติดหลี่เฟินหนิงก็นำหมูและไก่ลงไปย่าง โดยไม้ที่เป็นเนื้อไก่จะใหญ่กว่าไม้ที่เป็นเนื้อหมู เพราะเนื้อไก่มีราคาถูกกว่ามาก  ย่างไปสักพักหมูปิ้งไก่ปิ้งก็ส่งกลิ่นหอมให้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาพลางน้ำลายไหลแต่ก็ยังไม่มีใครกล้าเข้ามาซื้อเพราะอาหารแปลกตาไม่เคยเห็น  จนหลี่เฟินหนิงต้องตะโกนเรียกลูกค้าเข้าร้าน

"เร่เข้ามา เร่เข้ามาขอรับ วันนี้ข้านำข้าวเหนียวหมูปิ้ง ข้าวเหนียวไก่ปิ้งมาขาย รสชาติดีอิ่มท้อง  ท่านทั้งหลายลองซื้อไปชิมดู ราคาถูกและอร่อย เร่เข้ามาขอรับ" 

"ขายอันใดหรือพ่อค้า" หญิงวัยกลางคนอดใจต่อกลิ่นหอมไม่ไหวเดินเข้ามาถาม

"ข้าวเหนียวหมูปิ้ง ข้าวเหนียวไก่ปิ้งขอรับ ท่านป้าลองชิมดูได้นะขอรับ" หลี่เฟินหนิงเอ่ยตอบ ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

"ไหนๆเอามาชิมดูหน่อย" หญิงวัยกลางคนเอ่ยอย่างสนใจ

"นี่ขอรับ" หลี่เฟินหนิงนำข้าวเหนียวหมูปิ้งใส่ใบบัวให้ลูกค้าลองชิมดู

"หื้ม!  รสชาติดียิ่งนัก!  ขายยังไงรึพ่อค้า" หญิงวัยกลางคนรีบถามอย่างกระตือรือร้นทันที  คนที่อยู่บริเวณนั้นได้ยินว่าอร่อยก็รีบกรูกันเข้ามาอย่างสนใจ

"ไหนๆอร่อยเหรอ"

"อร่อยจริงไหม"

"ขายยังไงรึพ่อค้า"

"ทุกท่านใจเย็นก่อนนะขอรับ   ข้าวเหนียว หมูปิ้ง ไก่ปิ้งของข้าขายเป็นชุดขอรับ ชุดเล็กมีีข้าวเหนียวกับหมูหรือไก่สามไม้ ราคา 3 อีแปะ  ชุดใหม่มีหมูหรือไก่หกไม้ราคา 5 อีแปะขอรับ" หลี่เฟินหนิงเอ่ยบอก

"ถูกจริง"

"ทำไมขายถูกจัง"

"แค่ 3 อีแปะก็ได้กินเนื้อสัตว์ตั้งสามไม้เลยหรือ"

"เพิ่มอีกแค่ 2 อีแปะก็ได้เนื้อเพิ่มตั้งสามไม้เชียวนะ"

"ทุกท่านขอรับ หากใครต้องการที่จะซื้อรบกวนเข้าแถวให้เป็นระเบียบด้วยนะขอรับ" หลี่เฟินหนิงเมื่อเห็นความวุ่นวายก็ตะโกนบอกลูกค้าทันที  เหล่าลูกค้าที่ได้ยินก็รีบพากันเข้าแถวอย่างเป็นระเบียบ ตอนนี้เป็นหลี่เฟินหนิงทำหน้าที่รับลูกค้าส่วนหวังลี่หมิงทำหน้าที่ย่างหมูและไก่ เมื่อทุกคนเข้าแถวเสร็จแล้วคนแรกก็เริ่มสั่งทันที

"ข้าเอาชุดเล็กสองชุด หมูหนึ่งชุดกับไก่หนึ่งชุด"  เมื่อคนแรกได้ของเสร็จคนต่อๆไปก็สั่งต่อทันที

"ข้าเอาหมูปิ้งชุดใหญ่สองชุด"

"ข้าเอาไก่ชุดเล็กหนึ่งชุด"

"เอาหมูและไก่ชุดใหญ่อย่างละสองชุด"

"ข้าเอาชุดเล็กอย่างละชุดนะพ่อค้า"

ใช้เวลาเพียงหนึ่งชั่วยามหมูและไก่ที่เตรียมมาสี่ร้อยไม้ก็หมดลง เนื่องจากมีลูกค้าเข้ามาต่อแถวซื้อเรื่อยๆ บางคนได้ยินว่าเป็นของอร่อยก็จนใจ บางนเห็นว่ามีคนต่อแถวซื้อหลายคนก็ลองมาซื้อบ้าง บางคนก็ซื้อไปแล้วกลับมาซื้ออีก หรือบางคนมีเพื่อนที่ซื้อไปกินแนะนำมา

"วันนี้ของที่ข้านำมาหมดแล้วนะขอรับ พรุ่งนี้ ข้าจะมาขายอีกครั้งในเวลาเดิมนะขอรับ" หลี่เฟินหนิงเอ่ยบอกลูกค้า

"หมดแล้วเหรอ"

"โอ้ย ข้ามาซื้อไม่ทันเห็นคนที่ซื้อไปบอกว่าอร่อย"

"พรุ่งนี้ข้าจะมาซื้อให้ได้"

เสียงโอดครวญของลูกค้าที่ซื้อไม่ทันดังขึ้น  หลี่เฟินหนิงได้แต่โค้งตัวขออภัย ก่อนจะช่วยสามีเก็บของกลับบ้านเพื่อเตรียมของมาขายอีกครั้งในวันพรุ่งนี้

 

"เหนื่อยหรือไม่" หวังลี่หมิงเอ่ยถามภรรยาในขณะที่ทั้งคู่เตรียมตัวเข้านอน

"ข้าไม่เหนื่อขอรับ  ท่านพี่เล่าเหนื่อหรือไม่ขอรับ" หลี่เฟินหนิงส่ายหน้าน้อยๆก่อนจะเอ่ยถามสามีกลับ

"เจ้าไม่เหนื่อยแล้วพี่จะเหนื่อยได้เยี่ยงไร" หวังลี่หมิงมองภรรยาด้วยแววตาลึกซึ้งทำให้คนที่ถูกมองก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย

"ท่านพี่พูดจาแบบนี้เป็นด้วยหรือขอรับ" หลี่เฟินหนิงเอ่ยถามเสียงเบา

"พี่พูดเช่นนี้กับเจ้าคนแรก" หวังลี่หมิงมองภรรยาที่ก้มหน้าเพราะความเขินแบบนี้เขาสามารถคิดว่าภรรยาเองก็เริ่มมีใจให้เขาเช่นเดียวกันได้หรือไม่

"หนิงเออร์" หวังลี่หมิงเรียกภรรยาเสียงเบา

"ขะ ขอรับ"

"ตั้งแต่แต่งงานเราสองคนยังมิได้เข้าหอกันเลย" หวังลี่หมิงพูดขึ้นยิ่งทำให้หลี่เฟินหนิงเขินจนอยากหายตัวไปจากตรงนี้

"ละ แล้วยังไงหรือขอรับ" แม้จะรู้ว่าสามีกำลังจะพูดอะไรแต่ก็อดถามออกไปไม่ได้ ใจดวงน้อยเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้น

"คืนนี้ เรามาเข้าหอชดเชยคืนวันแต่งงานดีหรือไม่" หวังลี่หมิงเองก็ใจเต้นระรัว ใจนึงก็ตื่นเต้นอยากจะรู้ความรู้สึกที่ภรรยามีให้เขาเป็นเช่นไร แต่อีกใจก็มีความหวาดกลัวจะถูกรังเกลียดอยู่เช่นกัน แต่ภรรยาบอกว่าไม่รังเกียจเขาแล้วนั่นทำให้หวังลี่หมิงมีความกล้ามากยิ่งขึ้น   แต่เมื่อเห็นภรรยาเงียบไปก็พลันใจเสีย แต่ยังไม่ทันจะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้นเขาก็ต้องยิ้มกว้างกับคำพูดของภรรยา

"ทะ ท่านพี่ เบามือกับข้าด้วยนะขอรับ"  สิ้นประโยคนั้นสองสามีภรรยาก็เข้าหอย้อนหลังเกือบค่อนคืนเลยทีเดียว

 

 

ยังไม่ได้แก้คำผิด เจอคำผิดส่วนไหนโปรดคำเม้นท์บอกด้วยนะคะ