6/3 เจ้าเมืองโจวอี้

แผนการทุกอย่างได้ตระเตรียมไว้แล้ว เหยาอี้เหยาระมัดระวังทุกฝีก้าวเพื่อไม่ให้ใครจับได้ โชคดีที่เมื่อวานมีคนก่อความวุ่นวายจึงทำให้ฉู่ซีเย่หันเหความสนใจไปจากนาง นางจึงฉวยโอกาสในเวลานั้นเพื่อหาทางติดต่อกับจี๋เฉวียน เพื่อขอความช่วยเหลือ

ฝ่ายจี๋เฉวียนหลบเลี่ยงทหารตระเวนเมืองจนมาพบนางได้ที่ท้ายตรอก เขาไม่เอ่ยถามว่าใครกันคือคนที่นางต้องการให้อารักขาไปยังจวนว่าการประจำเมืองในวันแต่งตั้งของฉู่ซีห่าวหรือนางต้องการทำอันใด เพราะเขาเคยบอกแล้ว ไม่ว่าเรื่องใด ขอแค่นางขอร้อง เขาจะทำให้

ยามอิ๋นท้องฟ้ายังมืดสนิท เหยาอี้เหยาลุกจากเตียงนอนก่อนจางลี่ นางผลัดเปลี่ยนชุดพิธีการตามที่ได้รับมอบมา ก่อนจะออกเดินทางไปสมทบกับคณะราชทูต นางนั่งบีบมือตนเองเพื่อระงับความตื่นเต้น แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถสงบใจลงได้

จิตใจนางหวั่นกลัว ยิ่งใกล้จวนว่าการเจ้าเมืองเท่าไหร่ นางก็ยิ่งกลัว

ขบวนของนางไปถึงจวนว่าการในลำดับแรกๆ ที่นั่งของนางอยู่ฝั่งตรงข้ามของลานที่ประดับประดาไว้ด้วยธงปลิวไสว ตรงกลางมียกพื้นสำหรับวางกลองประจำเมือง ผู้คนคลาคล่ำมากมายอยู่ภายในบริเวณงาน นอกจากนี้ บริเวณกำแพงด้านนอกยังเต็มไปด้วยชาวบ้านที่มารอสนับสนุนแม่ทัพฉู่ มวลชนเรือนหมื่นทำเอาเหยาอี้เหยากังวลว่าจี๋เฉวียนจะพาองค์หญิงมาถึงที่นี้ได้ทันเวลาหรือไม่

“อี้เหยา เจ้าสบายดีหรือเปล่า” ซ่างเจวี๋ยสังเกตมาตั้งแต่เมื่อครู่แล้วว่านางมีสีหน้าซีดเซียว แววตากังวลปิดไม่มิด คล้ายมีเรื่องไม่สบายใจ

“เปล่าเจ้าค่ะ ข้าน้อยเพียงแค่รู้สึกตื่นเต้นกับงานในวันนี้เท่านั้น” เหยาอี้เหยาพยายามอยู่ใกล้ซ่างเจวี๋ย เพราะลู่หมิงหรือกงจิ้งล้วนเป็นสายของไท่จื่อและฝ่าบาท

ความจริงซ่างเจวี๋ยก็เป็นสายของราชวงศ์ แต่เขาไม่เคยพยายามทำอะไรเช่นนั้น ทั้งยังจริงใจและหวังดีกับนางประหนึ่งน้องสาว นางจึงไว้ใจซ่างเจวี๋ยมากกว่าคนอื่น

“ไม่ต้องกังวลไป มีข้าอยู่” ซ่างเจวี๋ยระบายยิ้มกว้าง จับมือนางเป็นการให้กำลังใจ เหยาอี้เหยาจึงคลายความกังวลลงบ้างและยิ้มออกมาเป็นครั้งแรกของวัน จนกระทั่งเห็นว่ากงซุนหลางมองนางอยู่ สายตาเขาทำนางที่มีชนักติดหลังต้องหลั่งเหงื่อเย็นๆ

กงซุนหลางเป็นบัณฑิตหัวก้าวหน้าที่อยู่ข้างกายฉู่ซีเย่ ระดับสติปัญญาหรือความสามารถโดดเด่น หลายวันมานี้เขาไม่เคยปรากฏตัวให้เห็นเช่นนี้ เช่นเดียวกับฉู่ซีเย่ที่นางไม่ได้พบหน้านับตั้งแต่สองวันก่อน

“ว่าที่เจ้าเมืองฉู่มาแล้ว!”

เสียงตะโกนก้องด้วยความสรรเสริญดังขึ้นตั้งแต่ด้านนอกจวนว่าการ ชาวบ้านเรือนหมื่นที่ภักดีต่อสกุลฉู่ยินดีเป็นล้นพ้น ทุกคนยืนขึ้น ปรบมือต้อนรับการมาถึงของชายหนุ่มร่างสูงสง่าบนหลังอาชาสีปรอด สายตาทุกคู่ล้วนจับจ้องที่ว่าที่เจ้าเมืองคนใหม่ ทว่าเหยาอี้เหยาพยายามมองหาฉู่ซีเย่ แต่ไม่พบ

ท่ามกลางมวลชนเรือนหมื่น ไร้เงาของฉู่ซีเย่อย่างที่ควรจะเป็น ทั้งๆ ที่เขาควรมาอารักขา รักษาความปลอดภัยให้กับแม่ทัพฉู่

เขาไปไหน วันสำคัญของแม่ทัพฉู่แต่เขาไม่มาหรือ?

เหยาอี้เหยารู้สึกว่าเริ่มมีบางสิ่งบางอย่างไม่ถูกต้อง ครั้นเมื่อนางหันกลับไปหากงซุนหลางที่ยิ้มเล็กน้อยด้วยท่าทีสุภาพ ก่อนจะหันกายไปยังแท่นพิธี นางก็นั่งไม่ติดที่ อยากจะพบจี๋เฉวียนก่อนเวลา

“แม่ทัพกง ข้าน้อยอยากขอปลีกตัวสักครู่เพื่อทำธุระส่วนตัว”

“ให้ซ่างเจวี๋ยพาเจ้าไป” เหยาอี้เหยายอมให้ซ่างเจวี๋ยพาไป เพราะไม่งั้นลู่หมิงจะทำหน้าที่นี้แทน หลังจากนี้นางค่อยคิดหาทางแยกกับซ่างเจวี๋ยก็ไม่สาย

“วันนี้คนมาก อย่าเถลไถลแล้วรีบกลับมาโดยเร็ว” กงจิ้งย้ำเตือนเรื่องความปลอดภัย เนื่องจากวันนี้มีโอกาสที่จะเกิดเหตุลอบโจมตีสูง อยู่ที่ว่าจะเกิดรุนแรงเพียงใดเท่านั้น

“เจ้าค่ะ”

ฝูงชนมากมายอยู่รายล้อมรอบตัวนาง เหยาอี้เหยามองหาลู่ทางเพื่อแยกกับซ่างเจวี๋ยและจางลี่ ทว่าทั้งสองตามติดประชิดนางยากจะหาจังหวะได้ แต่ฟ้าเป็นใจให้นาง เบื้องหน้ามีเหตุวุ่นวายเล็กน้อยเนื่องจากมีคนเป็นลมหมดสติหลายคน แน่นอนว่าด้วยนิสัยแล้ว ซ่างเจวี๋ยย่อมต้องยื่นมือให้ความช่วยเหลือผู้ตกทุกข์ได้ยาก

“อี้เหยา เจ้ารออยู่ตรงนี้สักครู่ เดี๋ยวข้ามา”

“เจ้าค่ะ ท่านไปช่วยคนเถอะ” เมื่อมั่นใจว่าซ่างเจวี๋ยได้หันหลังไปแล้ว เหยาอี้เหยาก็ต้องจัดการกับจางลี่ที่ยังคงอยู่กับนาง ซึ่งหลังจากที่ได้อยู่ร่วมกันมาสักพัก นางก็เรียนรู้วิธีที่จะรับมือกับจางลี่ได้แล้ว

“คุณหนูเหยา ท่านเดินออกมาตรงนี้ทำไมเจ้าคะ แม่ทัพซ่างให้ท่านรออยู่ที่ฝั่งโน้นก่อน”

เหยาอี้เหยาหันไปหาจางลี่ ด้วยท่าทีจริงจัง

“ข้ามีเรื่องสำคัญจะพูดกับเจ้า จางลี่ ข้ารู้ว่าที่ผ่านมาเจ้าไม่อยากรับใช้ข้า และไม่เคยเห็นข้าอยู่ในสายตา ดังนั้นวันนี้ข้าจึงอยากยื่นข้อเสนอให้เจ้า ถ้าเจ้าคิดจะติดตามข้า เจ้าต้องฟังข้าเท่านั้น”

ถ้อยคำประกาศิตเช่นนี้ พึ่งออกจากปากคุณหนูเหยาครั้งแรก

“ข้าน้อยฟังท่านเจ้าค่ะ” แม้จะไม่อยากยอมรับ แต่แดนเหนือมีเพียงคุณหนูเหยาที่จางลี่จะพึ่งพาได้ นางจึงตัดสินใจที่จะติดตามคุณหนูเหยานานแล้ว

“ดี ไปบอกแม่ทัพซ่างว่าข้าหายตัวไปแล้ว”

ผู้คนมากมายช่วยอำพรางให้นางสามารถออกจากจวนว่าการได้อย่างราบรื่น โดยไม่เตะตาทหารรักษาการณ์แม้แต่คนเดียว

เหยาอี้เหยากึ่งวิ่งกึ่งเดิน นางวางแผนให้จี๋เฉวียนไปที่ตรอกซ้ายในอีกครึ่งชั่วยามเพื่อพาตัวองค์หญิงซึ่งจะแอบลอบหนีออกมาจากตรอกขวา เพื่อเปิดตัวในจวนว่าการก่อนที่ฉู่ซีห่าวจะถูกแต่งตั้งขึ้นเป็นเจ้าเมืองฉู่ แน่นอนว่าการปรากฏตัวขององค์หญิงเจ็ดที่ตายไปแล้ว ย่อมทำให้งานแต่งตั้งเจ้าเมืองต้องหยุดชะงัก แต่ก็ไม่ได้ล่มงาน เพียงแต่ยืดเวลาออกไปเท่านั้น

ซึ่งเท่านี้ก็เพียงพอแล้วให้พี่ชายของนางถูกแต่งตั้งเป็นแม่ทัพ

ในแผนการเดิมนั้น นางจะไม่มาพบพวกเขาแต่จะอยู่ในงาน ทว่าหลังจากเห็นกงซุนหลางและไม่พบว่าฉู่ซีเย่อยู่ในงาน เหยาอี้เหยาก็รู้สึกว่านางต้องมา เผื่อว่าเกิดเหตุขัดข้องใดๆ ขึ้น นางจะได้ช่วยพวกเขาให้ไปทันเวลา

หลังห่างออกมาจากงาน ผู้คนสองข้างทางเริ่มบางตา ชาวเมืองทั้งหมดไปกระจุกตัวอยู่ที่จวนว่าการ กระทั่งคนจากตรอกซ้ายขวา ยังไปกันเกือบหมดจนเหมือนตรอกร้าง

เหยาอี้เหยาหอบเหนื่อย เหงื่อผุดพราวในวันอากาศหนาว นางวิ่งมาถึงตรอกซ้าย ยังจุดที่นัดหมายกับจี๋เฉวียน ทว่าเขาไม่อยู่ มีเพียงร่องรอยฝีเท้าของคนจำนวนมากและเลือดสีอ่อนที่ซึมอยู่ในพื้นหิมะ

มีการต่อสู้ที่นี่

จี๋เฉวียนจะเป็นยังไงบ้าง นางร้อนใจขึ้นมาทันที แต่ก็ไม่รู้จะไปตามหาเขาจากที่ไหนนอกจากไปหาองค์หญิง ในใจหวั่นกลัวว่าจะเกิดอันตรายกับองค์หญิงจึงรีบไปที่เรือนของพระองค์ในตรอกขวาทันที

เท้าของนางทั้งเปียกชื้นและบาดเจ็บจากการเสียดสี แต่เรี่ยวแรงยังดีอยู่ กระทั่งวิ่งไปถึงตรอกขวาและได้เห็นว่ามีคนผู้หนึ่งนั่งจิบสุราอยู่ท่ามกลางหิมะโปรยปรายด้วยกิริยาสบายๆ

“ซื่อจื่อ...” เขานั่งอยู่หน้าเรือนขององค์หญิง บนร่างสวมชุดสีคราม ผมยาวเกลาไว้ด้วยเกี้ยว ระเบียบชุดเป็นทางการ เนื่องในโอกาสพิเศษ แต่งตั้งฉู่ซีห่าวขึ้นเป็นเจ้าเมือง

“มาเหนื่อยๆ กระหายหรือไม่”

ถ้วยคำนั้นเจือไปด้วยความเหยียดหยัน มุมปากหยักโค้งขึ้น ร่างกายของนางเหมือนพึ่งได้เผชิญกับพายุหิมะ รู้สึกหนาวเหน็บขึ้นมา

“ท่านรู้ทุกอย่างตั้งแต่เมื่อไหร่”

ฉู่ซีเย่จรดจอกสุราขึ้นมาลิ้มรส “ตั้งแต่ก่อนที่เจ้าจะวางแผน”

“เป็นท่านให้องค์หญิงส่งจดหมายมาหาข้า ให้ข้าวุ่นวายกับแผนการที่ไม่มีวันสำเร็จ”

เหยาอี้เหยาเข้าใจเรื่องทุกอย่างแล้ว แผนการของนางล้วนอยู่ภายใต้การชักใยของเขา นางช่างโง่เขลา ไม่เอะใจตั้งแต่ที่เห็นว่าจดหมายจากองค์หญิงผ่านด่านเขามาถึงนาง สองวันมานี้นางเคร่งเครียดวิ่งวุ่นเพื่อหาทางขัดขวางแม่ทัพฉู่ โดยไม่รู้เลยว่านางได้ถูกเขาควบคุมไว้หมดตั้งแต่แรกแล้ว

นางเดินตามหมากที่เขาวางไว้ทุกอย่าง!

ฉู่ซีเย่ให้องค์หญิงส่งจดหมายให้นาง ล่อลวงให้เหยาอี้เหยาคิดว่าสามารถขัดขวางฉู่ซีห่าวได้ โดยไม่รู้ว่าเป็นเขาที่วางแผนขึ้นทั้งหมด

“ข้าแปลกใจที่เจ้าติดกับง่ายๆ เช่นนี้ จึงรู้สึกเบื่ออยู่บ้าง” ละครฉากนี้เขานั่งชมอย่างเบิกบานใจมาสองวันแล้ว ครั้นได้เห็นสีหน้าผิดหวังของนาง ยิ่งพอใจเข้าไปอีก

“ท่านทำอะไรจี๋เฉวียน” แผนการพังแล้วนางต้องยอมรับ แต่จี๋เฉวียนเล่า ร่องรอยต่อสู้ที่ตรอกซ้ายบ่งบอกว่ามีการสูญเสียเลือดเนื้อไม่น้อย

“อย่าเข้าใจผิด ข้าไม่เกลือกกลั้วกับเหลือบไร” ฉู่ซีเย่เพียงส่งข่าวให้ไท่จื่อจัดการจี๋เฉวียน โดยใส่ความไปว่าเหยาอี้เหยากำลังคิดจะหนี เท่านี้ ไท่จื่อก็ไม่เอานางไว้แล้ว

เหยาอี้เหยากลับไปหาไท่จื่อไม่ได้ จี๋เฉวียนถูกทำร้ายบาดเจ็บ ยามนี้นางไร้ที่พึ่งแล้ว นอกจากฉู่ซีเย่

“ท่านสนุกมากเลยซินะ” เหยาอี้เหยารู้สึกว่านางตัวชา ตั้งแต่หัวจรดเท้าแทบจะไม่รู้สึกแล้ว

“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่มีทางเลือกเพราะไท่จื่อบีบเจ้า แต่ข้าบอกเจ้าแล้ว ว่าอย่าได้คิดจะทำอะไรเพ้อฝัน ไม่เช่นนั้นเจ้าอาจจะเจ็บตัวได้”

“ข้าน้อยเพียงอยากให้พี่ชายได้เป็นแม่ทัพ...”

“เจ้าทำตัวเอง”

ยามนั้นเสียงดังลั่นของกลองประจำเมืองดังขึ้น เป็นสัญญาณว่าแม่ทัพฉู่ได้ถูกแต่งตั้งเป็นเจ้าเมืองโจวอี้คนต่อไป

เหยาอี้เหยาทรุดลงกับพื้นหิมะ แมลงคุณไสยได้กำเริบขึ้นมาแล้ว เส้นเลือดในกายพลันเดือดพล่านและจับตัวเป็นน้ำแข็งจนหัวใจแทบหยุดเต้น นางคลานไปหาฉู่ซีเย่โดยอัตโนมัติ เพราะร่างกายของเขามีความอบอุ่นที่นางกำลังโหยหา ทว่าฉู่ซีเย่ถอยหลัง

“ซื่อจื่อ...ช่วยข้า...ด้วย...”

ทุกครั้งที่นางจะคว้าเท้าของเขาเอาไว้ได้ เขาก็จะถอยหลัง เป็นเช่นนี้จนเหยาอี้เหยาคลานไปหนึ่งช่วงตัว ฉู่ซีเย่กลับไม่แยแส ขึ้นรถม้าจากไป สุ้มเสียงเขาทิ้งท้ายไว้ให้นางหนึ่งประโยค

“ถ้าเจ้าคลานมาหาข้าถึงจวนสกุลฉู่ได้ ข้าจะให้ยาระงับพิษกับเจ้า”

"ซื่อจื่อ..."

เหยาอี้เหยาถูกความเจ็บปวดทิ่มแทงจนเดินไม่ไหว จึงคลานไปบนพื้นหิมะเย็นเฉียบเพื่อไม่ให้ตนเองรู้สึกเจ็บเกินไป เพียรพยายามทุกอย่างเพื่อเอาชีวิตวิดรอดให้ได้ แต่นางก็ไปไม่ถึงจวนสกุลฉู่

นางนอนหงายมองท้องฟ้าขมุกขมัวพร้อมกับปุยหิมะสีเงินที่งดงามเหลือเกิน เหยาอี้เหยาหยิบปิ่นเงินของท่านแม่ออกมากอดไว้กับตัว นางร้องไห้แต่ไม่คร่ำครวญ เจ็บปวดแต่ไม่กรีดร้อง

"ท่านแม่ ท่านตา...อี้เหยาเจ็บมากเลยเจ้าค่ะ..."

หิมะโปรยปรายอย่างเงียบงัน เหยาอี้เหยานอนอยู่ตรงนั้น ไม่ขยับเขยื้อนอีกเลย

รถม้าที่แล่นจากไปกับมา ฉู่ซีเย่เลิกม่านขึ้น เห็นนางหมดสติอยู่นอกตรอกขวา บนร่างมีหิมะขาวโพลนปกคลุม เหมือนศพร่างหนึ่งที่เริ่มแข็งทื่อ น้ำเสียงราบเรียบไม่สื่ออารมณ์เอ่ยถาม

"ตายหรือยัง"

จินเฟยตอบหลังตรวจลมหายใจนาง"ยังขอรับ"

"อืม"

"นายท่านจะให้ข้าน้อยทำอย่างไรกับคุณหนูเหยาขอรับ" หากนายของตนอยากจะทิ้งนาง ย่อมไม่เลี้ยวรถม้ากลับมาอีก

ฉู่ซีเย่ไม่ใช่มีเมตตาธรรมกับคนที่คิดหักหลังเขา แต่เป็นเพราะท่านพี่ขอร้องเอาไว้ เขาเลยไว้ชีวิตนาง "เอาตัวนางไปให้ท่านลุง ไม่มีคำสั่งข้า ห้ามนางกลับเข้ามาในเมืองโจวอี้แม้แต่ครึ่งก้าว"