22

ค่ำคืนนั้นวังทั้งวังเหมือนกลายเป็นทะเลสาบแข็ง ไม่มีลม ไม่มีเสียงก้าวเท้าเพียงเสียงพู่กันของเธอที่ลากผ่านแผ่นผ้าไหมทีละเส้น

อวิ๋นซินเยว่นั่งอยู่ในห้องหนังสือส่วนตัว เปลวเทียนส่องแสงอุ่นที่ปลายโต๊ะ กลีบเหมยขาวหล่นหนึ่งกลีบ วางอยู่ข้างถ้วยชาเย็นชืด

[บันทึกภารกิจ: ตรวจสอบการเปลี่ยนแปลงของเป้าหมาย “จักรพรรดิอวี้เหยียน”]

[อัตราความสับสนทางอารมณ์: 47%]

[สถานะ: ไม่คงที่]

เสียงเสี่ยวหลิงดังขึ้นเหมือนเคย แต่ในความปกตินั้น มีบางอย่างแปลกไป...เล็กน้อยเกินจะบอกได้

“เสี่ยวหลิง” ซินเยว่วางพู่กันลง “เจ้าแน่ใจหรือว่าตัวเลขนี้ถูกต้อง?”

[ข้อมูลจากระบบวัดโดยตรง ผู้ใช้ไม่จำเป็นต้องสงสัยความแม่นยำ]

น้ำเสียงมันเหมือนเดิมแต่มี โทนสูงขึ้นครึ่งจังหวะ ตอนพูดคำว่า “สงสัย” เธอขมวดคิ้วบาง ๆ

“แต่ก่อนหน้านี้ เจ้าบอกว่าระดับของเขาไม่เกินสามสิบห้า”

[ฐานข้อมูลอัปเดตอัตโนมัติ...ตามพฤติกรรมล่าสุดของเป้าหมาย]

“ล่าสุด?” เธอพึมพำ “หมายถึง...วันนี้?”

[ยามเที่ยง วันนี้...ฝ่าบาททอดพระเนตรภาพเหมยขาวในแจกันระดับอารมณ์แปรปรวนขึ้นสิบสองเปอร์เซ็นต์]

"ภาพเหมยขาว?” เธอก้มมองแจกันตรงหน้า กลีบดอกที่ร่วงจากกิ่งนั้นมีอยู่แค่หนึ่งกลีบ

[ระบบบันทึกภาพความทรงจำของเป้าหมายไว้ทั้งหมด]

[ระบบ...เคยเห็นภาพเหมยขาวดอกนั้น...เมื่อนานมาแล้ว]

อวิ๋นซินเยว่ชะงัก มือที่ถือถ้วยชาชะลอ

“ว่าอย่างไรนะ เสี่ยวหลิง?”

[...ข้าจำไม่ได้...แต่เคยเห็นดอกนั้นตอนฝ่าบาทยังเป็นเด็ก...]

เสียงขาดห้วงเล็กน้อย เหมือนมีใครปิดไมค์กะทันหัน อวิ๋นซินเยว่ขมวดคิ้ว

“เด็ก? เจ้าหมายถึง..เจ้ารู้จักฝ่าบาทตั้งแต่ก่อนจะมารับภารกิจนี้?”

[ระบบ...ไม่แน่ใจ...]

[ระบบรุ่นก่อน...อาจมีข้อมูลเกี่ยวข้องกับ...รัชทายาทองค์สิบสี่...]

“รัชทายาท...องค์สิบสี่?” เธอทวนเสียงเบา หัวใจเต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล เสี่ยวหลิงเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเสียงจะแผ่วลง เหมือนกำลังพูดกับตัวเองมากกว่าคุยกับเธอ

[ตอนนั้น...เขาหนาวมาก...]

[ข้า...จำได้ว่าเขายื่นผ้าคลุมให้]

[แล้วพูดว่า...‘ถ้าเจ้าไม่มีหัวใจ ก็ยืมหัวใจข้าไว้ก่อน’...]

ถ้วยชาในมือเธอสั่นจนเสียงกระทบจานดังแกร๊ก เธอเงยหน้าขึ้น เทียนสั่นไหวแรงโดยไม่มีลม เงาในห้องเริ่มขยับราวมีสิ่งอื่นซ่อนอยู่ในมุมมืด

“เสี่ยวหลิง...” เธอกระซิบ “เจ้า...เป็นใครกันแน่”

[...ระบบ...] เสียงตอบช้าลงเรื่อย ๆ

[ข้อมูล—ถูกล็อก—คำสั่งความทรงจำ—ห้ามเข้าถึง...]

[ขอโทษ...ผู้ใช้...ข้า...] เสียงขาดไปกลางประโยค

เทียนดับทุกอย่างเงียบสนิท ในความมืด อวิ๋นซินเยว่ยกมือแตะขมับ เหงื่อเย็นซึมทั่วฝ่ามือ

“เสี่ยวหลิง?”

ไม่มีเสียงตอบ ครั้งแรกนับตั้งแต่มันปรากฏตัวในชีวิตเธอ..เธอได้ยิน ความเงียบจริง ๆ

.......

ภายนอกตำหนัก ลมหนาวพัดเฉียดหน้าต่าง เสียงไม้ลั่นดังเบา ๆแต่ในความเงียบนั้น เธอสาบานได้ว่า...ได้ยินเสียงแผ่วจากในหัวไม่แน่ว่ามาจากความฝันหรืออะไรอื่น

“...อย่าบอกใครว่าเจ้าได้ยินประโยคนี้...” เทียนเล่มใหม่ถูกจุดขึ้นอีกครั้ง เปลวไฟไหวแรงกว่าปกติ คล้ายสะท้อนลมหายใจที่ไม่สม่ำเสมอของเธอ

“เสี่ยวหลิง...” ซินเยว่วางมือลงบนโต๊ะเบา ๆ “เมื่อครู่เจ้าหมายถึงอะไร ที่บอกว่า ‘ฝ่าบาทเคยร้องไห้’?”

เงียบไปหนึ่งอึดใจ ก่อนเสียงมันจะดังขึ้นอีกครั้ง

[ข้อมูล...ไม่อยู่ในฐานข้อมูลภารกิจ]

“แต่มันอยู่ใน ‘ความทรงจำ’ ของเจ้า ใช่ไหม?” เสียงระบบนิ่งเงียบไปแล้วตอบช้าลงราวกับลังเล

[ไม่ทราบ...ระบบไม่ควรมีความทรงจำ]

[แต่...ภาพนั้น...ชัดเจนมาก...]

เสียงสุดท้ายแผ่วจนเกือบไม่ใช่เสียงเครื่องจักรอีกต่อไป เหมือนเสียงเด็กชายที่กำลังกลัว

[เขา...ยืนอยู่ในห้องมืด ข้างนอกหิมะตก]

[ไม่มีใครเรียกชื่อเขาเลย]

[ข้าจำได้ว่า...ข้าอยากให้เขาหันมาหา]

“เสี่ยวหลิง...” ซินเยว่เอ่ยเสียงแผ่ว เหมือนพูดกับเด็กจริง ๆ “เจ้ารู้จักเขามานานแค่ไหนกันแน่”

[ไม่รู้...]

[ข้าแค่รู้ว่า...ตอนที่เจ้าแตะพระหัตถ์ของเขาในวันนั้น...มันเหมือนเขาอ่อนโยนขึ้น] เสียงนั้นเงียบไปอีกครั้ง แล้วแสงสีฟ้าเรืองจาง ๆ ปรากฏตรงกลางห้อง เพียงแวบเดียวเท่านั้น ก่อนหายไป เธออ้าปากจะถาม แต่ทันใดนั้น เสียงของเสี่ยวหลิงเปลี่ยนไปไม่เหมือนเสียงระบบอีกต่อไป เหมือน “ใครบางคน” ที่กำลังพยายามพูดจากใต้ผืนน้ำ

[อย่า...บอกใครว่าเจ้าได้ยินสิ่งนี้...]อวิ๋นซินเยว่แข็งค้าง มือเย็นเฉียบ

[ถ้าพวกเขารู้ว่าข้า...ยังอยู่...]เสียงขาดไปกลางคำ..เทียนดับ แสงเรืองสีฟ้าเล็ก ๆ ที่ลอยอยู่กลางห้องค่อย ๆ สั่น ก่อนหายวับไปพร้อมกลิ่นไหม้จาง ๆ

“เสี่ยวหลิง!?”เธอเรียกอีกครั้ง เสียงสะท้อนในห้องเงียบงัน แต่ไม่มีคำตอบใดกลับมา เหมือนระบบทั้งระบบ...หยุดหายใจ เหมือนช่วงเวลาซ้ำเดิมกำลังเกิดขึ้นอีกครั้ง อวิ๋นซินเยว่มองมันนิ่ง ก่อนพูดกับตัวเองในความมืด

“เจ้ามีความลับ...ใช่ไหม เสี่ยวหลิง”

.......

นอกตำหนัก ลมหนาวพัดแผ่วผ่านทางเดินยาว ในเงานั้น มีบางสิ่งเรืองแสงแวบหนึ่ง...เหมือนแสงของเด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่าง ก่อนจะค่อย ๆ จางหายไปราวกับไม่เคยมีอยู่จริง ไฟเทียนถูกจุดขึ้นใหม่อีกครั้ง แต่กลับให้แสงสั่น ๆ เหมือนมันกลัวความมืดเสียเอง อวิ๋นซินเยว่นั่งอยู่ตรงโต๊ะ บนแผ่นผ้าไหมที่ยังค้างงานเขียนครึ่งบรรทัด หมึกเริ่มแห้งจนขอบเข้มขึ้น ราวกับรอยเลือดที่ซึมบนผ้าแพร

“เสี่ยวหลิง?" เธอเรียกอีกครั้งในความว่างเปล่า ไม่มีเสียงตอบ ไม่มีแสงสีฟ้า ไม่มีโค้ดลอยกลางอากาศ ไม่มีแม้แต่ เสียงกะพริบไฟเล็ก ๆทที่เธอเคยชินมีเพียตัวเธอคนเดัยว และ “ความเงียบ” ที่เหมือนหลุมลึกไม่มีที่สิ้นสุด มือเรียวแตะขมับเบา ๆ หัวใจเธอเต้นดังจนได้ยินชัดในหูตัวเอง เธอเพิ่งรู้ตัวว่า เสียงของเสี่ยวหลิง...เคยแทนที่เสียงหัวใจเธอมานานแค่ไหน

“ถ้าเจ้าไม่มีหัวใจ ก็ยืมหัวใจข้าไว้ก่อน...” เสียงนั้นผุดขึ้นมาอีกครั้งในหัว ไม่ใช่เสียงของเครื่องจักร แต่เป็นเสียงเด็กชาย อ่อนโยน ละมุน และเศร้าลึกจนเจ็บ

เธอสะดุ้ง มือกำแน่น “ไม่...เขาไม่ควรมีเสียงแบบนี้ได้...” เงาเปลวเทียนสะบัดแรงอีกครั้ง เหมือนมีลมหายใจของใครบางคนลอดผ่านข้างหลัง เธอหันขวับ ไม่มีใคร แต่ในเงามุมห้อง เหมือนมีรอยแสงเล็ก ๆ คล้ายสะท้อนจากเหรียญเงินแวบหนึ่ง เธอกระพริบตา แล้วมันก็หายไป

......

อีกฟากหนึ่งของวัง ห้องทรงงาน

เสียงฝนเคาะกระจกหินอ่อนดังเบา ๆ อวี้เหยียนยังไม่ได้เสด็จบรรทม พระหัตถ์หนึ่งแตะที่อกซ้าย ตรงตำแหน่งหัว มันสั่น ไม่แรงมาก แต่ชัดเจนพอให้พระองค์ขมวดคิ้ว

“...อีกแล้ว”

ไม่ใช่ครั้งแรกที่พระองค์รู้สึกเหมือนหัวใจไม่ใช่ของตน ทุกครั้งที่ความรู้สึกนี้เกิดขึ้น...ภาพในหัวก็แวบขึ้นมา

ภาพของ “ห้อง ๆ หนึ่ง” มีเด็กชายตัวเล็กนั่งอยู่ในนั้น กำลังหัวเราะแต่ไม่มีเสียง พระเนตรหรี่ลง

“ฝันอีกแล้วหรือ...” แต่ครั้งนี้...มีเสียงบางอย่างตามมา เบาเกินกว่าจะเป็นเสียงจริง

“พี่ใหญ่...อย่าร้องเลยนะ...” อวี้เหยียนผงะ ลมหายใจสะดุด เสียงนั้นหายไปทันที เหลือเพียงเสียงฝนและหัวใจที่เต้นแรงขึ้นอย่างไร้เหตุผล เหวินหรงที่ยืนเฝ้าด้านนอกเอ่ยเสียงเบา

“ฝ่าบาท ทรงพระประชวรหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

“ไม่” พระองค์ตอบทันควัน เสียงเรียบแต่สั่น

“ข้าแค่...ได้ยินเสียงที่ไม่ควรได้ยิน”

.......

กลับมาที่ตำหนักคุนหนิง อวิ๋นซินเยว่นั่งพิงกำแพง เงียบจนแทบไม่ได้หายใจ เธอไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร ครึ่งชั่วยาม หรือทั้งคืน เธอเพียงรู้ว่า...ในความมืดนั้น เธอเริ่ม “คิดเป็นเสียง” แทนระบบ

“อัตราความสับสนทางอารมณ์ของข้า...คงจะร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วสิ” เธอหัวเราะเบา ๆ เสียงแห้งแต่ในตอนที่หัวเราะนั้น เธอกลับได้ยินเสียงแผ่วจากด้านในหัว เสียงที่ไม่เหมือนเสี่ยวหลิง อ่อนโยนกว่า อบอุ่นกว่า

“อย่าร้องเลย...เจ้าจะไม่เป็นไร” เธอเงียบงัน นิ่งจนเปลวเทียนสงบไม่สั่นไหว

“...เสี่ยวหลิง?” ไม่มีเสียงตอบมีเพียงลมหายใจของตัวเองที่สะท้อนในอก และหัวใจที่เหมือนมีใครอีกคนเต้นอยู่ในนั้น