บทนำ

ฉันไม่ได้ต้องการชีวิตที่​สมบูรณ์แบบ ฉันต้องการชีวิตที่มีความสุข

เพราะความสมบูรณ์แบบของชีวิตคือการที่เราเข้าใจถ่องแท้ว่าชีวิตไม่มีวันสมบูรณ์

ในตอนบ่ายวันหนึ่ง เมื่อกลับจากโรงเรียน พบฟ้าขับรถมอเตอร์ไซด์สีเขียวคู่ใจ ปราดเข้ามาจอดในโรงรถอย่างเช่นเคย หล่อนดับเครื่องและล๊อคกุญแจด้วยความเคยชิน มือเรียวเล็กของหล่อนค่อยๆถอดหมวกกันน็อคออก หล่อนใช้มือสางผมที่ยุ่งเหยิงอย่างลวกๆ ทันทีที่เห็นรถกระบะตอนเดียวกลางเก่ากลางใหม่จอดอยู่ข้างรั้วถัดจากประตูหน้าบ้านของหล่อน

“นั่นรถป้าพรรณีนรกแตกนี่  มาทำอะไรแถวนี้นะ”

ความสงสัยเกิดขึ้นและทันใดนั้นเพลิงโทสะก็เจิดจ้าในนัยน์ตาคู่นั้น

“ หรือว่า???? เชี่ยยยย ไม่ได้การละ”

ไวเท่าความคิด พรฟ้าวิ่งกระโจนพรวดพราดเข้าไปในบ้าน  เมื่อก้าวเข้ามาในบ้านครึ่งไม้ครึ่งปูนสองชั้น ก็พบพรพรรณ น้องสาวต่างแม่ คนที่มักมองหล่อนด้วยสายตาราวกับว่าเธอเป็นตัวประหลาดอยู่เสมอ และ ไม่เคยพูดคุยกับหล่อนแม้สักประโยคแต่มักนำเรื่องราวของหล่อนไปบอกให้แม่ของเธอ เจ้พรรณี  หรืออีกนัยหนึ่ง แม่เลี้ยงของหล่อนนั่นเอง

เด็กสาวยืนอยู่ในห้องรับแขกของหล่อน กำลังรื้อข้าวของออกจากตู้เก็บของ และชั้นวางของอย่างรีบเร่ง โยนใส่กล่องกระดาษสีเทาใบใหญ่ๆ หลายกล่อง ไม่เว้นแม้แต่ผ้าห่มและหมอนสีตุ่นสีมอซอเก่าโกโรโกโส

“เฮ้ย !แกทำอะไรน่ะ หยุดนะ”

พรฟ้าตะคอกถามน้ำเสียงเกรี้ยวกราดด้วยความโมโหอย่างสุดขีด หล่อนมือสั่น ใจสั่น หน้าร้อนผ่าว เม้มปาก หน้าตาถมึงทึง  หล่อนเดินกระแทกเท้าเข้ามาในห้อง  จ้องมองน้องสาวต่างมารดาด้วยสายตาเหมือนจะกินเลือกกินเนื้อ

พรพรรณตกใจ หันมามองหล่อนด้วยสายตาหวาดกลัวสั่นศีรษะและชี้ไปทางชานพักบันไดข้างหลัง ที่ซึ่งมีเจ้พรรณีปรากฏตัวขึ้นในตอนนั้นเอง สตรีร่างสันทัด ออกท้วม ย้อมผมสีม่วงยาวถูกขมวดไว้ที่ท้ายทอยแล้วคลุมด้วยอะไรคล้ายๆ ตาข่าย

ใบหน้ากลมไร้ชั้นคอนั้นถูกเติมแต่งด้วยเครื่องสำอางหนา รองพื้นไม่เข้ากับผิวจริง จนทำให้ใบหน้าลอยออกมาคล้ายภาพนูนต่ำ  ดวงตาถูกแต่งแต้มด้วยอายแชโดสีม่วงช้ำ กรีดอายไลเนอร์บนและล่างสีดำเข้มจนดูคล้ายคนเบ้าตาลึก ริมฝีปากทาทับด้วยลิปสติกสีแดงแปร๊ดฉูดฉาด ราวกับกินเลือดสดมาหมาดๆ

ร่างท้วมนั้นสวมชุดชีฟองสีเขียวฟูฟ่องกรุยกรายยาวกรอมเท้า   โดยรวมแล้วคล้ายกับนกแก้วมาคอลอย่างน่าขัน แต่ก็หาได้รู้ตัวไม่   หล่อนพกพาความมั่นใจอยู่เสมอ หล่อนตั้งใจแต่งแบบนี้เพื่อให้เหมาะสมกับตำแหน่งคุณนายภริยาตำรวจชั้นประทวน ดาบสมพร กว่าหล่อนจะได้เขามาหล่อนสูญเงินไปมากมายเพื่อปรนเปรอเขา กระทั่งยอมเป็นเมียรองของเขา ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่า ดาบสมพรนั้นมีลูกเมียอยู่ก่อนแล้ว ซึ่งก็คือมารดาของพรฟ้านั่นเอง

พรฟ้าหันขวับมามองเจ้พรรณี พร้อมเดินย่างสุขุมเข้าหาเกือบประชิดตัวจนฝ่ายนั้นถอยกรูดไปชิดขั้นบันได เจ้พรรณีใจเสีย แต่ก็ทำใจดีสู้เสือ  แม้จะได้ยินกิตติศัพท์ของลูกเลี้ยงคนนี้ในเรื่องของความใจกล้า ไม่ยอมใคร  ถึงขั้นตีต่อยทำร้ายคน ราวกับเด็กผู้ชาย

“อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นฉันฟ้องพ่อแกแน่ นังหมาบ้า”

พรฟ้ายิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ เดินขึ้นไปบนชานบันไดเอื้อมมือกระชากผมของเจ้พรรณี มือเล็กๆแต่แข็งแกร่งนั้นลากร่างท้วมให้มาอยู่กลางห้องแล้วผลักออกสุดแรง ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของสองแม่ลูก  พรพรรณมัวแต่กรีดร้องโวยวาย จึงไม่ทันรับร่างของผู้เป็นมารดา  สาวใหญ่ถลาลงพื้นก้นจ้ำเบ้าดังพลั่ก  ศีรษะนางถูกกระแทกกับพนักเก้าอี้  นางค่อยๆใช้มือคลำบริเวณที่ถูกกระแทก และพบว่ามีของเหลวเลือดสีแดงติดมือมา ใบหน้าบิดเบี้ยวเหยเกด้วยความเจ็บปวด เงยหน้ามองพรฟ้าด้วยสายตาโกรธแค้นชิงชัง  พลางชี้หน้าสบถคำหยาบ

“อีเด็กชั่ว อีนังเด็กสารเลว แกตั้งใจจะฆ่าฉันใช่ไหม”

“.....”  พรฟ้าไม่ตอบ แต่เดินเข้ามานั่งที่โซฟารับแขกอย่างใจเย็น หันหน้าไปมองน้องสาวต่างมารดาด้วยสายตาดุดันคมกริบ  ทำเอาผู้ถูกจ้องหันรีหันขวาง ทำตัวไม่ถูก

พรพรรณเห็นแม่ตัวเองถูกกระทำแบบนั้น  จึงคิดหนีเอาตัวรอด รีบถอยกรูดออกไปนอกประตูบ้าน  ก่อนจะตะโกนบอก

“แม่ หนูว่าหนูไปรอที่รถนะ”

สิ้นเสียงหล่อนก็วิ่งไปที่รถกระบะคันเก่านั้นอย่างไม่รีรอ

“จะไปไหนนังลูกตัวดี !มาช่วยจัดการนังหมาบ้านี่ก่อน”

“หุบปากเน่าๆของแกเดี๋ยวนี้ ! นังแองกรี้เบิร์ด พาลูกนกกระจอกของแกออกไปจากบ้านนี้ซะ และอย่าได้ย่างกรายเข้ามาให้ฉันได้เห็นอีกเป็นอันขาด  อย่าแม้แต่จะคิดเอาของในบ้านหลังนี้ไป แม้เศษดินเศษหญ้า ทุกอย่างในบ้านมันเป็นของแม่ฉันและฉัน   ฉันจะไม่เตือนแกเป็นครั้งที่ 2 ถ้ายังมาที่นี่อีก ฉันไม่รับรองความปลอดภัยของแกแน่”

ร่างท่วมค่อยๆยันกายลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล นางพยายามทรงตัวยืนให้มั่น  หันมามองพรฟ้าอย่างเกลียดชังปนระแวง แม้จะเจ็บไปทั่วตัว แต่ก็ยังไม่วายชี้หน้าข่มขู่

“แกระวังตัวให้ดี ฉันไม่ปล่อยให้แกลอยหน้าลอยตาแบบนี้ไว้แน่  ฝากไว้ก่อนเถอะ ฉันจะพาตำรวจมาจับแก”

“ฉันไม่รับฝากอะไรทั้งนั้น เชิญไปแจ้งตำรวจเลยจ้า ฉันก็จะแจ้งความกลับว่าป้าและลูกสาว แก๊งค์ปากนกกระจอก บุกรุกบ้านฉันและเข้ามาขโมยของในบ้านฉันด้วย ให้มันรู้ไป ใครกันแน่ที่จะโดนตำรวจจับ”

พรฟ้าสวนตอบอย่างไม่เกรงกลัว หล่อนเดินตรงเข้าไปหาเจ้พรรณีอีกครั้ง ทำเอาร่างท้วมนั้นรีบเดินขโยกเขยกลากขาไปยังรถกระบะที่มีลูกสาวสตาร์ทรถรออยู่ ทันทีที่ผู้เป็นแม่เข้าไปนั่งในรถ พรพรรณก็รีบเร่งคันเร่งออกรถ จนเจ้พรรณีที่ยังไม่ทันตั้งตัวหัวคะมำทิ่มไปข้างหน้ารถ นางตวาดด่าลูกสาวและตบหัวจนพรพรรณหน้าเบ้ แต่ไม่กล้าเถียงผู้เป็นแม่ นางเร่งให้ลูกสาวพาไปคลีนิคเพื่อทำแผล

พรฟ้ายืนกอดอกพิงประตูมองสองแม่ลูกจนลับตา นี่ไม่ใช่ครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่เธอต้องรับมือกับความประสาทและเห็นแก่ตัวของเจ้พรรณีผู้เป็นแม่เลี้ยง โดยผู้เป็นพ่อ ดาบสมพร ไม่สามารถช่วยเหลือลูกสาวคนโตอย่างเธอได้เลย ด้วยเหตุเพราะเขายังต้องพึ่งพาอาศัยเงินจากเจ้พรรณีช่วยต่อชีวิตในแต่ละเดือนที่รายได้ชักหน้าไม่ถึงหลังเพราะเอาไปลงกับขวดเหล้าจนหมด

พรฟ้ากดข่มอารมณ์เศร้าใจไว้ ฝืนยิ้มออกมาจนสุดกำลัง รอยยิ้มจางๆนั้นคล้ายกับจะยอมรับกับทุกสิ่งใ