MasukShare
หอมมัดจำ (1)
Terakhir Diperbarui:
2025-05-17 20:30:13“ข้าลืมไปหมดแล้ว”
อู่เหยียนไม่ปฏิเสธว่ารู้สึกดีกับลู่ผิงถิง ยังดีที่รู้ชัดแจ้งก่อนที่จะถลำลึกไปมากกว่านี้ “นางมาขอให้ข้าไปรักษามารดาของนาง ข้ากับนางเพิ่งรู้จักกันเมื่อวาน พอใจยัง”
“เช่นนั้นก็ไปรักษา”
“รู้แล้ว รอนางหาบัวหิมะเหมันต์มา”
มู่เซียวเซ่อหยิบหลักฐานขึ้นมาดูทีละอย่าง “แล้วเหตุใดนางถึงเมาเพียงนั้น เจ้าคิดไม่ซื่อกับนางใช่รึไม่”
ยังไม่จบอีกจะบ้าตาย “โอ๊ยเซียวเซ่อ เจ้าควรถามข้าเรื่องที่ข้าลำบากลำบนสืบมา ไม่ใช่มาถามแต่เรื่องชายาของเจ้า” อู่เหยียนบ่นที่สหายไม่สนใจความลำบากของเขา “เจ้านี่เป็นเอามากแล้วจริง ๆ” คำท้ายนี้เขาพูดในลำคอ ไม่ให้สหายได้ยิน
แต่เมื่อเห็นสหายมองนิ่ง ๆ อย่างไม่ยอมจบ เขาจึงจำต้องเล่าอย่างละเอียดให้สหายฟัง “ก็ได้...ก็ได้...เริ่มแรกนางปีนเข้ามาในห้องข้า” เล่าต่อไปอย่างออกรส “นางคิดว่าข้าชมชอบบุรุษ” ยิ่งเล่าก็ยิ่งนึกถึงสตรีน่ารักคนนั้น “จากนั้นข้าก็แกล้งนางให้ดื่มสุราพอนางเมาข้าก็ไสหัวตัวเองไปหาที่นอนห้องอื่น”
มู่เซียวเซ่อมองสีหน้าแววตาสนุกสนานปนความสุขของสหายตาขวาง “อู่เหยียน เงินค่าจ้างเจ้าคราวนี้ไม่ต้องรับ” เขาหยิบ
Bab terbaru
พระชายาจำยอม ตำราลับฉบับทำบุตร (1)
“หม่อมฉันติดหนี้น้ำใจท่านอ๋องแล้วหนึ่งครั้ง ขอบพระทัยมากนะเพคะ” ลู่ผิงถิงยิ้มกว้างรอยยิ้มนี้ออกมาจากใจไม่ได้เสแสร้ง“ไม่มีหนี้น้ำใจสำหรับสามีภรรยา” อ๋องหนุ่มใช้นิ้ว เขี่ยจมูกได้รูป เขายิ้มกว้างให้พระชายาตัวน้อยของเขาเช่นกัน“เช่นนั้นหม่อมฉันจะไปหาหมอเทวดาเหยียน”อ๋องหนุ่มหุบยิ้มอย่างรวดเร็ว “ไม่ต้องไปหาเขา รออยู่กับข้าที่นี่ ตอนรักษาข้าจะไปด้วย” เขาไม่ปล่อยให้สองคนนี้อยู่ด้วยกันอีกเป็นอันขาด จากนี้ไปจะปล่อยนางให้คาดสายตาไม่ได้แล้ว เกิดเมาสุราขึ้นมานางอาจจะควบคุมตัวเองไม่ได้“แต่หม่อมฉันต้องกลับไปดูแลท่านแม่ที่จวนลู่”“ข้าจะไปกับเจ้า”“....”อ๋องหนุ่มเตรียมบัวหิมะเหมันต์ แล้วพาพระชายาออกจากจวนอ๋องไปจวนลู่ สั่งให้พ่อบ้านจางไปแจ้งข่าวอู่เหยียนที่หอเฟิ่งหวง ว่าพรุ่งนี้ให้ไปรักษาท่านแม่ยายที่จวนตระกูลลู่ณ จวนตระกูลลู่ลู่ผิงถิงสังเกตุคิ้วที่ขมวดแน่นของสามีก็รู้ว่าเขาไม่คุ้นชินกับสถานที่คับแคบแห่งนี้ “ท่านอ๋อง ที่นี่คับแคบมาก ถ้าท่านรู้สึกไม่สะดวกกลับไปพักที่จวนอ๋องก็ได้นะเพคะ”“ข้าอยู่ได้”“...” อยู่ได้เหตุใดต้
พระชายาจำยอม หอมมัดจำ (2)
“ไม่มีพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องเสวยได้ทุกอย่าง” พ่อบ้านจางตอบทันครวญอย่างไม่คิด เขาเห็นท่านอ๋องเสวยสิ่งใดก็ดูเอร็ดอร่อยไปหมด“แล้วเมนูที่ท่านอ๋องชอบกินที่สุดเป็นเมนูใด”“ไม่...พระชายาจะลงครัวทำอาหารให้ท่านอ๋องหรือพ่ะย่ะค่ะ” พ่อบ้านจางเอียงคอถามยิ้ม ๆ เขาเกือบตอบไปแล้วว่าไม่มีเห็นใบหน้างดงามของพระชายาแดงระเรื่ออย่างเขินอาย พ่อบ้านจางยิ่งยิ้มกว้างเข้าไปใหญ่“ทำไม หรือข้าไม่ควรปรนนิบัติสามีของข้า” ลู่ผิงถิงปั้นหน้าบึ้งตึงถามออกไป“กระหม่อมผิดไปแล้ว พระชายาโปรดอภัยให้ด้วย กระหม่อมคิดว่า ท่านอ๋องชอบทานทุกอย่างที่พระชายาลงมือทำให้พ่ะย่ะค่ะ”“ดี ถ้าเขาไม่ชอบข้าจะลงโทษเจ้า” ลู่ผิงถิงกล่าวจบก็เดินไปที่ห้องครัวนางเห็นวัตถุดิบแล้วจึงเลือกทำ อาหารมาสองสามอย่างนางต้มซี่โครงหมูเปรี้ยวหวาน ซึ่งเป็นเมนูที่นางชอบกิน และฝึกทำกับมารดาอยู่นานกว่าจะปรุงรสชาติให้อร่อยเหมือนมารดาทำได้จากนั้นก็ต้มน้ำแกงรากบัวอีกหนึ่งอย่าง และอาหารจานสุดท้ายคือพัดผัก เมนูพวกนี้เป็นอาหารที่นางชอบ เมื่อนางไม่รู้ว่า ชินอ๋องชอบทานสิ่งใดบ้าง จึงตัดสินใจทำสิ่งที่ตัวเองชอบไปเสียเ
พระชายาจำยอม หอมมัดจำ (1)
“ข้าลืมไปหมดแล้ว”อู่เหยียนไม่ปฏิเสธว่ารู้สึกดีกับลู่ผิงถิง ยังดีที่รู้ชัดแจ้งก่อนที่จะถลำลึกไปมากกว่านี้ “นางมาขอให้ข้าไปรักษามารดาของนาง ข้ากับนางเพิ่งรู้จักกันเมื่อวาน พอใจยัง”“เช่นนั้นก็ไปรักษา”“รู้แล้ว รอนางหาบัวหิมะเหมันต์มา”มู่เซียวเซ่อหยิบหลักฐานขึ้นมาดูทีละอย่าง “แล้วเหตุใดนางถึงเมาเพียงนั้น เจ้าคิดไม่ซื่อกับนางใช่รึไม่”ยังไม่จบอีกจะบ้าตาย “โอ๊ยเซียวเซ่อ เจ้าควรถามข้าเรื่องที่ข้าลำบากลำบนสืบมา ไม่ใช่มาถามแต่เรื่องชายาของเจ้า” อู่เหยียนบ่นที่สหายไม่สนใจความลำบากของเขา “เจ้านี่เป็นเอามากแล้วจริง ๆ” คำท้ายนี้เขาพูดในลำคอ ไม่ให้สหายได้ยินแต่เมื่อเห็นสหายมองนิ่ง ๆ อย่างไม่ยอมจบ เขาจึงจำต้องเล่าอย่างละเอียดให้สหายฟัง “ก็ได้...ก็ได้...เริ่มแรกนางปีนเข้ามาในห้องข้า” เล่าต่อไปอย่างออกรส “นางคิดว่าข้าชมชอบบุรุษ” ยิ่งเล่าก็ยิ่งนึกถึงสตรีน่ารักคนนั้น “จากนั้นข้าก็แกล้งนางให้ดื่มสุราพอนางเมาข้าก็ไสหัวตัวเองไปหาที่นอนห้องอื่น”มู่เซียวเซ่อมองสีหน้าแววตาสนุกสนานปนความสุขของสหายตาขวาง “อู่เหยียน เงินค่าจ้างเจ้าคราวนี้ไม่ต้องรับ” เขาหยิบ
พระชายาจำยอม อย่าคิดเกินเลย (2)
ไม่ ห้ามคิดถึงช่วงเวลานั้นอีก น่าอาย น่าอายชะมัดลู่ผิงถิงส่ายหน้าไปมา หยิบอาภรณ์ตัวเองแล้วรีบวิ่งเข้าไปหลังฉากกั้น นางหลับตาจับตรงบริเวณหัวใจที่เต้นรัวราวกับจะทะลุออกมานี่นางทำบ้าอะไรลงไปก๊อก ก๊อก เสียงประตูถูกเคาะพร้อมเสียงเรียก “ถิงเอ๋อร์ เจ้าตื่นรึยังข้านำน้ำแกงสร่างเมามาให้”ลู่ผิงถิงที่อยู่หลังฉากกั้นตาเบิกโพลง นางยังสวมเสื้อผ้าไม่เสร็จเลย หูได้ยินเสียงฝีเท้าบุรุษบนเตียงเดินไปเปิดประตูแล้ว“เซียวเซ่อเจ้ามาทำอะไรที่นี่ แล้วนี่เจ้า...” คำพูดของ อู่เหยียนหยุดลง อ้าปากค้าง เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายใส่เพียงกางเกงซับในสีขาวตัวบาง เผยแผ่นอกกว้างและกล้ามท้องที่เรียงลอนเป็นมัด เท่านั้นยังไม่พอยังมีรอยม่วงช้ำรอยโดนกัดหลายจุด ตามซอกคอ แผ่นอก และหน้าท้องที่ไหล่ขวามีเลือดที่แข็งตัวแล้วเป็นรอยฟัน เมื่ออีกฝ่ายหันหลังเดินเข้าไปในห้อง อู่เหยียนก็เบิกตากว้างขึ้นกว่าเดิม แผ่นหลังของสหายเต็มไปด้วยรอยเล็บ นี่พวกเขา นี่...นี่พวกเขาอู่เหยียนมองไปบนเตียง เมื่อไม่พบสตรีตัวเล็กที่เมามายเมื่อคืน เขาก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก“เจ้ามาทำอะไรที่นี่” อู่เ
พระชายาจำยอม อย่าคิดเกินเลย (1)
เช้าวันรุ่งขึ้น ลู่ผิงถิงลืมตาตื่นพร้อมกับความหนักอึ้งของศีรษะ ร่างทั้งร่างเจ็บระบมราวกับถูกเหล็กร้อนทุบกระดูกนับพันครั้ง บริเวณหว่างขาปวดหนุบหนับ เพียงขยับขาก็เจ็บจี๊ดที่จุดอ่อนไหวนี่นางเป็นอะไรไป ร่างอรชรพลิกตะแคงมาอีกฝั่ง ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าด้านข้างมีคนตัวโตนอนอยู่ แผ่นหลังของเขาเต็มไปด้วยรอยขีดข่วนลู่ผิงถิงอ้าปากหวอ พร้อมกับนำมือเรียวยาวมาปิดปากไว้ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนแล่นเข้าสมองเป็นฉาก ๆ ไม่น่าเชื่อว่าตนเองจะมีพฤติกรรมน่าหวาดกลัวแบบนี้ไม่จริงหรอกมั้ง? ลู่ผิงถิงยังไม่เชื่อและคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนคือความฝันหลังจากที่บุรุษคนนั้นจู่โจมจุมพิตมาแบบที่นางไม่ทันตั้งตัว ซึ่งทำให้นางรู้สึกดีราวฝันหวาน นางจึงส่งคืนเขาด้วยจูบที่ร้อนแรงยิ่งกว่านางทั้งกัดไหล่ทั้งข่วนหลังเขา แล้วยังเรียกร้องให้เขาใช้แรงให้มากกว่านี้ เมื่อเขาไม่ได้ดังใจนางก็เป็นฝ่ายกระทำซะเองไม่เพียงเท่านั้นนางยังบอกว่าเขาอ่อนหัด และเรียกร้องให้เขากระทำกับนางอีกครั้งและอีกครั้ง ทำให้เมื่อคืนนางจำไม่ได้เลยว่า นางและเขาผลัดกันรุกผลัดกันรับไปกี่ครั้ง
พระชายาจำยอม เมาจนได้เรื่อง (2)
“ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้านี่น่าสนใจจริง ๆ”อู่เหยียนผละออกจากร่างหอมกรุ่น เล่นสนุกก็ควรเล่นให้พอประมาณ “พูดคุยมานานแล้วข้ายังไม่รู้จักชื่อเจ้าเลย”“ข้าชื่อลู่ผิงถิง เป็นบุตรสาวของ...”“ข้าถามเพียงชื่อเจ้าไม่ได้ถามโคตรเหง้าตระกูลเจ้า”“....”อู่เหยียนเอ็นดูคนตัวเล็กที่มีสีหน้าเหลอหลา “ไปนั่ง กินข้าวแล้วค่อยคุย”“ไม่เป็นไร ท่านหมอเทวดาข้าไม่หิวแล้ว” ลู่ผิงถิงเอ่ยอย่างนอบน้อม หมอเทวดาเหยียนพูดมาเช่นนั้นใครจะกล้ากินลงอีก“เพิ่งนึกได้รึ ว่าไม่ควรกินของคนแปลกหน้า เมื่อครู่ไม่เห็นเจ้าจะกลัวเช่นนี้เลย” อู่เหยียนอดไม่ได้ที่จะเย้าแหย่เขานั่งลงคีบอาหารเข้าปากแล้วเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย ล่อตาล่อใจสตรีตรงหน้า “ไม่กินจริงหรือ อร่อยมากเลยนะ”ลู่ผิงถิงกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ทว่านางไม่อยากผิดคำพูด นางบอกว่าไม่กินก็คือไม่กินแล้ว ถึงแม้ลำไส้ของนางจะเรียกร้องหาอาหารก็เถอะ“หมอเทวดาเหยียน ท่านจะไปรักษาท่านแม่ข้าได้หรือไม่” ลู่ผิงถิงเอ่ยถามเสียงแผ่ว“รักษานะได้อยู่ แต่...วันนี้เจ้ามาร่ำสุราเป็นเพื่อนข้า สักสามไหเป็นไง”“....”ยิ่งเห็นสตรีคนนั้นยืนทื่ออยู่กับที่ไม่ขยับ และไม่ตอบคำถาม ทั้งยังมองมาด้วยความคาดหวัง เขายิ่งนึกส
พระชายาจำยอม เมาจนได้เรื่อง (1)
หอเฟิ่งหวงเนืองแน่นไปด้วยผู้คน ลู่ผิงถิงไปที่ชั้นสองดังเช่นสามวันก่อน นางมองหาผู้ดูแลจากนั้นจึงเข้าไปสอบถาม “ผู้ดูแล วันนี้หมอเทวดาเหยียนจะมายามใด”“แม่นางอยากรู้ข้อมูลก็ต้องจ่ายเงินขอรับ”ลู่ผิงถิงไม่อยากจ่ายเงินซ้ำซ้อนนางจึงเอ่ยหลอกล่อเอาข้อมูลจากผู้ดูแล “ข้าเป็นแขกที่หมอเทวดานัดไว้ เจ้าเสียมารยาทกับข้าเช่นนี้ใช้ได้รึ”ใบหน้างามเชิดขึ้นอย่างถือดี“ข้าน้อยขออภัยขอรับ เช่นนั้นแม่นางไปรอที่ชั้นสามห้องผกามาศ ข้าน้อยจะนำทางท่านไป”“ไม่ต้อง...เจ้าทำงานของเจ้าไปเถิด ข้ามีขาเดินไปเองได้” ลู่ผิงถิงแสร้งเปล่งเสียงไม่พอใจออกมาเมื่อหันหลังให้ผู้ดูแลมุมปากได้รูปก็ยกขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ ครั้งนี้ข้อมูลแน่นโดยไม่ต้องเปลืองเงินสักแดงเดียวลู่ผิงถิงขึ้นไปชั้นสามนางนั่งรออยู่ตรงระเบียง ฝั่งตรงข้ามกับห้องผกามาศ รอหมอเทวดาเหยียนมาถึงจะแสร้งวิ่งหนีอะไรบางอย่าง แล้วบังเอิญไปชนเขา พอได้รับบาดเจ็บจากนั้นเขาก็จะพานางไปรักษาในห้องเท่านี้ก็สามารถพูดคุยเรื่องการรักษาท่านแม่กับเขาได้แล้วสายลมอ่อน ๆ พัดมาพร้อมกลิ่นของดอกหอมหมื่นลี้ ลู่ผิงถิงสูดดมกลิ่นหอมสดชื่นนั้น เนื่องด้วยเมื่อคืนนางอดหลับอดนอนดูแลมารดา เมื่อไ
พระชายาจำยอม อดีตคนรัก (2)
ครานี้ผู้ที่มารินสุราเป็นนางกำนัลตัวน้อย ไม่รู้ว่านางประหม่าหรืออย่างไร จึงทำสุราหกราดอาภรณ์ของมู่เซียวเซ่อจนเปียกปอน “ขออภัยท่านอ๋อง หม่อมฉันไม่ได้ตั้งใจ หม่อมฉันสมควรตายเพคะ ท่านอ๋องโปรดอภัยด้วย”นางคุกเข่าคำนับซ้ำแล้วซ้ำเล่า เซียวเซ่อคร้านจะใส่ใจนางกำนัลตัวเล็กจึงลุกขึ้นยืน “เสด็จพี่ กระหม่อมขอตัวไปเปลี่ยนอาภรณ์”“อืม เราก็จะไปสุขาเช่นกัน” ฮ่องเต้หนุ่มเอ่ยห้องจัดเลี้ยงกว้างขวาง เหลือเพียงจี้ฮองเฮานั่งอยู่ลำพัง จิตใจสั่นไหวเมื่อพบกับมู่เซียวเซ่ออีกครั้ง ความรักที่ถูกกดลึกไว้ในอก และความทรงจำเก่า ๆ ได้เอ่อล้นขึ้นมาวันนั้นนางจำได้ดี เป็นงานเลี้ยงต้อนรับชัยชนะของท่านพ่อ และเป็นวันที่นางพลาดพลั้งอย่างไม่รู้ตัว ตื่นมาอีกทีก็มีฝ่าบาทนอนอยู่ด้านข้าง เราทั้งสองไร้เสื้อผ้าอาภรณ์ ผู้คนจำนวนมากพบเห็นเรื่องนี้ทำให้จี้ฝู่หลิงไม่มีหน้าไปพบเจออดีตคนรักอีก ยอมอภิเษกกับฝ่าบาททั้งที่ใจไร้รักเริ่มแรกฝ่าบาทเอาอกเอาใจ ทำดีกับจี้ฝู่หลิงทุกอย่าง ทว่า...วันคืนดี ๆ ผ่านไปอย่างรวดเร็ว เมื่อบิดาของนางถูกสังหารในสนามรบ เขาก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ เป็นเหมือนสัตว์ป่าดุร้าย ทรมานนางซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนนาง
พระชายาจำยอม อดีตคนรัก (1)
สามวันผ่านไป ลู่ผิงถิงยังดูแลมารดาอยู่จวนตระกูลลู่ พวกบิดายังไม่กลับมาได้ยินว่าพากันออกไปท่องเที่ยวทิศประจิม และดูทำเลการค้าเพื่อขยายกิจการร้านเสื้อผ้าลู่ผิงถิงเดินไปที่เรือนใหญ่พบกับบ่าวที่เฆี่ยนพี่เสี่ยวซีเข้าพอดี จึงเรียกให้เข้ามาช่วยทำความสะอาดในห้องโถง พอบ่าวคนนั้นทำเสร็จออกไป คุณหนูใหญ่อย่างนางก็โวยวายว่าปิ่นปักผมหาย บอกให้บ่าวในเรือนช่วยกันตามหา ปรากฏว่าอยู่ที่ห้องของบ่าวที่เฆี่ยนพี่เสี่ยวซีไม่ได้ใส่ร้ายบ่าวคนนั้น เพียงแต่ใช้ปิ่นราคาหนึ่งร้อยตำลึงล่อตาล่อใจ หากนางไม่หยิบไปลู่ผิงถิงก็ไม่อาจลงโทษได้ แต่ครั้งนี้นางหยิบไปจึงหนีไม่พ้น เฆี่ยนพี่เสี่ยวซีไปกี่ครั้งต้องถูกเอาคืนเป็นสองเท่า ไม่ยอมให้พี่เสี่ยวซีเจ็บปวดคนเดียวแน่ ส่วนลู่ไป๋อิง รอก่อนเถอะจะจับตีให้ก้นลายเลยหนึ่งปีมานี้คงเรียนรู้กับฮูหยินรองมาก จึงเปลี่ยนไปเช่นนี้เมื่อก่อนน่ารักเชื่อฟัง หลังจากนางย้ายมาเรือนท้ายจวนน้องสาวก็เปลี่ยนไป ไม่รู้ว่าที่ผ่านมาน้องสาวเสแสร้ง หรือเป็นแบบนี้มานานแล้วจัดการบ่าวคนนั้นเสร็จก็เข้าไปในห้องบิดา ค้นหาหลักฐานเกี่ยวกับคดีของพี่ชายใหญ่มีอยู่วันหนึ่ง ลู่ผิงถิงบังเอิญได้ยินบิดาคุยกับพี่ชายคนรอ
Anda juga akan menyukai
เมื่อตัวประกอบเช่นข้าเปลี่ยนมารับบทนางรองผู้จืดจาง
หย่งเอ๋อร์9.2K Dibacaสามีพรานป่ากับภรรยาสามตำลึง
ป่าดอกท้อ17.9K Dibacaหลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก
จิ้งซิง314.6K Dibacaข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง
ลิ่วเยว่43.2K Dibacaกำราบรักท่านหญิงจอมพยศ
มี่เยี่ยน276 Dibacaท่านประมุขปล่อยข้าไปเถอะ...ข้าแก่แล้ว
วนิลากลิ่นเลม่อน2222 Dibacaสามีของข้าเป็นนายท่านได้หรือไม่
Lovedee537 Dibacaหว่ออ้ายหนี่ พี่ชายที่รัก
ฝ้ายสีคราม192 Dibaca
