อย่าคิดเกินเลย (2)

ไม่ ห้ามคิดถึงช่วงเวลานั้นอีก น่าอาย น่าอายชะมัด

ลู่ผิงถิงส่ายหน้าไปมา หยิบอาภรณ์ตัวเองแล้วรีบวิ่งเข้าไปหลังฉากกั้น นางหลับตาจับตรงบริเวณหัวใจที่เต้นรัวราวกับจะทะลุออกมา

นี่นางทำบ้าอะไรลงไป

ก๊อก ก๊อก เสียงประตูถูกเคาะพร้อมเสียงเรียก “ถิงเอ๋อร์ เจ้าตื่นรึยังข้านำน้ำแกงสร่างเมามาให้”

ลู่ผิงถิงที่อยู่หลังฉากกั้นตาเบิกโพลง นางยังสวมเสื้อผ้าไม่เสร็จเลย หูได้ยินเสียงฝีเท้าบุรุษบนเตียงเดินไปเปิดประตูแล้ว

“เซียวเซ่อเจ้ามาทำอะไรที่นี่ แล้วนี่เจ้า...” คำพูดของ อู่เหยียนหยุดลง อ้าปากค้าง เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายใส่เพียงกางเกงซับในสีขาวตัวบาง เผยแผ่นอกกว้างและกล้ามท้องที่เรียงลอนเป็นมัด เท่านั้นยังไม่พอยังมีรอยม่วงช้ำรอยโดนกัดหลายจุด ตามซอกคอ แผ่นอก และหน้าท้อง

ที่ไหล่ขวามีเลือดที่แข็งตัวแล้วเป็นรอยฟัน เมื่ออีกฝ่ายหันหลังเดินเข้าไปในห้อง อู่เหยียนก็เบิกตากว้างขึ้นกว่าเดิม แผ่นหลังของสหายเต็มไปด้วยรอยเล็บ นี่พวกเขา นี่...นี่พวกเขา

อู่เหยียนมองไปบนเตียง เมื่อไม่พบสตรีตัวเล็กที่เมามายเมื่อคืน เขาก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“เจ้ามาทำอะไรที่นี่” อู่เหยียนถามย้ำสหายอีกครั้ง แต่ไม่ได้คำตอบที่ต้องการจึงพูดต่อ “ถ้ามาหาเหยาเหยาเจ้าก็ไปที่ห้องนาง จะมาห้องข้าทำไม”

สหายหนุ่มที่เป็นถึงชินอ๋องค่อย ๆ สวมใส่เสื้อผ้า สายตาที่เซียวเซ่อมองมาพิลึกชอบกล มองราวกับเขาทำอะไรผิดร้ายแรงจนสหายให้อภัยไม่ได้ “มองข้าแบบนี้หมายความว่าไง” อู่เหยียนก้าวขาเข้ามาในห้อง ปิดประตูแล้วเดินมาหาสหาย ทว่า..

ก้าวได้เพียงก้าวเดียวก็ถูกเสียงราบเรียบสั่งให้หยุด

“อย่าเข้ามา หยุดอยู่ตรงนั้น” มู่เซียวเซ่อเอ่ย

เสียงสวบสาบดังมาจากหลังฉากกั้น อู่เหยียนหันไปมอง แล้วหันมาเลิกคิ้วเป็นเชิงถามมู่เซียวเซ่อ

ลู่ผิงถิงสวมเสื้อผ้าชิ้นสุดท้าย ด้วยความประหม่าร้อนรน นางจึงทรงตัวไม่อยู่ชนฉากกั้นจนเกือบล้ม

“เสร็จแล้วก็ออกมา” มู่เซียวเซ่อเอ่ยพลางมัดสายคาดเอวของตัวเองให้เรียบร้อย

“นี่เซียวเซ่อเจ้าพาสตรีมานอนที่ห้องข้าหรือ แล้วเจ้าเห็น เอ่อ เห็น....” ไม่ทันพูดจบอู่เหยียนก็เห็นสตรีตัวเล็กเดินออกมาจากหลังฉากกั้น “เจ้ายังอยู่” เขามองคนตัวเล็ก แล้วหันมามองสหาย สลับไปมาอยู่แบบนั้น

“จะ...เจ้า...พวกเจ้า” คำพูดไม่อาจเอื้อนเอ่ยออกมาจากปากอู่เหยียนได้ อะไรกันเขาแกล้งเด็กน้อยคนนั้นจนทำให้นางเกิดเรื่อง แม้เขาจะมีความคิดอกุศลแต่ยับยั้งชั่งใจได้ ไม่เหมือนเจ้าบ้านี่ ไม่รู้จักยับยั้งตัวเอง

“ขะ ข้า ขอตัวก่อน” ลู่ผิงถิงไม่มีหน้าจะอยู่ต่ออีกนางเอ่ยปากและรีบวิ่งออกไปจากห้องนั้นทันที

ในห้องเหลือเพียงบุรุษสองคน อู่เหยียนเดินเข้าไปนั่งที่ตั่งข้างเตียง “จอมเสเพลอย่างเจ้านี่มันจริง ๆ เลย แขกของข้าเจ้าก็ไม่เว้น” เขาบ่นสหายพลางจับจ้องใบหน้าคมคายนั้นเพื่ออ่านอารมณ์ความรู้สึกของอีกฝ่าย

ทว่าสหายกลับมีใบหน้าเรียบเฉยอ่านความรู้สึกใด ๆ บนใบหน้าหล่อเหลานั้นไม่ออกสักนิด

“นางกับเจ้ามีความสัมพันธ์แบบใดกัน” มู่เซียวเซ่อเอ่ยถาม พร้อมส่งสายตามาดร้ายไปให้อีกฝ่าย

“มองข้าแบบนี้อีกแล้ว ราวกับข้าทำความผิดใหญ่หลวง ข้ากับนางจะมีสัมพันธ์แบบใด มันสำคัญกับเจ้ามากหรือ ไม่สู้มาคุยเรื่องสำคัญของเราดีกว่า นี่เป็นหลักฐานทั้งหมดที่ข้าสืบมาได้” อู่เหยียนยื่นหลักฐานที่เขาลำบากลำบน อย่างหนักหน่วงกว่าจะสืบมาได้ให้สหาย

“ถ้าอยากให้ทุกอย่างกระจ่างเราต้องตามหาราชครูเฟยหลงให้พบ ไม่รู้ว่าราชครูไปเร้นกายอยู่ที่ใด ข้าท่องเที่ยวเดินทางไปทุกเมืองแล้ว ก็ยังสืบหาเขาไม่พบ” อู่เหยียนยังคงรายงานสิ่งที่ตัวเองสืบมาได้ต่อไปเรื่อย ๆ เขาเห็นว่าสหายนั่งฟังเงียบ ๆ จึงถามต่อ “เจ้าว่าเราควรไปหาท่านราชครูเฟยหลงที่ไหนดี”

“เจ้าเป็นอะไรกับนาง”

เหตุใดวกกลับมาเรื่องนี้อีกแล้ว อู่เหยียนขมวดคิ้วมุ่น สิ่งที่เขาพูดไปทั้งหมด เจ้านี่ฟังเข้าหูบ้างรึไม่ ทั้งที่คุยเรื่องสำคัญกันอยู่ ยังวกวนกลับมาหาสตรีคนนั้นอีก “สำคัญด้วยหรือ”

“สำคัญ...นางเป็นชายาของข้า” มู่เซียวเซ่อตอบกลับไป พร้อมสายตาที่จับจ้องสหายนิ่ง ๆ แล้วเอ่ยต่อซึ่งทำให้คนฟังอ้าปากค้างอย่างตกใจ “อย่าได้คิดเกินเลยกับนาง”

“เซียวเซ่อ เจ้าลืมฝู่หลิงได้แล้วจริงหรือ” อู่เหยียนถามอย่างไม่แน่ใจ แม้สหายจะชอบมาหาซู่เหยา แต่เขารู้ว่าในใจเซียวเซ่อยังมีฝู่หลิงอยู่

.........................

งานนี้มีหวง ถูกเสือสาวกลืนกินครั้งเดียวเอง