อาลัยอาวรณ์ (2)

คนมาใหม่สวมหน้ากากสีทองพาดเฉียงครึ่งหน้า อาภรณ์สีน้ำเงินโบกสะบัดยามลอยตัวลงมา ฝีเท้าแตะพื้นแผ่วเบาบ่งบอกว่าเป็นยอดฝีมือผู้หนึ่ง

“บาดเจ็บตรงไหนรึไม่” เขามองสำรวจเด็กน้อยตรงหน้า เมื่อเห็นว่ามีเพียงร่องรอยฟกช้ำก็ถอนสายตากลับ

“นี่ท่าน” ลู่ผิงถิงจำเขาได้ นางเคยพบเจอคนผู้นี้ยามไปเก็บสมุนไพรที่หุบเขาหลังจวน ตอนนั้นเขาบาดเจ็บสาหัสนางช่วยใส่ยาให้เขา และพาเขาไปหลบในที่ปลอดภัย นางดูแลจนเขาฟื้น จำได้ว่าวันนั้นกลับจวนผิดเวลา ถูกบิดากักบริเวณให้อยู่แค่เรือนท้ายจวนถึงครึ่งเดือน

“เจอกันอีกแล้วนะเด็กน้อย” ชายหนุ่มที่สวมหน้ากากทักทายสตรีตัวเล็กตรงหน้า “ไปหาที่หลบให้ดี พี่ชายจะโชว์ความร้ายกาจให้เจ้าดู”

เขาเริ่มต่อสู้กับคนชั่ว เพียงไม่กี่กระบวนท่าชายที่สวมหน้ากากก็กดบุรุษชุดดำไว้บนพื้น เขาใช้เชือกมัดมือมัดเท้าบุรุษชุดดำ แล้วลากออกไปทิ้งไว้ในห้องเก็บฟืน

“ขอบคุณมาก” ลู่ผิงถิงเอ่ยขอบคุณเมื่อพี่ชายหน้ากากทองกลับเข้ามาในห้อง

“ขอบคุณเพียงคำพูดจะนับอะไรได้ ไม่สู้เจ้า...ขอบคุณเป็นอย่างอื่น” ชายหนุ่มแย้มยิ้มอย่างมีเลศนัย

ลู่ผิงถิงไม่สนใจเขา ขอบคุณนางก็ขอบคุณไปแล้ว นางมองร่างไร้วิญญาณของพี่เสี่ยวซี ดวงตากลมโตแดงก่ำขึ้นอีกครั้ง

เมื่อชายหนุ่มเห็นว่าสตรีตรงหน้าทำท่าจะร้องไห้ก็รีบห้าม “เจ้าห้ามร้องไห้ ข้าแพ้น้ำตาสตรี เห็นแล้วจะวิงเวียนและอ่อนแรง”

ลู่ผิงถิงกลั้นก้อนสะอื้นไว้ในลำคอ นางจะไม่ร้องไห้ พี่เสี่ยวซีไม่อยากให้นางร้อง นางก็จะไม่ร้อง แต่นางเจ็บปวดเหลือเกิน

ความแค้นคับแน่นจุกอก ท่านพี่หงจื่อ พี่เสี่ยวซี ข้าจะแก้แค้นให้พวกท่าน “บุรุษผู้นั้นตายแล้วหรือ”

จู่ ๆ สายตาเจ็บปวดของคนตัวเล็กก็เปลี่ยนไป ชายหนุ่มเห็นเปลวเพลิงลุกโชนจากแววตาคู่นั้น เขาจ้องสตรีตรงหน้าแล้วทอดถอนใจ “ยัง”

“เหตุใดท่านไม่ฆ่าเขา” หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงเคียดแค้น “ข้าจะไปฆ่าเขา ข้าจะฆ่าเขาเดี๋ยวนี้” วิ่งออกไปด้วยความคลุ้มคลั่ง

สตรีตรงหน้าดูไร้สติคิดใคร่ครวญ ชายหนุ่มดึงร่างบอบบางเข้ามากอด เขาลูบศีรษะนางแผ่วเบา เอ่ยน้ำเสียงนุ่มนวลเหมือนปลอบเด็ก “เด็กน้อย ใจเย็น ๆ ก่อน หากเจ้าฆ่าเขาตอนนี้ ก็เหมือนปล่อยคนชั่วหลุดมือไป”

ใช่ นางยังฆ่าเขาไม่ได้ นางต้องตั้งสติ

ลู่ผิงถิงปล่อยตัวปล่อยใจที่เจ็บปวดไปกับอ้อมกอดแสนอุ่น นางกอดเอวพี่ชายหน้ากากทองแน่น ร้องไห้สะอึกสะอื้นโดยไม่คิดที่จะกักเก็บความรู้สึกอีกต่อไป

ชายหนุ่มตัวแข็งทื่อ เมื่อคนตัวเล็กกดจมูกบนแผ่นอกแล้วขยี้ไปมา นางใช้อาภรณ์เขาเช็ดน้ำมูกน้ำตาตัวเอง ความเย็นที่เปียกชื้นซึมลงถึงผิวหนัง

เด็กคนนี้นี่ ได้โปรดเกรงใจอาภรณ์ผ้าไหมเนื้อดีของเขาหน่อยเถอะ ชายหนุ่มย่นจมูกอย่างขยะแขยง

“พระชายาเพคะ หม่อมฉัน...” อาหลี่หยุดพูดเฉียบพลัน ดวงตานางเบิกกว้าง เมื่อเห็นพระชายากำลังกอดบุรุษอื่นที่ไม่ใช่ท่านอ๋อง

สายตาเหลือบไปเห็นพี่สาวเสี่ยวซีนอนแน่นิ่งอยู่ที่พื้น เลือดแดงฉานเจิ่งนองรอบกายพี่สาวคนนั้น

ใจอาหลี่เต้นระรัวสิ่งที่นางคาดคิดเกิดขึ้นจริง เหตุใดท่านอ๋องถึงไม่เชื่อนางกันนะ ท่านอ๋องจะเสียใจสักนิดไหมถ้าครั้งนี้พระชายาไม่มีคนช่วยไว้ก็คง...

ลู่ผิงถิงผละออกจากร่างกำยำ ไม่รู้ทำไมนางรู้สึกไว้ใจบุรุษตรงหน้าที่พบหน้ากันเพียงสองครั้ง รู้สึกว่าเขาจะไม่ทำร้าย

มือบางยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาตัวเอง “พี่ชายท่านช่วยข้าฝังร่างพี่เสี่ยวซีได้ไหม”

“อืม”

เสี่ยวซีเป็นเพียงสาวใช้ในจวน แม้ลู่ผิงถิงอยากเก็บร่างนางไว้เรียกร้องความเป็นธรรม บิดาก็คงไม่เห็นด้วย เขาคงพูดว่า แค่สาวใช้คนหนึ่งจะมาเรียกร้องอะไรหนักหนา ดังนั้นมิสู้ฝังร่างพี่เสี่ยวซีในที่สงบจะดีกว่า

“หม่อมฉันช่วยด้วยอีกคนเพคะ” อาหลี่เอ่ยขึ้น ทุกอย่างที่นางเห็นระหว่างพระชายากับบุรุษหน้ากากนางจะปิดปากเงียบ

ลู่ผิงถิงพยักหน้าให้อาหลี่เล็กน้อย แล้วหันมาเอ่ยกับพี่ชายหน้ากากทอง “พี่ชายรอสักครู่ข้าจะไปดูท่านแม่” ขาเล็กก้าวฉับ ๆ ราวกับวิ่งอย่างร้อนใจ เมื่อครู่เสียใจจนลืมว่ามารดายังอยู่อีกห้อง พอตอนนี้นึกขึ้นได้ จิตใจยิ่งร้อนรน นางห่วงความปลอดภัยของมารดามาก

เข้ามาในห้องแคบ หญิงสาวสูดหายใจเข้าลึกแล้ววิ่งเข้าไปหามารดาบนเตียง จับมือมารดามากุมไว้ ใจเต้นรัวยามมองปฏิกิริยาการหายใจของมารดา สุดท้ายก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “ท่านแม่พี่เสี่ยวซีไม่อยู่กับลูกแล้ว” มือเล็กจับมือมารดามาแนบแก้ม น้ำตาเม็ดใสไหลออกมาจากหางตา “ตอนนี้ลูกไม่เหลือใครอีกแล้ว ท่านแม่เจ้าคะลูกคิดถึงท่าน” ลู่ผิงถิงไม่อยากร้องไห้แต่นางไม่อาจฝืนไม่ให้น้ำตาไหลออกมาได้

ผ่านไปครู่ใหญ่ลู่ผิงถิงก็กลับมาที่ห้องของเสี่ยวซี “อาหลี่เจ้าอยู่ดูแลแม่ข้าเถอะ ไปด้วยกันหมดข้าอดห่วงไม่ได้”

“เพคะ พระชายา” อาหลี่ตกปากรับคำ

“ไปกันเถิด” ชายหนุ่มหน้ากากทองอุ้มร่างไร้วิญญาณขึ้นมาและเอ่ยชวนหญิงสาว

หลังจากฝั่งร่างพี่เสี่ยวซีเสร็จพี่ชายหน้ากากทองก็จะจากไป ไม่รู้เหตุใดลู่ผิงถิงรู้สึกอาลัยอาวรณ์ อาจเป็นเพราะนางไม่เหลือใคร หรืออาจเป็นเพราะนางเห็นเขาเป็นที่พึ่งในยามนี้

“เด็กน้อยเจ้าก็อย่าวู่วาม ค่อย ๆ คิดหาทางออก คนในห้องเก็บฟืน รอไต่สวนตอนพ่อเจ้ากลับมา”

“ข้าไม่เด็กแล้วนะ...ข้า...” ลู่ผิงถิงเอ่ยเสียงแผ่ว นางแต่งงานแล้วจะเรียกว่าเด็กได้อย่างไร

“หืม” ชายหนุ่มเลิกคิ้วแล้วยิ้มกว้าง “นี่ให้เจ้า เวลามีอันตรายก็เป่า แล้วข้าจะปรากฏตัว แต่มีข้อแม้เจ้าเป่ามันได้แค่สามครั้ง” เขายื่นนกหวีดสีดำให้เด็กน้อยของเขา

ลู่ผิงถิงยื่นมือไปรับไว้ น้ำตานางไหลอีกแล้ว “เหตุใดท่านดีต่อข้า”

“ร้องอีกแล้ว จะไม่ใช่เด็กได้อย่างไร”

นิ้วอุ่นร้อนของบุรุษตรงหน้าเช็ดน้ำตาให้นางอย่างแผ่วเบา “ขอบคุณพี่ชายเจ้าค่ะ”

“ข้าบอกไปแล้ว จะรับคำขอบคุณของเจ้าเป็นอย่างอื่น ไว้ข้าคิดดีแล้วจะมาทวงกับเจ้านะเด็กน้อย” เมื่อเขาพูดจบก็ทะยานร่างขึ้นไปบนฟ้า หายลับไปจากสายตาลู่ผิงถิง

................

เอาแล้ว เอาแล้ว ผู้อยากได้อย่างอื่นไม่เอาคำขอบคุณ