Mag-log inShare
เสเพลทุกวัน (2)
Huling Na-update:
2025-05-12 16:59:34อาหลี่ก้มหน้าตัวสั่นระริก นางไม่คิดว่าพระชายาจะตรงไปตรงมาอย่างนี้ และนางเองก็ไม่เคยคิดหักหลังผู้เป็นนายอยู่แล้ว ขอแค่มีที่ให้นอน มีข้าวให้กิน ก็ดีมากแล้วสำหรับนาง
“อาหลี่ ปรนนิบัติข้าอาบน้ำที” ลู่ผิงถิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลง เด็กคนนี้ใช้ได้ทีเดียว ดูบริสุทธิ์ใจไม่มีแผนการ
ทว่านางยังไม่ควรเชื่อใจผู้ใดง่าย ๆ อีก หลังจากที่พี่ชายและท่านแม่เกิดเรื่องดูเหมือนจะไม่มีคนที่ไว้เนื้อเชื่อใจได้อีกแล้ว ลืมไปเว้นพี่เสี่ยวซีไว้คนหนึ่ง
“เพคะ” อาหลี่ช่วยถูแผ่นหลังขาวผ่องให้พระชายา แล้วยังช่วยนวดบริเวณไหล่อย่างเบามือ พระชายาคงรู้สึกผ่อนคลายจึงหลับตาพริ้มพิงขอบอ่าง
“เจ้าเข้าจวนอ๋องมานานแล้วหรือ”
“หม่อมฉันเข้าจวนอ๋องมาก่อนพระชายาสามวันเพคะ”
“เช่นนั้นเจ้ารู้สิ่งใดในจวนอ๋องบ้าง”
“พระชายาอยากรู้สิ่งใด หม่อมฉันจะสืบข่าวให้เพคะ”
“อย่างเช่นเวลาใดที่ท่านอ๋องไม่อยู่จวน” ลู่ผิงถิงจะใช้เวลานั้นออกไปทำธุระส่วนตัว
ทางด้านเซียวเซ่อ ยังคงสนุกอยู่กับนางรำงดงามทั้งหลาย ยามนี้ดูเมามายไร้สติยิ่งนัก
พ่อบ้านจางจำต้องเข้ามาเตือน “ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ พระชายายังรออยู่ที่ห้องหอ”
“หา! ข้ามีชายาแล้วหรือเหตุใดจำไม่ได้ พ่อบ้านจางชายาของข้าคือใครกัน เจ้าอย่าบอกนะว่าเป็นเหยาเอ๋อร์ของข้า ฮ่าฮ่า ข้าต้องรีบไปหาเหยาเอ๋อร์แล้ว พวกเจ้าแยกย้ายได้”
“ท่านอ๋องไม่.....” พ่อบ้านจางจะบอกว่าไม่ใช่แม่นางซู่เหยาแต่ไม่ทันเสียแล้ว ท่านอ๋องวิ่งเซซ้ายเซขวาไปอย่างรวดเร็ว
“ไปแล้วหรือเพคะท่านอ๋อง”
“ให้หม่อมฉันตามไปปรนนิบัติหรือไม่เพคะ”
เสียงอ่อนหวานของนางรำร้องเรียกอ๋องหนุ่ม หวังจะได้ติดตามไปปรนนิบัติ แต่พอเห็นสายตาดุ ๆ ของพ่อบ้านจาง พวกนางก็พากันสลายตัว
พ่อบ้านจางส่ายหน้าไปมา แม่นางซู่เหยามีอะไรดีกันแน่ เป็นเพียงนางคณิกาคนหนึ่งในหอเฟิ่งหวง ทว่า..กลับเป็นสตรีที่ท่านอ๋องเรียกปรนนิบัติบ่อยที่สุด มีบางครั้งท่านอ๋องถึงกลับไปค้างคืนที่นั่นกับนาง
เดินตามท่านอ๋องไปพลางใช้ความคิดไป ผู้เป็นนายเดินเลยห้องหอไป ยืนพิงประตูห้องถัดไป ที่เป็นห้องเก็บของหน้าตาเฉย ถึงกับจำห้องหอไม่ได้
“เหยาเอ๋อร์เปิดประตู เหยาเอ๋อร์เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ”
เมาจนหมดสภาพ ไม่มีสติพอจะเปิดประตูเองได้ จนถึงขั้นลำตัวลื่นไหลลงไปนั่งกับพื้น
พ่อบ้านจางรีบวิ่งเข้าไปช่วยพยุงท่านอ๋องหนุ่มให้ลุกขึ้น “โถ่ ท่านอ๋องที่นี่ห้องเก็บของพ่ะย่ะค่ะ ทางนี้พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะไปส่งพระองค์เอง”
พ่อบ้านจางพาท่านอ๋องมาถึงห้องหออย่างทุลักทุเล เขาเคาะประตู “พระชายาเปิดประตูให้กระหม่อมด้วยพ่ะย่ะค่ะ”
พอได้ยินเสียงเปิดประตูมู่เซียวเซ่อก็ถลาตัวเข้าไปกอดอีกฝ่ายทันที “เหยาเอ๋อร์ข้ามาแล้ว”
ลู่ผิงถิงเปิดประตูได้ร่างใหญ่กำยำก็โถมเข้ามาแทบจะพานางล้มลงพื้น “ยืนอยู่ทำไมรีบมาช่วยพยุงท่านอ๋องสิ” นางเรียกพ่อบ้านจางที่ยืนละล้าละลังอยู่ให้เข้ามาช่วยพาคนเมาไปที่เตียง
“ไม่เอา...ข้าจะให้เหยาเอ๋อร์พาไป” คนเมายังคงเรียกร้องสิ่งที่ตนเองต้องการ
พ่อบ้านจางลูบท้ายทอยตัวเองด้วยไม่แน่ใจ ว่าควรเข้าไปช่วยหรือหนีหายไปจากที่นี่ดี จนกระทั่งถูกสายตาสั่งการของพระชายา ที่หมายความว่าให้เข้ามาช่วย และอย่าได้เอ่ยปากปฏิเสธ เขาจึงเข้าไปช่วยประคอง ทว่า..
เพียงมือสัมผัสกายท่านอ๋องก็ถูกผลักออกทันที
“ปล่อยข้า ข้าจะไปกับเหยาเอ๋อร์”
พ่อบ้านจางถูกแรงของคนเมาผลักจนไปชนกับขอบประตู หน้าผากของเขามีเลือดซึมออกมา
ลู่ผิงถิงเห็นเช่นนั้นจึงไล่ให้ไปทำแผล “เจ้าไปทำแผลเถิด ท่านอ๋องเดี๋ยวข้าจัดการเอง”
คนเมาทั้งซบทั้งพิงคนตัวเล็ก
ลู่ผิงถิงถึงกับกัดฟันพาเขาไปที่เตียงอย่างยากลำบาก ก่นด่าชินอ๋องผู้นี้อยู่ในใจ นางรำมีตั้งมากมาย เหตุใดเขาไม่เลือกสักคนสองคน
จะมาสร้างความลำบากให้นางที่นี่ทำไมกัน อีกนิดเดียวเท่านั้น อีกนิดเดียวก็จะถึงเตียงแล้ว ลู่ผิงถิงถอนหายใจเต็มแรง “ถึงสักที” นางเอ่ยออกมาเสียงเบา
มู่เซียวเซ่อได้ยินชัดเจน เขายกมุมปากขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็ล้มทับพระชายาหมาด ๆ ของเขาลงไปบนเตียง
...............
ยิ้มทำไมหลัว เมาจริงไหมนั่น
Pinakabagong kabanata
พระชายาจำยอม ตอนพิเศษ 3
ลู่ผิงถิงคร้านจะสนใจเขาตอนนี้ตานางลืมแทบไม่ขึ้นแล้ว “หม่อมฉันง่วงแล้วเพคะ” จมูกโด่งของคนด้านข้างซุกไซร้ซอกคอทว่านางไม่ไหวแล้วจริง ๆ จึงหลับไปอย่างไม่รู้ตัวมู่เซียวเซ่อจุมพิตขมับภรรยาเบา ๆ จากนั้นก็ออกจากห้องไม่เช่นนั้นเขาคงก่อกวนนางจนตื่นแน่ เขาตรงไปยังห้องทรงอักษรเพื่อจัดการฎีกาที่เหลือ เกือบสว่างเขาถึงได้กลับมานอนกอดภรรยาเช้าวันต่อมาฮ่องเต้หนุ่มมู่เซียวเซ่อออกว่าราชการและสั่งการให้ลู่หงปินที่ถูกเลื่อนขั้นเป็นมหาเสนาบดี ไปจัดการช่วยเหลือชาวเมืองทางเหนือที่ถูกน้ำป่าถล่มเสียหายหลายหมู่บ้าน จัดการแจกเสบียงอาหาร เครื่องนุ่งห่มให้ชาวบ้าน ก่อสร้างบ้านเรือนที่เสียหาย และได้วางแผนเปิดการค้ากับต่างแคว้นเพื่อฟื้นฟูท้องพระคลังที่ว่างเปล่าฮ่องเต้ทรงห่วงใยปวงประชา ทรงงานหนักทุกวันเพื่อให้ประชาชนมีความเป็นอยู่ที่ดี จวบจนเวลาสามปีทุกอย่างที่เฝ้าตั้งใจลงมือทำก็ผลิดอกออกผล ประชาชนอยู่ดีกินดี บ้านเมืองมั่งคั่ง ท้องพระคลังไม่ว่างเปล่าอีกต่อไป“มำหม่ำ”เสียงบุตรชายร้องกินนมอยู่ในอ้อมกอดมารดา จนคนเป็นพ่อแบบเขาบางครั้งก็โมโห ที่ภรรยาสนใจแต่ลูกน้อยไม่สนใจเขาบ
พระชายาจำยอม ตอนพิเศษ 2
มู่เซียวเซ่อลืมตาขึ้น ถูกยั่วยวนเพียงนี้ใครจะทนได้ อดกลั้นอยู่ตั้งนานเพราะกลัวนางเหนื่อย ได้ยินนางบอกไม่เหนื่อยใครบ้างไม่ยินดี เจ้ามังกรที่เขากำลังกล่อมหลับ จะได้รับการปลอบประโลมแล้ว ดีใจสุด ๆดวงตาดอกท้อมองภรรยาหวานเยิ้ม จากนั้นจับมือของนางถอดสายคาดเอวรวมไปถึงถอดอาภรณ์ของเขาไปพร้อม ๆ กันลู่ผิงถิงเคยปรนนิบัติเขามาแล้วยามที่นางมีฤดูวันนั้น วันนี้นางจึงไม่เอียงอายเท่าไร ลิ้นเล็กเล็มเลียจุดอ่อนไหวของเขา เม็ดบัวทั้งสองข้างเปียกชื้นไปด้วยน้ำลายของนางมู่เซียวเซ่อครางในลำคออย่างเสียวซ่าน เขาแทบคลั่งที่ถูกกระตุ้น และตอนนี้เจ้ามังกรจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ อยู่แล้ว “อ้าส์ ถิงเอ๋อร์เด็กดี ครอบครองมันให้พี่ที”ลู่ผิงถิงยิ้มมุมปากจากนั้นก็กรีดนิ้วไปบนหน้าท้องเขาไล่ไปหามังกรตัวเขื่อง จับรูดขึ้นลงเชื่องช้าแล้วหยุดมือลงกะทันหัน เห็นคิ้วของสามีเลิกขึ้นก็ยิ่งสุขใจ นางอยากกลั่นแกล้งที่เขาทิ้งให้นางรอคอยเพียงลำพังเมื่อครู่ “หม่อมฉันเริ่มเหนื่อยแล้ว นอนกันเถิดเพคะ”มู่เซียวเซ่อจับสตรีที่ยั่วยวนเมื่อครู่นอนลงจากนั้นก็จุมพิตดูดดื่มมาถึงขั้นนี้แล้วใครจะนอน เขาขบกัด
พระชายาจำยอม ตอนพิเศษ 1
มู่เซียวเซ่อในชุดสีแดงมงคลนั่งสง่าบนหลังม้า อาชาคู่กายที่ปราดเปรื่องในสนามรบ ถูกผูกผ้าสีแดงจนมันพ่นลมหายใจออกมาบ่อยครั้ง เขาได้แต่ปลอบมันด้วยการลูบขนบริเวณคอและเอ่ยติดสินบนมันแผ่วเบา “เสร็จงานจะให้หญ้าหวานของโปรดเจ้ามากหน่อย อย่างอแง” ด้านหลังของเขาเป็นขบวนสินสอดที่ตั้งใจนำมามอบให้ภรรยาชาวบ้านแถบนั้นมามุงดูด้วยความริษยา แสงระยิบระยับที่สะท้อนสายตา เป็นจำพวกเงินทองและเครื่องประดับที่พูนขึ้นมาจากหีบ และที่ปิดฝาไว้อีกมากมายคงจะเป็นผ้าไหมเนื้อดี รวมไปถึงโฉนดที่ดินและอื่น ๆ อีกมากมายชินอ๋องเสเพลเป็นเจ้าของหอเฟิ่งหวงใครก็ต่างเหลือเชื่อ สิ่งที่ทำให้ชาวบ้านเหลือเชื่อยิ่งกว่าคือ เขาแสร้งเสเพลตบตาผู้คน ทว่าทำได้เหมือนจริงราวกับเป็นตัวเขาเองด้านในจวนลู่ บิดามารดาและพี่รองของลู่ผิงถิงอยู่กันพร้อมหน้า เวินหลินช่วยบุตรสาวประทินโฉม ส่วนลู่หงเวินนั่งยิ้มมองภรรยาและบุตร ไม่กล้าพูดคุยกับภรรยา“พระชายา ท่านอ๋องมาแล้วเจ้าค่ะ สินสอดยาวมากน่าจะสองร้อยหาบได้” อาหลี่วิ่งหน้าตาตื่นมาบอก นางตื่นเต้นเมื่อเห็นขบวนรับเจ้าสาวของท่านอ๋อง“ถิงเอ๋อร์” เวินหลินจับมือบุตรสาวอยากร
พระชายาจำยอม บทส่งท้าย เสแสร้งอีกแล้ว (2)
ลู่ผิงถิงเริ่มโมโห นางร้องไห้ใจแทบขาดทว่าเป็นเลือดไก่ “แล้วที่ท่านหายใจรวยรินเล่า”“ข้าคงเหนื่อยมาก” มู่เซียวเซ่อเริ่มใช้จมูกซุกซน ซอกซอนไปตามลำคอระหง เรียวลิ้นดูดดึงเลาะเล็มตามปลายคางจนมาถึงริมฝีปาก“หยุด”มู่เซียวเซ่อหยุดชะงักตามคำสั่งจากนั้นเลิกคิ้วมองใบหน้าหวานอย่างสงสัย“ท่านป่วยอยู่”“ข้าหายแล้ว” ไม่รอให้อีกฝ่ายปฏิเสธอีก มู่เซียวเซ่อก็จู่โจมจุมพิตเร่าร้อน ปลดเปลื้องอาภรณ์คนตัวเล็กออกอย่างรวดเร็ว นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้ปลดปล่อยฝ่ามือลูบไล้เรือนร่างระหง เรียวลิ้นลากไล้ไปทั่วทุกซอกมุมลู่ผิงถิงอ่อนระทวยไปกับการโลมเล้าของเขา ทว่านางยังไม่ลืมชีวิตน้อย ๆ ในท้อง “อ้าส์...ท่านอ๋องหม่อมฉันตั้งครรภ์อยู่”“ข้าปรึกษาหมอหลวงแล้วว่าได้” มู่เซียวเซ่อกระซิบที่ข้างหูเสียงกระเส่า พร้อมงับติ่งหูเบา ๆ“นี่หมายความว่าไง ท่านไม่ได้ป่วยจริงหรือ” หูของมู่เซียวเซ่อถูกพระชายาดึงราวกับหนังยางยืด“โอ๊ย..จะ..เจ็บ...ถิงเอ๋อร์ปล่อยก่อน ข้าป่วยจริง ๆ นะแต่ดีขึ้นมากแล้ว” สายตาของมู่เซียวเซ่อล่อกแล่กขณะเอ่ยลู่ผิงถิงหรี่ตามองสามีคร
พระชายาจำยอม บทส่งท้าย เสแสร้งอีกแล้ว (1)
ได้ยินเช่นนั้นใจของลู่ผิงถิงก็ราวกับหล่นไปในเหวลึก ถึงกับดูใจครั้งสุดท้ายเลยหรืออาจเพราะทำงานจนลืมกินข้าว หรืออาจเพราะอ่านฎีกาไม่ยอมพักผ่อน ถึงได้เป็นหนักขนาดนี้ แม้ในใจยังไม่หายโกรธ แต่ความเป็นห่วงทำให้ลู่ผิงถิงรีบร้อนออกจากจวนอ๋องอย่างรวดเร็วบนเตียงกว้างสามีนอนใบหน้าซีดเซียว ริมฝีบางของเขาลอกเป็นขุย “ท่านอ๋อง เหตุใดเป็นอย่างนี้ไปได้” ลู่ผิงถิงน้ำตาไหลเมื่อเห็นสภาพของสามี“ถิงเอ๋อร์ ข้าปวดใจมากที่ต้องโกหกเจ้า” ใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดปากไอ เลือดสีดำจุดเล็กติดมากับผ้าเช็ดหน้า “วันนั้นเพราะเสด็จพี่ต้องการสังหารข้า ถ้าข้าไม่ตายเจ้าจะไม่ปลอดภัย” พูดไปไอไป“พอแล้วเพคะ ไม่ต้องพูดแล้ว” ลู่ผิงถิงจับมือสามีไว้ หัวใจบีบแน่นที่เห็นสภาพอิดโรยของเขาหมอหลวงนำโอสถเข้ามา “ท่านอ๋องดื่มยาก่อนพ่ะย่ะค่ะ”“ข้าทำเอง เจ้าออกไปเถิด” ลู่ผิงถิงรับยามาเป่าแล้วป้อนให้สามีสายตารู้สึกผิดจับจ้องผู้เป็นภรรยา “ข้าไม่อยากโกหกเจ้าสักนิด ที่กระท่อมหลังนั้นคนของเสด็จพี่จับตามองเราตลอดเวลา ข้าหาโอกาสสารภาพกับเจ้าไม่ได้ ยกโทษให้ข้านะถิงเอ๋อร์”ลู่ผิงถิงเม้มริมฝีปากบาง
พระชายาจำยอม ตามง้อภรรยา (2)
“ฉึก” ปลายดาบแทงแผ่นหลังทะลุหัวใจของฮ่องเต้หนุ่มมู่เซียวเซ่อดีดลูกโลหะเหล็กก้อนกลมใส่มือผู้เป็นพี่ชาย กระบี่หล่นจากมือตกลงพื้น เขาคว้าข้อมือบางดึงเข้ามาในอ้อมกอดอย่างปลอดภัยลู่ไป๋อิงใช้แรงเฮือกสุดท้ายแทงชายหนุ่มที่ตัวเองรักแล้วกอดเขาจากด้านหลังล้มลงพื้นไปด้วยกัน “ไม่ได้ร่วมผูกผม ก็ร่วมลงหลุมไปด้วยกัน” พูดแผ่วเบากระซิบที่ข้างหูฝ่าบาททำผิดมามากมายได้ทำอะไรเพื่อพี่สาวเป็นครั้งสุดท้ายก็ยังดี ถึงแม้จะทดแทนความผิดที่ผ่านมาไม่ได้ก็ตาม สำหรับพี่ชายใหญ่นางจะตามไปชดใช้ที่ปรโลกไม่นานคนของมู่เซียวเซ่อก็ควบคุมคนของมู่เซียวเหิงได้ณ จวนอ๋องมู่เซียวเซ่อตามง้อภรรยามาสามวันแล้วทว่าไม่เป็นผล นางไม่ยอมมองหน้า ไม่คุยด้วย เสด็จพ่อก็จะให้ขึ้นครองบัลลังก์อย่างเดียว ไม่รู้ถึงความลำบากใจของบุตรชายคนนี้บ้างเลย“เซียวเซ่อ ข้ามาแล้ว” อู่เหยียนเอ่ยทักทายสหาย ความจริงเขาเข้าเมืองมาหลายวันแล้ว แต่พักอยู่ที่หอเฟิ่งหวง ไม่เข้าท้องพระโรงกับพวกจ้าวเฉา ใครจะเอาชีวิตไปเสี่ยงตายเล่า เขาเป็นแค่หมอคนหนึ่ง ไม่ได้มีวิ
Maaari mong magustuhan
ยาจกยอดมารดา
ไห่ถาง31.9K viewsลิขิตรักภรรยาตัวร้าย
จิ้งจอกสะท้านหม้อไฟ25.0K viewsเกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน
Myเหมยลี่13.1K viewsพระชายาอย่าหนีข้าไป
ป่าดอกท้อ10.6K viewsลิขิตรัก ตำหนักอ๋อง
ซูเมิ่ง 淑梦2.4K viewsสามีอยากดื่มสุราต้องช่วยข้าทำสวน
องค์หญิงโนเนม1.3K viewsทะลุมิติมาเป็นจ้าวดวงใจทรราช
อัญธิญาน์1.1K viewsทะลุมิติมาแต่งงานกับสามีโง่เขลา
ต้าเหนิง3.9K views
