ตอนที่ 29 ผิดแผนผิดพลาด

"คุยกับพี่ก่อน! อย่าเพิ่งเดินหนีพี่!"

"ทำไมคะ! แค่นี้ยังทำให้จี๊ดอับอายไม่พออีกเหรอพี่เมฆ! พี่ใจร้ายกับจี๊ดเกินไปแล้วนะ!"

จารวีสะบัดแขนออกอย่างรวดเร็ว แล้วผลักอกเมฆินทร์จนเซถลาไปชนเสาโคมไฟที่ตั้งอยู่

เสาไฟต้นนั้นเอียงลงอย่างรวดเร็ว กำลังจะล้มทับร่างสูงของเมฆินทร์ แต่สัญชาตญาณของร่างกายจารวีที่เร็วยิ่งกว่าสมอง เธอรีบวิ่งกลับมากระชากแขนเขาให้หลบพ้นจากรัศมีเสาที่กำลังล้มลง

<โครมมมม!>

เสียงเสาไฟกระทบพื้นดังสนั่น ผู้คนในงานเลี้ยงที่อยู่บริเวณใกล้เคียงต่างตกใจและรีบวิ่งกรูกันออกมาดูเหตุการณ์ จารวีหอบหายใจอย่างหนักใบหน้าซีดเผือด

วินและปกรณ์ที่ตามออกมาจากงานทันทีที่เห็นจารวีวิ่งหนี ก็ถึงกับช็อกกับภาพเสาไฟล้มที่อยู่ตรงหน้า

เมฆินทร์หันกลับมาประคองเธอไว้ด้วยความตกใจ "จี๊ดเป็นอะไรไหม? เจ็บตรงไหนไหม?"

หญิงสาวส่ายหน้า ไม่พูดอะไร แต่สายตาของเธอจับจ้องไปที่ข้อเท้าข้างหนึ่งที่พลิกด้วยจังหวะที่รับแรงกระชากเขาให้หลบพ้น

เธออึ้ง ไม่พูดอะไรเลย มีเพียงน้ำตาที่ไหลออกมา ซึ่งดูไม่ออกเลยว่าน้ำตานั้นคือ ความเสียใจจากเหตุการณ์ก่อนหน้า หรือความตกใจจากเหตุการณ์เสาล้มเมื่อครู่ หรือเป็นเพราะความเจ็บปวดที่ข้อเท้า

เมฆินทร์เงยหน้าขึ้นมองวินและปกรณ์ที่ยืนอยู่ไม่ไกล

"พวกมึงเชิญแขกกลับเข้าไปในงานก่อน!" เมฆินทร์สั่งเสียงเข้มทันที

วินและปกรณ์รีบเชิญแขกให้กลับเข้าไปในงานอย่างเงียบ ๆ ด้วยความสำนึกผิดและหวาดกลัว

เมฆินทร์เห็นอาการของเธอ เขาดึงร่างเธอเข้ามากอดไว้แน่น พร้อมกับลูบและจูบศีรษะเธออย่างอ่อนโยน

"ไม่เป็นไรนะครับ ไม่เป็นไรพี่อยู่นี่แล้ว"

เขาช้อนร่างหญิงสาวอุ้มขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วรีบเดินไปที่รถ โดยที่เธอนั้นยังคงตกใจและไม่ยอมพูดอะไรเลยซักอย่าง

เมื่อเข้ามาในรถ เมฆินทร์วางเธอลงเบาะข้างคนขับอย่างนุ่มนวล แต่เธอรีบถอยห่างไปชิดประตูทันที

"คอนโดชื่ออะไร พี่จะไปส่ง" เมฆินทร์ถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลงอย่างมาก

"ไม่ค่ะ... ไม่ต้องเดี๋ยวจี๊ดกลับเอง" เธอตอบกลับด้วยเสียงที่สั่นเครือ

"อย่าดื้อสิ ให้พี่ไปส่ง"

เธอเงียบ ไม่พูด

เมฆินทร์ถอนหายใจอย่างหนัก

"กลัวพี่รู้ขนาดนั้นเหรอ ว่าอยู่ที่ไหน... ถึงขนาดต้องใส่ที่อยู่อื่นในประวัติ"

"ค่ะ!"

จี๊ดตอบแค่คำเดียวง่าย ๆ สั้น ๆ

เมฆินทร์จนปัญญา เขาถามอะไรไปตอนนี้คงไม่มีประโยชน์ ในเมื่อเธอยืนยันว่าจะกลับเอง เขาก็ไม่เซ้าซี้ถามต่อ

แต่ภาพที่จารวีมองข้อเท้าตัวเองอย่างหวาดกลัวก่อนหน้านี้ ยังคงติดอยู่ในใจของเมฆินทร์ เขาจึงตัดสินใจบางอย่าง

ในห้วงความคิดของเมฆินทร์ "พี่ต้องพาเธอไปหาหมอก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากัน! พี่ต้องอธิบายให้เธอเข้าใจว่าเรื่องนั้น... มันคือความพยายามสารภาพความจริง ไม่ใช่การประจาน"

ในจังหวะนั้น เมฆินทร์หักหมุนพวงมาลัยรถ เพื่อเปลี่ยนเส้นทางไปอีกที่ โดยไม่ได้ขัับไปตามเส้นทางกลับคอนโดของจารวีที่เขาเองก็ไม่รู้

เธอนั่งตัวแข็งทื่อ มองทางข้างหน้าอย่างเลื่อนลอย ความเจ็บปวดที่ข้อเท้าไม่ได้ทำให้เธอหวาดกลัวเท่ากับสิ่งที่เธอเพิ่งทำลงไป

เธอเอนตัวพิงประตูรถอย่างอ่อนแรง

เมฆินทร์ขับรถมาจอดที่หน้าคลินิกแพทย์เวชปฏิบัติทั่วไปแห่งหนึ่งที่ยังเปิดทำการอยู่ไม่ไกลจากบริเวณงานเลี้ยง เขาอุ้มเธอเข้าไปข้างในทันที โดยไม่ฟังคำทัดทานใด ๆ

"คุณพยาบาลครับ! ข้อเท้าพลิกครับ!" เมฆินทร์บอกกับพยาบาลด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

จารวียังคงเงียบ ไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ใด ๆ นอกจากการข่มความเจ็บปวดที่ข้อเท้าเอาไว้

แพทย์ประจำคลินิก ซึ่งเป็นคุณหมอสูงวัย ได้ทำการตรวจดูอาการเบื้องต้น บีบนวดและกดเบา ๆ บริเวณข้อเท้าของเธอ

"โอย...!" จารวีเผลอร้องออกมาเบา ๆ

เมฆินทร์จับมือเธอไว้แน่น "ไหวนะครับ"

คุณหมอตรวจดูอาการภายนอกอย่างละเอียด

"อืม... ดูจากอาการเบื้องต้นแล้ว น่าจะแค่ข้อเท้าเคล็ดขัดยอกธรรมดาครับ ไม่มีอาการบวมแดงมากนัก กระดูกไม่น่ามีปัญหาอะไร แต่ถ้าจะให้ชัวร์จริง ๆ อาจจะต้องไปเอกซเรย์ที่โรงพยาบาล" คุณหมอสรุปสั้น ๆ ตามขั้นตอนของคลินิกเล็ก ๆ

จารวีรีบตอบแทรกขึ้นทันที "ไม่เป็นไรค่ะ! แค่นี้ก็พอแล้ว"

เมฆินทร์หันไปมองเธอ แต่เธอก็ส่ายหน้าปฏิเสธการไปโรงพยาบาลอย่างรวดเร็วและเด็ดขาด

คุณหมอพยักหน้าตามความต้องการของคนไข้ "

โอเคครับ งั้นก็ประคบเย็นแล้วก็ทานยาแก้อักเสบกับยาคลายกล้ามเนื้อไปก่อนนะครับ พยายามอย่าลงน้ำหนักที่ขาข้างนี้สัก 2-3 วัน เดี๋ยวพยาบาลจะพันผ้ายืดให้"

เมฆินทร์จัดการจ่ายค่ารักษาพยาบาลทั้งหมดอย่างรวดเร็ว เมื่อพยาบาลพันผ้าให้เธอเรียบร้อย

ภายในรถ เมฆินทร์ขับออกมาอย่างช้า ๆ มือข้างหนึ่งจับพวงมาลัย อีกข้างจับมือเธอไว้

"เห็นไหม... ไม่เป็นอะไรมากหรอก" เมฆินทร์พูดเบา ๆ พยายามปลอบโยน

จารวีมองออกไปนอกหน้าต่างเงียบ ๆ ในใจเธอรู้สึกโล่งอกที่เธอไม่ได้เป็นอะไรมาก และหมอก็ไม่ได้ซักถามหรือตรวจละเอียดไปมากกว่านี้

เมฆินทร์เห็นเธอเงียบไปจึงพูดขึ้นอีกครั้ง "จี๊ด... พี่รู้ว่าจี๊ดโกรธ แต่สิ่งที่ปกรณ์พูด... พวกเขาแค่ทำไปเพราะเข้าใจว่าพี่กับจี๊ด... คือพี่แค่ต้องการจะบอกว่า ความผิดพลาดในคืนนั้นมันมีสาเหตุมาจากยา ไม่ใช่ว่าพี่ตั้งใจจะปัดความรับผิดชอบ... พี่ต้องการรับผิดชอบทุกอย่างนะจี๊ด"

จารวีหันมามองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า "พี่ไม่ต้องพูดอะไรแล้วค่ะ จี๊ดเข้าใจทุกอย่างดี"

คำว่า "เข้าใจทุกอย่างดี" ของจารวีกลับฟังดูเหมือนการตอกย้ำว่าเธอตัดสินใจไปแล้ว และเมฆินทร์ไม่มีโอกาสได้แก้ไขความเข้าใจผิดใด ๆ อีกต่อไป

เมฆินทร์ขับรถไปตามถนนที่เงียบสงบ จารวีเอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่าง ปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปกับความเจ็บปวด ความอับอาย และความตกใจและหวาดกลัวกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่ เธอมัวแต่เหม่อลอยจนไม่ได้สังเกตทิศทางที่รถกำลังมุ่งหน้าไป

"ถึงแล้วครับ" เสียงทุ้มต่ำของเมฆินทร์ดังขึ้น

หญิงสะดุ้งเล็กน้อย หันกลับมามองอย่างงุนงง และเมื่อสายตาจับจ้องไปยังตึกสูงสง่าที่อยู่ตรงหน้า เธอก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ

"พี่เมฆ! นี่มันคอนโดของพี่!"

เมฆินทร์ปลดเข็มขัดนิรภัย หันมามองเธอด้วยสายตาที่จริงจัง

"ใช่ครับ วันนี้จี๊ดต้องอยู่กับพี่"

"ไม่ค่ะ! ไม่ได้! จี๊ดจะกลับห้อง!" เธอพยายามเปิดประตูรถ แต่ก็ถูกล็อกไว้

"ข้อเท้าจี๊ดเคล็ดอยู่นะ จะกลับยังไง พี่จะไปส่งก็ไม่ยอม พี่ถึงต้องพามาที่ห้องพี่ คืนนี้ก็พักที่นี่แหละ" เมฆินทร์พูดอย่างเด็ดขาด

"พี่ไม่มีสิทธิ์! จี๊ดไม่ได้อนุญาตให้พี่พามา!"

"พี่ขอโทษที่ไม่ได้ขออนุญาต แต่พี่ไม่ไว้ใจให้จี๊ดกลับเองคนเดียวตอนนี้" เมฆินทร์ปลดล็อกประตูฝั่งตัวเอง "พี่ขอแค่วันนี้คืนนี้ ให้พี่ได้ดูแลจี๊ดในฐานะที่พี่รู้สึกผิดต่อเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น พี่สัญญาว่าจะไม่ทำอะไรถ้าจี๊ดไม่ยินยอม"

เขาไม่ได้ให้โอกาสเธอปฏิเสธอีกต่อไป เมฆินทร์ลงจากรถอ้อมมาเปิดประตูให้เธอ แล้วช้อนร่างเธอขึ้นอุ้มอย่างระมัดระวัง

จารวีจำใจที่ต้องจำยอมเขา เธอไม่อยากให้เขาไปส่งที่ห้องเพราะไม่อยากให้เขารู้ที่อยู่

เขาพาเธอขึ้นไปยังห้องชุดสุดหรูของเขาอย่างรวดเร็ว โดยตรงไปยังห้องนอนใหญ่ เขาบรรจงวางร่างเธอลงบนเตียงขนาดคิงไซส์อย่างนุ่มนวล

"เดี๋ยวพี่ไปเอายามาให้ จี๊ดนอนพักอยู่ตรงนี้นะครับ" เมฆินทร์สั่งอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเดินหายเข้าไป

เธอมองไปรอบ ๆ ห้องนอนที่กว้างขวางและหรูหรา กลิ่นน้ำหอมของผู้ชายและกลิ่นเฉพาะตัวของเมฆินทร์อบอวลไปทั่วห้อง

เขากลับมาพร้อมกับแก้วน้ำและยา นั่งลงข้างเตียง ประคองให้เธอลุกขึ้นมาเล็กน้อยเพื่อป้อนยา

"ทานยานะครับ จะได้หายเร็ว ๆ"

เธอรับยามาทานอย่างว่าง่าย เมื่อทานยาเสร็จ เขาก็ช่วยจัดหมอนรองข้อเท้าที่บาดเจ็บให้เธออย่างเบามือ

"พักผ่อนเถอะนะครับ พรุ่งนี้ค่อยคุยกันเรื่องที่ค้างคาไว้ทั้งหมด พี่อยากให้จี๊ดฟังความจริงจากพี่ให้ชัดเจนที่สุด"

เขาพูดจบก็ลุกขึ้นยืน ทอดสายตาลงมาที่เธอด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน ความรู้สึกผิดและความต้องการครอบครอง...