ตอนที่32ซื้อร้าน

เมื่อมาถึงตัวอำเภอ หลี่เฉินและจื่ออิงก็เริ่มต้นสำรวจทำเลสำหรับเปิดร้านอาหาร วันนี้พวกเขาตั้งใจเดินสำรวจให้ละเอียดกว่าครั้งก่อน แต่ไม่ได้ไปยังบริเวณตลาดที่เต็มไปด้วยร้านค้าและผู้คนที่มาจับจ่ายซื้อของ ทั้งสองเลือกมาสำรวจพื้นที่ที่เป็นที่ตั้งของโรงงานและสถานที่ราชการ

ตัวอำเภอในปี 1980 แม้จะไม่ได้เจริญเทียบเท่าเมืองใหญ่ แต่ก็มีชีวิตชีวาและเต็มไปด้วยผู้คน พื้นที่แถบนี้ดูคึกคักในแบบที่แตกต่างจากตลาดโดยสิ้นเชิง แม้จะไม่จอแจเท่าศูนย์กลางการค้า แต่ก็เต็มไปด้วยผู้คนที่เดินทางไปทำงาน ข้าราชการ พนักงานบริษัท คนงานจากโรงงานต่างเดินสวนกันไปมา บางคนขี่จักรยาน บางคนขับรถจักรยานยนต์ หรือแม้กระทั่งรถยนต์ส่วนตัวก็มีให้เห็น บางคนก็เดินจูงมือกันเป็นกลุ่ม พลางพูดคุยเรื่องงานและชีวิตประจำวัน

ริมถนนมีร้านค้าเล็กๆ ตั้งเรียงรายอยู่เป็นระยะ ส่วนใหญ่เป็นร้านขายอาหารง่ายๆ อย่างร้านก๋วยเตี๋ยว ร้านข้าวแกง และร้านบะหมี่เกี๊ยว บ้างเป็นรถเข็น บ้างเป็นแผงตั้งอยู่ใต้ร่มไม้ให้ร่มเงาเย็นสบาย บ้างดัดแปลงจากอาคารไม้เก่ากลายเป็นร้านอาหารขนาดเล็ก นอกจากนี้ยังมีร้านอาหารของรัฐ ซึ่งได้รับการสนับสนุนจากทางการ แม้จะขายในราคาย่อมเยา แต่รสชาติและคุณภาพของอาหารก็มักจะขึ้นอยู่กับวัตถุดิบที่ได้รับมา

ลูกค้าส่วนใหญ่ที่นั่งรับประทานอาหารตามร้านเหล่านี้เป็นพนักงานโรงงานและลูกจ้างจากหน่วยงานต่างๆ พวกเขาแวะฝากท้องในช่วงเช้าก่อนจะเริ่มงาน 

ร้านอาหารของเอกชนก็เริ่มมีให้เห็นมากขึ้น แม้จะยังไม่มากเท่าร้านของรัฐ แต่ก็นับเป็นทางเลือกที่หลายคนให้ความสนใจ โดยเฉพาะกลุ่มของข้าราชการ พนักงานของรัฐ คนที่พอจะมีรายได้ เหล่าคุณหนูคุณนาย ก็มักจะยอมจ่ายเพื่อแลกกับรสชาติอาหารที่ดีกว่าและบริการที่ดีกว่า 

แต่สำหรับจื่ออิงกลับคิดว่าร้านเหล่านี้ก็ยังดูธรรมดา ขายอาหารธรรมดาทั่วไป ไม่ได้มีอะไรแปลกใหม่หรือน่าดึงดูดใจเป็นพิเศษ อีกทั้งราคายังสูงกว่าร้านของรัฐอยู่พอสมควร 

จื่ออิงกวาดตามองไปรอบๆ ด้วยความสนใจ  พลางคิดในใจว่าถ้าหากมีร้านอาหารที่ทั้งอร่อย คุณภาพดี บรรยากาศดี ราคาสมเหตุสมผล และยกระดับขึ้นมาสักนิด ที่นี่น่าจะเป็นทำเลที่ดีไม่น้อยเลยทีเดียว

"ที่นี่ดูคึกคักเหมาะกับการเปิดร้านอาหารจริงๆ นะคะ"

หลี่เฉินพยักหน้า พลางกวาดตามองไปรอบๆ ด้วยสายตาประเมิน

"ใช่ครับ อำเภอแห่งนี้เป็นศูนย์กลางของหลายหมู่บ้าน เป็นที่ตั้งของสถานที่ราชการ และยังเป็นที่ตั้งของอีกหลายโรงงาน ถ้าเราจะเปิดร้านอาหาร ที่นี่ก็เป็นตัวเลือกที่ดี"

หลี่เฉินตอบ

ท่ามกลางแสงแดดอบอุ่น พวกเขาเต็มไปด้วยความหวังว่าร้านอาหารของพวกเขาจะกลายเป็นจุดหมายปลายทางสำหรับผู้คนในย่านนี้

ทั้งสองเดินสำรวจไปเรื่อยๆ พลางสังเกตบรรยากาศรอบๆ พูดคุยและแลกเปลี่ยนความคิดเห็นเกี่ยวกับทำเลที่ตั้ง จดจำรายละเอียดของทำเลและประเมินโอกาสทางธุรกิจ ซึ่งบางที่ดูดี แต่ค่าเช่าสูงเกินไป บางแห่งทำเลดีแต่พื้นที่แคบเกินไป และยังไม่มีที่ไหนถูกตาต้องใจจื่ออิง

จนกระทั่งพวกเขาเดินมาถึงอาคารสองชั้นที่ตั้งอยู่ตรงหัวมุมถนน บนผนังด้านหน้ามีป้ายประกาศติดไว้ว่า "ให้เช่า-ขาย" ตัวอักษรดูซีดจางเล็กน้อยจากแดดและลม แต่ก็ยังพออ่านได้ แม้ว่าจะอยู่ห่างจากถนนสายหลัก แต่ก็ไม่ได้ไกลจนทำให้ผู้คนมองข้าม อีกทั้งยังเดินทางสะดวก ไม่ไกลจากที่ตั้งสถานที่ราชการและเขตโรงงานมากนัก ที่ตรงนี้เป็นอาคารเก่าที่อยู่ติดกันกับโรงน้ำชาเก่าแก่แห่งหนึ่ง บนป้ายประกาศระบุให้ติดต่อสอบถามข้อมูลเพิ่มเติมที่ร้านน้ำชาแห่งนั้น 

สิ่งที่ทำให้ที่นี่น่าสนใจที่สุด คือทำเลของมัน แม้บรรยากาศรอบๆ ค่อนข้างเงียบ ไม่ได้คึกคักเหมือนถนนหลัก แต่ก็ไม่ได้ดูร้างจนเกินไปผู้คนยังคงสัญจรผ่านไปมาตลอดเวลา 

บริเวณนี้ยังไม่มีร้านอาหารที่เป็นกิจจะลักษณะ มีเพียงพ่อค้าแม่ค้าหาบเร่ที่ปักหลักขายของอยู่ริมทาง บางคนตั้งแผงขายขนมเล็กๆ ในตอนเช้า ก่อนจะเก็บของกลับบ้านในช่วงบ่าย

จื่ออิงกวาดตามองอาคารตรงหน้า ตัวอาคารเป็นไม้ผสมปูน สภาพของมันอาจดูเก่า แต่โครงสร้างยังคงแข็งแรง ด้านหน้ามีพื้นที่กว้างขวางพอจะตั้งโต๊ะได้หลายตัว ด้านหลังมีพื้นที่ที่สามารถดัดแปลงเป็นครัวได้อย่างเหมาะสม ส่วนด้านบนยังสามารถใช้เป็นที่พักอาศัยหรือจะขยับขยายให้กลายเป็นห้องสำหรับลูกค้าที่ต้องการความเป็นส่วนตัว ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าที่นี่อาจเป็นสถานที่ที่พวกเขากำลังตามหา

เธอหันไปมองหลี่เฉิน ดวงตาเป็นประกายด้วยความตื่นเต้นและความหวัง

"ที่นี่ดูเข้าท่านะคะ"

หลี่เฉินมองอาคารตรงหน้าอย่างครุ่นคิด มองไปรอบๆ อย่างพินิจพิเคราะห์ ก่อนพยักหน้าช้าๆ 

"ครับ น่าสนใจทีเดียว ทำเลดี มีพื้นที่ใช้สอยครบ ถ้าปรับปรุงอีกหน่อย น่าจะเหมาะมาก"

จื่ออิงยิ้มออกมา ดวงตาเป็นประกายเมื่อเริ่มจินตนาการถึงร้านอาหารในฝันที่อาจเกิดขึ้นตรงนี้

"ถ้าอย่างนั้น เราเข้าไปสอบถามกันเถอะครับ"

หลี่เฉินพูดขึ้น พร้อมกับก้าวเท้าเตรียมเดินเข้าไป แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ขยับ จื่ออิงก็ยื่นมือมาจับมือเขาเอาไว้

"มีอะไรหรือครับ" 

ชายหนุ่มหันกลับมาถามด้วยความสงสัย

จื่ออิงเงยหน้ามองเขา ดวงตามีประกายจริงจัง 

"ฉันคิดว่า การซื้อขาดน่าจะเป็นทางเลือกที่คุ้มค่ากว่าค่ะ"

หลี่เฉินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ในดวงตาฉายแววครุ่นคิด

จากเงินที่พวกเขามีอยู่ในตอนนี้ หากแบ่งมาซื้อที่ตรงนี้ ก็คงไม่เป็นปัญหา และยังเหลือพอที่จะใช้เป็นทุนสร้างร้านได้อีก แต่เขายังไม่รู้แน่ชัดว่าภรรยาของเขามองการณ์ไกลไปถึงเพียงไหน จึงตั้งใจฟังเธอพูดต่อ

จื่ออิงมองไปรอบๆ ทำเลนี้อาจจะดูเงียบไปสักหน่อยในตอนนี้ แต่ด้วยตำแหน่งที่อยู่ใกล้โรงงานและหน่วยงานราชการ อีกไม่นานจะต้องคึกคักขึ้นมากแน่

"ที่นี่เหมาะจะเปิดร้านอาหารจริงๆ ค่ะ ไม่เพียงแค่ผู้คนสัญจรผ่านไปมาเท่านั้น แต่ยังไม่มีร้านอาหารที่ดีจริงๆ เปิดแถวนี้เลย ถ้าเราซื้อไว้ ไม่เพียงแต่จะได้ทำธุรกิจของตัวเอง แต่ยังได้บ้านที่มั่นคงสำหรับครอบครัวของเราในอนาคตด้วย"

หลี่เฉินนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะมองอาคารไม้ผสมปูนที่อยู่ตรงหน้า สายตาเริ่มฉายแววเห็นด้วยกับภรรยา

สิ่งที่ทำให้จื่ออิงสนใจที่นี่มากขึ้น คือมันยังไม่มีใครให้ความสนใจมากนัก เพราะตั้งอยู่ลึกเข้ามาในซอย หากมองประเมินด้วยสายตาของคนในยุคปัจจุบัน เธอมั่นใจว่าอีกไม่นาน จะต้องมีการตัดถนนเส้นใหม่ขึ้นมา ซึ่งจะทำให้บริเวณนี้กลายเป็นจุดเชื่อมต่อสำคัญของเมือง

หากพวกเขาตัดสินใจซื้ออาคารแห่งนี้ไว้ตอนนี้ นอกจากจะไม่ต้องเสียค่าเช่ารายเดือน ในอนาคตเมื่อรัฐบาลเปิดกว้างมากขึ้น เศรษฐกิจเริ่มเติบโต ความเจริญเข้าถึงมากขึ้น ราคาที่ดินก็จะพุ่งสูงจนยากจะหาซื้อได้อีก และที่สำคัญ จื่ออิงไม่ได้คิดจะใช้ชีวิตอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ ไปตลอด เธอวางแผนจะตั้งรกรากที่ตัวอำเภอ เพื่อให้ชีวิตสะดวกขึ้นทั้งสำหรับตัวเธอเอง หลี่เฉิน และเหยียนเหยียน

"คุณมั่นใจขนาดนั้นเลยหรือครับ" 

หลี่เฉินถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ 

จื่ออิงพยักหน้า ดวงตาฉายแววแน่วแน่ 

"ค่ะ ฉันมั่นใจ"

เขามองภรรยาสักพัก ก่อนจะยิ้มมุมปากเล็กๆ และพยักหน้า 

"ถ้าอย่างนั้น ก็ลองเข้าไปคุยกันดูครับ"

เมื่อทั้งสองตัดสินใจได้ พวกเขาก็เดินตรงไปยังร้านน้ำชาที่อยู่ติดกับอาคารนั้น ด้านหน้าร้านดูเก่าคร่ำคร่า โต๊ะและเก้าอี้ไม้มีร่องรอยการใช้งานมาอย่างยาวนาน บรรยากาศภายในเงียบเหงา มีเพียงชายชราผู้หนึ่งที่นั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ เขาคงเป็นเจ้าของร้าน

เมื่อได้ยินเสียงก้าวเท้าดังขึ้นภายในร้านน้ำชา ชายชราผู้เป็นเจ้าของร้านก็เงยหน้าขึ้นจากโต๊ะที่เขานั่งอยู่ ดวงตาล้ำลึกฉายแววสงบสุข ก่อนจะคลี่ยิ้มบางๆ

"เชิญครับ สนใจดื่มชาไหม"

ชายชรากล่าวด้วยน้ำเสียงใจดี

หลี่เฉินยกมือคารวะเล็กน้อยก่อนตอบอย่างสุภาพ

"ขอบคุณครับคุณตา แต่วันนี้พวกเรามีเรื่องอยากสอบถามเกี่ยวกับอาคารข้างๆ"

ดวงตาของชายชราเป็นประกายขึ้นเล็กน้อย เขาเหลือบมองอาคารไม้ผสมปูนที่อยู่ติดกัน ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ

"พวกเธอสนใจหรือ"

จื่ออิงพยักหน้าพลางกล่าวเสียงเรียบ 

"ใช่ค่ะ พวกเรากำลังมองหาทำเลเปิดร้านอาหาร และที่นี่ดูเหมาะมาก"

ชายชราพินิจมองทั้งสองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มออกมาและเชื้อเชิญให้พวกเขานั่งลง พลางรินน้ำชาร้อนจากกาลงถ้วยกระเบื้องเคลือบพร้อมกับเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"พวกเธออยากจะเช่าหรือซื้อขาดล่ะ"

หลี่เฉินสบตากับจื่ออิง ก่อนที่เธอจะเป็นฝ่ายตอบอย่างมั่นใจ 

"เราต้องการซื้อขาดค่ะคุณตา"

ชายชราพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ 

"ดีจริงๆ ตาตั้งใจจะขายอยู่แล้ว ตาเองอายุมากขึ้นทุกวัน คงถึงเวลาพักเสียที"

ชายชราถอนหายใจยาว สายตาหวนรำลึกถึงอดีต 

"ร้านน้ำชานี้เคยคึกคักเมื่อหลายปีก่อน ลูกค้าทั้งชาวบ้านและข้าราชการต่างแวะเวียนมาไม่ขาด แต่ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว พอตาแก่ตัวลงก็ทำไม่ไหว ปิดร้านบ้างเปิดร้านบ้างจนลูกค้าประจำหายไปทีละคน ตาคิดว่าคงถึงเวลาปล่อยมือเสียที จึงตัดสินใจที่จะขายที่นี่ และตั้งใจว่าจะกลับไปอยู่กับลูกชายที่ต่างอำเภอ ใช้ชีวิตอย่างสงบกับลูกหลานในช่วงบั้นปลาย"

ชายชราเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มบางๆ 

"ตาดีใจนะที่ยังมีคนมองเห็นคุณค่าของที่นี่ มากกว่าปล่อยให้มันรกร้างไป"

จื่ออิงและหลี่เฉินพยักหน้าเข้าใจ พวกเขารู้ดีว่าพื้นที่แห่งนี้ยังมีศักยภาพอยู่ หากมองในระยะยาว มันจะกลายเป็นทำเลทอง

"ถ้าอย่างนั้น เรามาคุยรายละเอียดกันเถอะ" 

ชายชรากล่าว ก่อนจะหยิบเอกสารสำหรับซื้อขายที่เตรียมไว้ออกมา

ข้อตกลงเป็นไปอย่างราบรื่น พวกเขาซื้ออาคารหลังนั้นรวมทั้งร้านน้ำชาแห่งนี้ในราคาที่สมเหตุสมผล ชายชราเองก็ดีใจที่ได้ส่งต่อให้กับคนที่ตั้งใจใช้ประโยชน์จริงๆ

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย จื่ออิงเงยหน้ามองอาคารสองคูหาที่กำลังจะกลายเป็นของพวกเขา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยประกายแห่งความหวัง ร้านอาหารในฝันของพวกเขากำลังก้าวเข้าสู่ความเป็นจริงแล้ว