ตอนที่34เริ่มการปรับปรุงซ่อมแซมร้าน

ตลอดหลายวันมานี้ หลี่เฉินและจื่ออิงแทบไม่มีเวลาได้หยุดพัก ทั้งคู่ยุ่งอยู่กับการปรับปรุงและซ่อมแซมร้านตั้งแต่เช้ายันเย็น ต้องตื่นตั้งแต่เช้าเพื่อเดินทางเข้าตัวอำเภอ กลับบ้านมาก็เกือบค่ำมืด 

ตั้งแต่วันแรกก็เริ่มต้นด้วยการติดต่อช่างและพาช่างเข้ามาดูหน้างาน พูดคุย ปรึกษา วางแผน และต่อรองราคา จนแทบไม่มีเวลานั่งพัก โชคดีที่ช่างที่หลี่เฉินหามานั้นเป็นคนขยันและมืออาชีพ 

แต่ถึงอย่างนั้นการปรับปรุงและซ่อมแซมก็ใช่ว่าจะง่าย ตัวอาคารเดิมนั้นแม้โครงสร้างโดยรวมยังคงแข็งแรง แต่สภาพทั้งภายนอกและภายในอาคารกลับทรุดโทรมจนเห็นได้ชัด เพราะผ่านการใช้งานมายาวนาน หลังคากระเบื้องดินเผาหลายแผ่นแตกร้าว บางจุดมีรอยรั่ว หากมีฝนตกคาดว่าคงไหลซึมลงมาเป็นสาย

ผนังด้านนอกลอกเป็นแผ่นๆ เผยให้เห็นปูนเก่า ด้านในแตกร้าวเป็นเส้นตื้นๆ เต็มไปหมด ส่วนภายในยิ่งแล้วใหญ่ พื้นไม้เดิมด้านบนส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดทุกย่างก้าว และเต็มไปด้วยรอยครูด รอยสึกจากการใช้งานมาอย่างยาวนาน โต๊ะเก้าอี้ไม้เก่าโยกเยกคลอนแคลน บางตัวขาเกือบหัก ส่วนเคาน์เตอร์ด้านหน้าก็ผุพัง มีร่องรอยปลวกกินจนบางจุดทะลุ พื้นปูนเดิมก็แตกร้าวเป็นเส้นยาว ดูแล้วไม่สบายตาเอาเสียเลย

ทั้งหมดนี้จื่ออิงจดไว้เป็นรายการยาวเหยียด หลังจากที่สำรวจทุกซอกทุกมุมจนหมด เธอก็ร่างภาพออกมาอย่างชัดเจนว่าอยากให้ร้านออกมาในรูปแบบไหน 

ซึ่งเรื่องของการออกแบบและรูปแบบร้าน หลี่เฉินล้วนให้ภรรยาเป็นคนจัดการทั้งหมด เขาอยากให้เธอทำทุกอย่างตามที่เธอชอบได้อย่างเต็มที่

และนั่นคือจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่

หลังจากตรวจสอบโครงสร้างร้านอย่างละเอียด หลี่เฉินก็ตัดสินใจเริ่มต้นปรับปรุงทุกอย่างตั้งแต่พื้นถึงเพดาน เขาวางแผนร่วมกับช่างอย่างรอบคอบ เพื่อให้ทุกมุมของร้านออกมาตรงกับความต้องการของภรรยาให้มากที่สุด

สิ่งแรกที่ต้องทำคือ หลังคากระเบื้องดินเผาแบบเก่าที่แตกร้าวต้องรื้อออกทั้งหมด และเปลี่ยนใหม่เป็นกระเบื้องสีเทาหม่นแบบด้าน ที่ยังคงกลิ่นอายความคลาสสิก แต่มีความทนทานและแข็งแรงมากกว่าเดิม

ต่อด้วยผนังด้านนอก ที่เดิมเป็นปูนลอกล่อนจนเห็นคราบดำจากความชื้น พวกเขาสั่งฉาบใหม่ทั้งหมด และเลือกทาสีครีมอ่อนตัดด้วยกรอบหน้าต่างไม้สีเข้ม ทำให้ร้านดูสะอาดตาไม่ฉูดฉาดเกินไป

ส่วนภายในร้านก็สั่งให้ทุบผนังกั้นระหว่างอาคารเก่ากับร้านน้ำชาออกให้กลายเป็นพื้นที่เดียวกันจนกว้างขวาง พื้นไม้เก่าที่ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดยามเดินนั้นถูกสั่งให้รื้อทิ้งทั้งหมดแล้วปูใหม่ด้วยไม้ขัดเงาวาววับ ส่วนพื้นที่เป็นพื้นปูนแตกก็ปูใหม่ด้วยกระเบื้องลายหินอ่อนสีเทาครีมที่ดูสว่างและสะอาดตา เพิ่มความทันสมัยแต่ยังคงความคลาสสิกไว้ได้อย่างลงตัว

หลังจากที่มอบหมายงานทั้งหมดให้ช่างผู้รับเหมาแล้ว ก็ยังต้องเลือกซื้อวัสดุต่างๆ และคอยตรวจสอบความคืบหน้าทุกขั้นตอนด้วยตัวเอง เพื่อให้ทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่วางไว้ วันไหนไม่ต้องออกไปซื้อของก็ต้องอยู่ดูช่าง ตรวจงาน หรือช่วยกันจัดการเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่ผุดขึ้นมาไม่เว้นแต่ละวัน

เมื่อทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทาง งานต่างๆ ค่อยๆ ดำเนินไปอย่างราบรื่น สองสามีภรรยาก็เริ่มมีเวลาพักหายใจหายคอบ้าง 

ช่วงที่กำลังยุ่งอยู่กับการปรับปรุงร้าน จื่ออิงกับสามีต้องขอความช่วยเหลือจากป้าโจวให้ช่วยดูแลเหยียนเหยียนให้ ทั้งสองจำต้องฝากบุตรสาวเอาไว้กับบ้านป้าโจวให้ช่วยดูแล ซึ่งจื่ออิงเองก็อดรู้สึกผิดไม่ได้ที่ช่วงนี้เธอไม่ค่อยจะมีเวลาให้บุตรสาว

เย็นวันนี้หลังจากแวะไปดูความคืบหน้าที่ร้านเรียบร้อย สองสามีภรรยาจึงพากันไปเดินตลาดซื้อของสดกลับบ้าน พวกเขาซื้อหมูเห็ดเป็ดไก่ และของโปรดของเหยียนเหยียนติดมือมาหลายอย่าง ตั้งใจจะเข้าครัวทำอาหารเย็นด้วยกัน และยังซื้อของฝากมาฝากป้าโจวเต็มสองมือ

พอกลับจากตลาดก็รีบตรงไปบ้านป้าโจวเพื่อรับเหยียนเหยียนกลับบ้าน เด็กหญิงตัวน้อยดีใจจนวิ่งเข้ามากอดแม่แน่นที่วันนี้พ่อกับแม่ของเธอกลับบ้านเร็วกว่าทุกวัน

วันนี้ภายในห้องครัวเล็กๆ จึงเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความคึกคัก จื่ออิงทำอาหารไปพลางพูดคุยกับบุตรสาวไปพลางด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุข 

เหยียนเหยียนยืนอยู่บนเก้าอี้ไม้เตี้ยๆ ข้างๆ มารดา คอยหยิบเครื่องปรุง ส่งวัตถุดิบให้ด้วยความตั้งใจ ปากเล็กๆ เจื้อยแจ้วไม่หยุด ใบหน้าของเธอเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มสดใส ดวงตากลมโตเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น

"แม่คะ ใส่ซอสถั่วเหลืองเลยไหมคะ" 

เหยียนเหยียนชูขวดขึ้นมาอย่างกระตือรือร้น

"เดี๋ยวก่อนค่ะ ยังไม่ถึงขั้นนั้น"

จื่ออิงหัวเราะ

"หนูช่วยแม่ใส่ข้าวโพดลงในข้าวผัดก่อนค่ะ"

"ได้เลยค่ะ"

เด็กหญิงตอบ แล้วค่อยๆ เทข้าวโพดใส่ลงในกระทะอย่างระมัดระวัง

หลี่เฉินยืนอยู่ที่อ่างล้างจาน ล้างผักเงียบๆ แต่ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน เขาเงยหน้ามองสองแม่ลูกเป็นระยะ แววตาเต็มไปด้วยความอบอุ่น

"ว้าว น่ากินมาก"

เหยียนเหยียนมองข้าวผัดตาเป็นประกาย

"เหยียนเหยียนทำข้าวผัดเก่งขนาดนี้ แบบนี้ต้องให้ทำทุกวันแล้วมั้ง"

หลี่เฉินพูดขึ้นเบาๆ

"งั้นพ่อเตรียมท้องไว้เลยนะคะ หนูจะทำทุกวันจนกว่าพ่อจะเบื่อเลย"

 เด็กหญิงตอบกลับทันที พร้อมหัวเราะเสียงใส

เมื่อถึงเวลาอาหาร โต๊ะกินข้าวก็เต็มไปด้วยอาหารน่ากินหลายอย่างที่ส่วนใหญ่เป็นของโปรดของเหยียนเหยียน ไม่ว่าจะเป็นไข่ตุ๋นนุ่มๆ ที่แทบจะละลายในปาก เต้าหู้ผัดหมูสับรสกลมกล่อม ข้าวผัดใส่ข้าวโพดหวานหอมๆ และน้ำแกงปลาที่มีกลิ่นสมุนไพรลอยอบอวลทั่วบ้าน ทั้งสามนั่งล้อมโต๊ะด้วยบรรยากาศที่อบอุ่น

"อื้ม...อร่อยมากเลยค่ะ"

 เหยียนเหยียนร้องชมเสียงดัง ตักไข่ตุ๋นเข้าปากคำแล้วคำเล่า 

"ฝีมือแม่อร่อยที่สุดในโลกเลยค่ะ"

จื่ออิงยิ้มกว้าง หัวเราะเบาๆ พลางลูบหัวบุตรสาว 

"อร่อยก็กินเยอะๆ เลยค่ะ จะได้โตเร็วๆ"

หลี่เฉินมองดูทั้งสองด้วยรอยยิ้ม 

ครอบครัวเล็กๆ ของพวกเขาได้ใช้เวลากินข้าวร่วมกันอย่างมีความสุข เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ และเสียงช้อนกระทบจานดังอย่างต่อเนื่องในค่ำวันนั้น มันอาจเป็นเพียงมื้ออาหารธรรมดา แต่ก็เต็มไปด้วยความรัก ความอบอุ่น และความสุขเล็กๆ ที่มีค่ามหาศาลสำหรับพวกเขา

หลังจากอาหารมื้อเย็นจบลง ทั้งสามก็พากันมานั่งพูดคุยกันในห้องโถงเป็นการย่อยอาหาร จื่ออิงกับหลี่เฉินจึงถือโอกาสคุยกับเหยียนเหยียนถึงเรื่องสำคัญที่ทั้งคู่ปรึกษากันเอาไว้ก่อนหน้า นั่นคือเรื่องการเข้าโรงเรียนอนุบาลของบุตรสาว

"เหยียนเหยียนจ๊ะ"

จื่ออิงเอ่ยเรียกบุตรสาวน้ำเสียงอ่อนโยน พลางลูบผมอ่อนนุ่มเบาๆ 

"หนูอยากไปโรงเรียนไหมคะ"

เด็กหญิงเงยหน้าขึ้นมาทันที ดวงตากลมโตเปล่งประกายเจิดจ้า

"อยากไปมากเลยค่ะแม่ หนูอยากมีเพื่อน อยากเรียนหนังสือ หนูอยากใส่ชุดนักเรียนด้วยค่ะ"

เหยียนเหยียนเอ่ยบอกอย่างกระตือรือร้น เรื่องนี้สร้างความตื่นเต้นยินดีให้กับเหยียนเหยียนเป็นอย่างมาก เด็กหญิงตื่นเต้นจนแทบเก็บอาการไม่อยู่ เพราะเธอใฝ่ฝันอยากไปโรงเรียนมานานแล้ว เธออยากมีเพื่อนเยอะๆ อยากเรียนหนังสือ และอยากใส่ชุดนักเรียนเหมือนเด็กคนอื่นบ้าง

"อยากไปขนาดนั้นเลยเหรอ"

หลี่เฉินหัวเราะเบาๆ 

"แล้วลูกรู้มั้ยว่าไปโรงเรียนต้องตื่นเช้า ต้องทำการบ้าน ต้องเรียนหนังสือทุกวันเลยนะ"

เหยียนเหยียนพยักหน้าหงึกๆ ด้วยท่าทางจริงจัง 

"หนูรู้ค่ะ หนูทำได้ หนูจะตื่นเช้า หนูอยากเรียนหนังสือ หนูจะตั้งใจฟังคุณครู"

ทั้งจื่ออิงและสามีหัวเราะออกมาพร้อมกันด้วยความเอ็นดู พวกเขาดีใจที่บุตรสาวตื่นเต้นและมีความสุขกับการเริ่มต้นบทบาทใหม่ในชีวิต

"งั้นพรุ่งนี้ แม่กับพ่อจะพาเหยียนเหยียนไปสมัครเรียนนะคะ"

จื่ออิงพูดพร้อมยิ้มอบอุ่น

"แล้วเราจะแวะกินไอติมด้วยดีไหม" 

หลี่เฉินก้มหน้าลงมาเอ่ยกระซิบ

เหยียนเหยียนตาโต รีบตบมือตัวเองเบาๆ ด้วยความดีใจ 

"ดีค่ะ หนูอยากกินไอติมรสถั่วแดง แล้วก็วุ้นหวานเย็นด้วย"

เสียงหัวเราะและบทสนทนาเบาๆ ยังคงดังไปทั่วบ้านในค่ำคืนนั้น มันคือช่วงเวลาเรียบง่ายแต่เปี่ยมไปด้วยความสุข ความสุขของครอบครัวที่ค่อยๆ สร้างอนาคตด้วยความรัก และดูแลกันในทุกก้าวสำคัญของชีวิต