ตอนที่46สับสนวุ่นวายใจ

ช่วงเย็นของอีกวัน จื่ออิงนั่งอยู่ที่โต๊ะในครัวหลังร้าน ดวงตาหยุดนิ่งอยู่บนสมุดบัญชีตรงหน้า แต่เธอไม่ได้อ่านตัวเลขใดๆ เลย ความคิดของเธอล่องลอยไปไกลกว่าแถวตัวเลขเหล่านั้น

ในเมื่อไม่มีสมาธิจะทำงานต่อ จึงเลือกที่จะปิดสมุดบัญชีรายวันของร้านลง มือของเธอสั่นเล็กน้อย หัวใจหนักอึ้งจนแทบจะควบคุมอะไรไม่ได้ 

หญิงสาวเงยหน้ามองออกไปยังหน้าร้าน สายตาหยุดที่ภาพของหลี่เฉินสามีของเธอ ที่กำลังสอนบุตรสาวทำการบ้านอยู่ตรงมุมหนึ่งของร้าน รอยยิ้มของเขายังคงอบอุ่นเหมือนเคย แต่แววตากลับดูครุ่นคิด เหมือนมีบางอย่างกำลังดึงเขาไปไกลจากตรงนั้น

ทุกอย่างในตอนนี้ดูเหมือนจะลงตัว แต่ในหัวใจของจื่ออิง กลับรู้ดีว่า บางสิ่งยังคงค้างคา

ภาพหลี่เฉินกับเจียงซินหยาเมื่อวานนี้ยังวนเวียนอยู่ในหัว คำพูดของพวกเขายังคงก้องชัดในใจ

ใช่ เธอบังเอิญได้ยินมันทั้งหมด

การได้เห็นทั้งคู่อยู่ด้วยกันเมื่อวานนี้ ทำให้ตัวตนของทั้งสองที่เธอหลงลืมไปหวนกลับมาอีกครั้ง

จู่ๆ จื่ออิงก็รู้สึกเหมือนถูกดึงกลับไปยังจุดเริ่มต้นของเรื่องราวนี้

เพราะชีวิตที่ผ่านมาไม่เป็นอย่างเนื้อเรื่องในนิยายเลยสักอย่าง จนเธอเกือบลืมไปแล้วว่า โลกใบนี้เป็นโลกของนิยาย เป็นโลกของพระเอกกับนางเอก

เมื่อคิดเช่นนั้น จื่ออิงพลันขมวดคิ้วมุ่น รู้สึกถึงความไม่ยินยอม 

ไม่! ไม่ใช่!

นิยายเรื่องนั้นมันจบลงไปแล้วตั้งแต่ที่เธอมาอยู่ที่นี่

นี่มันชีวิตของเธอ ชีวิตจริงๆ ไม่ใช่นิยาย และเธอก็ไม่ใช่แค่ตัวประกอบที่เดินผ่านมาในฉากละครชีวิตของใคร เธอคือภรรยาที่ยืนอยู่เคียงข้างหลี่เฉิน คือแม่ของลูกของเขา ผ่านวันที่เหนื่อยล้าและเริ่มต้นใหม่มาด้วยกัน เธอจะยอมปล่อยเขาไปกับคนอื่นง่ายๆ ได้อย่างไร

แต่สิ่งที่สำคัญเสียยิ่งกว่าเรื่องของเจียงซินหยาคือการสอบเกาเข่า ความฝันที่หลี่เฉินเคยมีต่างหาก

เรื่องนี้คือสิ่งที่เธอต้องกังวล และคิดว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป

จื่ออิงกัดริมฝีปากเบาๆ เธอไม่เคยลืมว่าตัวตนของหลินจื่ออิงคือเหตุผลที่ทำให้หลี่เฉินต้องทิ้งความฝันไปเมื่อหลายปีก่อน

แล้วตอนนี้...เขากำลังจะมีโอกาสอีกครั้ง ตัวเธอในตอนนี้กำลังจะเป็นอุปสรรคของเขาหรือเปล่า

เธอจะเป็นคนทำให้ความฝันของเขาต้องพังลงอีกครั้งอย่างนั้นหรือ

คำถามนั้นแหลมคมราวเข็มทิ่มกลางอก

หัวใจของจื่ออิงสั่นไหวไม่หยุด

เธอไม่อยากให้เป็นเช่นนั้น ไม่อยากเป็นคนที่ฉุดรั้งใครไว้กับชีวิตที่เขาไม่ได้เลือกเอง

หญิงสาวก้มหน้าลงซ่อนสายตาเศร้าลึกเอาไว้ เธอรักเขา รักครอบครัวเล็กๆ นี้มาก

แต่ถ้ารัก... ก็ต้องไม่ทำลายสิ่งที่สำคัญสำหรับเขา

แต่เธอกลับกำลังตั้งครรภ์

เรื่องราวที่ควรจะเป็นข่าวดี กลับกลายเป็นสิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกหนักอึ้งในอก

เธอควรทำอย่างไรต่อไป เพื่อที่จะไม่เป็นคนที่ทำให้เขาต้องสูญเสียความฝันไปอีกครั้ง

จื่ออิงหลับตาลง สูดลมหายใจเข้าลึก พยายามกลืนความรู้สึกหนักอึ้งในใจ เธอไม่อยากขัดขวางเขา ไม่อยากเป็นอุปสรรคต่อความฝันที่เขารอมานาน

แต่เธอก็กลัว… กลัวว่าจะต้องเผชิญกับความเปลี่ยนแปลงโดยไม่มีเขาอยู่เคียงข้าง 

กลัวว่าเส้นทางความฝันของเขา จะพาเขาไปไกลจากเธอ

จื่ออิงลืมตาขึ้นช้าๆ น้ำใสๆ เอ่อคลอในดวงตา แต่เธอก็ยังพยายามกลั้นไว้ ไม่ให้มันไหลออกมา

ถ้าเธอรักเขาจริง เธอก็ควรปล่อยให้เขาได้ไปในทางที่เขาเลือก ให้เขาได้ทำตามความฝันที่รอมานาน

เธอรู้ดีว่าการรักใครสักคน บางครั้งก็ไม่ใช่การดึงเขาไว้ แต่คือการผลักเขาไปในทางที่เขาอยากเดิน

เธอรู้ดีว่า คนเราจะใช้ชีวิตอย่างเต็มที่ได้ ก็เมื่อได้เดินตามความฝันของตัวเอง ไม่ทิ้งฝันของตัวเองไว้ข้างหลัง

แต่คำถามสุดท้ายที่ค้างคาในใจ และยังไม่มีคำตอบคือ

แล้วเธอล่ะ 

เธอจะเข้มแข็งพอไหม ถ้าต้องเดินไปข้างหน้าโดยไม่มีเขาอยู่เคียงข้างในทุกวันเหมือนที่ผ่านมา

จื่ออิงก้มลงมองหน้าท้องของตัวเอง วางฝ่ามือทาบลงเบาๆ หัวใจเธอสั่นไหว สับสน อ่อนไหว และเปราะบาง

วันนี้…เธอกำลังจะมีลูกอีกคนกับเขา ชีวิตน้อยๆ ที่เป็นสายใยเชื่อมโยงระหว่างพวกเขาเอาไว้ หากเธอบอกเขาตอนนี้ เขาจะเลือกอะไร

แต่เธอไม่อยากให้เขาต้องเลือกระหว่างความฝันกับครอบครัวอีกแล้ว

เธอไม่อยากเป็นเหตุผล ที่ทำให้เขาต้องละทิ้งความฝันและความตั้งใจของตัวเอง

ความเงียบงันปกคลุมภายในใจอยู่ครู่หนึ่ง จื่ออิงจึงค่อยๆ ยิ้มจางๆ ขึ้นมา แววตาเศร้าในตอนแรก ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นแน่วแน่

เธอจะไม่ขวางเขา แต่จะอยู่ข้างเขาในทุกเส้นทาง และทุกการตัดสินใจ เธอพร้อมที่จะยอมรับในสิ่งที่เขาเลือก

"อาอิง... ภรรยาครับ"

เสียงนุ่มของหลี่เฉินดังขึ้น พร้อมกับปลายนิ้วที่แตะลงบนไหล่ของภรรยาเบาๆ

ฮะ!

จื่ออิงสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อสัมผัสอุ่นจากปลายนิ้วปลุกเธอให้หลุดจากห้วงความคิดที่วนเวียนอยู่ในหัว

"คุณเป็นอะไรไป มีอะไรหรือเปล่าครับ"

หลี่เฉินถามเสียงเบา พร้อมมองภรรยาด้วยแววตาห่วงใยแฝงความกังวล

"ผมเรียกคุณตั้งหลายครั้งแล้ว"

จื่ออิงส่ายหน้า กลบเกลื่อนอาการเหม่อลอยของตัวเอง 

"ไม่มีอะไรค่ะ"

เธอตอบ ก่อนจะพยายามยิ้มให้

"คุณมีอะไรหรือเปล่าคะ"

เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา แววตาของหลี่เฉินยังคงเหมือนเดิม อบอุ่น อ่อนโยน ใส่ใจ และเต็มไปด้วยความห่วงหา เป็นสายตาที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดี

"ผมแค่อยากจะบอกว่า"

หลี่เฉินหยุดนิดหนึ่ง ก่อนพูดต่อพร้อมรอยยิ้มบางบนใบหน้า

"พรุ่งนี้ร้านปิด วันนี้เรากลับบ้านกันเร็วหน่อยดีไหมครับ"

คำพูดนั้นและสายตาของหลี่เฉินที่มองมาเหมือนสายลมอุ่นๆ พัดผ่านหัวใจที่กำลังเหนื่อยล้าของจื่ออิง มันช่างอบอุ่นมากเหลือเกิน 

ระยะหลังมานี้ทั้งสองคนต่างก็วุ่นวาย เหนื่อยกับงาน และเรื่องรอบตัว จนแทบไม่มีเวลาให้กันเลย

จื่ออิงยิ้มออกมาเล็กน้อย แววตาเศร้าเมื่อครู่ถูกกลบไว้ด้วยความอ่อนหวาน

"ค่ะ"

เธอพยักหน้ารับเบาๆ

หลี่เฉินยิ้มให้ภรรยาอย่างอ่อนโยน ทว่าลึกลงไปในใจเขากลับรู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่ซ่อนอยู่หลังรอยยิ้มของภรรยา และแววตาของเธอดูแปลกไป เหมือนมีอะไรบางอย่างที่เธอยังไม่พูดออกมา ชายหนุ่มลังเลเล็กน้อย เกือบจะเอ่ยถามออกไป แต่สุดท้ายก็เลือกจะเก็บความรู้สึกสับสนวุ่นวายในใจเอาไว้

บางที เธออาจจะรู้สึกเหนื่อยเกินไป

บางที เธอแค่ต้องการเวลา

แต่เขาจะอยู่ข้างเธอเสมอ ไม่ว่าเธอจะพร้อมพูดเมื่อไรก็ตาม

จื่ออิงยิ้มให้สามีอย่างอ่อนโยน แล้วค่อยๆ เบือนสายตาไปมองแสงแดดอ่อนยามบ่ายที่สาดลอดหน้าต่างเข้ามา พยายามไม่สบตากับเขานานเกินไป ไม่อยากให้เขาเห็นความหม่นเศร้าสับสนในแววตา

ใจหนึ่งของเธออยากพูด อยากเปิดเผยทุกอย่าง พยายามเข้าใจ แต่อีกใจกลับเงียบงันและสับสนวุ่นวาย ราวกับมีเงาบางอย่างกดทับไว้

สายตาอบอุ่นคู่นั้นยังจ้องมองมาด้วยความห่วงใย

เขายังไม่รู้ว่าเธอรู้แล้ว

และเธอเองก็ยังไม่พร้อมจะพูดมันออกมา ทั้งเรื่องการสอบเกาเข่าและเรื่องที่เธอตั้งครรภ์ เพราะไม่อยากกลายเป็นพันธนาการใดๆ ในชีวิตของเขา เธอไม่อยากให้เขาต้องเลือก หรือรู้สึกว่าตัวเองต้องรับผิดชอบ

จึงได้แต่ฝืนยิ้ม แม้ในใจของเธอกำลังร้องไห้ก็ตาม