บทที่ 22

ตุ๊บ!

"กรี๊ดดด" ถึงแม้จะไม่โดนตัวเธอและก็เห็นแล้วว่าร่างของเด็กคนนั้นกระเด็นลงไปกองอยู่กับพื้นแต่มันก็ทำให้เธอตกใจอยู่ดี

"เป็นอะไรไหม" ภูเบศเอื้อมไปจับตัวเธอแล้วเช็คดูว่ามันได้ทำอะไรเธอหรือยัง

"คุณ?"

"พาเธอไปจากที่นี่ก่อน" เขาหันไปสั่งลูกน้องให้พาข้าวสวยออกไปก่อน

"พ่อเลี้ยงอย่าทำอะไรพวกผมเลยนะครับ" นนท์ลุกขึ้นมาได้ก็กราบเท้าภูเบศ "พ่อเลี้ยงครับผมสำนึกผิดแล้ว" คนเหนือส่วนมากจะเรียกคนที่มีอิทธิพลว่าพ่อเลี้ยง

"ถ้ามึงสำนึกผิดจริงมึงคงไม่ย้อนกลับมาที่นี่อีก แถมครั้งนี้มึงยังเอาเพื่อนมาด้วย หนำซ้ำมึงยังมากลางวันแสกๆ อย่าพูดเลยว่ามึงกลัวกู"

"ผมไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ เพราะผมติดหนี้"

ตุ๊บ!! ยังพูดไม่จบเลยด้วยซ้ำเท้าของภูเบศก็ซ้ำเข้าไปอีก

"โอ๊ย"

ข้าวสวยที่กลับมารออยู่ที่บ้านพอเห็นเขากลับมาก็รีบเข้ามาถามว่าเป็นยังไงบ้าง

"เป็นยังไงงั้นหรือ เห็นหรือยังว่าตัวเองทำอะไรลงไป"

"ฉันทำอะไร"

"ถ้าไม่เพราะเธอฉันคงจัดการมันไปตั้งแต่ทีแรกแล้ว"

"คุณทำอะไรกับเด็กพวกนั้น?"

"เอามันไปทำปุ๋ย"

"ห๊ะ?" สิ้นคำพูดนั้นใบหน้าของเธอถึงกับซีดเผือด เขาใจร้ายใจดำถึงขั้นฆ่าคนได้เลยหรือ แล้วต่อจากนี้ไปยายของนนท์จะอยู่กับใคร

ภูเ