ยินดีด้วย

รถหรูหลายคันถยอยกันเลี้ยวเข้ามาในงานเลี้ยงที่จัดขึ้นในโรงแรมชื่อดัง ผู้คนมากหน้าหลายตาแต่งตัวด้วยชุดหรูและเครื่องประดับราคาแพง

คนขับรถช่วยจับกระโปรงตัวยาวให้เธอก้าวลงจากรถก่อนจะปล่อยออก คุณแม่ของเขาก็มาร่วมงานด้วยแต่แยกรถมาอีกคัน

ดาวเหนือเดินตามแผ่นหลังของชายหนุ่ม ร่างสูงยื่นท่อนแขนออกมาหาเธอ “จับแขนฉันไว้”

หญิงสาวตามทำคำสั่งของเขา เธอคล้งแขนเขาไว้แล้วก้าวเดินไปพร้อมกัน เหมือนจะเป็นงานเลี้ยงการกุศลอะไรสักอย่าง ช่างภาพกดชัตเตอร์ไปหลายครั้ง

เสียงผู้คนลุกฮือเมื่อหญิงสาวผู้มาใหม่เดินลงมาจากรถ ช่างภาพกับนักข่าววิ่งกันเข้าไปถ่ายรูป มิร่าสวมชุดเดรสสีแดงรัดรูป เธอเป็นที่โดดเด่นในวงการนางแบบ

มีสปอนเซอร์ใหญ่คอยสนับสนุนทรัพยากรให้เธออยู่ตลอด เธอจึงกลายเป็นหนึ่งในสิบที่รันวงการแฟชั่น ไม่นานก็มีหญิงสาวปริศนาอีกคนเพิ่มมา เธอเองก็สวมชุดเดรสสีแดงเหมือน ทว่าช่างภาพไม่ได้ถ่ายภาพหรือสนใจเธอมากนัก

ดาวเหนือแอบสังเกตชายหนุ่มข้างกาย เขาดูมีพิรุธอะไรหรือเปล่าเมื่อเห็นแฟนสาวปรากฏตัวตรงหน้า ทว่าเขากลับรีบเดินเข้าไปในงาน

พนักงานเสิร์ฟคอยเสิร์ฟเครื่องดื่มอยู่ตลอด มีทั้งอาหารและของว่างรองท้อง ดาวเหนือสังเกตุเห็นพ่อแม่ของเธอ แต่คุณพ่อกลับเลือกที่จะหลบหน้า

เจเคนพาเธอมายังโซของว่าง ก่อนที่ตัวเขาก็ถูกรายล้อมด้วยผู้คน เขาแนะนำคนอื่นว่าเธอเป็นภรรยาที่เพิ่งจะแต่งงานด้วย

“ยินดีด้วยนะค่ะ” เสียงผู้หญิงเอ่ยขึ้นด้านหลังของเธอ ดาวเหนือหันกลับไปก็พบว่าเป็นมาลิน เธอยกยิ้มให้ดาวเหนืออย่างเป็นมิตรก่อนจะหันไปพูดคุยกับชายข้างกายเธอ

“ขอบคุณสำหรับชุดออกงานน่ะค่ะ”

ในสถานการณ์อึดอัดนี้มีคุณแม่ของดาวเหนือฝ่าวงล้อมเข้ามาหา เธอจึงปล่อยมือจากแขนของเขา

“แม่ขอคุยด้วยหน่อยสิ” ดารินลากแขนลูกสาวออกมาจากสายตาของผู้คน เธอจับใบหน้าลูกสาวมองอย่างละเอียดถี่ถ้วน

“มีอะไรหรือเปล่าคะ” ดาวเหนือถามออกไปตรงๆ

“เรื่องคุณพ่อ…” ดาวเหนือถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ไม่ผิดคุณแม่ต้องมาโน้มน้าวเธอแทนคุณพ่อ ตั้งแต่กลับมาพวกเขาไม่เคยปล่อยให้เธอรู้สึกสบายใจเลยสักวัน

“หนูบอกแล้วไงค่ะ ว่าให้พ่อเลิกทำธุรกิจ” ไม่ว่าจะพยายามกี่ครั้งก็ไม่มีทางสำเร็จ เพราะพ่อไม่เคยศึกษารายละเอียดเรื่องพวกนี้ ไม่เคยดูตลาดหุ้น สนใจแค่จะลงทุนเท่านั้นถึงเวลาเป็นหนี้ขึ้นมาก็จ่ายไม่ไหว ไม่เคยรับฟังความเห็นของคนอื่น

“ดาวให้โอกาสพ่อสักครั้งเถอะ ถ้าคราวนี้เห็นผลแม่จะเอาเงินมาคืน” พวกเขาก็พูดอย่างนี้ทุก สุดท้ายเป็นไงล่ะ

“ดาวไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเรื่องเงินของเขา”

“ถือว่าแม้ขอร้อง ช่วยพ่อเขาหาเงินหน่อยนะ”

“เท่าไหร่ค่ะ” หากแค่สองถึงสามล้านเธอยังพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง

“เจ็ดสิบล้าน” ดาวเหนืออึ้งไปกับจำนวนเงินที่พ่อกับแม่ต้องการ เงินจำนวนนี้มันเยอะเกินกว่าเธอจะหาได้

“เงินเยอะขนาดนั้นแม่จะให้หนูไปหาเงินมาจากไหน” ดาวเหนือพูดออกมาอย่างเหลืออด เงินเยอะขนาดนั้นเธอไม่มีปัญญาหาหรอก นึกตอนล้มเหลวจะจ่ายคืนยังไงไหว

“สามีลูก…” ดารินพูดไม่ทันจบประโยคลูกสาวก็พูดขัดขึ้นมา

“แม่ค่ะ ล้มเลิกความคิดเถอะ” มันไม่มีทางเป็นไปได้ ทุกวันนี้เธอยังทำงานแผนกบริการลูกค้าหน้าเคาน์เตอร์อยู่เลย เพิ่งจะแต่งงานได้ไม่กี่วันก็บังคับให้เธอไปเอ่ยปากขอเงินแปดสิบล้าน เธอคงถูกเขารังเกียจดูถูกมากกว่าที่เป็นอยู่แน่

“ไม่เป็นไร ลูกลองคิดดูอีกทีนะ ที่พ่อกับแม่ทำเพื่อครอบครัวเรา ยังมีอาทิตย์อีกคน น้องกำลังจะเรียนต่ออีก”

“คุยอะไรกันอยู่เหรอ” นภาเห็นลูกสะใภ้ของตนกำลังยืนคุยอยู่กับแม่ไกลออกไปจึงเดินเข้าไปทักทาย

“ถามสารทุกข์สุขลูกสาวค่ะ ไม่ได้เจอหน้าสองสามวันคิดถึงจะแย่”

ดาวเหนือยกยิ้มเป็นคำตอบ เธอไม่มีอะไรจะพูดจริงๆ ในใจเธอรู้สึกนักอึ้งไร้ที่พึ่งพิง ได้แต่แสดงสีหน้ายิ้มแย้มเพราะอยู่ในงานเลี้ยง

“คุณป้าค่ะ”

เด็กสาวอีกคนเดินเข้ามายังกลุ่มสนทนาของพวกเธอ หญิงสาวใบหน้าจิ้มลิ้มสวมชุดสีชมพู เธอยื่นการ์ดหนึ่งใบให้นภา

ยังมีชายหนุ่มร่างสูงประมาณร้อยแปดสิบเดินตามหลังเธอเข้ามา รูปร่างของเขาดูคุ้นตา ใบหน้าหล่อเหล่าปรากฏขึ้นตรงหน้า

ดาวเหนือร่างกายแข็งทื่อไปชั่วขณะ เมื่อเห็นชายหนุ่มที่ลึกๆ เธอแอบนึกถึง หัวใจของเธอเต้นรัวแรงราวกับถูกจับได้ว่าทำผิด ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งความอับอาย เจ็บปวด และรู้สึกผิด

“นี่ลูกสะใภ้คนโตของป้า” นภารับการ์ดมาเก็บไว้แล้วแนะนำเธอให้หญิงสาวที่มาใหม่รู้จัก

“ยินดีกับการแต่งงานด้วยน่ะค่ะ” เธอเอ่ยยินดีพร้อมกับยื่นการ์ดมาให้เธอเช่นเดียวกัน

ดาวเหนือละสายตาจากชายหนุ่มเบื้องหน้า เธอรับการ์ดใบนั้นมา บนการ์ดมีชื่อของเขาอยู่ด้วย เป็นการ์ดเชิญร่วมงานหมั้นของพวกเขา

บรรยากาศที่อึดอัดอยู่แล้วกลับอึดอัดยิ่งกว่าเก่า ร่างกายเธอเหน็บหนาวจนยากจะควบคุม ใบหน้างามก้มหน้าลงหลบสายตาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

หลังจากกลับมาคราวนั้นก็ไม่ได้ติดต่อเขากลับไป แต่ตอนนี้เขากลับมาปรากฏตัวตรงหน้าเธอ ความรู้สึกในใจอยากจะโผล่เข้ากอดเขาเต็มแรง แต่พวกเราไม่สามารถทำอย่างนั้นได้อีก

“ยินดีกับการแต่งงานด้วยนะครับ” สุ้มเสียงของเขานุ่มนวลรื่นหู ขณะที่สายตาแฝงไปด้วยความเจ็บปวดและโหยหา

ดาวเหนือยกยิ้มตอบอย่างจนใจ ฝ่ามือของเธอเย็นเฉียบจนลืมความหนาวไปแล้ว

“ขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะค่ะ” ดาวเหนือพูดขึ้นมาในวงสนทนาน่าอึดอัด ทั้งแม่ที่คอยกดดันเธอและละอายใจต่อแม่ของสามี ยังรู้สึกผิดต่อเขาอีกคน เธอจึงปลีกตัวออกมา

ระหว่างทางเดินไปห้องน้ำเธอมองการ์ดใบนั้นอีกครั้ง มองชื่อของเขาที่เธอไม่คาดคิดว่าจะพบกันอีก เขาเคยบอกเธอว่าไม่คิดจะกลับมาที่ประเทศไทยอีก แต่แล้วเขาก็กลับมา อาจจะเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมาก็ได้

ทุกอย่างมักจะเกิดอย่างไม่คาดคิดเสมอ แม้แต่เรื่องของตัวเธอเอง ไม่คิดว่าวันหนึ่งจะได้แต่งงานกับคนแปลกหน้าที่เป็นเจ้าหนี้ ทั้งที่ตัวเองวางแผนจะแต่งงานกับคนรักไว้เรียบร้อยแล้ว

ดาวเหนือโยนการ์ดใบนั้นใส่ถังขยะในห้องน้ำ เธอยืนนิ่งอยู่หน้ากระจก มองดูตัวเองที่อยู่ในกระจกบานนั้นด้วยความรู้สึกโดดเดี่ยว