บอกสักคำ

ดาวเหนือเดินกลับเข้ามาในงาน เธอหยิบเครื่องดื่มขึ้นแล้วดื่มจนหมดในคราเดียว ก่อนจะมองไปรอบๆ หาเจเคน เขายังคงอยู่ท่ามกลางกลุ่มนักธุรกิจ โดยมีแฟนสาวของเขายืนเคียงข้างตลอดเวลา

หญิงสาววางแก้วเครื่องดื่มลง แล้วสาวเท้าออกไปจากห้องโถงใหญ่ เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ ราวกับได้ปลดปล่อยตัวเอง เมื่อก้าวออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ข้างนอก

ท้องฟ้ากลางคืนมืดสนิท เหลือเพียงแสงไฟจากตึกและถนนที่สะท้อนบนพื้น ลมเย็นพัดผ่านทำให้ต้นไม้ข้างตึกเคลื่อนไหวเบาๆ

ยังมีเสียงรถที่วิ่งไปมาดังคลออยู่ในบรรยากาศ ความเงียบสงัดดูเหมือนจะให้ความรู้สึกทั้งอบอุ่นและเหงาไปในเวลาเดียวกัน ในความมืดยังคงหลงเหลือแสงจากดวงดาว

ชวนให้คิดถึงสิ่งที่ผ่านมาหรือสิ่งที่ยังคงรออยู่ในอนาคต

เสียงฝีเท้าดังเข้ามาใกล้ เธอสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายคุ้นเคยจนต้องหลบหลีก

"ถ้าบอกกันสักคำ พี่ต้องกลับมายินดีกับดาวแน่”

วาคิมพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบระหว่างพวกเขา เขารู้ดีว่าแค่เธอบอกเขาตรงๆ ว่าจะแต่งงาน เขาก็ต้องมางานแต่งอย่างแน่นอน อย่างน้อยก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป เขาก็ควรจะมายินดีกับเธอสักหน่อย ถือว่าเป็นการบอกลาที่ดี

“พี่…” ดาวเหนือพูดออกมาแค่คำเดียว แล้วก็เงียบไป เธอไม่รู้ว่าจะเริ่มอธิบายจากตรงไหนดี

“ขอโทษ” สุดท้ายเธอก็เลือกที่จะพูดคำนี้ออกไป

“ไม่เป็นไร มันผ่านไปแล้ว” แม้คำพูดนี้จะหลุดออกจากปากเขา แต่ภายในใจกลับเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เมื่อเธอขาดการติดต่อไป เขาจึงอดเป็นห่วงไม่ได้ จนต้องบินกลับมา ทั้งที่เคยบอกกับที่บ้านว่าจะไม่กลับมาอีก

“ตอนดาวกลับมาพาสปอร์ตก็ถูกยึดไปแล้ว คุณพ่อโกหกว่าคุณแม่ป่วย พอดาวรู้ก็อยากจะบินกลับแต่…”

ร่างเล็กพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่น เศษน้ำตาที่กลั้นไว้ไหลรินอาบแก้มเนียนทั้งสองข้าง วาคิมยื่นมือมาตบไหล่เธอเบาๆ เป็นการปลอบใจ

เขาอยากจะดึงร่างบอบบางนี้เข้ามาในอ้อมแขนของเขา แต่ตอนนี้เขากลับทำได้เพียงใช้ผ้าเช็ดหน้าซับคราบน้ำตาให้เธอ

การแต่งงานครั้งเกิดขึ้นเพราะพ่อแม่ทั้งสองครอบครัวตกลงกันแล้ว เธอไม่สามารถปฏิเสธได้ แม้แต่ตอนนี้เธอยังถูกด่าว่าเป็นลูกเนรคุณ แล้วเธอต้องทำตัวอย่างไรถึงจะดีพอสำหรับพวกเขา

ดาวเหนือระบายสิ่งที่อัดแน่นอยู่ในใจออกมาทั้งหมด เธอรู้สึกไม่เป็นตัวเอง ไม่มีความสุข

“พี่ได้เลื่อนตำแหน่งแล้วน่ะ” วาคิมส่งผ้าเช็ดหน้าให้เธอ “แล้วก็ย้ายกลับมาที่ไทยด้วย”

เมื่อรู้ว่าเธอจะไม่มีทางจะกลับไปเขาจึงเลือกที่จะกลับมา หวังว่าจะได้เจอกันอีก หากว่าพวกเขายังมีโอกาส

“ดีใจด้วยค่ะ สิ่งที่พี่ต้องการเป็นจริงแล้ว” เขาเคยบอกเธอว่าอยากเป็นตำแหน่งสูงสุดของบริษัท วันนี้เขาทำได้แล้ว แม้เธอและเขาจะไม่ได้เคียงข้างกันเหมือนวันวาน

“แต่ตำแหน่งเลขายังว่าอยู่ ไม่มีใครเหมาะสมกว่าดาวอีกแล้ว” น้ำเสียงของเขาอ่อนลงทว่าแฝงความนัยลึกซึ้ง ขณะที่สายตาลึกล้ำยากจะหยั่ง

เธอยังทำงานเป็นเลขาของเขาอยู่ แต่แล้วก็หายไปโดยไม่บอกกล่าว แม้แต่ใบลาออกก็ยังไม่ได้เขียน

ดาวเหนือมองร่างสูงที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ใบหน้าของเขายังคงมีรอยยิ้มอบอุ่นเหมือนเคย

เขาจ้องมองเข้าไปในดวงตาคู่กลมของเธอแล้วพูดขึ้น “ถ้าสนใจก็มาสัมภาษณ์ได้ทันที”

เมื่อทั้งสองออกมาคุยกันเป็นเวลานาน จึงแยกย้ายกันกลับเข้าไป วาคิมให้เธอกลับเขาไปก่อน แล้วเขาจะเข้าไปหลังจากเธอห้านาที

ดาวเหนือเข้าห้องน้ำไปแต่งหน้าเพิ่ม เธอร้องไห้จนเครื่องสำอางเปื้อนหมดแล้ว จึงแต่งเติมใหม่อีกหน่อยแล้วกลับเข้างานไป

“พวกคุณรู้จักกันมาก่อนเหรอ” หญิงสาวในชุดเดรสสีแดงเดินออกมาขวางหน้าเขา วาคิมปรายตามองเธอแล้วเบี่ยงตัวไปอีกทาง

“ทำไมถึงไม่ตอบละค่ะ”

“ไม่เกี่ยวกับคุณ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แล้วเดินผ่านร่างหญิงสาวแปลกหน้าคนนี้ไป

มาลินออกมารับสายคุยโทรศัพท์นอกงาน เพราะในงานเลี้ยงเสียงดังเกินไปไม่สะดวกคุย ขณะที่กำลังจะกลับไปเข้าไป เธอเห็นพวกเขายืนคุยกันในที่ห่างไกลสายตาผู้คน

เธอจำได้ทันทีว่าหญิงสาวในความมืดนั้นคือภรรยาของเจเคน คนที่เข้ามาแทนตำแหน่งภรรยาที่เธอควรได้

ชายหนุ่มเมื่อครู่ เธอเองก็ไม่เคยพบเห็นมาก่อน มาลินไม่ได้ยินบทสนทนาที่พวกเขาคุยกัน แต่เธอมั่นใจได้ว่าระหว่างพวกเขาต้องมีอะไรแน่

มาลินเดินตามวาคิมเข้ามา เห็นพวกเขายืนในระยะห่างที่ไม่มากนัก เธอจึงเดินไปใกล้ดาวเหนือ แล้วใช้รองเท้าของเธอจะเหยียบกระโปรงสีขาวจนดาวเหนือทรงตัวไม่อยู่

ดวงตาของดาวเหนือเบิกกว้างเมื่อรู้ตัวว่าเธอกำลังจะล้มลง มือของเธอพยายามจะยืดออกไปเพื่อทรงตัว แต่ไม่ทันแล้ว ร่างของเธอกำลังจะพุ่งไปข้างหน้า

ทันใดนั้น มือแกร่งก็พุ่งเข้ามา จับเอวเธอไว้แน่น ร่างของดาวเหนือเกือบจะไปถึงพื้น แต่เขาก็สามารถยึดไว้ได้ทันเวลา แรงจากการจับของเขาทำให้เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นและมั่นคงในทันที

ขณะที่เจเคนกำลังจะยื่นมือไปช่วย แต่ดูเหมือนเขาจะชะงักเมื่อเห็นว่าเธอได้รับการช่วยเหลือแล้ว จากนั้นเขาก็ยืนมองอยู่ห่างๆ ด้วยสายตาที่ไม่สามารถคาดเดาได้

“เป็นอะไรหรือเปล่า” วาคิมเอ่ยถามหญิงสาวที่เขายึดร่างเธอไว้ได้ทัน

ดาวเหนือรีบผละตัวออกจากเขา เพราะมีสายตาอีกหลายคู่จับจ้องอยู่ เธอสายหน้าเป็นคำตอบ

“พี่คิมอยู่นี่เอง หายไปไหนมา” คู่หมั้นของเขาเดินเข้ามาใกล้ ทว่าสายตาของเขายังจับจ้องอยู่บนร่างของดาวเหนือ

“เกิดอะไรขึ้นค่ะ” ณิชาเห็นพี่ชายเอาแต่จ้องมองผู้หญิงตรงหน้าจึงเอ่ยถามเขา

“ไม่มีอะไร” เขาตอบอย่างบ่ายเบี่ยง

สายตาของเขาจับจ้องไปที่หญิงสาวแปลกหน้าด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะถอยออกไปจากตรงนี้ นัยน์ตาคู่นั้นราวกับมีบางอย่างที่ทำให้เขาไม่พอใจ

บางทีความรู้สึกนั้นอาจเป็นเพียงแค่ความระแวงของเธอ แต่สิ่งที่แน่ชัดคือเขาหันมามองเธอด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความไม่เป็นมิตร แม้ไม่พูดอะไร

มาลินถอยออกมาเช่นกัน ผู้คนเริ่มเปลี่ยนความสนใจกัน ดาวเหนือมองแผ่นหลังคุ้นเคยเดินห่างออกไปจนสุดสายตา

“รู้จักกันเหรอ” มาลินถามขึ้นด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มเมื่อเห็นว่าเขาหายไปแล้ว

“เปล่าค่ะ”

เธอรู้สึกได้ถึงสาแววของคู่หนึ่งคล้ายแฝงอารมณ์ชนิดหนึ่งที่อ่านยาก หญิงสาวหลุบสายตาลงต่ำเพื่อหลบคำพูดโกหก