Episode 57 : เราขอโทษ

ห้างสรรพสินค้าคิงส์ตัน

“พี่ตะวันเข้าไปก่อนนะจ๊ะ ชูใจอยากกินขนมไทยร้านโน้น” ฉันเอ่ยบอกกับพี่สาวที่ยืนอยู่ไม่ไกลเสียงใส ในขณะที่สายตายังคงจับจ้องไปยังแผงขายขนมไทยร้านประจำที่อยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างไม่วางตา

“ไปสิเดี๋ยวพี่ไปด้วย” พี่ตะวันเอ่ยบอกกับฉันก่อนที่เธอจะเดินเข้ามากุมมือบางของฉันเอาไว้ เราทั้งคู่พากันเดินข้ามสะพานลอยหน้าห้างสรรพสินค้าของพี่ฮันเตอร์ ก่อนที่ฉันกับพี่ตะวันจะแยกกันไปซื้อของที่ตัวเองต้องการ

“เดี๋ยวพี่ซื้อผลไม้ก่อนเดี๋ยวพี่ตามไป”

“จ้ะ”

วันนี้ฉันขอตามพี่ตะวันมาซื้อของเข้าร้าน ฉันนั่งๆ นอนๆ มามากพอแล้วขืนฉันยังอยู่แบบนี้ฉันต้องสติแตกไปก่อนอย่างแน่นอน

‘ลูกแม่ก็คงไม่อยากอยู่เฉยๆ ใช่ไหมคะ?’ ฉันเอ่ยบอกกับเด็กน้อยในครรภ์ของฉัน พร้อมกับขาเรียวของฉันก้าวไปยังแผงขายขนมไทยที่อยู่ไม่ไกล

“ป้าคะ หนูเอาฝอยทอง จ่ามงกุฎ ขนมเปียกปูน และก็...ถั่วแปบค่ะ” ฉันเอ่ยบอกกับหญิงสูงวัยตรงหน้าเสียงสดใส พร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้กับเธอ

“รับอะไรเพิ่มอีกไหมหนู” ฉันมองไปยังมือเหี่ยวย่นที่กำลังตักขนมใส่ถุงให้ฉัน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าของเธออีกครั้ง

“หนูระวังด้วยลูก”

“อะ” อยู่ดีๆ ฉันก็รู้สึกเหมือนจะวูบ โชคดีที่มีคนเข้ามาช่วยประคองฉันเอาไว้จากทางด้านหลังไม่อย่างนั้นฉันคงล้มลงไปกองอยู่ที่พื้นเสียแล้ว

“ขอบคุณ...?” ฉันกำลังจะหันไปขอบคุณผู้มีพระคุณที่เข้ามาช่วยฉันไว้อย่างนอบน้อม แต่แล้วฉันก็ต้องชะงักไปทันทีที่เห็นร่างสูงของผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ห่างจากฉันเท่าไหร่นัก

และแม้ว่าใบหน้าของเขาจะเต็มไปด้วยรอยแผลเป็น แต่ฉันก็จำได้เขาได้ไม่เคยลืม ‘ไนท์’ เพื่อนสนิทของฉัน ตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้นในวันนั้นฉันก็ไม่ได้เจอกับเขาอีกเลย และวันนี้เขาก็มาปรากฏตัวต่อหน้าของฉัน

“ยังชอบกินขนมไทยไม่เปลี่ยนเลยนะชูใจ”

“ไนท์”

“นึงว่าชูใจจะลืมเราไปแล้วเสียอีก?” ชายหนุ่มตรงหน้าเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ ชายหนุ่มยกยิ้มออกมา...แต่ทำไมฉันถึงสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดมากกว่ายินดีที่เราได้พบกัน

“มีอะไรรึเปล่าไนท์?”

“คุยกันหน่อยได้ไหม เรามีเรื่องอยากขอโทษชูใจ”

“ได้สิ คุยกันตรงนี้ก็ได้” ฉันยกยิ้มขึ้นมาก่อนจะเอ่ยบอกกับชายหนุ่มตรงหน้าออกไปเสียงอ่อน เรื่องที่ไนท์เคยทำเอาไว้กับฉัน ฉันยังคงจำมันได้ไม่เคยลืม...

จากวันนั้นจนถึงวันนี้เวลามันก็ล่วงเลยมานานหลายปีแล้ว และจากที่เห็นสภาพของไนท์ฉันมั่นใจว่าเขาคงได้รับทบเรียนมามากพอแล้วเช่นกัน ถ้าเขาพร้อมที่จะขอโทษฉัน ฉันก็พร้อมจะให้อภัยกับเขา

“ซอยข้างๆ มีคาเฟ่อยู่เราไปนั่งคุยกันในนั่นได้ไหม แถวนี้คนเยอะชูใจไม่ต้องกลัวเราหรอกนะ”

“...” ฉันมองออกไปรอบๆ อย่างช่างใจ มันเป็นอย่างที่เข้าบอกที่ที่ฉันยืนอยู่มีผู้คนเดินผ่านไปผ่านมาตลอดเวลา เขาเองก็คงไม่กล้าทำอะไรกับฉันอย่างในคืนนั้นแล้วแหละ

“ได้สิ” ฉันยกยิ้มออกมาก่อนจะเอ่ยบอกกับเขาออกไป พร้อมกับหยิบมือถือขึ้นมาส่งข้อความบอกพี่ตะวันที่กำลังเลือกซื้อผลไม้อยู่ที่แผงขายผลไม้ในซอยข้างๆ

“ชูใจโกรธเรารึเปล่า?”

“ถ้าถามว่าโกรธไหม อืม เราโกรธและเราก็ไม่สามารถไว้ใจไนท์ได้เหมือนเดิม” ฉันหยุดเดินก่อนจะเอ่ยบอกกับร่างสูงตรงหน้าเสียงเรียบ ก่อนที่สายตาของฉันจะเหลือบไปเห็นเงาชายร่างใหญ่คนหนึ่งสะท้อนอยู่ที่ผืน มันดูจะไม่มีอะไรเลยถ้าผู้ชายคนนั้นไม่ดึงฉันเข้าไปหาพร้อมกับเอาผ้าผืนบางปิดปากและจมูกของเราไว้ เพียงเสี่ยวนาทีสติของฉันก็ดับวูบไป...

“เราขอโทษนะชูใจ”

...

“ชูใจ!!!” เสียงของตะวันร้องเรียกน้องสาวออกมาด้วยความตกใจ เธอเห็นน้องสาวถูกชายร่างใหญ่จับขึ้นรถไปต่อหน้ากับตาของเธอ ตะวันค่อนข้างมั่นใจว่าชูใจไม่ได้เต็มใจจะขึ้นไปบนรถคันนั้นอย่างแน่นอน

“ตามรถคันนั้นไปค่ะ” ตะวันรีบเข้าไปนั่งในรถแทกซี่ที่อยู่ไม่ไกล ก่อนที่เธอจะเอ่ยบอกกับชายคนขับรถที่นั่งอยู่ข้างๆ อย่างร้อนใจ

“คะ ครับ”

“พี่ฮันเตอร์รับโทรศัพท์สิคะ” หญิงสาวพึมพำออกมาพร้อมกับต่อสายหาสามีของเธอไปด้วย

(ครับ)

“พี่ฮันเตอร์ช่วยชูใจด้วยคะ ฮืออออ”

(เกิดอะไรขึ้นครับ?)

“น้องถูกจับตัวไปค่ะ ฮึกกกก ตอนนี้หนูกำลังตามน้องไปค่ะ”

(ตามไปได้แต่ห้ามลงจากรถเด็ดขาด พี่จะออกไปหาหนูเดี๋ยวนี้) ฮันเตอร์เอ่ยบอกกับภรรยาตัวน้อยของเขาเสียงเรียบอย่างใจเย็น

(ต่อสายหาไอ้สกายเดี๋ยวนี้) เสียงของฮันเตอร์เอ่ยบอกกับลูกน้องของเขาเสียงเรียบ

“ฮืออออ...”

ตะวันมองไปยังรถสปอร์ตสีดำเงาตรงหน้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว น้ำตาไหลลงมาอาบสองแก้มขาวเนียนของตะวัน หญิงสาวกำโทรศัพท์ในมือเอาไว้จนแน่น

(ไม่ต้องกลัวนะตะวัน ชูใจจะต้องปลอดภัยไอ้กายรู้ตำแหน่งของน้องแล้ว ตอนนี้คนของพวกเรากำลังไปช่วยน้อง...)

“จริงเหรอคะ?” ร่างบางเช็ดคราบน้ำตาออกจากแก้มขาวเนียนของตัวเอง ก่อนที่เธอจะตั้งใจฟังปลายสายพูดอีกครั้ง ถึงสถานการณ์ในตอนนี้จะยังวางใจไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีและก็หวังว่าพวกเขาจะตามมาช่วยชูใจน้องสาวของเธอได้ทัน

(หนูห้ามเข้าไปใกล้รถของพวกมันเด็ดขาด ตามอยู่ห่างๆ และห้ามลงจากรถ รับปากกับพี่สิครับ...)

“ค่ะหนูจะคอยดูอยู่ห่างๆ” ในขณะที่ริมฝีปากบางของตะวังเอื้อนเอ่ยบอกกับปลายสาย สายตาของเธอก็ยังคงจับจ้องไปยังรถสปอร์ตตรงหน้าอย่างไม่วางตา

(พี่ได้ตำแหน่งของชูใจแล้ว รอพี่ก่อนนะครับพี่จะรีบไปเดี๋ยวนี้)

“รีบมานะคะ”

(พี่ฮันเตอร์...พี่สกายรู้ใช่ไหมคะว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้) ตะวันเอ่ยถามปลายสายออกไปเสียงเรียบ ตะวันเป็นคนที่ยอมคนอื่นมาตลอด แต่เมื่อไหร่ที่มีใครก็ตามทำร้ายคนที่เธอรัก เธอก็พร้อมที่จะสู้ยิบตาเพื่อทุกคนที่เธอรัก

ตะวันกับชูใจเหลือกันอยู่เพียงสองคนพี่น้อย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอจะไม่ยอมให้ใครทำร้ายน้องสาวเพียงคนเดียวของเธอเด็ดขาด

(ตอนนี้พี่ยังไม่รู้อะไรมากครับ แต่ก็พอเดาได้ไม่ยาก)

“...”

(ชูใจไม่ได้มีปัญหากับใครมาก่อนจะมีก็เพียงคนเดียวเท่านั้น)

“เข้าใจแล้วค่ะ”

...

[ชูใจ]

“...” ฉันลืมตาขึ้นมาก่อนจะมองไปยังชายและหญิงคู่หนึ่งที่นั่งอยู่ด้านหน้า ฉันจำคนทั้งคู่ได้ดีผู้ชายที่นั่งข้างคนขับจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากไนท์ ส่วนผู้หญิงที่กำลังขับรถอยู่ฉันมองเห็นหน้าของเธอไม่ชัด แต่จากที่ฉันเห็นตรงนี้ท่าทางของเธอเหมือนกับ...

‘พี่โมนา’

“รีบจบเรื่องนี้ก็ดีนายจะได้กลับไปอยู่อังกฤษกับพี่” พี่โมนาเอ่ยออกมาเสียงเรียบ

“ครับ เราจะไปใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันที่นั่น”

ฉันยังคงหลับตาพริ้มพร้อมกับค่อยๆ เอื้อมมือเข้าไปหยิบโทรศัพท์จากในกระเป๋ากางเกงออกมา โชคดีที่ฉันตั้งเบอร์ของพี่สกายเป็นเบอร์โทรฉุกเฉินทำให้ฉันสามารถต่อสายหาพี่เขาได้อย่างอย่างง่ายดาย

โชคดีที่ฉันรู้ตัว ฉันจึงกั้นลมหายใจไว้ได้ทันไม่อย่างนั้นฉันคงได้สลบไปจริงๆ ฉันไม่รู้ว่าทั้งสองคนทำแบบนี้กับฉันทำไม และเท่าที่ฉันจำได้ฉันไม่เคยทำร้ายพวกเขาเลยสักครั้ง

(หนูครับ...) เสียงของสกายพี่สกายดังออกมาจากปลายสาย

“จะจัดการมันยังไง?” เสียงของพี่โมนาเอ่ยถามชายหนุ่มออกมาด้วยความสงสัย พร้อมกับชายมองมาที่ฉันเล็กน้อย

“ไปให้ถึงบ้านร้างก่อนเดี๋ยวพี่โมนาก็รู้เองครับ”

“ชูใจไม่ได้มีส่วนทำให้ไนร่าตายพี่คิดว่าวิธีนี้มันแรงไปหน่อย”

‘ไนร่า’ ฉันเหมือนเคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน แต่ก็จำไม่ได้ว่าเคยได้ยินที่ไหน

“แรงเหรอครับ...ผมต้องสูญเสียน้องสาวเพียงคนเดียว ต้องกลายเป็นคนพิการพี่คิดว่าแค่นี้มันน้อยไปเหรอครับ”

“...” ฉันนอนฟังทั้งสองคุยกันอยู่เงียบ พร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างไม่ขาดสาย ตอนนี้ฉันเข้าในแล้วว่าทำไมเพื่อนที่ฉันเคยรักถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้

“ถ้าไอ้สกายมันไม่ทำให้ไนร่าเสียใจจนต้องฆ่าตัวตาย วันนี้ผมก็คงไม่ต้องมาทำอะไรแบบนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะมัน เป็นเพราะมันคนเดียว” ไนท์เอ่ยออกมาอย่างเจ็บแค้นในอก เขากำมือของตัวเองไว้แน่นจนเส้นเลือดบริเวณหลังมือของเขามีนปูดขึ้นมา

“ฮืออออออ ชีวิตผมมีแค่ไนร่ากับพี่นะครับพี่โมนา”

“ไม่ต้องร้องนะพี่จะช่วยไนท์จัดการกับพวกมันเอง ตอนนี้ทุกอย่างมันใกล้จะสำเร็จแล้ว”

“ฮึกกก ฮือออออ”

“ไอ้สกายมันต้องเจ็บปวดเหมือนกับที่ไนท์เคยเจ็บปวด” โมนาเอ่ยบอกกับชายหนุ่มด้วยความสงสาร มือบางลูบลงที่แก้มของไนท์พร้อมกับเช็ดคราบน้ำตาให้กับเขาอย่างอ่อนโยน

“ขอบคุณมากนะครับ ถ้าไม่มีพี่ผมจะอยู่ยังไง...”

“พี่รักไนท์มากนะ”

“ผมก็รักพี่ครับ หลังจากจบเรื่องนี้เราสามคนพ่อ แม่ ลูกจะได้กลับไปใช้ชีวิตด้วยกันนะครับ” ไนท์ประคองมือบางของพี่โมนาเอาไว้ พร้อมกับจุ๊บเบาๆ ที่หลังมือของเธออย่างทะนุถนอม