Episode 59 : อุบัติเหตุ

รถสปอร์ตหรูชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่ ก่อนจะพลิกคว่ำต่อหน้าต่อตาของเขา หัวใจของที่แข็งแกร่งดั่งหินผากระตุกวูบเขาทั้งเจ็บปวดทั้งหวาดกลัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ชูใจ!!” เสียงของสกายร้องเรียกคนรักของเขาออกมาเสียงหลง ร่างสูงรีบวิ่งเข้าไปใกล้รถที่เกิดอุบัติเหตุตรงหน้าทันทีด้วยความเป็นห่วงหญิงสาวที่อยู่ด้านในจับใจ

“ชูใจ!! มะ ไม่นะ” ตะวันทรุดตัวนั่งลงกับพื้นอย่างหมดแรง น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้างของเธอด้วยความหวาดกลัว ตะวันรู้ดีว่าในรถคันนั้นไม่ได้มีเพียงแค่ชูใจน้องสาวของเธอเพียงคนเดียว แต่มีหลานสาวของเธอที่อยู่ในครรภ์ของชูใจอีกด้วยที่เธอเป็นห่วง

“พี่ตะวัน” เสียงของน้ำมนต์ดังขึ้นมาจากด้านหลัง ก่อนที่ร่างบางจะกอดตะวันเอาไว้แน่น ในขณะที่เพิร์ชกับฮันเตอร์ และลูกน้องของพวกเขาช่วยสกายดึงประตูรถหรูที่ตอนนี้เหลือเพียงเศษเหล็กออก

~~วี้...หว่อ~~ วี้...หว่อ~~ วี้...หว่อ~~

“หนูครับ” ทันทีที่ประตูรถเปิดออกสกายก็รีบอุ้มคนรักของเขาออกมาทันที ขายาวรีบก้าวไปยังรถพยาบาลที่อยู่ไม่ไกลในทันที

“หนูครับ ได้ยินเสียงพี่ไหม ฮึกกกก ลืมตาขึ้นมามองหน้าพี่หน่อยนะครับ” สกายมองดูเลือดที่ไหลท่วมร่างบางในอ้อมกอดของเขาด้วยความเจ็บปวด ชายหนุ่มได้แต่โทษตัวเองซ้ำๆ ที่เธอต้องเจ็บตัวอยู่แบบนี้มันเป็นเพราะเขาคนเดียว

“ชูใจ ฮึกกกก”

“อย่างทิ้งพี่ไปนะครับ ฮือออออ”

“เดี๋ยวหมอดูแลเธอต่อเองครับ” สกายยอมหลบให้คุณหมอประจำรถแอมบูแลนซ์เข้ามาปฐมพยาบาลคนรักของเขาแต่โดยดี ชายหนุ่ยค่อยๆ ขยับตัวถอยห่างออกจากเธออย่างยากลำบาก

ชูใจอยู่ใกล้กับเขาแค่เอื้อม แต่เขากลับรู้สึกว่าเธอช่างอยู่ห่างไกลเสียเหลือเกิน เขาทำได้เพียงมองร่างบางที่เต็มไปด้วยเลือดนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงตรงหน้าโดยที่เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย

“ฮึกกกก กกก เข้มแข็งไว้นะ” สกายทำได้เพียงพึมพำด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาออกมาอย่างหมดหนทาง เขายกมือขึ้นมาปิดหน้าของตัวเองพร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างห้ามเอาไว้ต่อไปไม่ได้

“...”

มือหนาของชายหนุ่มประสานเข้าหากันแน่นเพื่อระบายความรู้สึกกลัวภายในใจ ร่างสูงสั่นสะท้านไปทั่วทั้งตัวเขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน เขารู้สึกชาวูบไปทั้งตัว หายใจไม่ทั่วท้อง และมือหนาของเขายังคงสั่นอย่างรุนแรงอยู่อย่างนั้น...

เขาก้มลงไปมองคราบเลือดของคนรักที่เปื้อนมือ และเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตาของเขา เลือดออกเยอะขนาดนี้เขาไม่อยากจะจินตนาการเลยว่าเธอจะเจ็บปวดมากขนาดไหน

“ฮืออออ ห้ามทิ้งพี่ไปนะครับ”

เวลาผ่านไปเกือบเพียง 10 นาทีรถแอมบูแลนซ์ก็เข้ามาจอดเทียบอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน

สกายรีบกระโดดลงจากรถพร้อมกับช่วยบุรุษพยาบาลเข็นเตียงนอนของคนรักของเขาเข้าไปด้านใน

“ญาติคนไข้รอข้างนอกก่อนนะคะ”

สกายตั้งท่าเตรียมจะเดินตามชูใจเข้าไปด้านใน แต่เขาก็ถูกพยาบาลประจำห้องฉุกเฉินขวางเอาไว้เสียก่อน ชายหนุ่มทรุดตัวนั่งลงบนพื้นหน้าห้องฉุกเฉินอย่างหมดแรง สกายร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาจนตัวโยน เขาร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใครหน้าไหนทั้งนั้น

“ไอ้กาย!!” เพิร์ชเดินเข้ามาประคองร่างสูงของเพื่อนรักของเขาเอาไว้ มือหนาลูบแผ่นหลังแกร่งของเพื่ออย่างปลอบประโลม เพิร์ชเข้าใจดีว่าตอนนี้เพื่อนรักของเขากำลังรู้สึกอย่างไร

“ฮืออออ ทำไมคนที่นอนอยู่ตรงนั้นไม่เป็นกู” สกายนั่งกอดเข่าของตัวเองเอาไว้แน่น พร้อมกับร้องไห้ออกมาเจียนขาดใจ

เขาเอาแต่โทษตัวเองอยู่อย่างนั้นถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับชูใจไม่ขาดปาก สิ่งที่ไนท์คุยกับชูใจเขาได้ยินมันทุกประโยค ถ้าวันนั้นเธอไม่ได้เจอเขา และเขาไม่ได้ตกหลุมรักเธอ ชีวิตของชูใจในตอนนี้ก็คงจะมีแต่ความสุข ไม่ต้องเจ็บปวดทั้งกายและใจอยู่แบบนี้

“ฮือออออ พี่ขอโทษ”

“มันไม่ใช่ความผิดของมึง” เพิร์ชเอ่ยบอกกับเพื่อนรักเสียงอ่อนด้วยความสงสารเพื่อนรักจับใจ ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมานี่เป็นครั้งแรกเลยที่เขาเห็นสกายเพื่อนรักของเขาร้องไห้แทบขาดใจอยู่ต่อหน้าของเขา

“ฮึกก  ถ้ากูจัดการทุกอย่างให้ไวกว่านี้ชูใจก็คงไม่ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้ เพราะกู ฮืออออออ”

“มึงทำเต็มที่ที่สุดเท่าที่มึงจะทำได้แล้วเพื่อนรัก เลิกโทษตัวเองได้แล้วไอ้กาย”

“ฮือออ ออออออ !!!” เพิร์ชดึงร่างสูงตรงหน้าเข้าไปกอดเอาไว้ ชายหนุ่มลูบแผ่นหลังของสกายเบาๆ เพื่อปลอบประโลมเพื่อนรักในอ้อมกอด

“ฮึกกกก ความผิดกู ทั้งหมดเป็นความผิดของกู ฮือออออ” สกายยังคงเอาแต่โทษตัวเองอยู่อย่างนั้น

“คนที่นอนอยู่ในนั้นควรเป็นกู ฮือออออ ไม่ใช่ชูใจ”

“ไอ้กาย / พี่สกาย” เสียงของเพิร์ชและน้ำมนต์ร้องเรียกร่างสูงตรงหน้าด้วยความสงสารและเป็นห่วงไปพร้อมๆ กัน

“ทั้งหมดเป็นความผิดของกู ฮึกกกกก”

“เรื่องของไนร่ามันไม่ใช่ความผิดของมึง มึงไม่ได้รักเธอมึงปฏิเสธเธอออกไปเป็นสิ่งที่ความทำที่สุดแล้ว...”

“ฮืออออออ”

“ไม่ว่าจะมึงหรือกูไม่มีใครผิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ทั้งนั้น เราหวังดีและเป็นห่วงเขาได้แต่เราไม่มีสิทธิ์ไปรับผิดชอบชีวิตของใคร” เพิร์ชเอ่ยบอกกับเพื่อนรักออกไปตามตรง ก่อนหน้านี้เขาก็จมปรักอยู่กับความคิดแบบนี้เหมือนกันจนกระทั่งเขาได้เจอกับน้ำมนต์ เธอเหมือนเข้ามาปลดล็อคความรู้สึกพวกนี้ให้กับเขา

“จริงค่ะ น้ำมนต์มั่นใจว่าไนร่าเองก็คงไม่อยากให้พี่สกายโทษตัวเองอยู่แบบนี้หรอกนะคะ” น้ำมนต์ที่ยืนเงียบอยู่นานเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง เธอรู้สึกสงสารร่างสูงตรงหน้าจับใจ

“ฮืออ ออออ อย่างทิ้งพี่ไปนะครับ” สกายพึมพำออกมาอย่างกับคนที่เสียสติ

“ฮึกกกก ชูใจจะต้องไม่เป็นอะไร ฮึกกกก กกกก” ตะวันที่นั่งร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของสามีเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ยังคงสั่นเครือ หลังจากที่เธอเห็นรถที่ชูใจน้องสาวของเธอประสบอุบัติเหตุต่อหน้าต่อตา เธอเป็นลมหมดสติไปแล้วรอบนึง จนกระทั่งมาทิ้งโรงพยาบาลเธอก็ยังร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่ได้สติ

“ชูใจจะต้องไม่เป็นไรครับ” ฮันเตอร์เอ่ยบอกกับร่างบางในอ้อมกอดของเขา พร้อมกับประคองกอดเธอเอาไว้ไม่ยอมห่าง มือหนาลูบลงที่แผ่นหลังบางของเธออย่างปลอบประโลม

“ฮือออออ ตะวันกลัว”

“...” น้ำมนต์เช็ดคราบน้ำตาออกจากแก้มขาวเนียนของตัวเอง เธอมองไปยังสกายและตะวันก่อนจะหันกลับไปมองประตูบานให้ตรงหน้าอีกครั้ง น้ำมนต์มองเห็นสิ่งที่คนอื่นมองไม่เห็นเธอ แต่เธอไม่สามารถเอ่ยบอกกับใครได้เลยในตอนนี้

‘ตาฝาด ฉันแค่ตาฝาด’ น้ำมนต์ทำได้เพียงบอกกับตัวเองซ้ำอยู่ภายในใจ

“ฮือออออ อออ”

“สกาย / สกายลูก”

“ม๊า ป๊า”

ม๊ากับป๊าของสกายเดินเข้ามาหาลูกชายเพียงคนเดียวของพวกเขา ทั้งคู่เข้ามากอดลูกชายเอาไว้ด้วยความเป็นห่วง ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยเห็นลูกชายในอ้อมกอดของเขาร้องไห้เสียใจขนาดนี้มาก่อน

“หนูชูใจจะต้องไม่เป็นไรนะลูก” ม๊าเอ่ยบอกกับลูกชายเสียงอ่อน มือบางลูบลงที่แผ่นหลังแกร่งของคนตรงหน้าเบาๆ เพื่อปลอบประโลม น้ำสีใสไหลออกมาจากดวงตากลมสวยของหญิงวัยกลางคนไม่ขาดสาย เธอสงสารลูกสะใภ้ที่ยังคงนอนรักษาตัวอยู่ในห้องฉุกเฉินจับใจ และลูกชายเพียงคนเดียวของเธอที่กำลังร้องไห้เจียนจะขาดใจอ้อมกอดของเธอ

“น้องเป็นคนดี ยังไงพระท่านก็ต้องคุ้มครองลูก”

“ฮึกกกก ฮืออออ ชูใจเลือดไหลออกมาเต็มตัวเลยครับม๊า...” สกายเอ่ยบอกกับแม่ของเขาเสียงสั่นด้วยความหวาดกลัว ภาพของชูใจที่นอนจมกองเลือกอยู่ในอ้อมกอดของเขายังคงติดตาเขาอยู่เลย

“ตอนนี้น้องอยู่ในมือหมอแล้ว ม๊าเชื่อว่าน้องจะไม่เป็นไร”

“ถ้าชูใจเป็นอะไรไป ฮึกกกกก กายจะไม่ให้อภัยตัวเองเลยครับ”

“ฮือออ แค่ผู้หญิงคนเดียวกายยังปกป้องไม่ได้”

“กายต้องตั้งสตินะลูก ม๊าเชื่อว่าหนูชูใจจะไม่เป็นอะไร”

“หมอว่ายังไงบ้างลูก?” ป๊าหันไปถามเพิร์ชที่ยืนอยู่ไม่ไกลเสียงเครียด ในขณะที่สายตายังคงจับจ้องไปยังภรรยาและลูกชายของเขาด้วยความเป็นห่วง

“คุณหมอยังไม่ออกมาเลยครับป๊า”

“ถ้ายังไงเดี๋ยวผมของตัวเข้าไปคุยกับคุณหมอเจ้าของไข้ก่อนนะครับ” หมอเพิร์ชเอ่ยบอกกับผู้ใหญ่ตรงหน้าอย่างนอบน้อม

“ป๊าฝากด้วยลูก”

“ครับ”

3 ชั่วโมงต่อมา...

ห้องผ่าตัด

“ตอนนี้คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วค่ะ เดี๋ยวอีกสักครู่บุรุษพยาบาลจะพาคนไข้ไปพักยังห้องพักฟื้นนะคะ” พยาบาลเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน ก่อนที่เธอจะเอ่ยบอกกับทุกคนที่รออยู่อย่างนอบน้อม

“มะ เมียผมเป็นยังไงบ้าง?”

“อีกเดี๋ยวคุณหมอจะขึ้นไปแจ้งอาการของคนไข้ที่ห้องพักฟื้นค่ะ”

“คะ ครับ / ขอบคุณมากค่ะ”

“เห็นไหมลูกคนดีๆ อย่างหนูชูใจพระต้องคุ้มครองอยู่แล้ว”

“ฮืออออ เก่งมากเลยน้องพี่” ตะวันกอดฮันเตอร์สามีของเธอเอาไว้จนแน่น ก่อนที่เธอจะร้องไห้ออกมาด้วยความยินดีที่ได้ยินข่าวดีที่สุดของวันนี้

“ระหว่างรอน้องฟื้นขึ้นมา ม๊าคิดว่ากายไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่านะลูก”

“ไม่เป็นไรครับ”

“พ่อเห็นด้วยกับม๊านะลูก หนูชูใจคงไม่สบายใจถ้าตื่นขึ้นมาเห็นสภาพลูกเป็นแบบนี้”

“ก็ได้ครับ”

ตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้นมาครั้งนี้ถือเป็นครั้งแรกเลยที่ทุกคนสามารถยกยิ้มออกมาได้ ต่างจากน้ำมนต์ที่ต่อให้เธอรู้ว่าชูใจจะปลอดภัยแล้ว แต่...