Episode 60 : สูญเสีย

ห้องพักฟื้น...

“ชูใจ” สกายเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างคนรักของเขาที่กำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่ตรงหน้า มือหนาลูบแก้มขาวเนียนที่บวมช้ำเป็นรอยแดงของร่างบางอย่างเบามือ

“พี่ทะนุถนอมหนูมาอย่างดี...พี่ขอโทษนะครับ” ชายหนุ่มอุ้มมากุมมือบางของคนรักเอาไว้ไม่ยอมห่าง

สายตาของทุกคนมองไปยังสกายและชูใจเป็นตาเดียวด้วยความสงสารทั้งคู่จับใจ รอไม่นานหมอเจ้าของไข้กับเพิร์ชก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับ

“หมอชูใจเป็นยังไงบ้าง?” สกายเอ่ยถามคุณหมอตรงหน้าออกไปด้วยความสงสัย ก่อนที่เขาจะมองไปยังหมอเพิร์ชเพื่อนรักของเขาที่อยู่ไม่ไกลอย่างรอคำตอบ

“ไอ้เพิร์ช?”

“ตอนนี้คุณชูใจพ้นขีดอันตรายแล้วครับ ...”

“ขอบคุณมากครับ ไม่ว่าหมอต้องการอะไรผมจะหามาให้...” สกายยกยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจ เหมือนกับคนอื่นๆ ที่อยู่ภายในห้อง เสียงหัวเราะชอบใจดังขึ้นมาเป็นระยะ

“แต่ผมต้องขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ ผมไม่สามารถช่วยเหลือทารกในครรภ์ของเธอได้ครับ”

“มะ หมายความว่ายังไง?” รอยยิ้มบนใบหน้าของชายหนุ่มหุบลงทันที ก่อนที่เขาจะเอ่ยถามหมอหนุ่มตรงหน้าออกไปอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา ตาคมมองไปยังชายตรงหน้าและเพื่อนรักของเขาสลับกันอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองพึ่งได้ยิน

“ไอ้เพิร์ช?”

“...” เพิร์ชไม่ได้พูดคำใดออกมาเขาเพียงแค่พยักหน้าเบาๆ หัวใจของสกายก็กระตุกวูบลงไปทันที

“ตะวัน” ตะวันได้ยินหมอหนุ่มตรงหน้าพูดจบเธอก็เป็นลมหมดสติล้มพับไปในอ้อมกอดของสามีของเธอทันที ข่าวร้ายที่ไม่มีใครคาดคิดมาก่อน ทำให้ทุกคนที่ได้ยินร้องไห้น้ำตาซึมออกมาด้วยความสงสารสกายกับชูใจจับใจ

“ช ชูใจ ฮือออออออ” เสียงม๊าร้องไห้โฮออกมาเจียนขาดใจทันทีที่ท่านรู้ว่าตัวเองได้สูญเสียหลานคนแรกไปแล้ว ร่างบางทรุดตัวนั่งลงกับพื้นอย่างหมดแรง ก่อนที่ป๊าจะเข้ามาประคองเมียรักของท่านเอาไว้

“ม๊า!!!”

“...” สกายยืนนิ่งงันไม่ได้ขยับไปไหน เขายังคงช็อคกับสิ่งที่เขาพึ่งได้ยิน

“เดี๋ยวผมจัดการต่อเองครับ” เพิร์ชเอ่ยบอกกับคุณหมอที่ยืนอยู่ไม่ไกล หมอหนุ่มก้มหัวให้เขาเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปจากห้องพักทันที

เพิร์ชมองไปยังน้ำมนต์ภรรยาตัวน้อยของเขาที่กำลังช่วยปฐมพยาบาลให้กับม๊าอยู่ไม่ไกล เพิร์ชเดินเข้ามาหาสกายเพื่อนรักของเขาก่อนจะเอ่ยเรียกร่างสูงตรงหน้าเสียงอ่อน มือหนาจับไหล่แกร่งของเพื่อนรักเอาไปเบาๆ เพื่อปลอบประโลม

“ไอ้กาย”

“ไม่จริงใช่ไหมไอ้หมอ...?”

“...”

“มึงบอกกับกูทีว่ามันไม่จริง” สกายเอ่ยถามหมอเพิร์ชออกมาเสียงเรียบ ในขณะที่สายตาของเขายังคงจับจ้องไปยังร่างบางตรงหน้าอย่างอึ้งๆ เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าชูใจอุ้มท้องลูกของเขาอยู่

“พี่สกาย...” เสียงของตะวันดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง ก่อนที่ร่างบางจะเดินเข้ามาใกล้เตียงของน้องสาวโดยมีฮันเตอร์สามีของเธอคอยประคองเอาไว้ไม่ยอมห่าง

“ฮึกกกก กกก ตะวันขอโทษนะคะ”

“ชูใจท้องจริงๆ เหรอครับ”

“ค่ะ ชูใจเองก็พึ่งรู้เหมือนกัน น้องไม่ได้มีเจตนาจะปิดบังพี่สกายหรอกนะคะ”

“...”

“เรื่องเกิดขึ้นมากมาย ฮึกกกกก กกก” ตะวันเอ่ยบอกกับชายหนุ่มตรงหน้าออกมาเสียงสั่น เธอไม่ได้อยากจะปิดบังใครเลย แต่เป็นเพราะน้องสาวของเธอขอร้องเอาไว้เธอจึงจำเป็นต้องทำ แม้แต่ฮันเตอร์สามีของเธอก็พึ่งรู้เรื่องนี้พร้อมกับทุกคน

“ชูใจโกรธพี่มากเลยเหรอครับ น้องถึงได้ไม่บอกเรื่องนี้กับพี่” สกายเอ่ยถามออกมาเสียงเรียบ ในขณะที่สายตายังคงจับจ้องไปยังร่างบางที่นอนอยู่ตรงหน้าด้วยสายตาที่เจ็บปวดจนไม่รู้จะอธิบายออกมาเป็นคำพูดอย่างไร

“ไม่เลยค่ะ...ชูใจไม่ได้โกรธ ไม่ได้เกลียดพี่สกายเลยนะคะ”

“...”

“น้องรักพี่สกายมาก ฮึกกกก น้องบอกกับตะวันว่าน้องจะบอกทุกอย่างเอง เมื่อพี่สกายจัดการเรื่องทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว” ตะวันเอ่ยบอกกับร่างสูงตรงหน้าออกไปเสียงสั่น พร้อมกับเช็ดคราบน้ำตาออกจากแก้มขาวเนียนของตัวเองไปด้วย

“ถึงกูจะไม่รู้มาก่อนว่าชูใจกำลังตั้งท้องลูกของมึงอยู่ แต่กูก็มั่นใจว่าน้องรักและเชื่อใจมึงจริงๆ นะไอ้กาย”

“ถ้ากูจัดการเรื่องทุกอย่างไวกว่านี้ เรื่องพวกนี้คงไม่เกิดขึ้น”

“มันไม่ใช่ความผิดของมึงไอ้กาย”

“...”

สกายยกยิ้มออกมาก่อนจะเดินออกไปจากห้องพักของชูใจอย่างเงียบๆ สายตาทุกคู่มองตามชายหนุ่มที่กำลังเดินออกไปด้วยความเป็นห่วง

“พี่ฮันเตอร์กับพี่เพิร์ชตามพี่สกายไปเถอะค่ะ ทางนี้ตะวันกับน้ำมนต์จะอยู่ดูแลเองค่ะ”

ตะวันเอ่ยบอกกับสามีของออกไปเสียงสั่น เธอรู้ดีว่าในตอนนี้สกายเองก็น่าเป็นห่วงไม่ต่างจากชูใจ ถึงตอนนี้เขาจะไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟายออกมาให้ใครเห็น แต่เธอก็มั่นใจว่าเขาคืนคนที่ทรมานมากกว่าใคร

พ่อที่ต้องสูญเสียลูกไปตลอดกาล มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้น

“...” สกายเดินไปยังทางเดินตรงหน้าอย่างไร้จุดหมาย โดยมีเพิร์ชกับฮันเตอร์เพื่อนรักของเขาเดินตามไปไม่ห่าง ทั้งสองไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาพวกเขาเพียงแค่เดินตามสกายออกไปเงียบๆ เท่านั้น

สกายเดินขึ้นบันไดมาหยุดอยู่บนชั้นด่านฟ้าซึ่งอยู่ชั้นบนสุดของโรงพยาบาล ร่างสูงทรุดตัวนั่งคลุกเข่าลงกับพื้นอย่างหมดแรง ชายหนุ่มยังคงจับจ้องไปยังวิวเมืองตรงหน้าด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

“โธ่โว้ยยยย!!!”

ฮันเตอร์กับเพิร์ชมองหน้ากันเล็กน้อย ก่อนที่พวกเขาจะหันไปมองเพื่อนรักที่นั่งอยู่ไม่ไกลอีกครั้ง ขนาดพวกเขาไม่ใช่คนที่สูญเสียพวกเขายังเจ็บปวดขนาดนี้...ไม่อยากจะคิดเลยว่าสกายเพื่อนรักของเขาต้องแบกรับความเจ็บปวดไว้มากแค่ไหน

“ฮืออออ อออ ทำไมเรื่องมันต้องจบแบบนี้ด้วยวะ”

“.../...”

“กูแม่งเป็นผู้ชายที่เฮงซวยจริงๆ ฮึกกกก แค่เมียกับลูกกูยังดูแลไม่ได้” สกายร้องไห้สะอึกสะอื้อออกมาจนตัวโยน มือหนาข้างหนึ่งทุบลงที่อกข้างซ้ายของเขาอย่างแรงเพื่อระบายความอึดอัดในใจ

“ไอ้กาย...กูรู้นะเว้ยว่ามึงเสียใจ ถ้ามึงอยากร้องไห้ก็ร้องออกมาเลย พวกกูจะอยู่เป็นเพื่อนมึงเอง” ฮันเตอร์เดินเข้ามาตบบ่าแกร่งของเพื่อนรักเบาๆ เพื่อปลอบประโลม ก่อนที่เขาจะเอ่ยบอกกับร่างสูงตรงหน้าเสียงอ่อน ในขณะที่มือหนาอีกข้างค่อยๆ เช็ดน้ำตาออกจากแก้มของตัวเอง

“ฮือออออ”

“มึงอยากร้องมึงร้องให้พอเพื่อนรัก...กูไม่ได้อยากให้มึงรีบเข้มแข็งหรอกนะไอ้กาย แต่เมื่อไหร่ที่ชูใจฟื้นขึ้นมา มึงรู้ใช่ไหมว่ามีแค่มึงคนเดียวที่จะปลอบน้องได้ดีที่สุด”

“...”

“กูรู้ว่ามึงเจ็บปวดกับการสูญเสียที่เกิดขึ้น แต่มึงอย่างลืมนะเพื่อน...ชูใจเองก็คงเสียใจไม่น้อยไปกว่ามึง กูเชื่อว่าน้องเองก็พยายามปกป้องลูกของตัวเองอย่างสุดความสามารถแล้วเหมือนกัน” เพิร์ชเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะเอ่ยบอกกับร่างสูงตรงหน้าออกไปตามตรง

“ไอ้เพิร์ชพูดถูก...พวกกูอยากให้มึงเข้มแข็งเพื่อชูใจ แม่ที่พึ่งเสียลูกไปความรู้สึกของน้องคงแตกสลายไม่ต่างจากมึง”

“จริงของพวกมึง” สกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะมองหน้าเพื่อนรักทั้งสองคน ก่อนที่เช็ดคราบน้ำตาที่อาบแก้มทั้งสองของตัวเองอย่างเบามือ

“ขอบคุณพวกมึงมากที่เตือนสติกู เราไปกันเถอะกูอยากให้ชูใจตื่นขึ้นมาเจอกูเป็นคนแรก”

“มึงไหวแล้วใช่ไหม?” เพิร์ชเอ่ยถามร่างสูงตรงหน้าของเขาออกมาอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง

“กูไหว...”

[ชูใจ]

วันต่อมา...

“อื้ออออ” ฉันค่อยๆ เปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งของตัวเองขึ้นมา ก่อนจะมองไปยังชายหนุ่มที่ฉันคุ้นเคยอย่างไม่เข้าใจว่าเขามานั่งอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร

“พี่สกายมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรคะ?” ฉันเอ่ยถามร่างสูงตรงหน้าออกไปอย่างไม่เข้าใจ

“อะ โอ้ย!!” ฉันร้องออกมาด้วยความรู้สึกเจ็บร้าวระบมไปทั้งตัว คิ้วเรียวของฉันขมวดผูกกันเป็นปมพร้อมกับภาพเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับฉันก่อนหน้านี้ ค่อยๆ ฉายเข้ามาในหัวของฉัน

“ระวังครับ”

“พี่สกาย!!”

ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองร่างสูงตรงหน้าอีกครั้งก่อนจะเอ่ยเรียกเขาออกมาเสียงอ่อน มือบางของฉันลูบลงที่หน้าท้องแบนราบของตัวเองเอาไว้ไม่ยอมห่าง

“ลูก...?” ฉันเอ่ยถามร่างสูงตรงหน้าออกไป ก่อนจะมองไปที่เขาพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆ เอ่อล้นออกมาจากดวงตาของฉัน

“ชูใจ”

“ขา”

“ละ ลูกไม่อยู่กับเราแล้วนะครับ...” พี่สกายตอบฉันกลับมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา ฉันสัมผัสได้ว่าเขาเองก็พยายามอย่างมากที่จะเอ่ยประโยคนี้ออกมา แต่ฉันไม่อาจจะเชื่อเขาได้จริงๆ ฉันสัมผัสได้ว่าลูกยังอยู่กับฉันเขาไม่มีทางทิ้งฉันไป

“มะ ไม่จริงค่ะ พี่สกายโกหกแบบนี้หนูไม่ตลกด้วยนะคะ” ฉันยกยิ้มออกมาก่อนจะเอ่ยบอกกับร่างสูงตรงหน้าออกไปเสียงใส ก่อนที่ฉันจะชะงักไปทันทีที่เห็นน้ำสีใสค่อยๆ ไหลออกมาจากดวงตาของร่างสูงตรงหน้า

“หนูรู้ความจริงทุกอย่างแล้ว หนูไม่โกรธพี่สกายแล้ว แต่ถ้าพี่โกหกหนู ฮึกกกกก หนูจะโกรธพี่จริงๆ นะคะ”

“ขอโทษนะครับ”

“พี่ก็อยากให้มันเป็นแค่เรื่องโกหกเหมือนกันครับ” ชายหนุ่มเอ่ยบอกกับฉันเสียงอ่อน พร้อมกับลูบลงที่แก้มของฉันอย่างอ่อนโยน

“มะ ไม่จริงใช่ไหม ฮือออออ” ฉันซบหน้าลงกับฝามือของเขาก่อนจะปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาย

พี่สกายดึงฉันเข้าไปกอดไว้แนบอก มือหนาลูบลงที่แผ่นหลังบางของฉันอย่างต้องการจะปลอบประโลม

ภายในหัวของฉันเอาแต่โทษตัวเองอยู่อย่างนั้น ถ้าฉันระวังตัวเองดีกว่านี้ ถ้าฉันไม่พาตัวเองไปอยู่ในสถานการณ์ที่อันตราย ฉันก็คงไม่ต้องสูญเสียลูกไปแบบนี้

“ฮึกกกก ฮือออออ ทั้งหมดเป็นความผิดของหนู”

“ไม่ใช่ความผิดหนูหรอกนะครับ พี่รู้ว่าหนูพยายามเต็มที่ที่สุดแล้ว”

“ฮือออออ ออออ หนูจะทำอย่างไรดี” ฉันยังคงร้องไห้ออกมาอย่างหนักเจียนจะขาดใจอยู่ในอ้อมก่อนของพี่สกาย ในตอนนี้ฉันไม่สามารถพาตัวเองออกมาจากความรู้สึกพวกนี้ได้จริงๆ

จุ๊บ!!!

“อย่าโทษตัวเองครับเด็กดีของพี่ ฮึกกกก ลูกของเราขึ้นไปอยู่บนฟ้าแล้วนะครับ สักวันหนึ่งเราต้องมีโอกาสได้เจอเขาอีก”

“ฮึกกกก ฮืออออ”

“ดะ เด็กดีของพี่” น้ำตาของชายหนุ่มไหลอาบสองแก้ม ก่อนที่เขาจะซุกหน้าลงกับไหล่มนตรงหน้า เขาพยายามที่จะเข้มแข็งเพื่อคนรักเพื่อทุกคนแล้ว แต่ยิ่งเขาพยายามมากเท่าไหร่เขาก็รับรู้ได้ถึงความอ่อนแอของตัวเอง

“ฮือออออ หนูจะทำอย่างไงดี”

“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเราจะอยู่ด้วยกัน...”