Episode 56 : ตรวจ DNA

[สกาย]

โรงพยาบาล ADA

“ว่าไงไอ้เสือ?” ไอ้เพิร์ชเงยหน้าขึ้นมาหน้ามองผม ก่อนที่มันจะเอ่ยถามผมออกมาเสียงเรียบ

“พรุ่งนี้กูจะพาโมนาไปฝากครรภ์แล้ว มึงแน่ใจใช่ไหมว่าถ้าตรวจ DNA ตอนนี้เด็กจะไม่เป็นไร?” ผมเอ่ยถามร่างสูงตรงหน้าออกไปด้วยความสงสัย ก่อนหน้านี้ผมได้มาปรึกษากับหมอเพิร์ชเพื่อนรักของผมเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว แต่ผมก็ยังกังวลกับมันอยู่ดี

“ทำไมมึงเป็นห่วงเขาหรือไง?”

“กูแค่ไม่อยากทำร้ายเด็กคนนึงที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยก็เท่านั้น” ผมตอบคำถามของร่างสูงตรงหน้ากลับไป ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่กลางห้องทำงานของหมอหนุ่มที่นั่งทำงานอยู่ไม่ไกล

“เป็นคนดีกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ?”

“เรื่องของกูครับ”

“หึหึ ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกน่า เด็กในครรภ์จะปลอดภัย”

“...”

“แต่มึงรู้ใช่ไหมไอ้กาย ถ้าแม่ไม่ยินยอมมึงก็ตรวจ DNA ลูกในครรภ์ของเธอไม่ได้” ไอ้เพิร์ชเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของผมก่อนที่มันจะเอ่ยบอกกับผมออกมาเสียงเรียบ ร่างสูงทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาฝั่งตรงข้ามของผม ตาคมจ้องมองมาที่ผมนิ่งๆ ด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดาว่ามันกำลังคิดอะไรอยู่

“กูรู้”

“...”

“มีเรื่องอื่นอีกใช่ไหม?” ผมมองหน้าเพื่อนรักนิ่งๆ ก่อนจะเอ่ยถามมันออกมาด้วยความสงสัย ‘คุณหมอหน้านิ่ง’ ฉายานี้ไม่ได้มาเพราะโชคช่วย ปกติมันไม่ค่อยจะแสดงความรู้สึกผ่านสีหน้าเท่าไหร่นัก แต่ตอนนี้หน้าของมันดูกังวลอย่างเห็นได้ชัด

“น้ำมนต์บอกกับกูว่าน้องเห็นไนร่าอีกแล้ว”

“ไนร่า?”

“...”

“เป็นไปได้ไงวะ? ไหนน้องน้ำมนต์บอกว่าไม่เห็นไนร่าแล้วไง?” ผมนั่งตัวตรงก่อนจะเอ่ยถามร่างสูงตรงหน้าออกไปด้วยความสงสัย น้ำมนต์ภรรยาของหมอเพิร์ชมีสัมผัสพิเศษ เธอมักจะเห็นอะไรที่คนอื่นเขาไม่เห็นกัน ก่อนหน้านี้พวกผมก็ไม่เชื่อ กระทั่งเกิดเรื่องมากมายขึ้นกับไอ้เพิร์ชและทุกคลั่งที่มันรอดมาได้ก็เพราะน้องน้ำมนต์นี่แหละ

“แล้วน้องเห็นยังไง?”

“ร้องไห้และพูดว่าขอโทษตลอดเวลา”

‘ไนร่า’ ที่พวกผมเอ่ยถึงเธอเป็นรุ่นน้องของไอ้เพิร์ช เธอแอบชอบผมมานาน แต่ผมไม่ได้รู้สึกกับเธอมากกว่าพี่น้อง ผมจึงปฏิเสธเธอออกไป หลังจากนั้นเธอก็หายไปรู้ตัวอีกทีเธอก็เสียชีวิตแล้ว

“ขอโทษอะไรอีกวะ?”

“นั่นสิ...เรื่องมันก็จบไปตั้งนานแล้ว ทำไมเธอถึงยังไม่ไปไหนสักที” ไอ้เพิร์ชพึมพำออกมาพร้อมกับมองมาที่ผมนิ่งๆ

“มึงคิดว่าไนร่าจะเกี่ยวอะไรกับโมนาเหรอวะ?”

“กูไม่มั่นใจ แต่ตอนนี้ชีวิตของกูกับไอ้เตอร์ก็มีความสุขปกติดี จะมีก็แต่มึงที่มีปัญหา...”

“อย่าคิดมากเลยมึงคนก็อยู่ส่วนคน ผีก็อยู่ส่วนผี” ผมเอ่ยบอกกับร่างสูงตรงหน้าออกไปอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก ไม่ใช่ว่าผมไม่เชื่อในสิ่งที่ไอ้เพิร์ชพูด หรือไม่เชื่อในสิ่งที่น้องน้ำมนต์เห็น แต่เราไม่สามารถอธิบายสิ่งเหล่านี้ได้จะคิดมากไปก็ไม่มีประโยชน์อยู่ดี

“ไอ้กาย”

“ว่าไง?” ผมหันกลับไปมองหน้าเพื่อนรักอีกครั้งด้วยความสงสัย

“ดูแลชูใจให้ดีๆ ถ้าเป็นไปได้อย่าให้เธอคาดสายตาเด็ดขาด...น้ำมนต์ฝากให้กูมาบอกมึง” ไอ้เพิร์ชเอ่ยบอกกับผมออกมาเสียงเรียบ ก่อนที่มันจะยื่นเอกสารในมือมาให้กับผม

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงก็ไม่ปล่อยให้เมียก็เป็นอะไรไปแน่นอน”

“หึหึ น้องชูใจรับมึงเป็นผัวแล้วเหรอวะ?” เสียงหัวเราะดังออกมาจากในลำคอของร่างสูงตรงหน้า ก่อนที่มันจะมองมาที่ผมพร้อมกับยกยิ้มออกมาอย่างสะใจ

“พูดมาก...แล้วนี่เอกสารอะไร?” ผมแยกเขี้ยวใส่ร่างสูงตรงหน้า ก่อนจะเอ่ยถามมันออกไปด้วยความสงสัย

“จดหมาย...กูฝากให้หมอที่จะตรวจ DNA ให้มึงในวันพรุ่งนี้” ไอ้เพิร์ชเอ่ยออกมาเสียงเรียบ ก่อนที่เราทั้งคู่จะแสยะยิ้มร้ายออกมาอย่างรู้ทันในความคิดของกันและกัน

ผมจำเป็นต้องพาโมนาไปตรวจที่โรงพยาบาลอื่นเนื่องจากเธอรู้จักกับทุกคนที่อยู่รอบตัวผม เธอรู้ดีว่าผมมีเพื่อนเป็นเจ้าของโรงพยาบาล ถ้าผมพาเธอมาตรวจที่นี่เธอต้องไม่วางใจอย่างแน่นอน

“ขอบคุณมึงมาก”

“ด้วยความยินดีเว้ย”

วันต่อมา...

โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง

ผมหันไปมองร่างบางที่ยืนกอดแขนแกร่งของผมไม่ยอมห่างด้วยสายตาที่เรียบเฉย ผมยกยิ้มออกมาก่อนจะเอ่ยเรียกเธอออกมาเสียงเรียบ

“โมนา”

“ขา?” เธอขานรับเสียงของผมก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากันกับผม พร้อมกับใบหน้าสวยหวานยกยิ้มออกมาอย่างจงใจจะยั่วยวนผม

“วันนี้พี่จะตรวจ DNA ลูกของเขา”

“ทำไมคะ? พี่สกายไม่เชื่อใจโมนาใช่ไหม?” เธอตะหวาดใส่ผมเสียงดังลั่นลิฟต์อย่างเอาเรื่อง พร้อมกับมือบางของเธอผละออกจากแขนแกร่งของผมในทันที

“มันไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ”

“แล้วทำไมต้องตรวจด้วยล่ะคะ?”

“พี่ทำก็เพราะอยากปกป้องโมนากับลูก คนเขานินทาโมนาให้ทั่วว่าลูกของโมนาไม่ใช่ลูกของพี่...”

“...”

“ทุกคนคิดว่าโมนาสร้างเรื่องขึ้นมาเพื่อจะแย่งพี่จากชูใจ พี่อยากยืนยันความบริสุทธิ์ของโมนากับลูกของพี่ พี่จึงอยากตรวจให้ทุกคนได้รู้จะได้เลิกพูดกันสักที”

ผมอธิบายให้กับร่างบางตรงหน้าฟังอย่างใจเย็น ก่อนจะเดินเข้าไปโอบเอวบางของเธอเอาไว้อย่างต้องการจะปลอบประโลม

“พี่สกายคิดแบบนั้นจริงๆ เหรอคะ?”

“พี่คิดแบบนี้จริงๆ ครับ”

“ไม่ใช่ว่าพี่จะทำทุกทางเพื่อให้เด็กคนนี้มี DNA ไม่ตรงกับพี่ แล้วพี่จะกลับไปคืนดีกับชูใจเหรอคะ”

“หึหึ คิดมากเกินไปแล้วครับ พี่ทำกับชูใจไว้หนักขนาดนี้พี่คงไม่กล้ากลับไปหาเธอแล้วล่ะครับ”

“แต่เมื่อวานพี่ไปอยู่กับมัน...” โมนาเอ่ยออกมาเสียงเรียบ พร้อมกับหันมาจ้องหน้าของผมอย่างเอาเรื่อง

“...” โมนาอยู่ที่คอนโดของเธอตลอดเวลา แต่เธอกลับรู้ว่าเมื่อวานผมอยู่กับชูใจ หมายความว่าเธอส่งคนคอยตามดูความเคลื่อนไหวของชูใจด้วยเช่นกัน

“ก็ได้ค่ะโมนาจะยอมให้ตรวจ”

ผมมองไปยังร่างบางตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอกำลังจะทำ ‘เธอต้องการอะไรกันแน่โมนา’ ผมได้แต่ถามตัวเองอยู่ภายในใจ ก่อนหน้านี้เธอโวยวายไม่ยอมให้ตรวจ แต่เพียงเสี่ยววินาทีเธอกลับยอมผมอย่างง่ายดาย

“เชิญคุณโมนากับคุณสกายเข้าห้องตรวจค่ะ” พยาบาลเดินเข้ามาขัดจังหวะของเราสองคนเสียก่อน โมนาไม่ได้พูดอะไรกับผมอีกเธอเดินตามพยาบาลตรงหน้าไปยังห้องตรวจเงียบๆ ไม่ว่าหมอจะให้ทำอะไรเธอก็ทำโดยไม่คัดค้านเลยสักคำ

“ผลตรวจจะออกเมื่อไหร่เหรอคะ?”

“ระยะเวลาในการดำเนินการประมาณ 21 วันค่ะ”

...

ช่วงเย็นของวัน

คอนโดของโมนา

“ออกไป” โมนาเอ่ยบอกกับแม่บ้านที่สกายส่งมาเพื่อคอยดูแลเธอเสียงเรียบ ในขณะที่ดวงตางามยังคงจับจ้องไปยังวิวเมืองเบื้องหน้านิ่งๆ โดยไม่หันกลับมาสนใจแม่บ้านที่ยื่นอยู่ไม่ไกลเลยสักนิด

“คะ?”

“ฉันสั่งให้แกออกไปจากบ้านของฉัน” โมนาหันกลับมามองหน้าแม่บ้าน ก่อนที่เธอจะเอ่ยไล่หญิงสาวตรงหน้าออกมาอีกครั้ง พร้อมกับขาเรียวของเธอค่อยๆ ก้าวเข้าไปหาแม่บ้านที่ยื่นอยู่ไม่ไกล

“อะ เอ่อ”

“ว๊ายยย!! คุณโมนาคะ”

“มึงจะออกไปดีๆ หรือให้กูตบ”

“อะ ออกแล้วค่ะ” แม่บ้านคนเดิมรีบยกมือขึ้นมาไหว้หญิงสาวที่จิกผมเธอเอาไว้จากทางด้านหลังทันทีด้วยความหวาดกลัว หญิงสาวรีบลนลานออกจากห้องทันทีที่เธอเป็นอิสระ

หลังจากที่แม่บ้านของสกายออกไปได้ไม่นาน ชายคนหนึ่งก็เดินเข้ามาปรากฎตัวอยู่ในห้องของโมนา ร่างสูงเดินเข้ามาหาโมนาอย่างช้าๆ เนื่องจากขาข้างหนึ่งของเขาได้รับบาดเจ็บจากเมื่อหลายปีก่อน ทำให้มันไม่สามารถกลับมาใช้งานได้อย่างปกติอีกแล้วตลอดชีวิต

“ทำไมถึงต้องอารมณ์เสียขนาดนี้?”

“มาได้สักทีนะไนท์”

“ใครทำอะไรเมียของผมให้โกรธขนาดนี้ครับเนี่ย?” ไนท์เดินเข้ามานั่งข้างร่างบางก่อนที่เขาจะดึงเธอเข้ามากอดเอาไว้แนบอก มือหนาลูบลงที่หัวน้อยๆ ของโมนาอย่างต้องการปลอบประโลม

“พี่คิดว่าวิธีที่เรากำลังทำอยู่ใช้ไม่ได้ผล ไอ้สกายมันไม่ได้รู้สึกเจ็บปวด และอีกอย่างมันน่าจะจำเหตุการณ์ในวันนั้นได้มันถึงมั่นใจว่าเด็กในท้องของพี่ไม่ใช่ลูกของมัน”

“อย่างนั้นเหรอครับ” ไนท์พึมพำออกมาก่อนที่เขาจะซบหน้าลงกับไหล่มนของร่างบางในอ้อมกอดของเขาอย่างออดอ้อน

“ถ้าอย่างนั้นเราคงต้องใช้แผนสุดท้ายแล้วสินะครับ”

“เธอกล้าทำมันจริงๆ เหรอไนท์”

“มันกล้าพรากไนร่าไปจากผม ผมก็จะพรากคนรักของมันไปด้วยเช่นกัน” ไนท์เอ่ยขึ้นมาเสียงเรียบพร้อมกับคลายอ้อมกอดออกจากโมนา

“ยัยนั่นเป็นเพื่อนรักของไนท์นะ?”

“แต่ไนร่าเป็นน้อง เป็นครอบครัวเพียงคนเดียวที่ผมเหลืออยู่”