Episode 61 : เยียวยา

[สกาย]

1 สัปดาห์ต่อมา...

ภูเก็ต

“ชูใจหลับไปแล้วเหรอวะ?” ไอ้เพิร์ชเอ่ยถามขึ้นมาก่อนจะหยิบแก้วน้ำตรงหน้าขึ้นมาดื่ม

“หลับไปแล้ว”

ขณะนี้ครอบครัวของผมอยู่กันที่ภูเก็ต ผมกับชูใจตัดสินใจร่วมกันว่าจะพาลูกที่จากไปของเรามาลอยอังคารที่นี่

ตลอดหลายวันที่ผ่านมาผมใช้ชีวิตอยู่กับชูใจตลอดเวลา เรื่องที่เกิดขึ้นผมรู้ดีว่าชูใจคือคนที่เจ็บปวดที่สุด

เธอย้ำกับผมหลายต่อหลายครั้งว่าเราสองคนต้องไปต่อ ‘เธอเชื่อว่าสักวันลูกจะกลับมาเกิดกับเราอีกครั้ง’ เธอทำให้ผมเห็นว่าเธอเข้มแข็งและเด็ดเดี่ยวมากแค่ไหน แต่ลึกๆ แล้วเธอก็ยังคงบอบช้ำกับเหตุการณ์ในวันนั้นอยู่

“แล้วนี้มึงจะเอายังไงต่อวะ?” ไอ้ฮันเตอร์ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับผมเอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัย ก่อนที่มันจะยื่นเอกสารในมือมาให้กับผม

“โชคดีของพวกมันที่ชิงตายกันไปก่อน ไม่อย่างนั้นกูจะทำให้พวกมันรู้ว่าตายทั้งเป็นเป็นยังไง” ผมอ่านเอกสารผลการชันสูตรพลิกศพในมือ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองยังท้องทะเลที่มืดสนิทตรงหน้าด้วยสายตาที่เรียบเฉย ผมว่างเอกสารลงตรงหน้าก่อนที่เอ่ยขึ้นมาเสียงเรียบ

ผมไม่เคยบอกว่าตัวเองเป็นคนดี...ผมแค่ไม่ทำร้ายใครก่อน แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่ความอดทนของผมสิ้นสุดลง ผมก็จะไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น

สำหรับไนท์กับโมนาผมพยายามที่จะใช้วิธีที่ละมุนละม่อนที่สุดแล้ว และก็ต้องยอมรับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นความผิดของผมเอง ผมประเมินพวกมันน้อยเกินไปทำให้ผมต้องสูญเสียอยู่ตอนนี้ แต่ไม่ว่าเรื่องที่ผ่านมาจะมีบทสรุปอย่างไร มันจะเป็นบทเรียนที่หนักที่สุดในชีวิตของผม และมันจะไม่มีวันเกิดขึ้นอีกอย่างแน่นอน

“ส่วนเรื่องไนร่ามันเป็นยังไงมายังไงกันแน่วะ?” ผมเอ่ยถามไอ้เพิร์ชออกไปเสียงเรียบ ก่อนจะหันไปมองหน้ามันอย่างรอคำตอบ

“วันนั้นที่มึงปฏิเสธเธอ กูบังเอิญไปเห็นพอดีท่าทางที่เธอแสดงออกมาเข้าข่ายของคนที่ป่วยเป็นโรคจิตเวช...”

“.../...”

“กูเห็นว่าไนร่าเป็นรุ่นน้องในคณะ และเข้าใจดีว่าเธอป่วยจึงแนะนำให้เธอไปหาหมอ ตอนนั้นด้วยความสงสารกูเลยอาสาพาเธอไปดูแลเธอเท่าที่กูจะทำได้”

“เลือดหมอมันเข้มข้นจริงๆ” ไอ้ฮันเตอร์เอ่ยออกมาพร้อมกับมองมาที่ผมอย่างต้องการจะฟังเรื่องราวต่อจากนี้...

“สรุปง่ายๆ เธอป่วยมานานแล้ว และเธอก็ต่อต้านการรักษา พอรู้ว่าตัวเองผิดหวังอีกครั้งเธอจึงตัดสินใจลาโลกนี้ไป”

“แสดงว่าไอ้ไนท์เข้าใจคิดว่าน้องมันตายเพราะไอ้กาย”

“อืม และจากที่กูฟังชูใจเล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบนรถให้ฟัง กูคาดเดาว่าไนท์ก็มีอาการแบบเดียวกัน”

“ไม่ว่ามันจะป่วยหรือไม่ มันก็ไม่มีสิทธิทำร้ายใคร”

“เรื่องนี้ตอบยากพวกเราไม่รู้ว่าสาเหตุของอาการว่ามันเกิดมาจากอะไร...”

“เฮ่อ...!!!”

“เอาเถอะ...เรื่องมันจบไปแล้ว กูไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีก” ผมเอ่ยบอกกับเพื่อนรักออกไปเสียงเรียบ ก่อนจะหยิบแก้วน้ำตรงหน้าขึ้นมาดื่ม

“เหล้าไหม?” ไอ้ฮันเตอร์เอ่ยถามขึ้นก่อนที่มันจะยื่นแก้วเหล้ามาให้กับผม ผมยื่นกลับคืนไปให้กับมันทันทีพร้อมกับเอ่ยบอกกับร่างสูงตรงหน้าเสียงเรียบ

“กูเลิกแล้วครับ”

“ตัดได้เลยเหรอวะ?” ไอ้ฮันเตอร์เอ่ยถามออกมาอีกครั้งราวกับว่ามันไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่มันพึ่งได้ยิน

“เออ เหล้าพวกนี้ทำลายชีวิตกู กูเลิกขาด...”

“หึหึ / หึหึ”

“ขำเชี้ยอะไรกัน?” มึงหันไปมองหน้าทั้งสองคนอีกครั้งก่อนจะเอ่ยถามมันออกไปด้วยความสงสัย

“ก็ไม่มีอะไร เลิกได้ก็ดีแล้ว”

[ชูใจ]

วันต่อมา...

“พ่อขอโทษนะครับ” พี่สกายเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา ในขณะที่สายตาของเขายังคงจับจ้องไปยังท้องทะเลสีใสตรงหน้าอย่างรู้สึกผิด ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมาไม่มีวันไหนเลยที่เขาไม่โทษตัวเอง

“พี่สกาย”

“ครับ?”

“เลิกโทษตัวเองได้แล้วนะคะ พี่ทำทุกอย่างเท่าที่พี่จะทำได้แล้วไม่มีอะไรต้องโทษตัวเอง” ฉันหันกลับมาเผชิญหน้ากับร่างสูงตรงหน้าอีกครั้ง มือบางลูบลงที่แก้มขาวเนียนของร่างสูงตรงหน้า ก่อนจะเอ่ยบอกกับเขาออกไปด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง

“ครับ”

“วันนี้เราพาลูกมาส่งแล้ว วันข้างหน้าเราอาจจะมีโอกาสได้พบกันใหม่” ฉันเอ่ยบอกกับร่างสูงตรงหน้าออกไปอีกครั้ง ก่อนจะยกยิ้มหวานออกมาให้กับเขา

ไม่ใช่ว่าฉันจะทำใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นได้แล้ว ฉันยังคงรู้สึกเจ็บปวด รู้สึกเสียใจ และยังคงนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับฉันอยู่ แต่ความจริงก็คือไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นชีวิตของพวกเราทุกคนก็ต้องไปต่อ

“ปล่อยให้เวลาเยียวยาพวกเรานะคะ”

“ครับ” พี่สกายเอื้อมมือขึ้นมากุมมือบางของฉันเอาไว้ ก่อนที่ชายหนุ่มตรงหน้าของฉันจะยกยิ้มกว้างออกมาในรอบหลายวัน

“พี่สกาย”

“ครับ?”

“กลับกรุงเทพแล้วเราไปทำบุญกันนะคะ” ฉันหันกลับไปมองท้องทะเลตรงหน้าอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยบอกกับชายหนุ่มที่โอบกอดฉันเอาไว้จากทางด้านหลังด้วยน้ำเสียงที่สดใสอย่างเช่นทุกครั้ง

“ได้สิครับ ทำบุญ 9 วัด 9 วันเลยดีไหมครับ?”

“ดีค่ะ” ฉันยกยิ้มออกมาก่อนจะตอบคำถามของเขากลับไป ม๊าเคยบอกกับฉันว่าปกติต่อให้บังคับ พี่สกายก็แทบจะไม่ยอมเข้าวัดทำบุญเลย แต่หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเขาเป็นคนเสนอเองเลยว่าอยากไปทำบุญ

สัปดาห์ที่ผ่านมาฉันกับพี่สกายพากันออกไปทำบุญทุกวัน ส่วนใหญ่เราจะพากันไปที่สถานสงเคราะห์เด็กกำพร้า และมูลนิธิต่างที่คอยให้การช่วยเหลือคนยากไร้ และในอนาคตพี่สกายมีแพลนที่จะสร้างมูลนิธิเพื่อช่วยเหลือเด็กๆ ที่ต้องการความช่วยเหลืออีกด้วย

“สกาย หนูชูใจลูก...ข้างนอกแดดเริ่มแรงแล้ว เข้ามาด้านในกันดีกว่านะลูก”

“ค่ะม๊า”

ฉันเดินกลับเข้ามาพักภายในห้องรับรองบนเรือยอร์ช อาหารมากมายถูกจัดวางอยู่บนโต๊ะตัวยาว หลังจากนั้นไม่นานเด็กๆ ที่เข้าไปพักผ่อนในห้องนอนที่อยู่ไม่ไกลจากห้องอาหารก็พากันเดินออกมา

“น้าชูใจคะ” เสียงของฮาญาร้องเรียกฉันดังขึ้นมา ก่อนที่เธอจะรีบเดินเข้ามากอดฉันเอาไว้

“ฮาญารักน้าชูใจนะค”

“เฮคก็รักครับ / ปั้นรักพี่ชูใจที่สุด / ...” เด็กชายทั้งสามคนเดินเข้ามากอดฉันเอาไว้ พร้อมกับบอกรักฉันอย่างออดอ้อน ฉันย่อตัวนั่งลงกอดเด็กทั้งสี่คนเอาไว้แนบอกก่อนจะยกยิ้มออกมาให้กับความน่ารักน่าเอ็นดูของเขา

“ปั้นเสียใจนะครับที่น้องไม่อยู่กับเราแล้ว”

“กำปั้น” เสียงของไต้ฝุ่นเอ็ดน้องชายออกมาเบาๆ ก่อนจะหันกลับมาส่งยิ้มหวานให้กับฉัน ฉันลูบลงที่หัวของไต้ฝุ่นอย่างอ่อนโยน

“ไม่เป็นไรหรอกครับ”

“นี่เด็กๆ รู้เรื่องกันหมดแล้วเหรอครับ” ฉันเอ่ยถามเด็กน้อยตรงหน้าออกไปด้วยความสงสัย หลายวันที่ผ่านมาพวกเขาคงยังไม่รู้เรื่องจึงปฏิบัติต่อเขาเหมือนเดิมจนกระทั่งวันนี้...

“กำปั้นเองครับ” เด็กชายตรงหน้ายกมือขึ้นก่อนจะเอ่ยสารภาพกับฉันเสียงอ่อน

“ปั้นแอบได้ยินคุณพ่อ ลุงกาย และลุงเพิร์ชคุยกันเมื่อคืนครับ”

“เรื่องจริงเหรอคะ?” ฮาญาเอ่ยถามออกมาอีกครั้งอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่พี่ชายของเธอพึ่งเล่าให้ฟัง เด็กหญิงมองมาที่ฉันอย่างรอคำตอบ

“จริงค่ะ น้าแท้งลูกจากอุบัติเหตุน่ะค่ะ” ฉันเอ่ยบอกกับเด็กหญิงตรงหน้า ก่อนจะลูบลงที่แก้มนุ่มนิ่มของเธออย่างเบามือ

“ฮาญาขอโทษนะคะที่ถามออกมาแบบนี้ ฮาญาเสียใจค่ะ” ฮาญาเอ่ยบอกกับฉันเสียงอ่อนอย่างรู้สึกผิด มือน้อยของเธอประคองมือบางของฉันเอาไว้ไม่ยอมห่าง ฮาญาเดินเข้ามากอดฉันเอาไว้อีกครั้งพร้อมกับมือบางอีกข้างของเธอลูบลงที่แผ่นหลังบางของฉันเบาๆ เพื่อปลอบประโลมฉัน

“ไม่เป็นไรเลยค่ะ น้ารู้ว่าฮาญาและก็ทุกคนเป็นห่วงน้า”

“ไปทานข้าวกันดีกว่า เดี๋ยวอาหารบนโต๊ะจะเย็นหมดนะคะ” ฉันเอ่ยบอกกับเด็กน้อยตรงหน้าเสียงอ่อน พร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้กับพวกเขา

“ทานเยอะๆ นะครับ” ไต้ฝุ่นตักต้มยำกุ้งใส่ถ้วยน้อยก่อนจะยืนมาให้กับฉัน เขาเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดแต่เขามักจะแสดงออกมาให้ฉันรับรู้ว่าเขาเป็นห่วงฉันมากแค่ไหน

“ขอบคุณมากนะครับ”

“มาครับเดี๋ยวพี่ช่วย” พี่สกายยกยิ้มออกมาก่อนที่เขาจะตักกุ้งในถ้วยตรงหน้าของฉันไป ชายหนุ่มค่อยๆ บรรจงแกะเปลือกกุ้งให้ฉันอย่างใจเย็น

“ขอบคุณค่ะ” ฉันยกยิ้มออกมาก่อนจะทานกุ้งที่พี่สกายแกะให้อย่างเอร็ดอร่อย ทุกสายตามองมาที่ฉันพวกที่พวกเขาจะยกยิ้มออกมา ก่อนที่ทุกคนจะหันไปทานอาหารตรงหน้าด้วยกันต่อ เสียงพูดคุยกันดังเจื้อยแจ้วไปทั่วทั้งห้องรับประทานแห่งนี้

“...” ฉันมองไปยังพี่สกายก่อนจะหันไปมองทุกคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะแห่งนี้ พวกเขาคือครอบครัวของฉัน ไม่ว่าฉันจะเผชิญหน้ากับสถานการณ์ที่ยากลำบากแค่ไหน ฉันก็จะผ่านไปได้เพราะมีพวกเขาอยู่

“ชูใจขอขอบคุณพี่สกาย และก็ทุกคนมากนะคะ ถ้าไม่มีทุกคนชูใจอาจจะไม่ได้มานั่งอยู่ตรงนี้ก็ได้ค่ะ”

“พวกเราไม่ทิ้งคนในครอบครัวหรอกนะลูก” ป๊าเอ่ยขึ้นมาเสียงอ่อนพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ฉันอย่างเอ็นดู

“ใช่ครับ”

“หมดทุกข์หมดโศกสักทีนะลูกนะ” ม๊าที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้างเอ่ยสมทบขึ้นอีกคน

“ค่ะม๊า”

ช่วงบ่ายของวัน...

“พี่รักหนูนะครับ” พี่ที่กระซิบบอกด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาที่ข้างหูของฉัน ก่อนที่แขนแกร่งจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ทำให้แผ่นหลังบางของฉันแนบชิดกับอกแกร่งของฉันมากกว่าเดิม

“หนูก็รักพี่สกายค่ะ” ฉันตอบชายหนุ่มกลับไป ก่อนจะพิงหัวซบลงกับอกแกร่งของเขา ในขณะที่สายตาของฉันยังคงจับจ้องไปยังท้องทะเลสีครามตรงหน้า

เราทั้งคู่ตัดสินใจคบกันที่ตรงนี้ ถึงวันนี้เราจะกลับมาที่ตรงนี้อีกครั้งด้วยความรู้สึกที่ต่างไป ไม่ว่าจะผ่านเหตุการณ์ที่เลวร้ายมาหนักแค่ไหน เราทั้งคู่ยังรักกันเสมอและจะรักและอยู่เคียงข้างกันแบบนี้ไปตราบนานเท่านาน

“พี่สกายคะ”

“ครับ?”

“พี่สกายคิดว่าเราต้องใช้เวลานานเท่าไหร่เหรอคะ ถึงจะทำใจยอมรับเรื่องที่เกิดขึ้นได้?” ฉันเอ่ยถามพี่สกายออกไป ก่อนจะค่อยๆ ขยับหันกลับไปมองหน้าเขาอย่างรอคำตอบ

“ทั้งชีวิตครับ”

“...”

“เราทั้งคู่จะไม่มีใครลืมเรื่องที่เกิดขึ้นได้หรอกครับ แต่เราต้องอยู่กับเรื่องนี้ให้ได้”

“ทำอย่างไงคะ?”

“ปล่อยว่างครับถึงมันจะยาก แต่เราจะผ่านมันไปได้ครับ”

“ค่ะ ปล่อยให้เวลาช่วยเยียวยาพวกเรา”

“ถูกต้องแล้วครับ”