ตอนที่ 10 วันส่งตัว

ตอนที่ 10 วันส่งตัว

เช้าวันรุ่งขึ้น ณ เรือนบวรเวทย์

เรือนไทยสูงตระหง่านตรงกลางแมกไม้หนาทึบ กลิ่นดอกกาสะลองชัดกว่ากลิ่นใด ในขณะที่ดารากาเยื้องย่างมาถึงยังเรือนแห่งนี้อย่างมิอาจหลีกเลี่ยงได้

ร่างอรชรในชุดบ่าวสีน้ำตาลโจงกระเบนเนื้อหยาบพันผ้าคาดอกเผยผิวนวลผิดไปจากทาสคนอื่น ปิดคลุมหน้าด้วยผ้าหยาบสีน้ำตาลโพกพันถึงลำคอ นั่งเงียบถัดอยู่ด้านหลังบ่าวบัว มือรวบไว้บนพื้นค้อมตัวลงก้มศีรษะ สะดุ้งเบา ๆ ยามที่ได้ยินเสียงฝีเท้าหนักแน่น

“ท่านขุนอัครเดช” ดารานีทักเสียงเบา

“ข้าให้คนเตรียมห้องหับไว้ให้ออเจ้าแล้ว อยู่อีกชานเรือนฟากฝั่งทิศเหนือ ช่วงนี้กำลังเข้าหน้าฝนไม่ร้อนสักเท่าใด”

เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าทำให้ดารากาหดขาพับเพียบเข้ามาอีกไม่รู้ตัว เธอสั่นไปหมดก้มหน้าจนเกือบติดพื้น

“เจ้าค่ะ”

“นำบ่าวมาเพียงเท่านี้หรือ”

“เจ้าค่ะ”

“แล้วบ่าวผู้นั้น ไยจึงโพกผ้า เจ้าเงยหน้า” เขาส่งเสียงดังขึ้นเล็กน้อย ทว่าเพียงเท่านี้ดารากาก็ตัวสั่นเทาไปทั้งร่าง หัวใจเต้นแรงกระหน่ำ หูคล้ายดับไปแล้วจึงก้มหน้างุดลงอีก

“ท่านขุนเจ้าคะ บ่าวผู้นั้นชื่อชะเอม มันโดนไฟคลอกตั้งแต่ยังเล็ก ใบหน้าพิกลพิกาลนัก เลยให้มันโพกผ้าไว้ตลอดเวลาเจ้าค่ะ”

“วันนี้ออเจ้า พูดจาฉะฉาน มิเกรงกลัวข้าแล้วดอกหรือ?”

ดารานีสะอึกขึ้น เหลือบสายตาไปทางน้องสาวฝาแฝด

“คงเพราะคราแรกข้านั้นยังมิคุ้นเคย”

“เอาเถิด อย่างไรเสียอีกหน่อยเจ้าจะยิ่งกว่าคุ้นเคย ออเจ้าพักผ่อนเสียหน่อย ช่วงค่ำค่อยไปยังอีกฟากของเรือนเพื่อทำพิธี”

“ช่วงค่ำ...” ดารานีพึมพำเสียงเบา จ้องร่างของน้องสาวที่คล้ายสั่นขึ้นมาอีก

“ออเจ้าขออย่ากังวลใจ เร่งพิธีเสียแต่วันนี้ ข้านับยามตกฟากแล้วเกือบเฉียดคืนเดือนดับด้วยซ้ำ”

“เจ้าค่ะ” ดารานีพึมพำขานรับ

“ไปพักผ่อนเสียเถิด ถึงเพลาจักให้คนไปเรียก ส่วนยามเช้า เย็น ออเจ้ากินข้าวพร้อมข้า เว้นเสียแต่ว่าข้าไปราชการ”

“เจ้าค่ะ”

ขุนอัครเดชผ่อนลมหายใจออกมาด้วยความอึดอัดที่ตีขึ้นมาอย่างน่าประหลาด วันนี้ดารานีผ่อนคลายกว่าหลายวันก่อน แต่เหตุใดเขากลับไม่ได้รู้สึกเสน่หาเธอเสียแล้ว ข้างในเฉยชาจนเกือบว่างเปล่า

เขายังคงใช้สายตามองตามดารานีจนลับสายตายามเธอเยื้องกายแช่มช้อยตามบ่าวในเรือนไปยังห้องพักผ่อน

คืนนี้คงได้รู้กันว่าดารานีจะยังทำให้เรือนกายของเขาพลุ่งพล่านอยู่หรือไม่

ยามค่ำบนเรือนบวรเวทย์

ช่วงหัวค่ำในคืนนี้เสียบสงัดจนเกือบวังเวง ดารากาจดเท้าแผ่วเบาเรือนกายปกปิดด้วยผ้าซิ่นไหมสีทองลวดลายวิจิตร ท่อนบนพันผ้าคาดอกสีเหลืองทองลื่นมือ เกล้าผมดั่งใจชอบมวยม้วนจนสูงรัดร้อยพุดซ้อนเป็นพวง ไร้เครื่องประดับตกแต่งกาย

บรรยากาศอึมทึมจนน่าอึดอัดขณะที่เธอพาร่างเดินตามป้าสายคนเก่าแก่ของเรือนบวรเวทย์

สายลมพัดหวิวเกิดเสียงหวีดเบา ๆ ต้นไม้เสียดสีสัมผัสกันและกันระคนเสียงจิ้งหรีดเรไร

ทว่าเธอกลับรับรู้เลือนราง มือกุมด้านหน้าจับแผ่นท้องเพื่อสะกดนับลมหายใจตามที่ได้ร่ำเรียนมาจากแม่ชีที่วัด

ระเบียงชานเรือนจุดประคบเปลวไฟส่องเป็นทางไปยังมุมเรือนฝั่งตะวันออก เรือนไม้กฤษณาส่งกลิ่นหอมอบอวลทุกย่างก้าวยิ่งพาให้ใจขวัญแขวน ป้าสายพาเดินมาหยุดลงที่ประตูห้องหนึ่ง

“ถึงแล้วเจ้าค่ะ”

ป้าสายเอ่ยเสียงทุ้มอย่างหญิงเจ้าเนื้อวัยห้าสิบกว่า ๆ มืออวบผลักบานประตูเปิดกว้าง ดารากาสะดุ้งตกใจยามเสียงออดแอดประตูไม้ดังขึ้น ดวงตาเบิกกว้างตระหนกเมื่อเห็นทุกสิ่งภายในห้องพิธี

ห้องโถงกว้างโล่งทว่าตรงกลางกลับมีโต๊ะหมู่บูชาและเครื่องถวายหมากพลู สายสิญจน์ระโยงระยางผูกไว้คล้ายไยแมงมุม

แสงเทียนริบหรี่ปลิวไหวตามแรงลมที่พัดเอื่อยเข้ามาในห้อง อบอวลด้วยควันสีขาวจางระคนกระไอร้อนของแรงเทียน

“ประเดี๋ยวท่านขุนจะตามมา เชิญแม่หญิงดารานีนั่งลงยังกลางวงพิธีเจ้าค่ะ”

กลางวงพิธีคือผ้าสีขาวลงอักขระโบราณปูบนพื้นกระดาน เธอสะท้านกายหน้าท้องหดรัด ฝ่าเท้าชื้นเหงื่อวางลงบนผืนผ้าค่อยหย่อนร่างคุกเข่าแล้วนิ่งรอคอย

หัวใจเต้นรัวแรงโครมคราม ทั้งหนักหน่วงในทรวงอกจนยากเกินบรรยาย หนังตาเธอกระตุกเบา ๆ ลมหายใจติดขัดพยายามหอบเอาอากาศเข้าด้วยการหายใจลึก ทว่าภายในห้องล้วนอวลด้วยควันพิธียิ่งก่อให้ร่างกายเครียดเขม็ง

เพลานี้ดารากามาถึงจุดที่ไม่อาจหวนกลับมีเพียงต้องเดินหน้าเท่านั้น เธอรวบรวมสติที่หดหายเพราะความกลัวกลับคืนมา หลับตาแล้วสะกดลมหายใจ แต่แล้ว...