ตอนที่ 22 ความเปราะบาง

แสงสีส้มของยามเย็นสาดเข้ามาในห้อง ส่องผ่านหน้าต่างบานเล็กที่เปิดไว้เพียงบางส่วน ความสงบเงียบของช่วงเวลาพลบค่ำถูกทำลายด้วยเสียงหอบหายใจแผ่วเบาของชายที่นอนนิ่งบนเตียง ชายหนุ่มลืมตาตื่นขึ้นมาช้าๆ ความรู้สึกเจ็บปวดแล่นไปทั่วทั้งร่าง ราวกับทุกอวัยวะต่างกรีดร้องพร้อมกัน

เขาพยายามขยับตัว ลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง แต่ทันทีที่เปลี่ยนท่าทาง ความเจ็บปวดก็เริ่มปะทุขึ้นอีกครั้ง ทำให้เขาหยุดชะงัก กัดฟันแน่นเพื่อข่มเสียงครางไม่ให้เล็ดรอดออกมา มือข้างหนึ่งกดลงบนหน้าท้อง หวังบรรเทาความเจ็บปวด แต่กลับไม่มีอะไรดีขึ้น เหงื่อเย็นไหลซึมลงตามกรอบหน้าผาก จนทำให้ผมของเขาชื้นไปหมด ร่างกายนี้ อยู่ในสภาพย่ำแย่กว่าที่เขาคาดคิด

เมื่อชายหนุ่มเหลือบสายตาไปที่กระจกบานเล็กข้างเตียง ภาพสะท้อนที่ปรากฏคือใบหน้าของ อาร์วิน แคร์นัส มันดูซีดขาว และ ไร้ชีวิตจนทำให้รู้สึกน่าสังเวช เขาจ้องมันอยู่ชั่วครู่ ราวกับกำลังประเมินสภาพตัวเอง ก่อนพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงแห้งผาก

“อาการแย่กว่าที่คิด...”ความหงุดหงิดพลุ่งพล่านขึ้นในใจ เพราะไม่อาจควบคุมร่างนี้ได้อย่างที่ต้องการ

สายตาของเขาเหลือบไปเห็นกับกระดุมเม็ดเล็กที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง รีริคที่เขาใช้ส่งสัญญาณเรียกเอเลน่ามาตั้งแต่หลบหนีขึ้นมาบนพื้นดิน ซึ่งเป็นหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้สัญญาณเตือนภัยดังขึ้น สถานการณ์ในตอนนั้นค่อนข้างเสี่ยงมากๆ แต่โชคดีที่เธอยังมาทันเวลา แต่มันจะดีกว่านี้หากเขาสามารถหลบหนีออกไปจากเมืองได้ โดยที่ไม่ถูกเจอตัว

ในขณะที่เขากำลังรวบรวมความคิด เสียงฝีเท้าเบาๆดังขึ้นจากด้านนอก ชายหนุ่มหันไปมองประตูที่ค่อยๆแง้มเปิดออก เผยให้เห็นร่างของหญิงสาวผู้หนึ่งเดินก้าวเข้ามา ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกังวล ดวงตาสีเขียวมรกตของเธอ จ้องมองเขาอย่างละเอียด พยายามจับสังเกตบางสิ่งที่ผิดปกติ แม้ว่าเธอจะไม่พูดถึงมันก็ตาม 

“นายเป็นยังไงบ้าง? รู้สึกดีขึ้นรึยัง?”หญิงสาวถามเบาๆขณะนั่งลงข้างเตียง น้ำเสียงของเธอฟังดูนุ่มนวล แต่แฝงไปด้วยความไม่สบายใจ ชายหนุ่มพยายามฝืนยิ้ม แม้จะรู้ดีว่ามันดูไม่เป็นธรรมชาติ

“ค่อนข้างดีขึ้นแล้ว...”เขาตอบด้วยเสียงที่แหบแห้ง ความเจ็บลึกทำให้ต้องหายใจยาว ก่อนกัดฟันแน่นเมื่อความปวดแผ่ซ่านขึ้นอีกครั้ง หญิงสาวมองเขาด้วยสายตาเต็มไปด้วยความห่วงใย

“ทำไมต้องโกหกกันด้วยหล่ะ? แค่เห็นก็รู้แล้วว่าสภาพของนายในตอนนี้ย่ำแย่อยู่แล้ว”

“ขอโทษ... ฉันแค่ไม่อยากให้เธอต้องกังวล” ชายหนุ่มพูดเบาๆ เสียงแผ่วจนแทบกลืนไปกับอากาศ เขาหลบสายตาเล็กน้อย หวังจะซ่อนความรู้สึกที่ไหววูบอยู่ในใจ—ทั้งความกังวลและความสับสนที่เริ่มกัดกินเขามากขึ้นเรื่อยๆ

หญิงสาวนั่งลงบนเตียงข้างเขา เธอถอนหายใจเบาๆ ก่อนเอื้อมมือไปจับมือของเขา สัมผัสอ่อนโยนนั้น ราวกับต้องการบอกให้เขารู้ว่าเธออยู่ข้างๆเขาจริงๆ

ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนมีความรู้สึกบางอย่างที่ไม่ควรมีเกิดขึ้น หัวใจเต้นแรงโดยไม่รู้ตัว—ความทรงจำและอารมณ์ที่อาร์วินมีต่อเธอ ค่อยๆแทรกเข้ามาในจิตวิญญาณของเขา มันเป็นความรู้สึกอ่อนโยนและอบอุ่น แต่กลับทำให้เขาหวาดหวั่น

“ฉันจะอยู่ข้างนาย จนกว่านายจะดีขึ้น”หญิงสาวบีบมือเขาเบาๆ ด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและ เต็มไปด้วยความจริงใจ ชายหนุ่มฝืนยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นดูเจื่อนจางเกินกว่าจะหลอกใครได้

“ฉันไม่เป็นไรหรอก... อีกไม่นานฉันก็จะดีขึ้น”เขาพูดราวกับกำลังปลอบทั้งเธอและตัวเอง แต่ในใจลึกๆรู้ดีว่ามันไม่ง่ายอย่างนั้น ความรู้สึกบางอย่างที่ไม่ได้เป็นของตัวเขา กำลังเติบโตขึ้นอย่างช้าๆโดยที่เขาไม่ต้องการ

หญิงสาวจ้องเขาด้วยความสงสัย แววตาของเธอเหมือนกำลังพยายามอ่านความคิดของเขา

“นายดูไม่เป็นตัวเองเลย...” เธอพึมพำเบาๆดวงตายังคงจับจ้องอย่างพินิจพิเคราะห์

ชายหนุ่มพยายามฝืนพูดออกมา แม้ความเจ็บปวดจะกัดกินทุกถ้อยคำ

“ขอโทษนะ...” เขาพูดด้วยเสียงแผ่วเบา เผลอหยุดหายใจสั้นๆ เพื่อกลั้นความเจ็บปวด

“ตอนนี้... มันยังเหมือนฝันอยู่เลย…”เขาหอบเบาๆแต่ก็พยายามพูดต่อ

“แม้แต่ตอนนี้...ก็ยังไม่อยากเชื่อ...ว่าจะหนีออกมาได้จริงๆ”เขาฝืนพูดจนจบ ก็ไอออกมาเบาๆ ความเจ็บปวดแล่นขึ้นมาราวกับกรีดลึกเข้าไปถึงอวัยวะภายใน แต่เขาพยายามกลั้นเสียงเอาไว้ เพื่อไม่ให้ดูอ่อนแอไปมากกว่านี้

หญิงสาวมองเขาด้วยความกังวล เธอเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะหันไปเปิดลิ้นชักข้างเตียง แล้วหยิบโพชั่นฟื้นฟูขวดเล็กออกมาแล้วยื่นให้เขา

"ดื่มนี่เถอะ มันจะช่วยให้อาการนายดีขึ้นบ้าง" เธอกล่าวเบาๆพร้อมเปิดจุกฝาขวดออก แล้วยื่นมันมาให้เขา

ชายหนุ่มรับโพชั่นมาแล้วฝืนยกมันขึ้นจิบช้าๆ ความเจ็บที่บรรเทาลงเพียงเล็กน้อยช่วยให้เขาผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง แม้จะยังเจ็บปวดอยู่ก็ตาม

หลังจากดื่มเสร็จ ชายหนุ่มสังเกตุเห็นท่าทีของเธอ ที่ยังคงเต็มไปด้วยความสงสัยว่าเขาใช่คู่หมั้นของเธอจริงๆรึเปล่า เขาจึงตัดสินใจพูดเรื่องอื่นขึ้นมาเพื่อเบี่ยงประเด็น

“ขอโทษด้วยน่ะ… ครั้งนี้พวกมันเตรียมตัวมาดีจริงๆ ฉันถึงถูกพวกมันจับตัวไปซ่ะได้” ชายหนุ่มพูดขึ้น พยายามปรับน้ำเสียงให้ฟังดูปกติ เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะพูดว่า

"มันไม่ใช่ความผิดของนาย พวกที่ลักพาตัวนายไปต่างหากที่ีผิด อย่าโทษตัวเองเลย แล้วนายรู้ไหมว่าเป็นใคร"

"ขอโทษด้วย ฉันไม่เห็นใบหน้าของพวกเขา พวกเขาปกปิดตัวตนอย่างมิดชิด ทำให้ฉันไม่รู้ว่าพวกนั้นเป็นใคร”

เขาพูดพูดโกหกด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบอย่างหน้าตาเฉย หญิงสาวตรงหน้านั้นไร้เดียงสาเกินไป เธออาจจะทำอะไรไม่ยั้งคิด แล้วทำให้ชื่อเสียงตระกูลตัวเองตกต่ำลง จนกระทบกับแผนการของเขาได้ เพราะงั้นการโกหกจึงถือเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

หญิงสาวกำหมัดแน่น ดวงตาของเธอลุกวาวด้วยความโกรธ “ถ้าไม่รู้ว่าเป็นใคร ก็ต้องหามันให้เจอ! ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้พวกนั้นลอยนวลไปได้แน่”

“ใจเย็นก่อน….. อย่างน้อยตอนนี้ก็ทำให้หอคอยติดหนี้พวกเราได้บ้าง นั่นจะเป็นประโยชน์ต่อพวกเราในอนาคต"

หญิงสาวจ้องมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง แล้วถอนหายใจยาวออกมา แม้จะพยักหน้ารับ แต่แววตายังเปี่ยมด้วยความมุ่งมั่นที่ไม่ลดละ

“ก็ได้… แต่ฉันจะไม่ปล่อยพวกมันไปแน่”

ทันใดนั้น เสียงเคาะประตูดังขึ้น พ่อบ้านเข้ามาพร้อมกับจดหมายในมือ เขาก้มศีรษะอย่างนอบน้อม

“คุณหนู มีจดหมายมาส่งมาครับ”

หญิงสาวรับจดหมายมาอย่างรวดเร็ว เธอก้มมองซองในมืออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อยแล้วเหลือบมองไปทางหน้าต่างด้วยแววตาราวกับจะขอเวลาสักครู่นึง

ชายหนุ่มรับรู้ถึงความต้องการของเธอ เขาพยักหน้าเล็กน้อย พร้อมเอ่ยเสียงเรียบ

“ไปเถอะ”

หญิงสาวจึงเดินไปที่หน้าต่าง เธอเปิดซองจดหมายอย่างระมัดระวัง ก่อนค่อยๆ คลี่กระดาษออกอ่าน ใบหน้าเธอเปลี่ยนไปทันที ดวงตาฉายแววตื่นตระหนกเมื่อเห็นข้อความในจดหมาย

ชายหนุ่มจ้องมองเธออยู่เงียบๆ พร้อมกับหมุนเวียนพลังเวทย์ที่เหลืออยู่ในร่างกายเล็กน้อยเพื่อเสริมประสิทธิภาพการได้ยิน เขาตั้งสมาธิเต็ม แล้วเงี่ยหูฟังทุกถ้อยคำโดยที่หญิงสาวไม่รู้ตัว

“...บัตรเชิญไปยังสังเวียนใต้ดิน... งานเปิดตัวนักสู้ ลูกสาวของ—จอมเชือด...”

หัวใจชายหนุ่มเต้นรัวแรงขึ้น ในจังหวะนั้นเขาสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวบางอย่างภายในจิตวิญญาณของตน ราวกับพยายามจะแทรกทะลุออกมา มันพยายามครอบงำ และ ควบคุมร่างกายของเขาให้ได้ เขาจึงต้องตั้งสติ รวบรวมจิตวิญญาณที่อยู่ภายในเพื่อกดทับมันไว้ 

ขณะเดียวกัน ทางฝั่งของเอเลน่า

หญิงสาวจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง แววตาของเธอเต็มไปด้วยความหวาดระแวง และวิตกกังวล ความทรงจำในอดีตพลันหวนกลับมา—วันที่จอมเชือดบุกเข้ามา และ เกือบจะพรากชีวิตของเธอไป

หากในตอนนั้นเธอไม่ปลุกพลังที่ซ่อนอยู่ในตัวขึ้นมา เธอคงไม่มีชีวิตรอดมาถึงวันนี้ แต่ถึงแม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ความกลัวจากวันนั้นยังคงฝังลึกอยู่ในจิตใจ ราวกับบาดแผลที่ไม่มีวันหายสนิท

เธอก้มลงมองจดหมายในมืออีกครั้งด้วยความลังเล ความเย็นจากกระดาษเหมือนซึมลึกเข้าสู่ผิว เธอกลืนน้ำลายฝืดเฝื่อน ข่มความลังเลที่ก่อตัวในใจไม่ให้ปรากฏบนใบหน้า แต่ยิ่งพยายามสงบใจเท่าไร ความหวาดกลัวกลับค่อยๆ แทรกซึมเข้ามา ความรู้สึกนั้นยิ่งชัดเจนขึ้น เมื่อเธอจินตนาการถึงเขา—ชายที่เคยเกือบจะคร่าชีวิตเธอในครั้งนั้น—อาจปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งในงานนี้...