ตอนที่ 27 หัวใจที่ไม่อาจไขว่คว้า

หญิงสาวเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ผ่อนลมหายใจยาว เส้นผมสีม่วงอมดำขลับทิ้งตัวแนบกับไหล่ราวเงามืดที่เกาะกุมตัวเธอ ผิวขาวซีดราวหินอ่อนสะท้อนแสงอ่อนจากโคมไฟบนโต๊ะ ขับเน้นชุดยาวสีดำที่พลิ้วไหวดุจเงามืดในสถานที่แห่งนี้

ในสถานที่แห่งนี้ ทุกสิ่งล้วนเชื่อมโยงกับเธอ ทำให้เธอรับรู้ถึงการเคลื่อนไหวทุกอย่างของเขา ไม่ว่าเขาจะอยู่จุดใดในสถานที่แห่งนี้ เธอก็สามารถสัมผัสถึงตัวตนของเขาได้เสมอ

เรย์นาร์ค—หรือเอรอสในร่างของมือสังหาร จอมเชือด เรื่องราวที่ซับซ้อนเกี่ยวกับตัวตนและพลังของเขานั้นเป็นสิ่งที่เธอรับรู้มานานแล้ว แต่สิ่งที่เธอปรารถนากลับไม่ใช่การค้นพบด้วยตัวเอง หากแต่เป็นการได้ยินคำตอบจากปากเขาโดยตรง

เธอเฝ้ารอให้เขาเปิดเผยความลับนี้กับเธอ แม้เวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่เขาก็ยังเลือกที่จะเก็บมันไว้ ไม่มีท่าทีที่จะบอกเธอ ราวกับเรื่องราวนั้น หนักเกินกว่าจะเล่าออกมา

ดวงตาสีชมพูอ่อนสะท้อนแสงจากโคมไฟ หญิงสาวนั่งนิ่งราวกับกำลังขบคิดอะไรบาง แต่ในความเป็นจริง เธอกำลังต่อสู้กับความรู้สึกในใจ อยากให้ชายหนุ่มเข้ามาขอความช่วยเหลือจากเธอ แต่เธอก็รู้ดี เขาก็ยังเป็นตัวเขา—คนที่เลือกจะแบกรับทุกอย่างไว้เพียงลำพัง ไม่ยอมพึ่งพาคนอื่นตลอดเวลา

เธอหลับตาลง ภาพในอดีตแวบเข้ามาในหัว ชายหนุ่มในรูปลักษณ์เดิม ดวงตาสีเทาที่แฝงประกายลึกซึ้ง และหญิงสาวที่อยู่ข้างเขา ผมสีฟ้าที่พลิ้วไหวในสายลม รอยยิ้มของเขาในวันนั้นยังคงชัดเจนจนทำให้หัวใจของเธอรู้สึกเจ็บปวดความทรงจำเหล่านั้นย้ำเตือนว่าเธอไม่มีสิทธิ์ในหัวใจของเขา

เธอเคยพยายามตัดใจ แต่เมื่อได้ยินข่าวว่าหญิงสาวคนนั้นหายตัวไป เธอกลับมามีความหวังอีกครั้ง ความหวังที่เธอเองก็รู้ดีว่าอาจเป็นเพียงฝันลมๆแล้งๆ

"ถ้าฉันยื่นมือไปตอนนี้…. จะมีโอกาสบ้างไหมน่ะ?" คาร์ลีนพึมพำกับตัวเองเบาๆ เธอกัดริมฝีปากแน่น ความคิดนั้นเสียดแทงใจเธอ ราวกับกำลังต่อสู้กับความเป็นจริงที่ไม่อยากยอมรับ หรืออาจเป็นข้ออ้างเพื่อเก็บความหวังอันริบหรี่ที่ยังหลงเหลืออยู่

แม้เธอจะยืนอยู่ในจุดที่ผู้คนมากมายเฝ้าฝันถึง อำนาจและตำแหน่งที่ใครต่างอิจฉา แต่เธอกลับรู้สึกเหมือนตัวเองยืนอยู่เพียงลำพังในความมืด อำนาจที่เธอถือครองไม่อาจเติมเต็มช่องว่างในใจ ความห่างเหินระหว่างเธอกับหัวใจของเขาชัดเจนขึ้นทุกครั้งที่เธอพยายามไขว่คว้าหาเขา

มันเหมือนกับว่า... ไม่มีอำนาจใดเลยที่สามารถก้าวข้ามกำแพงที่เขาสร้างไว้ได้ และนั่นทำให้เธอสงสัย—อำนาจที่เธอมีอยู่นั้น... มีความหมายอะไรจริงๆ หรือเปล่า? ทั้งๆที่มันคือสิ่งเธอในตอนเด็กเฝ้าฝันมาตลอด แต่ตอนนี้มันกลับดูไร้ความหมาย

มือเรียวของเธอลูบผ่านลิ้นชักล่างสุด ก่อนจะค่อยๆดึงมันออกมาอย่างระมัดระวัง ดวงตาของเธอไหววูบ ราวกับมีบางสิ่งกดทับหัวใจอยู่ในความเงียบขณะนั้น

ข้างในลิ้นชักบุด้วยผ้าไหมดำสนิท... สิ่งที่โดดเด่นท่ามกลางความมืดนั้นคือกล่องไม้ใบหนึ่ง ลวดลายเถาองุ่นเลื้อยไปราวกับกำลังเคลื่อนไหว เส้นสายของรูนสีทองบนฝากล่องเปล่งแสงวูบวาบเหมือนกำลังเรียกหา สะท้อนแสงโคมไฟที่ทำให้โลหะเงินตามขอบดูเหมือนประกายดาว

เธอใช้นิ้วเรียวลูบไปตามขอบกล่องเบาๆก่อนจะค่อยๆหยิบมันขึ้นมาด้วยสองมือ เธอวางมันลงบนโต๊ะด้วยความนุ่มนวล ฝากล่องถูกเปิดอย่างแผ่วเบา เผยให้เห็นขวดแก้วสีใสที่ภายในบรรจุของเหลวสีแดงสด พลังงานที่แผ่ออกมาจากขวดทำให้บรรยากาศรอบตัวหนักอึ้ง เลือดในขวดนั้นเป็นของเขา เลือดที่เขาใช้สังเวยเพื่อเรียกปีศาจใต้บัญชาของเธอออกมา

เมื่อคืนก่อน เธอสัมผัสได้ว่าปีศาจของเธอถูกอัญเชิญออกไป ตอนแรกเธอคิดว่าหนึ่งในลูกน้องของเธอเป็นคนใช้พิธีกรรมอัญเชิญปีศาจ แต่ความจริงกลับไม่ใช่—ผู้ที่ทำพิธีคือเขา และเขาไม่ได้ใช้เป้าหมายเป็นเครื่องสังเวยในพิธี แต่กลับใช้เลือดของตัวเองแทน

การตัดสินใจเช่นนั้นทำให้เธอต้องจ่ายราคามหาศาลกว่าจะได้มันมา แก่นมานาของมอนสเตอร์จำนวนมากถูกใช้เพื่อแลกกับเลือดเพียงขวดเล็กๆนี้ เลือดของชายหนุ่มเข้มข้นและทรงอานุภาพจนปีศาจที่ได้ลิ้มลองสามารถพัฒนาไปถึงขั้นที่ยากจะควบคุม เธอเองถึงกับต้องยอมสละปีศาจสองตนเพื่อรักษาสมดุลของพลังที่มากขึ้นของมัน

โชคดีที่เลือดของเขาไม่ได้ตกถึงมือจ้าวปีศาจ หากเป็นเช่นนั้น เขาอาจจะไม่ได้พบกับความสงบอีกต่อไป ปีศาจจะพยายามล่อลวงเขาให้ใช้งานมันมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งเขาตกเป็นของมันในที่สุด

"ที่ฉันช่วยนาย… ฉันทำเพื่อนายจริงๆ หรือเพียงเพราะอยากให้นายเห็นว่าฉันสำคัญกันน่ะ?" เธอกระซิบกับตัวเอง คำถามนั้นหลุดออกมาราวกับมีใครอีกคนกำลังกระซิบอยู่ในใจ เสียงของความลังเลที่เสียดแทงจิตใจจนยากจะปฏิเสธ

เธอยังไม่อาจตัดสินใจได้ว่าควรปล่อยเขาไปตามทางของเขา หรือยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือในตอนนี้ แม้จะรู้ดีว่าโอกาสที่เขาจะตอบตกลง ยอมรับความช่วยเหลือนั้นริบหรี่เหลือเกิน

ดวงตาของเธอจ้องมองของเหลวสีแดงสดที่หมุนวนราวกับมีชีวิตอยู่ในขวดแก้ว ยิ่งมองมันมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกเหมือนถูกดึงดูดให้ดื่มมันมากขึ้นเรื่อยๆ

ในตอนนั้น จู่ๆเธอก็สัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวบางอย่าง—เขาออกจากห้องไปแล้ว พร้อมกับสัมภาระและอุปกรณ์บางชิ้น มันเป็นเรื่องปกติสำหรับชายหนุ่ม เพราะเขาไม่เคยอยู่ที่นี่นานๆ ราวกับตัวเขาถูกผูกมัดด้วยเป้าหมายบางอย่างที่ยังทำไม่สำเร็จ

แต่สิ่งที่สะดุดใจเธอคือรีริคชิ้นหนึ่งที่เขาพกติดตัวไป อุปกรณ์สื่อสารขนาดเล็ก รูปทรงเรียบง่ายเหมือนกระดุมธรรมดา หากมองเผินๆแทบไม่มีใครใส่ใจ แต่จุดประสงค์ของสิ่งนั้นมีไว้เพื่อติดต่อกับใครบางคนข้างนอกนั้น

มันไม่ใช่เรื่องปกติสำหรับเขา—ชายที่เหมือนจะมีกำแพงบางๆปิดกันทุกคนไว้ตลอดเวลา ความเปลี่ยนแปลงนี้ แม้จะเล็กน้อย แต่ทำให้เธอรู้สึกถึงประกายความหวังบางอย่าง แม้เขาจะไม่ได้ขอความช่วยเหลือจากเธอโดยตรง แต่การที่เขาเลือกเปิดใจติดต่อขอความช่วยเหลือจากคนอื่น ก็เพียงพอที่จะทำให้เธอยิ้มออกมา อย่างน้อยก็แสดงให้เห็นว่าเขาเริ่มเปิดใจมากขึ้นแล้ว

เธอวางขวดเลือดกลับลงในกล่องไม้ ปิดฝาด้วยความระมัดระวังและเก็บกลับเข้าไปในลิ้นชัก ก่อนจะลุกขึ้นยืน สายตาเธอหันไปยังผนังด้านหนึ่งของห้อง ซึ่งมีแผนที่ขนาดใหญ่ของเมืองติดอยู่ รายละเอียดของมันพิถีพิถันถึงขนาดระบุซอกซอยเล็กๆทุกจุด

ดวงตาสีชมพูอ่อนจับจ้องไปยังจุดหนึ่งในแผนที่ จากข้อมูลทั้งหมดที่เธอมีและสถานการณ์ของเขาตอนนี้ มีเพียงที่เดียวที่เขาจะไป—บ้านของ "โจชัว เรนฮาร์ท" ชายคนเดียวที่เธอมั่นใจว่าเอรอสจะไปหา หากดูจากอาการบาดเจ็บที่เขาได้รับ และ เขาไม่สามารถรักษาตัวเองได้ ก็มีแค่ที่เดียวที่เขาจะไป

คาร์ลีนแตะนิ้วไปยังตำแหน่งบ้านของโจชัวในแผนที่ รอยยิ้มจางๆปรากฏขึ้นบนใบหน้า

“ถ้าเป็นโจชัว… บางทีอาจช่วยรักษาวงแหวนเวทมนตร์ของนายได้ และที่สำคัญ เขาอาจจะช่วยแนะนำให้นายยอมเปิดใจกับฉันมากขึ้น…..”

เธอหันกลับไปยังโต๊ะ เตรียมเขียนจดหมายเชิญถึงโจชัว ชุดคลุมสีดำพลิ้วไหวตามการเคลื่อนไหว หากเขาเลือกจะขอความช่วยเหลือจากชายคนนั้นจริงๆ นี่อาจเป็นโอกาสเดียวที่เธอจะเข้าใกล้เขาได้มากขึ้น—ทั้งตัวเขา และหัวใจของเขา