ตอนที่ 26 ความรู้สึกที่ถูกมองข้าม

ชายร่างสูงใหญ่เดินผ่านทางเดินยาวที่ปกคลุมด้วยความเงียบสงัดของพื้นที่ บรรยากาศภายในบริเวณนี้เต็มไปด้วยกลิ่นอายทรงพลังที่ทั้งหนักอึ้งและน่าเกรงขาม เขาหยุดชั่วครู่หน้าประตูบานใหญ่ของห้องผู้นำองกรณ์ บานประตูไม้สลักลวดลายละเอียดอ่อนแสดงถึงอำนาจและบทบาทสำคัญของเจ้าของห้อง

ในขณะที่เขาก้าวผ่านหน้าประตู ความรู้สึกหนึ่งแผ่ซ่านไปทั่วร่าง คล้ายมีสายตาจับจ้องจากอีกมิติ พลังจากดันเจี้ยนแห่งนี้ทำให้เขาสัมผัสได้ถึงการเฝ้ามองของเจ้าของที่นี้อย่างชัดเจน แม้ว่าเธอจะไม่ได้อยู่ตรงนั้นจริงๆก็ตาม

"ดูเหมือนเธอมีเรื่องที่จะพูดด้วย แต่ก็ลังเลที่จะถามสิน่ะ" เขาคิดในใจ สายตาสีแดงฉานของเขาหันไปมองบานประตูอย่างครุ่นคิด ก่อนที่จะส่ายหัวเบาๆ

ผู้นำของสถานที่แห่งนี้ เป็นหญิงสาวผู้หนึ่ง เธอเป็นลูกสาวของอดีตผู้นำองกรณ์อาชกรรมขนาดใหญ่ในเมือง แต่ถูกเขาทำลายลงไปเมื่อหลายปีก่อน ในตอนนั้นเธอยังเยาว์วัย แถมยังเป็นลูกของโสเภณีที่องกรณ์จับตัวมาอีก ทำให้เธอมักจะถูกรังแก และ กลั่นแกล้งดูหมิ่นเสมอ

เธอที่ผ่านความยากลำบากในชีวิตแต่ล่ะวัน ก็ได้มาพบกับเขาในร่างของจอมเชือด ในตอนแรกเธอร้องขอที่จะติดตามเขา แต่ตัวเขาในตอนนั้นปฏิเสธ ไม่อยากจะมีภาระ และ ตั้งใจจะเอาเธอปล่อยไว้ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าในเมืองสักแห่ง

แต่แล้วเขาก็ถูกความมุ่งมั่นของเธอทำลายความคิดนั้นไป เด็กสาวในตอนนั้นได้ผูกสัญญาทาสกับเขาเอง โดยที่เขาไม่ได้สมัครใจ เพื่อแลกกับความเชื่อใจของเธอ เขาจึงได้สนับสนุนการกระทำของเธอมาตลอด จนกระทั่งเธอเติบใหญ่ กลายเป็นผู้นำองกรณ์จนถึงทุุกวันนี้ แต่แล้วก็มีเรื่องที่เหนือความคาดหมายเกิดขึ้น ความรู้สึกที่เด็กสาวมีให้เขานั้น มันเลยเถิดเกินไปกว่าที่เขาจะเคยคิด

เขาเคยคิดว่าอารมณ์อ่อนไหวของเธอในตอนวัยเยาว์นั้นจะเป็นเพียงความหลงใหลเพียงชั่ววูบ แต่ความจริงกลับไม่ใช่ เธอยังคงแสดงความสนใจต่อเขาอย่างต่อเนื่องจนถึงปัจจุบัน แม้ว่าจะพยายามรักษาระยะห่างขนาดไหน แต่ความรู้สึกนั้นกลับไม่ได้ลดลงเลย

แต่ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขานั้นไม่มีทางเป็นไปได้ เพราะในสายตาของเธอ เขาคือ จอมเชือด มือสังหารที่ช่วยเหลือเธอมาโดยตลอด ไม่ใช่ เอรอส อดีตนักสืบที่ไร้พลังเวทย์ ตัวตนที่แท้จริงของเขา

“ไว้ครั้งหน้า...ตอนนี้ไม่มีเวลา”ชายร่างสูงใหญ่คิดในใจอย่างเฉยชา ความคิดที่จะแก้ไขสถานการณ์เกิดขึ้นเพียงครู่หนึ่ง แต่เขาก็ปัดมันทิ้งไปอย่างรวดเร็ว เพราะไม่อยากใจอ่อนให้หญิงสาวมากนัก เขาจึงตัดสินใจก้าวต่อไปยังห้องของตัวเองซึ่งอยู่ถัดไปไม่มากนัก

เมื่อประตูบานใหญ่แกะสลักลวดลายซับซ้อนถูกผลักออก ห้องส่วนตัวที่ซ่อนอยู่หลังมัน ก็เผยให้เห็นภาพของสถานที่ที่สะท้อนความทรงพลังและลึกลับของผู้เป็นเจ้าของ ผนังทั้งสี่ด้านถูกปกคลุมด้วยชั้นหนังสือที่บรรจุทั้งตำราโบราณ คัมภีร์ต้องห้าม และบันทึกการวิจัยที่เขาเป็นคนเขียน และ ตีความขึ้นมาใหม่เพื่อใช้สำหรับตัวเอง

ตรงกลางห้องมีโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์เวทมนตร์ ซึ่งแต่ละชิ้นมีกลิ่นอายของพลังเวทย์คละคลุ้งออกมา เศษกระดาษและแผ่นแปลนเวทมนตร์ถูกจัดเรียงแบบลวกๆ พร้อมด้วยแท่นบูชาขนาดเล็กที่ตั้งอยู่ด้านข้าง พื้นห้องมีลวดลายวงเวทย์ซึ่งถูกสลักไว้ เปื้อนด้วยรอยคราบจางๆของสิ่งที่ดูเหมือนเลือดแห้ง

ด้านหนึ่งของห้อง ตู้กระจกตั้งเรียงราย ในแต่ละตู้จัดแสดงรีริคโบราณที่เปล่งออร่าไม่ชอบมาพากล บางชิ้นถูกแกะสลักด้วยอักษรโบราณที่ไม่มีใครอ่านออก บางชิ้นดูราวกับสามารถขยับเขยื้อนได้เอง

เขาก้าวเข้าไปในห้อง เสียงรองเท้าของเขากระทบพื้นอย่างมั่นคง มือสีคล้ำหยิบแฟ้มเอกสารที่มีหัวข้อเกี่ยวกับวิญญาณจากชั้นวาง เอกสารเล่มนี้เป็นหนึ่งในบันทึกการทดลองที่ได้มาจากอาชญากรของนักโทษในองค์กร มันเคยใช้ชีวิตผู้บริสุทธิ์นับไม่ถ้วนเพื่อสร้างเวทมนตร์ที่ช่วยส่งวิญญาณของตนเข้าสู่ร่างใหม่เพื่อยืดอายุของตัวเอง แม้การทดลองนี้จะถูกหยุดลง แต่ความเสียหายที่มันก่อไว้ก็มิอาจจางหาย

อย่างไรก็ตาม ผลการวิจัยเหล่านี้ไม่ได้ถูกทำลายลงไป เขามองมันในฐานะเครื่องมือที่ยังมีศักยภาพ การปล่อยให้มันสูญเปล่าจะยิ่งทำให้การตายของผู้บริสุทธิ์เหล่านั้นไร้ความหมาย

เขาเดินกลับไปยังโต๊ะทำงาน วางเอกสารลงบนโต๊ะที่เต็มไปด้วยเครื่องมือสำหรับการปรุงยา และ วงแหวนเวทมนตร์ที่ยังไม่สมบูรณ์ เขาเริ่มอ่านเนื้อหาในเอกสารอย่างตั้งใจ

อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนเรื่องราวจะไม่ได้ง่ายดายเช่นนั้น เมื่ออ่านไปได้สักระยะ เขาก็ถอนหายใจหนักหน่วง ลุกขึ้นช้าๆ ก่อนจะวางหนังสือกลับไปยังชั้นเดิม แล้วหยิบแฟ้มงานวิจัยจำนวนมากขึ้นมาวางแทน น้ำเสียงของกระดาษที่พลิกไปมาดังขึ้นในห้องที่เงียบงัน ขณะเขากลับมานั่งที่โต๊ะเพื่อเริ่มต้นอ่านอีกครั้ง

เวลาเคลื่อนผ่านไปอย่างเชื่องช้า หนึ่งชั่วโมง สองชั่วโมง กองแฟ้มงานที่สะสมอยู่บนโต๊ะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ทว่าบนใบหน้าของเขากลับเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด ริมฝีปากของเขาขบเม้มแน่น ขณะที่มือหนาพลิกกระดาษหน้าต่อหน้าอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งแฟ้มงานเล่มสุดท้ายถูกปิดลงและวางซ้อนลงบนกองอย่างแรง ราวกับต้องการปลดปล่อยความอึดอัดในใจ

เขายกมือขึ้นทั้งสองข้าง กุมใบหน้าของตนไว้แน่น ดวงตาปิดสนิท ความเหนื่อยล้าและผิดหวังสะท้อนออกมาผ่านอากัปกิริยาเหมือนผู้ที่ไร้ทางออก

“เสียเวลาชะมัด...” เสียงบ่นของเขาแผ่วเบา ราวกับไม่ต้องการให้ใครได้ยิน แต่กลับเต็มไปด้วยความขมขื่น

เขาเหลือบมองนาฬิกาบนผนัง เวลาค่อยๆใกล้จะหมดลงเรื่อยๆ เขาต้องรีบกลับไปที่คฤหาสน์ เพื่อรักษาบทบาทและแผนการของตน เขาลุกขึ้นรีบหยิบรีริคและของใช้ที่จำเป็นติดตัวไปด้วย แต่สายตากลับสะดุดเข้ากับวัตถุบางอย่างในตู้โชว์

มันเป็นสิ่งเล็กๆที่ดูคล้ายกระดุมเม็ดหนึ่ง วางอยู่ในมุมของตู้กระจกเก่าๆ สิ่งนั้นทำให้เขานึกถึงรีริคชิ้นหนึ่ง—รีริคที่นำเขาไปพบกับอาร์วินในช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต ภาพความทรงจำผุดขึ้นในหัวทันที วันนั้นที่เขาพบกับอาร์วินที่กำลังนอนรอความตายอยู่เพียงลำพังในคุกใต้ดินที่หนาวเหน็บ เสียงลมหายใจเฮือกสุดท้ายยังคงก้องในหัว ความเดียวดายและความสิ้นหวังของชายคนนั้นยังคงติดตรึงในใจเขา

ความหนาวเหน็บจากความทรงจำเริ่มแทรกซึมเข้ามา ความรู้สึกผิดที่เขาไม่อยากยอมรับค่อยๆทวีความชัดเจนขึ้น หากวันนั้นเขาไม่ออกเดินทางไปจากเมืองในช่วงเวลานั้นพอดี หากเขาไม่ละเลยความวุ่นวายในเมือง หรือ เมินเฉยต่อเธอในตอนเช้าวั้นนั้น อาร์วินก็อาจจะยังมีชีวิต และเอเลน่าก็อาจจะไม่ต้องสูญเสียเขาไป

เขาถอนหายใจหนักๆ ความลังเลกัดกินใจจนเขาแทบไม่อาจมองหาทางออกอื่นได้ แต่สุดท้ายเขาก็ต้องยอมรับความจริง

“บางที...อาจจะต้องขอความช่วยเหลือจากหมอนั่น” เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะหยิบแล้วมองดูมันใกล้ๆ สัญลักษณ์ใบโคลเวอร์สีดำบนพื้นผิวของมันดูเหมือนจะขับดันความลังเลในจิตใจให้ชัดเจนยิ่งขึ้น

เขาเก็บรีริคเข้าไปในกระเป๋า หยิบของใช้ที่จำเป็น ก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องไป เส้นทางข้างหน้ามีเพียงแต่ความไม่แน่นอน แต่เขารู้ว่าไม่มีทางหลีกเลี่ยงอีกแล้ว

เขามุ่งหน้าไปหาโจชัว เรนฮาร์ท ชายที่อาจเป็นทั้งความหวังสุดท้าย หรือศัตรูที่ร้ายกาจที่สุด.