25-ไม่จำเป็น

สายวันต่อมา โรสตื่นขึ้นมาด้วยอาการเจ็บกลางลำตัวจนอดร้องโอดโอยออกมาไม่ได้ ร่างกายของเธอรู้สึกปวดเมื่อยไปหมดทั้งตัวราวกับจะจับไข้

“คุณเป็นอะไรมากไหมครับ อ๊ะ ทำไมตัวรุม ๆ แล้วล่ะ” หมอพีจับหน้าผากโรสที่อยู่ในอ้อมแขนดูก็เห็นว่าเธอเริ่มตัวร้อนแล้ว

“ฮื้อ… คุณทำอะไรน่ะ” โรสงัวเงียปัดมือหมอพีออกอย่างติดจะรำคาญ

“อยู่นิ่ง ๆ สิ” หมอพีอดบ่นไม่ได้ เพราะหน้าอกหน้าใจของโรสที่กำลังดิ้นไปมาในอ้อมแขนเขาดุนดันอยู่จนน้องชายเขาเริ่มมีปฏิกิริยาอีกแล้ว

“ว๊าย! คุณทำอะไรน่ะ” โรสรู้สึกได้ถึงอะไรสักอย่างแข็ง ๆ กำลังทิ่มท้องน้อยของเธออยู่จึงร้องออกมาอย่างตกใจ

“เฮ้อ… ผมไม่ทำอะไรคุณอีกหรอกน่า นอนดี ๆ เดี๋ยวผมไปทำข้าวต้มกับเอายามาให้กิน”

หมอพีพูดจบก็ปล่อยร่างของโรสออกจากอ้อมแขนอย่างเสียดายหน่อย ๆ ตัวเธอช่างนุ่มนิ่มจนเขาอดกอดเอาไว้ทั้งคืนไม่ได้ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เขาจะมาเอาเปรียบเธอ หมอพีกลัวว่าโรสจะเป็นไข้หนักขึ้นมาจริง ๆ

กว่าที่โรสจะลุกขึ้นมากินข้าวต้มได้ หมอพีต้องเหนื่อยปลุกเธออยู่นานเหมือนกัน ขณะที่โรสนอนพิงพนักเตียงอยู่รอให้หมอพีป้อนข้าว เธออดจะบ่นผู้ชายตรงหน้าไม่ได้

“นายมันคนใจร้าย เห็นฉันเมาก็เลยรังแกฉันใช่ไ